ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF Sweet More {Sweet Short The End}
SHORT FICTION
Sweet More ~~หวานยิ่งกว่าขนม
.............................................................................................................................................
“ครูสิก้าค่ะ”ใบหน้าหวานหันมาตามเสียงที่เรียก “ครูสิก้าเป็นครูประจำห้องพยาบาลหรอค่ะ”
ใบหน้าพยักหน้าลงและยื่นยาเม็ดสีขาวกับน้ำให้กับคนที่นั่งมองใบหน้าหวานๆ
“ขอบคุณค่ะ”ส่งยาเม็ดสีขาวเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว
เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้คนที่อยู่ข้างในมองหน้ากันเล็กน้อยและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่กับพื้นสนาม เด็กๆที่ยืนอยู่ต่างพากันร้องไห้ทำให้สถานการณ์ตอนนี้วุ่นวายไปหมด
“ครูสิก้าค่ะแบบนี้คงต้องไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ”เจ้าของชื่อหันมาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้
.............................................................................................................................
โรงพยาบาล....
คุณหมออยู่ในชุดกาวน์เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินหลังจากเขาพักใหญ่
“คุณหมอค่ะ ซอนเยเป็นยังไงบ้างค่ะ”คนที่รอหน้าห้องรีบถามอย่างร้อนรน
“ปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องให้นอนรักษาที่โรงพยาบาลก่อนครับ”
คนที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวยิ้มและเดินจากไป
“ซอนเยเป็นยังไงบ้างลูก”คนที่มีอายุเหมาะสมจะเป็นพ่อแม่เด็กวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าและแววตาที่ดูเป็นห่วงและสงสารลูกตัวเองฉายแววชัดเจน
“เนี่ย คุณครูดูแลลูกผมยังไง ลูกผมถึงเป็นแบบนี้”ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อหันมาตะคอกใส่ ครูผู้ดูแลที่ก้มหน้าต่ำลงเพื่อแสดงความขอโทษ
“ขอโทษด้วยค่ะ ทางเราดูแลเด็กไม่ดีเองค่ะ”โค้งให้เพื่อแสดงความขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้น
“คุณใจเย็นๆค่ะ เด็กเขาเล่นกันเองเลยเกิดอุบัติเหตุ คุณก็รู้ว่าลูกเราซน”และเอื้อมมือไปลูบศีรษะคนที่นอนหลับบนเตียง
“ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ผิด”และยกมือขึ้นมากำลังจะฟาดมือลงใบหน้าหวานของคนที่ก้มหน้าลงและหลับตาเพื่อรอรับสิ่งที่สร้างความเจ็บปวด
มือที่กำลังพาดลงมาต้องหยุดชะงัก มือที่มาจับที่ข้อมือไว้บิดข้อมือนั้นลงไป
“คุณจะทำอะไร”สีหน้าและแววตาที่เอาเรื่องทำให้คนที่ยืนหลับตาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าที่ มีท่าทีที่เปลี่ยนจากที่เคยเห็น
“ถ้าคุณไม่มีอะไร ขอตัวกลับก่อน”พลางโค้งเล็กน้อยและจับมือเรียวนั้นออกไป
“ขอบคุณมากน่ะค่ะ ต้องให้คุณช่วยตลอดเลย”ก้มหัวขอบคุณเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอค่ะ”
“เออ คือเต็มใจช่วยค่ะ”แกล้งมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา คนตรงหน้า
.............................................................................................................................
“ผมรู้เรื่องแล้ว ที่จริงคุณก็ไม่ได้ผิดอะไร”คนที่มีอายุมากมีตำแหน่งใหญ่สุดในโรงเรียนอธิบายให้คนตรงหน้า ไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้
“ที่จริง คุณครูเจสสิก้าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ครับผมว่า”ไม่ทันพูดจบประโยคมีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา
“ฉันขอลาออกค่ะ”
“ครูครับ/ค่ะ จะลาออกจริงหรอครับ/ค่ะ จะทิ้งพวกเราไปจริงๆหรอครับ/ค่ะ”
เด็กๆมากมายมายืนรุมล้อมบางคนก็ร้องไห้ออกมา
“อย่าร้องไห้สิค่ะ” ค่อยๆย่อตัวลงมาให้เท่ากับเด็กๆที่ยืนล้อมอยู่ “ครูต้องไปแล้วน่ะ วันนี้ครูจะสอนเป็นวันสุดท้าย อย่าซนล่ะ”
“ครับ/ค่ะ”
ร้านวาฟเฟิล............
“พี่ครับ ผมขอสั่งวาฟเฟิล 2ชิ้นครับ”เด็กน้อยน่าตาน่ารักยืนสั่งวาฟเฟิลที่เขาชอบกินเป็นประจำทุกครั้ง
“ได้เลยครับ”เจ้าของร้านคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าชายวาฟเฟิลย่อตัวลงมานั่งยกมือมาลูบผมของเด็กน้อยคนนั้น
“ว่าแต่ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะค่ะ”คนที่อบวาฟเฟิลอยู่เห็นสีหน้าของเด็กน้อยคนนั้นพลางคิ้วขมวดหากันเพราะเด็กคนนี้เป็นลูกค้าประจำและมีความสุขที่ครั้งที่จะได้กินวาฟเฟิล
“เป็นอะไรไปครับบอกพี่ได้ไหม”
คนที่ก้าวออกพ้นจากบริเวณประตูโรงเรียนหันมามองร้านวาฟเฟิลที่จะมีเจ้าของร้านขี้อายหันมายิ้มให้เสมอ แต่วันนี้แปลกมากที่ไม่เห็นคนนั้น ไม่ผิดใช่ไหมที่เธอก็แค่อยากจะเห็นใบหน้านั้นอีกครั้งก่อนที่จะไป เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าว่าเขาคนนั้นจะมา และความคิดที่จะบอกลาก่อนไปก็หยุดลง หันซ้ายหันขวาอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่าเขาไม่อยู่จริงๆ พลางถอนหายใจเล็กน้อยและหันกลับไปในทิศทางตรงข้ามกลับร้านวาฟเฟิล
“ไปแล้วไม่คิดถึงวาฟเฟิลหรอค่ะ”เสียงที่กึ่งตะโกนออกมาทำให้คนที่จะไปหันมามองและใบหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาก
“คิดถึงสิ”และวิ่งมาหาอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่เข้าสวมกอดคนยืนวาฟเฟิลให้
“ถ้าคิดถึงก็อย่าไปสิ จะทิ้งกันเลยหรอใจร้ายจัง”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือที่โอบกอดก็ทำให้รู้ว่าอีกคนคิดอะไรอยู่
ไม่มีคำพูดออกมจากปากมีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาซับกับเสื้อของคนที่ถูกกอดอยู่มือค่อยๆดันตัวร่างบางออกและยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอยู่
“ครูสิก้าครับ/ค่ะ” เด็กๆหลายคนพากันวิ่งออกมาและรอบกันเป็นวงกลมและยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้
“ครูครับ/ค่ะอย่าไปเลยน่ะครับ/ค่ะพวกเราไม่อยากให้ครู”เด็กที่พากันตะโกนออกมาทำให้คนที่ยืนอยู่ยิ่งร้องไห้มากขึ้น
เมื่อเห็นอีกคนร้องไห้คนที่ตัวสูงกว่าดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดยกมือลูบศีรษะอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการปลอบ
“เห็นแบบยังจะไปอีกไหมค่ะ”ไม่มีคำตอบออกมาจากปากมีแต่เสียงสะอื้นที่เกิดจาการร้องไห้
“ไม่ใช่แค่เด็กๆเท่านั้นที่ไม่อยากให้ไป แต่คนที่ถูกเรียกว่าคุณชายวาฟเฟิลก็ไม่อยากให้ไปเหมือนกัน”คนที่กอดอยู่เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าและแววตาที่ดูจริงจังผิดไปคนละคน
“เพราะอะไรถึงไม่ให้ไปบอกได้ไหม”แม้จะมีเสียงสะอื้นปนเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ได้ยินชัดเจน
“เพราะ รักไงค่ะ รักมากด้วย”และอาการแบบนั้นก็กลับมาอาการที่ใบหน้าแดงมือที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปวางไว้ตรงไหนพลางจับเกาคิ้วตัวเอง
คนที่ได้ฟังคำตอบยิ้มออกมาแต่ต้องยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อเด็กๆที่ยืนเป็นวงกลมยื่นวาฟเฟิลออกมา
“กินวาฟเฟิลไหมครับ/ค่ะ”หันมามองหน้าคนที่ยืนอยู่ใบหน้าที่ดูจะลุ้นเป็นพิเศษกับคำตอบของอีกคน
“ไม่มีกินค่ะ” คนที่รอลุ้นอยู่สีหน้าและแววตาที่ดูผิดหวังกับคำตอบ น้ำตาที่คลอเล็กน้อยจึงต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาที่กำลังจะไหลแต่มีเสียงหนึ่งที่ทำให้หันมามองแม้น้ำตาจะไหลมาก็ตาม
“ถ้าไม่ใช่ของคุณขายวาฟเฟิล”
“สิก้า”สรรพนามแทนชื่อที่เปลี่ยนพร้อมวิ่งเข้ามาดึงอีกคนไปกอด
“ไม่ได้โกหกใช่ไหม”คนที่ถูกถามยิ้มเล็กน้อย “เป็นครูโกหกได้ไงค่ะ”
เด็กที่ยื่นอยู่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข แต่ก็ต้องรีบปิดตาของตัวเองเพราะสิ่งที่อยู่ข้างหน้าไม่เหมาะกับเด็กเท่าไหร่
คนที่ตัวสูงกว่าเล็กน้อยค่อยๆโน้มหน้าลงไปใกล้กับริมฝีปากสวยได้รูป คนที่รอรับสัมผัสหลับตาลงพร้อมกับริมฝีที่สัมผัสกัน ก่อนจะค่อยๆผละออกจากกันใบหน้าที่แดงเล็กน้อยของทั้งสอง โดยเฉพาะฝ่ายที่เริ่มก่อน
“ฉันรักคุณค่ะสิก้า”พร้อมกับรับร่างที่วิ่งเข้ามา
“ฉันก็รักคุณค่ะ ยูล คุณชายวาฟเฟิลขี้อาย”
…………………………………………………………………………………
จบแล้วอยากให้จบเลยยาว ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณคนที่เข้ามาและไม่เม้น
เม้นน้อยเลยให้จบเร็ว ฮ่า ฮ่า
ต่อแรกว่าจะไม่ลงและแต่เพื่อคนอ่าน
ที่ติดตาม ลงเพื่อทุกคนค่ะ(ยิ่งใหญ่)
รอ Short Fic ไหมทุกคนเรื่องใหม่
ถ้ารอขอคอมเม้น ฮ่า ฮ่า แอบบังคับเล็กๆ
ถ้าไม่มีก็คงไม่ลง ฮ่า ฮ่า อารมณ์ดีหัวเราะทั้งวัน
ไปและค่ะ พูดมาเยอะและสุภาพชนทุกคน
ที่เม้นขอบคุณมากค่ะ เจอกันใหม่ตอนไหนดีล่ะ
แล้วแต่อากาศค่ะ อากาศดีคงมา
(จะบอกว่าชอบเพลงนี้ ส่วนตัวเล็กๆ)
ส่งท้ายค่ะสวยป่าวไม่รู้ใช้เพื่อนทำ ฮ่า ฮ่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น