คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่7::ล่า เท่านั้นที่จะทำให้อยู่ไ้ด้
ล่า เท่านั้นที่จะทำให้อยู่ได้
[Part by Mukuro]
หลังจากที่ผมถูกจับให้เป็นคู่บัดดี้กับคุณเมกุมิอะไรซักอย่างนี่แหล่ะครับ แวมไพร์สุดหล่อกระชากใจสาวๆเนี่ยทำไมคนพวกนี้ถึงได้เมินกันครับ แถมยังไม่ค่อยเป็นมิตรอีกต่างหาก และสิ่งที่ผมเสียดายมากๆเลยตอนนี้ก็คือ ผมไม่ได้เป็คู่บัดดี้กับคนน่ารกๆอย่างคุณซาซารุน่ะสิครับT^T
เอาเรื่องที่ผมเพ้อนี่ทิ้งไปเถอะครับ ถึงผมจะหน้าตาดี หล่อแค่ไหนพวกคุณก็ไม่ต้องไปสนอาการเพ้อของผมหรอก(แต่ฉันว่าแกมันหลงตัวเองมาก- -)
“นี่นายมากับฉันมันเซ็งมากขนาดนั้นเลยหรือไง- -”คนตัวเล็กที่เดินข้างผมพูด
อ้อ ลืมบอกไปครับ ตอนนี้ผมกับเธอเดินตรวจพื้นที่ตามคำสั่งหัวหน้านามว่า’ไอเร’ครับ
“?”
“หน้านายมันฟ้องออกอย่างนั้นแล้วจะให้ฉันคิดว่ายังไง”
“-O-;”ผมไม่เถียงครับ เพราะผมเป็นอย่างนั้นจริงๆ
…………..
และหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็เงียบและเดินไปเรื่อยๆจนกระทุ่งเธอเปิดปากพูดก่อนอีกครั้ง
“ทำไมนายถึงอยากเป็นนักล่าล่ะ”
“ครับ?”
“ที่ฉันอยากเป็นนักล่า ก็เพราะพ่อแม่ฉันถูกเจ้าตัวซีดทำตัวเหมือนปลิงดูดเลือดนั่นฆ่าตายน่ะ”
“แต่ที่ผมได้ยินมา ใครที่ถูกแวมไพร์ดูดเลือดจะกลายเป็นสาวกของแวมไพร์ไม่ใช่เหรอครับ?”
“นั่นแหล่ะ พวกนั้นถึงไม่มีหัวใจไง...”เธอพูดพร้อมกับหยุดเดินแล้วกำหมัดแน่น สายตาที่หลุบต่ำลงพร้อมกับฉายแววเคียดแค้น และเศร้าหมองในเวลาเดียวกันทำให้ผมรู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็ใช่ว่าแวมไพร์จะไม่มีหัวใจนะครับ เพราะผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ใครๆต่างก็เรียกผมว่าแวมไพร์ คำว่า’หัวใจ’สำหรับพวกผมน่ะ มันคงจะแตกต่างจากของพวกเธอล่ะมั้ง ก็เลยทำให้เหมือนกับว่าแวมไพร์อย่างพวกผมเป็นพวก...ไร้หัวใจ
“เอาเถอะครับ ผมว่าตอนนี้คุณคงต้องการปลดปล่อยอารมณ์แล้ว”ผมพูดพลางมองขึ้นท้องฟ้าที่มีแสงดาวระยิบระยับ
อาจเพราะเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ล่ะมั้งครับ ทำให้สัมผัสฝ่ายเดียวกันได้เร็ว
“ใช้ได้นี่นาย”เธอหันมาแสยะยิ้มให้กับผมก่อนจะจ้องไปยังกลุ่มแวมไพร์ข้างหน้า
ก็แค่...สาวกแวมไพร์....
[Part By Megumi]
ฉันมองไปยังสิ่งที่เรียกว่าแวมไพร์ที่ตอนนี้ได้อยู่ตรงหน้าของพวกฉันแล้ว แต่มันจะซักเท่าไหร่กันเชียว
“บารอนนี่ครับ”คนข้างๆฉันพูดพลางจ้องพวกนั้นไม่วางตา
ขุนนางแวมไพร์...อีกแล้วเหรอ
“แล้วทำไมความรู้สึกกดดันนั้น...มันถึงไม่มี”ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ก็แน่สิได้ชื่อว่าขุนนางแวมไพร์ล่ะก็คงไม่มีใครภิรมย์กับมัน ถึงแม้ว่าบารอนจะไม่ได้เป็นตำแหน่งใหญ่สักเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกกดดันเหมือนเจอมาควิสคราวนั้น..อย่างน้อยมันก็ต้องมีสิ แต่นี่...กลับไม่มี...หรือเป็นเพราะ...
ฉันค่อยๆหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นเพราะหมอนี่หรือเปล่า
จู่ๆหมอนั่นก็กดฉันลงกับพื้นก่อนจะชกปืนของตัวเองยิงใส่บางอย่าง
“ระวังหน่อยนะครับ”เขาเตือนฉันก่อนจะลุกประชันหน้ากับแวมไพร์พวกนั้น
“....”ฉันยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับเอาอาวุธออกมาใช้
“กฎของแวมไพร์...ไม่มีคำสั่งของคิงไม่สามารถออกมาได้นี่ครับ”เขาพูดพร้อมยิ้มเย็นให้แวมไพร์พวกนั้น
ว่าแต่...เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไงมีเรื่องให้สงสัยเพิ่มขึ้นมาอีกแล้วแฮะ...
“ลุยล่ะนะ”ว่าจบฉันกับเขาก็พุ่งออกไปโจมตีเหล่าแวมไพร์ที่พากันมามากยิ่งขึ้น
“ถ้าคืนนี้ฉันกำจัดพวกแกได้ไม่หมดฉันนอนไม่หลับแน่!”ฉันพูดพลางปล่อยแสงสว่างวาบออกมานั่นก็ช่วยฉันลดกำลังของแวมไพร์พวกนี้ไปได้ไม่น้อย
นี่แหล่ะฉันที่ต้องอยู่ด้วยการล่า ฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่อให้เจ้าพวกนั้นมาล่าฉันฝ่ายเดียวหรอก!
...ผมจะทำยังไงกับพวกคุณดีครับ ปล่อยพวกคุณไว้ไม่ได้จริงๆ งานผมล่มไม่เป็นท่าอีกแล้วสิคราวนี้...
เสร็จไปอีกตอน>O<
ตอนหน้า สุดหูรูดดดดดด
ความคิดเห็น