[Fic reborn]Your highness ☆ My princess

ลำดับตอนที่ #14 : My Princess♥7::Meeting Girl[Part VII] By Airina (ในที่สุดก็เสร็จ)

Meeting Girl [Part VII] By Airina

เซ็ง!พูดได้คำเดียวว่าเซ็ง!

ทำไมน่ะเหรอ?

หลังจากที่ฉันอ่านประวัติของคนที่จะมาดูแลฉัน ฉันถึงกับนั่งนิ่งไปสักนิด คนแบบนี้เนี่ยนะจะมาดูแลฉัน คุณแม่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

สุดท้ายฉันก็มานั่งเบื่อที่มหา’ลัย

“รินะจัง เป็นอะไรทำหน้าเซ็งตั้งแต่เช้า”เสียงของชูเฮย์ ดังเข้ามากระทบกับโสตประสาท ทำให้ฉันหันไปมอง

ชูเฮย์ เป็นรุ่นพี่ที่คณะของฉันและยังเป็นพี่รหัสของฉันอีก แต่เห็นแบบนี้ฉันอยากบอกว่าชูเฮย์เป็นถึงนักร้องนำวงEAST (ซึ่งเจ้าตัวมาบอกทีหลัง) อย่าเพิ่งมองว่าทำไมฉันมันเฉยอย่างนี้! ถึงฉันจะชอบเที่ยวแต่มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องใส่ใจกับนักร้องที่ร้องเพลงนั้นๆนี่!

“ว่าไงล่ะ”

“ใครจะทำให้ฉันเซ็งได้เท่านาย”

“นี่หาเรื่องกันหรือเปล่า”

“ฉันล้อเล่นก็คุณแม่น่ะสิ จู่ๆจะให้ใครที่ไหนไม่รู้มาดูแลฉัน แถมยังเป็นคนดูบ้าๆบอๆอีก”

“บ้าๆบอๆเหมือนเธอน่ะเหรอ”ชูเฮย์พูดจบทำเอาฉันส่งสายตาขวางๆไปให้เขาทันที ถึงแม้ว่าฉันจะดูบ้าๆบอๆแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องการให้คนมาพูดถึงฉันแบบนี้นะ

“เฮ้ยๆอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ ฉันก็กลัวสายตาขวางๆของเธอเหมือนกันนะ”

“ชิ”

ฉันเลิกสนใจชูเฮย์แล้วมานั่งคิดว่าฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย จะให้คนอย่างนั้นมาดูแล หรือจะไล่ตะเพิดให้กลับไปดี? -*-

“เออ จริงสิไปเที่ยวกันมั้ย มีร้านเปิดใหม่ ฉันจะได้ไปทำงานด้วย”

“ไม่ล่ะ วันนี้มันรู้สึกแปลกๆเหมือนจะมีพายุเข้ายังไงไม่รู้”

“หือ?”

“ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า เอาไว้จะไปด้วยวันหลังละกัน”

“อื้อ”

หลังจากที่แยกกับชูเฮย์ฉันก็รีบตรงมาที่รถของฉันทันทีเพราะฉันรู้สึกเหมือนว่าจะมีพายุเข้าและมีคนตามฉันมายังไงไม่รู้ ไม่รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลย

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หรือว่าจะมีคนโรคจิตตามฉันมา แต่ลองเข้ามาใกล้ดูสิ แม่จะเอาปังตอเฉาะหัวให้!

ฉันรีบเดินไปที่รถก่อนจะเปิดกระโปรงรถด้านหลัง เตรียมพร้อมที่จะเอาปังตอมาให้ทุกเมื่อ!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาอีกเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆจนเสียงฝีเท้านั้นหยุดลง พร้อมกับความรู้สึกที่ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลังฉัน เตรียมตัวตายได้เลยไอ้โรคจิต!

“ทำอะไรน่ะครับคุณหนู มันอันตรายนะครับ” เสียงของร่างสูงได้หยุดการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้า จากการเอาปังตอมาเฉาะหัว เปลี่ยนเป็นหันมามองเขาอย่าง งงๆ

“นายเป็นใคร?”ร่างบางถาม

“ก็คนมาดูแลคุณหนูไงครับ”

“คนดูแลฉัน-*-?”ร่างบางตอบพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเองพร้อมกับอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพราะบังอาจมาทำให้เธอคิดว่าเป็นพวกโรคจิต

“ผมชื่อ ซาซางาวะ เรียวเฮ!!!!”เสียงแนะนำตัวของร่างสูงทำให้สาวเจ้าถึงกับมองไปรอบๆ เพราะตอนนี้มีแต่คนมองพวกเธอเหมือนคนบ้าไปซะแล้ว

“นี่นายเบาๆหน่อยได้มั้ยยะ มีแต่คนมองมาทางนี้กันหมดแล้ว”

หลังจากที่เขาแนะนำตัว(?)มันทำเอาฉันแทบบ้า ไม่รู้จะแหกปากทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้ ตอนนี้ฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!!!!

            “คุณหนูจะไปไหนครับ”

            “กลับบ้านสิ ถามไม่คิดเลยนาย”

            “งั้นผมขับรถให้เองครับ”

            “ไม่ต้องฉันขับของฉันเองได้”

“แต่ผมเป็นคนดูแลคุณหนูนะครับ!”

ฉันรู้ว่านายเป็นคนดูแลฉันแต่ทำไมนายชอบแหกปากให้ชาวบ้านชาวช่องเขาได้ยินกันนักหนาห๊ะ!

“นี่นาย! เลิกแหกปากซักทีได้มั้ย ฉันอาย!”

“งั้นก็ให้ผมขับสิ จะได้ไม่อายใครอีก”เขาพูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง

“ตามใจแล้วกัน แล้วนายรู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน?”

“เอ่อ...- -;;”บอกได้คำเดียวว่าเหงื่อตก

นี่ไม่รู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนน่ะ?

“นี่นายเป็นคนดูแลภาษาอะไรถึงไม่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ไหน”

“ก็แบบว่า...ผมมาถึงก็ตรงมาที่นี่ทันที ก็เลย...- -;;”

“ก็เลยไม่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ไหน?”

เขาไม่ตอบฉันแต่พยักหน้าให้ฉันแทน ให้ตายเถอะนี่ฉันได้คนดูแล หรือได้เด็กมีปัญหามาเพิ่มกันล่ะเนี่ย

“โอเค ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร งั้นฉันจะขับกลับแล้วให้นายนั่งไปด้วย แล้วกรุณาจำทางไว้ด้วยล่ะ”พูดจบฉันก็ปิดกระโปรงรถแล้วเดินไปเปิดประตูรถ

“ตกลงจะไปไม่ไป ถ้าไปก็ขึ้นรถ”

“ปฏิบัติตามคำสั่งสุดหูรูด!!!!!!!!”

เอาอีกแล้วไง- -* ฉันอายคนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฉันรีบเข้าไปนั่งประจำที่คนขับทันทีที่เข้าตะโกนสุดหูรูดอะไรนั่น ตามด้วยเขาที่วิ่งมานั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างกระฉับกระเฉง

ฉันเหล่มองเขานิดหน่อยก่อนจะนึกอะไรสนุกๆออก หึหึหึหึหึ

ทันทีที่เขาคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จฉันก็ออกรถทันที แต่คนอย่างฉันเคยขับรถเหมือนเต่าเดินกับใครซะทีไหน ทันทีที่ออกจากประตูมหา’ลัย ฉันก็เหยียบมิดทันที ถ้าเขาไม่ร้องเลยสักแอะตอนฉันขับรถเร็วแบบนี้ล่ะก็ฉันจะยอมรับว่าหมอนี่เป็นคนดูที่ใช้ได้

ภายไม่ในกี่สิบนาทีฉันก็มาถึงบ้าน โดยที่คนข้างๆไม่ร้องเลยสักแอะ -*-นี่ขนาดฉันขับท้านรกขนาดนั้นเลยนะ!

“ผมว่าคราวหน้าผมต้องจำกัดความเร็วรถของคุณหนูแล้วล่ะครับ การขับรถแบบนี้มันอันตรายต่อคุณหนูและคนใช้ถนนนะครับ”

-[ ]- ไม่ร้องเลยสักแอะยังไม่พอยังมาสอนฉันอีก! คุณแม่ไปขุดไอ้หมอนี่มาจากขุมไหนคะ ถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ

“กลับมาแล้วเหรอรินะจัง”

“ค่ะ ว่าแต่วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ คุณแม่ถึงออกมารับกันแบบนี้”

“ก็เปล่าหรอกแม่แค่จะมาดูน่ะว่าคนดูแลหนูเป็นยังไงบ้าง”

ไอ้คำว่า ‘เป็นยังไงบ้าง’ ของคุณแม่นี่หมายถึงเขาโดยตรง หรือว่ามาดูว่าเขาทนหนูได้หรือเปล่า กันแน่คะ- -?

“คุณซาซางาวะมาคนสุดท้ายเลยนะคะเนี่ย คนอื่นๆรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วล่ะค่ะ”หลังจากคุณแม่คุยกับฉันเสร็จก็หันไปคุยกับคนที่มากับฉันแทน

แต่....เดี๋ยวนะเมื่อกี้คุณแม่เรียกหมอนี้ว่า คุณ งั้นเหรอ หรือว่าฉันหูฝาดไป?

“ขอบคุณครับคุณนาย!!!!!!”

ต ตะโกนอีกแล้ว- -*

“เลิกตะโกนแหกปากเสียงดังซักที!!!!!!”ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวแล้วระเบิดมันออกมาซะตรงนั้นเลยใครจะว่าอะไรก็ช่างเถอะ ฉันบอกตรงๆว่าฉันทั้งอายทั้งรำคาญ!

ว่าจบร่างบางก็เดินเข้าไปในบ้านทันที ส่วนร่างสูงกับผู้เป็นมารดาน่ะเหรอ ยืนอึ้งกันอยู่ทั้งสองคน

“รินะจัง เขาคงรำคาญมั้งคะ ^^;;”หญิงวัยทองถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นั่นสิครับ”ร่างสูงตอบพร้อมกับมองตามหลังของร่างบางที่เดินเข้าไปในบ้าน ด้วยอาการที่ยังงงๆอยุ่เล็กน้อย(?)

---------------------------------------------------------------------------------
MI

SA

ขอขอบคุณม่านทรายอีกครั้งที่ช่วยหาthemeมาให้