Divine Epic (มหากาพย์เทพประยุทธ์)

ลำดับตอนที่ #26 : โอบีรอน

                ตุบ...! พลั่ก...!

                ผม(?)ร่วงลงมาอย่างไร้การทรงตัว หลังกระแทกกับกิ่งไม้ใบไม้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนกระทั่งถึงพื้น

                แม้จะระบมไปหมดแต่ก็พยายามจะยันกายลุกขึ้นมา ในตอนนั้นเองที่ผม(?)ได้พบกับนางฟ้า

                เธอคือเด็กผู้หญิงผมสีทองพริ้วสลวย ผิวขาวเป็นประกาย ดวงตาสีฟ้าใสเหมือนหยดน้ำ

                ผมเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหนมาก่อน... จริงด้วย ราชินีไททาเนียที่อยู่ในผลึกคริสตัลไง แต่เธอดูเด็กกว่าที่ผมเคยเห็นมาก

                หรือว่านี่คือความทรงจำของราชาโอบีรอน...



                ไททาเนียในวัยเด็กยิ้มร่าพลางยื่นมือฉุดโอบีรอนลุกขึ้น

                “โอ๊ย...” โอบีรอนกุมไหล่ขวา

                “นี่เจ้าบาดเจ็บหรือ ไหนขอข้าดูหน่อย” ว่าแล้วไททาเนียก็เอามือวางไว้บนแผล มีแสงอ่อนๆ ออกมาจากมือของเธอ ไม่นาความเจ็บปวดก็ค่อยๆ บรรเทา

                “โอบีรอน!” ทันใดนั้นเอลฟ์อีกตนหนึ่งก็กระโดดลงมาจากพฤกษชาติแห่งชีวิต ซึ่งโอบีรอนตกลงมา

                “พี่อัลเบอริช!” โอบีรอนเรียก เอลฟ์หนุ่มที่ชื่ออัลเบอริชนั้นดูแก่กว่าไททาเนียและโอบีรอนเล็กน้อย

                “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม” อัลเบอริชเดินเข้ามาดูอาการ

                “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะเธอคนนี้ช่วยรักษาให้” โอบีรอนหันไปทางเด็กผู้หญิง

                “เธอเอ่อ...”

                “ข้าชื่อไททาเนีย” เอลฟ์ตัวน้อยๆ ว่า

                และนั่นคือการพบกันแห่งชะตากรรมของทั้งสาม...

 

                วันนั้นโอบีรอนและอัลเบอริชทายาทแห่งตระกูลหลักสองตระกูลในอาณาจักรวูดแลนด์ ได้พบกับไททาเนีย เอลฟ์หญิงผู้ถือกำเนิดจากพฤกษชาติแห่งชีวิต

                อาณาจักรวูดแลนด์มีตำนานอยู่ว่าทุกๆ หนึ่งพันปี พฤกษชาติแห่งชีวิตจะให้กำเนิดสตรีศักดิ์สิทธิ์ เพื่อนำพาอาณาจักรแห่งนี้สู่ความรุ่งโรจน์ไพบูลย์

                ฉะนั้นไม่เมื่อโตขึ้นโอบีรอนก็อัลเบอริชจะต้องได้รับเลือกเป็นราชา เพื่อปกครองอาณาจักรนี้คู่กับไททาเนีย นั่นคือมติที่พวกผู้ใหญ่ในอาณาจักรตกลงกัน

 

                เวลาผ่านไป ทั้งสามก็ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น อัลเบอริชนั้นเติบใหญ่เป็นนักรบหาญกล้าสมชายชาตรี ในขณะที่โอบีรอนยังจับดาบงกๆ เงิ่นๆ อยู่



                “อั่ก!” เป็นอีกครั้งที่โอบีรอนล้มลง ในขณะที่ประดาบกับอัลเบอริช

                ทุกครั้งที่ทั้งคู่ซ้อมดาบกัน โอบีรอนเป็นต้องได้แผลเต็มตัวกลับมาทุกที

 

                “ไม่เบื่อบ้างหรือ แพ้เขาอยู่เรื่อย” ไททาเนียว่า ขณะทำแผลให้โอบีรอน

                “ก็ข้าไม่ชอบการต่อสู้นี่นา มันรู้สึกป่าเถื่อนยังไงก็ไม่รู้ หากข้าจะชนะก็ต้องทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ”

                “งั้นเจ้าจะยกตำแหน่งราชาแห่งวูดแลนด์ให้พี่อัลเบอริชยังงั้นหรือ” ไททาเนียแกล้งหยั่งเชิง

                “ก็ดีนี่ พี่อัลเบอริชออกจะเข้มแข็ง รับรองว่าจะปกป้องอาณาจักรวูดแลนด์ได้แน่” เอลฟ์หนุ่มแสดงอาการชื่นชม

                เอลฟ์สาวตบเข้าที่หลังโอบีรอนดังป้าบ

                “โอ๊ยเจ็บ! ไททาเนีย นี่เจ้าทำอะไรน่ะ”

                “ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว ตาบ้า!” ว่าแล้วไททาเนียก็ลุกขึ้นเดินจากไป

 

                ปรากฏว่าคืนนั้นทั้งคืนไททาเนียก็ยังไม่กลับมา... ไม่มีภูตตนใดเห็นเธออีกเลย

                หลังจากที่เธอรักษาแผลให้โอบีรอนแล้วเอลฟ์สาวก็หายตัวไป จนกระทั่งพวกผู้ใหญ่ในวูดแลนด์ซึ่งมีทั้งพ่อของโอบีรอนและพ่อของอัลเบอริชต้องเรียกประชุมเหล่าภูตเป็นการด่วน

                “โอบีรอน! ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้นางเข้าไปในป่าคนเดียว” อัลเบอรอธพ่อของอัลเบอริชซัก

                “ข้าคิดว่าตอนนั้นนางแค่อยากอยู่คนเดียวสักพัก เดี๋ยวก็คงกลับมาเอง” โอบีรอนประมาทไปจริงๆ เขาไม่ได้เอะใจว่าตอนไททาเนียเดินจากไปนั้น นางหน้าไปทางป่าทางทิศใต้ซึ่งไม่มีเหล่าภูตคอยอารักขา

                “เจ้าโง่เอ๊ย! ไทเทาเนียไม่ใช่เอลฟ์ทั่วๆ ไปเหมือนพวกเรา นางคือสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ถือกำเนิดจากพฤกษชาติแห่งชีวิต จะว่าเป็นร่างแบ่งของพฤกษชาติแห่งชีวิตเลยก็ว่าได้ เจ้าไม่รู้หรือว่าพวกอสูรจากเฮลไฮม์คิดจะจับตัวนางกันอยู่” เมโรวิชพ่อของโอบีรอนตวาด

                เอลฟ์หนุ่มใจหายวาบ เขาไม่ทันคิดว่าการปล่อยนางไว้คนเดียวจะมีภัยใหญ่หลวงขนาดนั้น

                ไททาเนียเป็นที่หมายปองของพวกอสูร...

                นางกำลังอยู่ในอันตราย!



                “เดี๋ยวโอบีรอน! นั่นเจ้าจะไปไหน” เมโรวิชร้องเรียก แต่โอบีรอนไม่สนใจ เขาวิ่งพรวดพราดออกจากที่ประชุมทันที

                เพราะข้าแท้ๆ รอก่อนนะไททาเนีย!

 

                “โอบีรอน!” อัลเบอริชเรียก “เจ้าคิดจะวิ่งไปทั้งอย่างงี้เรอะ!” เอลฟ์ผู้พี่ขี่ม้ามา พร้อมกับจูงม้าของโอบีรอนมาด้วย

                “รีบขึ้นมาซะ! เราจะไปตามหาไททาเนียกัน”

 

                อัลเบอริชใช้การสะกดรอยค่อยๆ ไล่ตามไททาเนียจนกระทั่งรอยเท้าของเธอหายไป

                “จากตรงนี้ไปมันกลายเป็นรอยเท้าของสัตว์ใหญ่... แถมไม่น่าจะใช่สัตว์ในป่าวูดแลนด์ซะด้วย... รีบไปกันถอะ” ว่าแล้วอัลเบอริชกับโอบีรอนก็ควบตะบึงออกไป

                ในที่สุดเอลฟ์หนุ่มทั้งสองก็ไล่ตามรอยเท้าสัตว์ร้ายจนกระทั่งมาพบกับสุนัขสามหัวร่างยักษ์ซึ่งมีแววตาดุร้ายและมีหางเป็นงู

                สุนัขเฝ้าประตูนรก เคลเบรอส...



                ปากที่มีน้ำลายยืดของมันนั้นคาบร่างเอลฟ์สาวอยู่

                “ไททาเนีย!” โอบีรอนพุ่งเข้าใส่ทันที

                “เฮ่ยไอ้บ้า!” อัลเบอริชคิดจะห้ามแต่ก็ไม่ทัน

                เคลเบรอสตะปบทั้งม้าทั้งคนกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้จนต้นไม้ล้มครืน

                แต่โอบีรอนก็ลุกขึ้นมาทันที ทั้งที่มีเลือดโชก

                “ไอ้บ้าเอ๊ย! คืนไททาเนียมาซะ!” เอลฟ์หนุ่มร้องตะโกน

                เอลฟ์ผู้พี่เข้าไปเตือนสติน้องชาย

                “โอบีรอน! ใจเย็นๆ ไว้ ยิ่งชีวิตของไททาเนียอยู่ในอันตรายอย่างงี้ เรายิ่งจะบุ่มบ่ามไม่ได้... ต้องวางแผนก่อน”

                อัลเบอริชบอกกับน้องชายว่าตนจะดึงความสนใจของเคลเบรอส แล้วให้โอบีรอนหาจังหวะช่วยไททาเนียออกมา

                ว่าแล้วเอลฟ์ผู้พี่ก็เข้าต่อกรกับเคลเบรอสโดยไม่หวั่นเกรงกรงเล็บและคมเขี้ยวอันแหลมคมของสัตว์ร้าย

                ในตอนนั้นโอบีรอนก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ รอให้อัลเบอริชล่อเจ้าสุนัขสามหัวเข้ามาใกล้ๆ

                หลังจากห้ำหั่นกันอยู่พักหนึ่ง อัลเอบริชก็ฟันถูกขาของเคลเบรอสทำให้เจ้าสัตว์ร้ายร้องครวญคราง

                จังหวะนี้แหละ!



                โอบีรอนพุ่งออกมาจากกิ่งไม้ฉุดร่างหญิงสาวออกมาจากปากเจ้าสัตว์ร้าย

                “สำเร็จแล้ว!” เอลฟ์หนุ่มร้องอย่างดีใจ

                แต่ในขณะที่โอบีรอนยังไม่ทันลงมาเหยียบพื้น งูซึ่งเป็นหางของสุนัขนรกก็พุ่งมาฉกเขา!

                “ระวัง!” อัลเบอริชกระโดดเข้ามาบัง จึงโดนเจ้างูฉกและจับตัวไป

                “พี่อัลเบอริช!” โอบีรอนตกใจ

                ในตอนนั้นเอง พวกเอลฟ์ตนอื่นๆ ก็ตามมาสมทบ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เจ้าเคลเบรอสหันหลังวิ่งหนีไปทันที

                “พี่อัลเบอริช---!!” เอลฟ์หนุ่มได้แต่กู่ร้อง มองร่างอัลเบอริชซึ่งตนรักและเคารพเหมือนพี่ชายแท้ๆ ถูกสัตว์ร้ายพรากหายลับไปในความมืด

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ^^