คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 6.น้องของฉันอยู่ที่ไหนNC [100%] เรียบร้อยแล้วนะคะ (:
ยังไม่ต้องเมลล์ไว้นะเออ - -
เดี๋ยวเอามาลงแล้วค่อยทิ้งนะแจ๊ะ
แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามากระทบร่างงาม ที่ซึ่งอาภรณ์ใดใดปกปิดร่างกาย ร่างบางนอนกระสับกระส่ายด้วยความเครียด ที่เข้ามาประดังประเดอยู่ในสมอง ดวงตาคู่สวยกำลังคิดมากเหมือนคนจิตตก
ร่างสูงลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าคนที่นอนอยู่ข้างกายนั้นไม่ได้หลับเหมือนเมื่อครู่
“ทงเฮ เป็นอะไรหรือเปล่า?” ร่างสูงลุกขึ้นมานั่ง
“ปะ...เปล่า..ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น” ทงเฮพูดตะกุกตะกัก ร่างบางลุกขึ้นยืน เพื่อจะไปนอนที่โซฟาจะได้ไม่รบกวนคิบอม
“ทงเฮ... เฮก็รู้นี่ว่าผมไม่ชอบคนโกหก” คิบอมเอ่ยเสียงเครียดพลางดึงร่างบางลงมานั่งตัก
“ฮึก...”
ทงเฮตัวสั่น คิบอมรุ้สึกได้อย่างนั้น ร่างบางกำลังร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น?
“ทงเฮ...”
“ฮึก..บอม..คิบอม..เรากำลังจะตาย”
“เอาอะไรมาพูดน่ะทงเฮ...เราจะตายได้ยังไง”
“มีคยนส่งจดหมายมาบอก ว่าถ้าไม่อยากให้ลูกเราตาย เราต้องตายแทนลูก” ทงเฮเริ่มร้องหนักขึ้น
“เมื่อไรทงเฮ..”
“ฉันกลัวลูกตาย..ฮึก...”
“ผมถามว่าเมื่อไร!!!” คิบอมตวาด
“มะ...เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”
‘ลีทงเฮ...ถ้าไม่อยากให้ลูกทั้งตาย นายต้องมาหาฉันที่จีนภายใน 1เดือน...ถ้านายไม่มาหรือมาช้าคงรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น??’
ทันทีที่ร่างบางอ่านจบ น้ำตาก็ไหลพราก ร่างบางค่อยๆ ทรุดลงนั่งกับพื้น ด้วยอาการหมดแรง มือบางกำกระดาษแผ่นนั้นแน่นจนยับยู่ยี่
ฮึก...ทำไม...ทำไมต้องเป็นจงฮยอนและคีย์..
ทำไม...
แควก!
ร่างบางฉีกกระดาษทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะขยำเป็นก้อนแล้วทิ้งลงถังขยะ เค้าจะไม่ยอมให้ลูกทั้งสองของเค้าเป็นอะไรไปเด็ดขาด!!
‘นี่..คิบอม พรุ่งนี้ฉันขอไปหาพี่ชอลลี่ที่จีนนะ’
‘เดี๋ยวผมไปด้วย’
‘ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้...คุณมีงานนี่นา’
‘เลื่อนซัก 2-3วันพี่ชอลลี่คงไม่ว่าหรอกเนาะที่รัก’
‘อะ..อื้อ’
กลับสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน
“ที่คุณจะมาจีนก็เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย?”
“ชะ...ใช่ ฉันไม่อยากให้ลูกตาย...” ทงเฮตอบเสียงสั่น
“เฮ้อ” คิบอมถอนหายจะพลางโอบกอดดงเฮ “ลูกจะไม่เป็นอะไร คุณก็จะไม่เป็นอะไร และผมก็จะไม่เป็นอะไร เชื่อผมนะทงเฮ ^^ คุณก็รู้นี่ว่าผมเป็นใคร ยิ่งมาที่จีน ลูกน้องของผมก็มากมาย คุณไม่ต้องกลัวหรอก”
“แต่คุณก็ต้องระวังตัว...อ๊ะ...” ริมฝีปากถูกช่วงชิงความหวานหอม โดยชายหนุ่มร่างสูงที่โอบกอดตนอยู่ สัมผัสแผ่วเบา เริ่มแปรเปลี่ยน เป็นความร้อนแรง มือที่เคยโอบกอด เริ่มสัมผัสไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่า กระตุ้นเร้าอามณ์ของคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี คิมบอมผลักทงเฮลงเตียงก่อนจะเริ่มซุกไซร้ไปทั่วร่างกายบาง
ก่อนที่บทรักอันแสนเร่าร้อนจะบรรเลงต่อจนถึงเช้า...
ขออภัยไม่แต่ง NC คิเฮจ้า เพราะตอนนี้เน้นฮยอนมินนี่นา!!
ขอถามรีดเดอร์ทุกคนกันหน่อย
ว่าจะให้ทงเฮกับคิมบอมตายหรือไม่ตายดี
โหวตกันมาน้า
-----------------------------------------------------------------
เฮ้ย คิดถึงกันมั้ย ขอโทษรีดเดอร์ที่หายไปนานมากๆ
มาอัพแล้วนะ พร้อมกันเปลี่ยนรูปโฉมหน้าฟิคใหม่ 5555555
เอาให้เต็มที่เลย~ ขอบคุณที่ยังอ่านนะ !
ร่างบางพลิกตัวไปมาด้วยความไม่สบายตัว เขารู้สึกอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออกยังไงยังงั้น ร่างกายเริ่มร้อนขึ้น จากพิษไข้เมื่อตอนเช้า...
สวบ!!!
พื้นที่เตียงถูกยุบลงตามแรงนั่ง ร่างสูงโปร่ง จ้องมองใบหน้าเรียวสวยของร่างบางด้วยความหลงใหล มือหนาค่อยๆ ไล้ไปตามโครงใบหน้านวลช้าๆ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของคีย์ที่ร้อนผิดปกติ
คีย์กำลังไม่สบาย...
คีย์ไม่สบายเพราะเขาอีกแล้วหรอ??
เฮ้อ...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้นะ...ไม่เข้าใจเหมือนกัน
สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดนี่ มันเพราะความหลงใหล
หรือความรักกันแน่??
“อือ...หนาว...” ร่างบางครางเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พลางซุกตัวกอดตัวเองแน่น ร่างสูงดึงผ้าห่ม ห่มให้ร่างบาง ก่อนจะนั่งกุมมือร่างบางเพื่อให้ความอบอุ่น
~พวารา MR.simple simple~
“ยอโบเซโย” ร่างสูงกดรับโทรศัพท์
“[พี่มินโฮ~~]” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ว่าไง แทมิน”
“[พี่มินโฮอยู่ที่บ้านหรือเปล่า แทมินจะให้พี่มารับที่เมียงดงอ่า~]” แทมินพูดเสียงออดอ้อน
“พี่ไม่ได้อยู่ที่บ้าน ให้คนที่บ้านมารับละกัน”
“[แล้วพี่อยู่ที่ไหนอ่า]”
“พี่อยู่ที่เกาะของป๊า...กับคีย์”
“[ฮะ! พี่มินโฮเอาพี่คีย์ไปอยู่ด้วยหรอ แล้วพ่อแม่เค้า...]”
“แทมินก็น่าจะรู้นะ..”
“[แสดงว่า...พี่มินโฮลักพาตัวพี่คีย์มาใช่มั้ย?]”
“แค่นี้ก่อนนะแทมิน...ถ้านายบอกใครพี่จะฆ่านาย..”
มินโฮพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะกดวางสาย เขาก็แค่ขู่น้องไปเท่านั้นแหล่ะ ใครจะฆ่าน้องได้ลงคอ ก็น้องตัวเองทั้งคน..
ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากร่างบางเบาๆ ก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม แล้วดึงร่างบางมากอดไว้แน่น พลางหลับตาลงช้าๆ แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด...
“เฮ้ยจงฮยอน กูชอบน้องมึงว่ะ”
“มึงจะบ้าไงไอ้จงฮุน - -+” ร่างไม่สูง(?) พูดเสียงดุ พลางหันไปจิกตาเป็ดๆ มองเพื่อนด้วยความหึงหวงน้องสาว(?)
“เฮ้ย...กูพูดจริงนะเว้ย” คิมจงฮุนทำหน้าจริงจัง
“ม่ายยยยย....กูไม่ยอมโว้ยยยย มึงอย่ามาเมา” จงฮยอนโวยวายเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ..... ฮาหน้ามึงตอนนี้ว่ะ กร๊ากๆๆ” จงฮุนหัวเราะอย่างชอบใจ ที่สามารถทำให้จงฮยองบ้าคลั่งได้.. แหงล่ะ ไอ้นี่มันหวงน้องอย่างกับอะไรดี ขนาดแค่ทักทายสวัสดีกันมันยังจิกตามองซะ อย่างกับจะจับกิน -_______-
“ไอ้เวรรรรร กูกลับละแมร่ม!” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ห่อนจะถีบเพื่อนซี้หนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้โทษฐานแกล้งเขา
“เอ้า รีบไปไหนอ่ะ? โกรธกูอ๋อ??”
“โกรธเชี่ยไร. กูจะกลับบ้าน กูห่วงน้องกู ทิ้งไว้คนเดียว ไม่สบายอีกต่างหาก”
“เอ้าเชี่ย รีบหลับเลยมึง น้องป่วยมึงก็ยังเสือกมาอีก - - ”
“ก็กูอยากเที่ยวนี่หว่า...”
“เอ๊อออ!..รีบกลับบ้านไปไป๊! ”
“เออๆ เจอกันคราวหน้าเพื่อนยาก” จงฮยอนตบบ่าเพื่อนซี้เบาๆ (?) ก่อนจะจากไป หวังว่าน้องของเขาคงไม่เป็นอะไรนะ....
รู้สึกไม่ดีเลยให้ตายเถอะ....
คิมจงฮยอนขับรถด้วยความว่องไว เพียงไม่นานก็ถึงบ้าน ร่างหนาสาวเท้าเข้าบ้านด้วยความว่องไว เพราะห่วงน้องสาว(?) กลัวว่าจะเป็นอะไรไป...
“คีย์...อยู่หรือเปล่า” จงฮยอนตะโกนเรียก พลางสาวเท้าขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน
แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใดตอบกลับมา
คิมจงฮยอนตัดสินใจเข้าไปภายในห้องของคีย์แต่กลับต้องหน้าซีด เมื่อน้องของเขาไม่อยู่ แถมห้องนอนยังรกเต็มไปหมด ...หรือคีย์จะอยู่ในห้องน้ำ?...
ร่างหนาพยายามคิดในแง่ดี แต่พอเปิดประตูห้องน้ำ ก็ไม่พบน้องของเขาอีกเช่นเคย
น้องของเขาหายไปไหนกันแน่?
แล้วทำไมห้องถึงได้รกแบบนี้??
ขโมยก็ไม่น่าจะใช่ เพราะของอยู่ครบทุกอย่าง...
หรือว่า...!!???
คิมจงฮยอนหยิบโทรศัพท์โทรออกที่เบอร์ ‘ไอ้เด็กเห็ด’ แทมบจะทันที ไม่รู้อะไรบันดาลใจให้เขาโทร แต่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง... ชเวมินโฮ ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ!!
รอไม่นานก็มีคนรับสาย
“[ยอโบเซโบ ผมลีแทมินพูดฮะ]”
“ฉันเอง...คิมจงฮยอน”
“[อ๋อออ...นายหน้าเป็ดนี่เอง มีอะไร??. หรือว่าพิศวาสผม?..]”
“ฉันไม่ตาถั่วขนาดพิศวาสนายหรอกนะ ไอ้เด็กเห็ด”
“[ทำไมฮะ?? ผมมันแย่มากหรือไง?]”
“ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอกนะ...บอกฉันมาคีย์อยู่ที่ไหน” จงฮยอนพูดเสียงเครียด
“[พี่คีย์น่ะหรอ ก็อยู่กับพี่มินโฮไง...อุ๊บ!!]”
“ว่าไงนะ!! เดี๋ยวๆ !!!”
ติ๊ดๆ~ ปลายสายตัดทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใย
อยู่กับมินโฮงั้นหรอ...
หึ...ที่แท้มันก็มีซัมติงบางอย่างกับน้องเค้าจริงๆ สินะ ...
ถ้าน้องเค้าเป็นอะไรไป มันตายแน่ๆ ชเวมินโฮ...
ร่างสูงตัดสินใจนำรถออกอีกครั้ง
...เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง...ลีแทมิน!!...
...อ่า ตายแล้ว TT ทำไงดี...
เผลอหลุดปากไปจนได้ พี่มินโฮจะฆ่าผมมั้ย TT โอ๊ย!! ...แกมันบ้าจริงๆ ลีแทมิน!!
ร่างเล็กนั่งหน้าเครียด อยู่ภายในห้องส่วนตัว ริมฝีปากเรียวบางก็พ่นด่าตัวเองไม่หยุด
“เฮ้อ!! ป๊ากับม๊าก็ไปไหนไม่รู้...โอ๊ย! ลีแทมินเคครียด!! ”
ปึง!!!!
เสียงประตูห้องนอนของคนตัวเล็กถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคนที่หน้าประตู ร่างเล็กหันไปมองด้วยอารามตกใจ
“...ค...คิมจงฮยอน...”
“ตกใจมากหรือไง...ลีแทมิน” ร่างสูงแสยะยิ้ม
“นะ...นาย...เข้ามาได้ยังไง”
“หายตัวเข้ามามั้ง ถามอะไรแปลกๆ” ร่างสูงยักคิ้วกวนๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!! นายเข้ามาในห้องของผมได้ยังไง!!! ” ลีแทมินตวาดขึ้นเสียงดัง
“ที่ฉันมา ไม่ใช่ให้นายมาซักถามฉันนะ แทมิน...บอกมาซะ น้แงชายฉันอยู่ที่ไหน...” คิมจงฮยอนพูดเสียงเย็น พลางเดินเข้าไปหาร่างเล็ก ที่กำลังถอยหนีเขาด้วยความกลัวอยู่บนเตียง
“บอกให้โง่น่ะสิ!!!!”
“บอกฉันมาซะ ลีแทมิน...คคีย์อยู่กับมินโฮใช่มั้ย? แล้ว ‘มัน’ อยู่ที่ไหน!!!! ” ร่างสูงใช้มือหนาจับปลายคางร่างเล็กแล้วบีบเบาๆ แต่ก็สร้างความเจ็บไม่น้อยให้แก่คนตัวบาง
“ไม่บอก! นายจะไปขัดขวางความสุขของพี่มินโฮน่ะสิ ผมไม่ยอมหรอก!!! ”
เพี๊ยะ!!!
ร่างเล็กถูกมือหนาของคนตัวสูงตบเข้าที่ใบหน้าจนหน้าหัน
“ก็ดี ไม่บอกก็ไม่บอก ฉันจะทำให้นายบอกให้ได้เลย ลีแทมิน!!! ”
“นายจะทำ...อุ๊บ...”
ฉากติดเรท NC HYUNMIN!! ทิ้งเมลล์ ไว้ แล้วจะลงให้หลังวันศุกร์!
สำหรับใครที่ยังไม่ได้ NC ตอนไหน ทิ้งไว้พร้อมบอกชื่อตอน (ถ้าไม่บอกก็ไม่ส่งให้นะ)
สำหรับบางคนที่ไรท์เตอร์ส่งให้แล้ว อาจจะไม่เห็นหรือหาย มาขอใหม่ได้ไรท์เตอร์ใจดีแล้วไม่กัด
สำหรับคนที่อยากจะติดต่อ
http://twitter.com/#!/tistshin ทวิตเตอร์ของไรท์เตอร์ มาทวงถามไถ่เรื่องฟิค แนวทางตอนจบ(?) ได้นะคะ
https://www.facebook.com/thekimchoitist เฟสบุ๊คของไรท์เตอร์ ถามไถ่ข่าวชายนี่ได้ ไรท์เตอร์ตามตลอดจ้ะ
http://linesnw.tumblr.com/ ทัมเบอร์ของไรท์เตอร์ไว้ดูรูป รูปไหนที่ไรท์เตอร์แต่งขอแค่สูบแล้วไปพร้อมเครดิทนะคะ จะไม่ว่าเลยเพราะมิเช่นนั้นตามถึงที่ค่ะ
ฝากฟิคเหมือนเดิม. (:
ความคิดเห็น