คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My Princess♥1::Meeting Girl[Part I] By Shinneri
Meeting Girl [PartI]By Shinneri
อ่า.....ตอนเช้านี่อากาศมันทั้งเย็นสบาย ทั้งสดชื่น ไม่ว่ามองไปทางไหนก็โล่งตา แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วฉันอยากจะบ้า ทำไมคุณแม่ถึงต้องให้คนมาดูแลฉันด้วยนะ คนอย่างชินเนริไม่เคยต้องให้ใครมาดูแล!
“ชินเนริ ไปซื้อของด้วยกัน”รินที่เดินออกมาจากบ้านเดินมาหาฉันที่อยู่ที่ศาลาสวนหลังบ้าน
“ไปซื้อทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้กับคุณแม่สิ จู่ๆก็อยากให้ฉันช่วยทำอาหาร”
ฉันว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากลมากกว่า เพราะนานๆทีที่คุณแม่จะลุกขึ้นมาทำอาหารด้วยตัวเอง ถ้าไม่มีคนสำคัญมาที่บ้านน่ะนะ
“งั้นไปชวนรินะสิ รายนั้นชอบไปข้างนอกบ่อยๆอยู่”
“รินะไม่อยู่น่ะ ชินเนริก็ช่วยฉันหน่อยสินะ”รินพูดพลางอ้อนให้ฉันไปด้วย
“เฮ้อ ได้ๆ”
“ชินเนริน่ารักที่สุดเลย^-^”รินพูดพร้อมยิ้มแก้มปริ
XS Super Market
หลังจากที่ถูกรินลากมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตแล้วก็เดินซื้อของที่จะไปทำอาหาร แต่ในระหว่างนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้าซุปเปอร์มาเก็ตมาแบบไม่เกรงใจใครแค่เด็กขวางทางยังทำหน้าดุๆใส่เด็ก ไอ้พวกนี้มันเกิดมารกโลกจริงๆ
“เดี๋ยวๆชินเนริจะไปไหน”
“หาเรื่องออกแรงทำนิดหน่อย”
“หืม?”รินทำหน้างงนิดหน่อยก่อนจะมองตามฉันไปที่ตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันอยากออกแรง
“ระวังตัวด้วยล่ะ”
“อื้ม”ฉันรับคำก่อนจะเดินไปหาพวกนั้น
“เฮ้ย!ไอ้เด็กเปรต มาวิ่งเล่นอะไรแถวนี้วะ”คนร่างถึกตรงหน้าเด็กน้อยพูด ทำให้เด็กน้อยทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ออกมา
“หลีกไปสิวะ”
“พวกแกน่ะสิต้องหลีก”ชินเนริเดินเข้ามาหาเด็กน้อยก่อนจะยิ้มให้เด็กน้อยคนนั้น“ไม่เป็นไรนะ หนูมากับใครจ๊ะ”
“ป๋มมากับคุณแม่ฮับ”
“งั้นไปหาคุณแม่เถอะนะ อยู่แถวนี้เดี๋ยวโดนลูกหลง”
“ฮับ”เด็กน้อยรับคำชินเนริก่อนจะวิ่งไปหาคุณแม่ตามที่ชินเนริบอก
“นี่ พวกแกรู้มั้ยว่าฉันน่ะไม่ชอบเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่เลย โดยเฉพาะการทำกับเด็กน่ะ”ฉันพูดพลางยิ้มเคลือบอ่อนๆให้กับไอ้พวกถึกทั้งหลายที่อยู่ตรงหน้า
“ฮ่าๆๆ นังหนูนี่มันวอนจริงๆ”
“นั่นสิครับลูกพี่ ฮ่าๆๆๆๆ”ลูกน้องไอ้ถึงนั่นพูดสนับสนุนคำพูดของลูกพี่
“กลับบ้านไปกินนมให้โตเถอะนังหนู”ไอ้ถึกที่เป็นลูกพี่มันพูดพร้อมกับทำหน้าตาเย้ยหยันฉัน
หาว่าฉันเป็นเด็กงั้นเหรอ...ได้ พวกแกจะได้รู้สึก!!!!!!
“ทำหน้าแบบนั้นน่ากลัวจังเลย ฮ่าๆๆๆ”
“ไปลงนรกซะพวกแก!”พูดจบฉันก็ตรงเข้าไปจู่โจมตรงนั้นของมันทันทีโดยที่ไม่รอให้มันได้ตั้งตัว และแล้วมันก็ลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น
“อย่ามาหาว่าฉันเป็นเด็กอีก ฉันน่ะ20แล้ว จำไว้!”
“เฮ้ย พวกแกรออะไรวะ จับนังหนูนี่ไว้สิวะ”
“อ่า...พวกคุณนี่ไม่เป็นสุภาพบุรุษกันเลยนะครับ”เสียงปริศนาดังขึ้นทำให้ฉันกับพวกนั้นหันไปมองทางต้นเสียงเป็นทางเดียวกัน
สิ่งที่ฉันเห็นก็คือ ผู้ชายรูปร่างเพรียวคล้ายกับผู้หญิง ใบหน้าหวาน ผมสีน้ำตาล สวมเสื้อผ้าดูภูมิฐาน ยืนยิ้มแป้นจนรัศมีความหล่อมันสาดเข้ามากลบรัศมีความขี้เหร่ของไอ้ถึกพวกนี่
“แกเป็นใครวะ”ลูกน้องไอ้ถึกนั่นถาม
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร
“ผมซาวาดะ สึนะโยชิครับ^^”เขาคนนั้นตอบพร้อมกับยิ้ม
ซาวาดะ สึนะโยชิ?ชื่อนี้มันคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นชื่อที่ไหนสักที่แต่ก็นึกไม่ออก
“พวกคุณจะมารังแกคุณหนูของผมไม่ได้นะครับ”ไม่ว่าเปล่าเขาก็เดินก้าวเท้ายาวๆมาหาฉัน
“คุณหนู?”ไอ้ถึกพวกนั้นงงเป็นไก่ตาแตก รวมทั้งฉันด้วย
ฉันไปเป็นคุณหนูของเขาเมื่อไหร่ไม่ทราบ แต่ชื่อของเขามัน..................
ใช่!ฉันคิดออกแล้วมันเป็นชื่อคนที่คุณแม่จะให้มาดูแลเราไม่ใช่เหรอ แล้วอย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้.....
“ผมขอตัวคุณหนูขอผมไปก่อนแล้วกันนะครับ”พูดจบเขาก็พาฉันออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตทันที
“นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เพื่อนฉันยังอยู่ในนั้น ฉันจะไปหาเพื่อนของฉัน”
“ไม่ต้องเป็นห่วงคุณหนูริรินครับ ผมส่งคนเข้าไปดูแลแล้วครับ เชิญครับ”เขาพาฉันมาที่รถลีมูซีนสีดำคันงาม(ที่คาดว่าเป็นรถของบ้านฉัน)พลางเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปก่อนจะเข้ามาตาม
“ออกรถได้เลยครับ”เขาบอกคนขับรถ แล้วรถลีมูซีนก็เคลื่อนตัวออกมาจากลานจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ต
ฉันนั่งมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ดูดีแบบเขาถึงได้มาดูแลคุณหนูอย่างฉัน
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู”
“เปล่า”ฉันตอบพลางหันมองออกไปนอกรถ
ย้อนไปถึงเมื่อวานตอนเย็น
หลังจากที่แยกตัวออกมาจากห้องอาหารฉันก็ขึ้นไปดูประวัติของคนที่จะมาดูแลฉันทันที ฉันค่อยๆเลื่อนดูข้อมูลของคนที่จะมาดูแลฉันอย่างพิจารณา
ชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ
อายุ24 ปี
การศึกษา ปริญญาตรีเกียรตินิยมอันดับ1 คณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการธุรกิจระหว่างประเทศ
เลื่อนอ่านมาถึงแค่นี้ ฉันก็เกิดข้อสงสัยเลยว่าทำไมถึงอยากมาเป็นคนดูแลคุณหนูทั้งๆที่ ถ้าไปทำงานที่เหมาะกับที่ได้เรียนมาน่าจะไปได้ดีกว่านี้แท้ๆ
“ถึงคฤหาสน์แล้วครับคุณหนู”
“หืม?”ฉันค่อยปรือตามองออกไปข้าง ถึงบ้านฉันแล้วจริงๆ
นี่ฉันเผลอหลับไปตอนไหนกันล่ะเนี่ย
“เชิญครับ”เขาลงไปเปิดประตูให้กับฉันพร้อมกับยิ้มให้
เมื่อไหร่หมอนี่จะเลิกยิ้มแบบนี้สักที ฉันไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลยจริงๆ!
“กลับมาแล้วเหรอชินเนริจัง”
ทันทีที่เดินก้าวเข้ามาในบ้านคุณแม่ก็เดินออกมาพร้อมซาโยะกับมิรินจังและผู้ชายอีก2คน อย่าบอกนะว่าผู้ชายสองคนนั่นจะเป็นคนดูแลของซาโยะกับมิรินจังน่ะ
“สวัสดีครับคุณนาย”
“แหม่ คุณนงคุณนายอะไรกันคะ ต้องขอบคุณมากกว่าที่เสียสละเวลามาดูแลคุณหนูพวกนี้มากกว่าค่ะ”
เอ่อ....ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงพูดคะ ค่ะ กับคนพวกนี้แถมยังพูดเหมือนว่าเป็นคนใหญ่คนโต หรือว่าพวกนี้มีอะไรมากกว่าที่คุณแม่ส่งประวัติให้ฉันดู
ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้และอย่าหวังจะอยู่บ้านนี้ได้อย่างสงบสุขเลย! หึ หึ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
GG ..
แล้วก็จบPartแรก
Part2เป็นของริริน ค่า
ขอบคุณคุณgalioด้วยเจ้าค่ะที่ช่วยดูคำผิดให้
ความคิดเห็น