คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2::สมาชิก
[Part by Aire]
เป็นอะไรที่ดีมากให้ฉันมาอยู่ในพาร์ทนี้ ทำไมไม่ใช้คนอื่นมาพากย์แทนฉันไม่ทราบ- -
“ไอ...มีจดหมายมาด้วยแหล่ะ~”เซ็นวิ่งเข้ามาพร้อมกับจดหมายแล้วนั่งลงข้างๆฉัน
“จดหมาย?”
“จากสำนักงานใหญ่ เหมือนว่าจะให้ไปประชุมตอนบ่ายนี้แล้วตอนเย็นจะมีนักล่าให้เข้าร่วมกับกลุ่มเราน่ะ^^~”รู้สึกว่าเธอจะระรื่นมากเลยนะ= =
เอาล่ะฉันขอพูดหน่อยละกัน- -
ฉันชื่อซูโนโอะ ไอเร ฉันเป็นนักล่าแวมไพร์ ส่วนคนที่นั่งข้างๆฉันนี่ก็เป็นนักว่าแวมไพร์ เธอชื่อ คาริอุโดะ โคอุเช็น เธอเป็นคนที่...เอาไงดีล่ะไม่รู้ที่มาของตัวเองอ่ะนะ แม้กระทั่งชื่อฉันก็ยังต้องตั้งให้ เพราะชื่อเธอมีเยอะเกิน เรียกไม่ถูก- -
กลับเข้าเรื่องดีกว่า
ฉันล่ะเบื่อจริงไอ้สำนักงานใหญ่บ้าบออะไรนั่นน่ะ ฉันล่าของฉันมาดีๆแล้วจะยัดเยียดคนบ้าพวกนั้นให้มาช่วย แล้วเป็นไงสุดท้ายก็ไม่เหลือเลยซักคน สงสารครอบครัวคนพวกนั้นจริงๆ คนที่อยู่กับฉันได้ยืดยาวที่สุดเห็นก็เป็นคนที่นั่งข้างๆฉันนี่แหล่ะ- -
“ไปเตรียมตัวกันดีกว่า^^~”ว่าแล้วเซ็นก็เดินตัวปลิวเข้าไปในห้อง
อ่า...ลืมบอกอีกอย่างฉันอยู่กับเซ็น2คน
-สำนักงานใหญ่-
“หาว~”เซ็นที่เข้ามานั่งไม่รู้ว่าน่าเบื่อหรือว่านอนไม่พอเอง ถึงได้มานั่งหาววอดๆอยู่ในห้องนี้รอมาสเตอร์- -
แต่ฉันว่ามันน่าเบื่อมากถึงมากที่สุด- -
แกร๊ก~
“ขอโทษที่ทำให้รอนานนิดหน่อยนะ”
“นิดหน่อยมากค่ะ แทบจะทำห้องนี้เป็นห้องนอน”ฉันพูดลอยๆออกไปแต่ก็เหมือนท่านมาสเตอร์ที่เคารพรักเนี่ย ท่านจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยนะ- -*
“งั้นก็ให้เข้ามาได้เลย”พอเสียงของมาสเตอร์จบก็มีคนเดินเข้าในห้อง
คนที่เดินเข้ามานั่นผิดกับที่ฉันคาด พวกเธอคือเด็กผู้หญิง3คน อายุก็คงประมาณรุ่นราวคราวเดียวกันกับพวกฉัน
คนแรกผมสีทองคล้ายกับเช็นแต่แค่สั้นกว่าก็เท่านั้น ดูสดใสปนซุ่มซ่ามนิดหน่อยก็เข้ามาปุ๊ปสะดุดเท้าตัวเอง(?)ปั๊บ
คนที่สองดูเงียบๆนิดหนึ่ง แต่เดี๋ยวก็ยิ้มให้พวกฉันซะแล้ว- -;
คนสุดท้าย...ดูท่าทางจะหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเพราะต้องมาอยู่ร่วมกับพวกฉันหรือเปล่านะ- -
แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากคนพวกนี้ก็คือ....ความรู้สึกคุ้นเคย
หลังจากที่ปรึกษาหารือ ทำความรู้จักมักจี่กันแล้ว ก็ตกลงกันว่างานล่าคืนนี้เป็นงานล่าชิ้นแรกที่พวกเราจะทำด้วยกัน เพื่อดูฝีมือของแต่ละคน แต่ถ้าอยู่ได้ยืดก็ดีไป
“เตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ><o”เสียงของเซ็นดังขึ้นหลังจากที่ก้าวพ้นออกมาจากประตูสำนักงานใหญ่
“ดูเธอระรื่นมากเลยนะที่จะได้ล่าน่ะ”เสียงของเมกุมิสาวผมสีดำดังขึ้น....
“อื้มก็นิดหน่อยน่ะ เวลาที่ได้ล่าพวกนั้นแล้วมันสะใจ เอ้ย! ช่วยเหลือมวลมนุษย์ได้อีกหลายชีวิตน่ะ^^”
“ฉันว่ามันไม่สนุกหรอกนะ...บางทีน่ะ”
“ที่ต้องแลกกับชีวิตบางชีวิตที่ไม่รู้เหนือรู้ใต้เข้ามาเกี่ยว”
ซาซารุกับไอริสต่างผลัดกันพูด- -
แบบว่า...พวกเธออยู่เป็นคู่หูกันมากี่ปี ถึงได้ขนาดนี้เนี่ย
“เอาน่ะ แต่เพื่อคนส่วนใหญ่ก็ต้องมีการเสียสละ”เซ็นพูดพลางเดินเข้าไปแทรกกลางของทั้งสองสาวก่อนจะควงพวกเธอสองคนเดินไป
และแล้ว...ก็ถึงเวลาที่ต้องออกล่า
ทุกคนตอนนี้อยู่ในชุดเตรียมพร้อม พร้อมทั้งกำลังกาย กำลังใจ อาวุธ หรือแม้กระทั่งของที่นักล่าขาดไม่ได้ ‘ยาแก้พิษจากรอยเคี้ยวของแวมไพร์’ ถ้าขาดไปแล้วโดนกัดเมื่อไหร่ล่ะก็ ไม่เกิน3ชั่วโมงก็เตรียมตัวกลายร่างเป็นแวมไพร์ได้เลย
“วันนี้เงียบจังแฮะ”เซ็นที่อยู่บนต้นไม้ตะโกนบอกพวกฉันที่ยืนอยู่ข้างล่าง
“ใจเย็นน่ะ เดี๋ยวก็...มาแล้ว”สายตาฉันเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่ง ปลายกระบอกปืนของฉันเตรียมพร้อมที่จะทำงานตลอดเวลา
“อย่าๆ\(>O<)/”จู่ๆก็มีคนเดินออกมาจากพุ่มไม้ แล้วไปทำอะไรตรงนั้น- -
“เธอชื่ออะไร”ก่อนที่ฉันจะถาม ซาซารุก็ชิงถามไปก่อน
“โอโบเอะ เคียวคุ...ฉันแค่อยากเป็นนักล่าด้วยก็เท่านั้นเอง”
“แต่เธออาจสูญเสียสิ่งที่เธอมีนะ”ฉันมองหน้าของคนมาใหม่ก่อนรู้สึกถึงความคุ้นเคยนั่นอีกครั้ง
“ฉันไม่มีอะไรให้สูญเสียหรอก เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่ว่าชีวิต...”
“เข้าร่วมด้วยกันมั้ยล่ะ”ฉันเดินเข้าไปหาเธอก่อนระบายยิ้มบางๆให้
“เดี๋ยวสิไอ จะรับมาแบบนี้ได้ไงอ่ะ เดี๋ยวเจ้ามาสเตอร์นั่นก็ได้บ่นหูชาอีกหรอก”เซ็นกระโดลงจากต้นไม้ก่อนเดินเข้ามาสำรวจคนที่อยู่กับฉัน
“ฉันขอนั่งฟังคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องพูดกันแล้วล่ะ เพราะว่าของจริงมาแล้ว”ฉันพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝูงค้างคาว
‘ล่า’ครั้งนี้คงแปลกดีพิลึก ล่ากันเป็นกลุ่มใหญ่......
สาวน้อยล่าที่น่าสงสาร....พวกเธอคงอยู่ได้ไม่พ้นราตรีนี้เป็นแน่...
ความคิดเห็น