คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่10::นี่น่ะเหรอสิ่งที่ซ่อนอยู่
นี่น่ะเหรอสิ่งที่ซ่อนอยู่
[Part by Tsunayoshi]
หลังจากที่พวกเราได้แยกตัวออกมาจากกลุ่มใหญ่ผมกับคุณไอริสก็เดินมาด้วยกันจนถึงบริเวณใกล้ๆสวนสาธารณะ ตอนกลางคืนกับตอนกลางวันมันช่างต่างกันลิบลับ แต่ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้นะ เพราะอยู่ที่โลกนั้นผมบอกได้เต็มปากเลยว่าผมอึดอัดสุดๆ ทั้งพวกหัวโบราณคร่ำครึพวกนั้น
พูดถึงแล้วน่ารำคาญเป็นบ้า!!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ครับ??”ผมหันไปหาต้นเสียงที่ทักผมหลังจากเราทั้งคู่เดินมาด้วยกันแบบเงียบๆ
สงสัยผมจะแสดงอาการชัดเกินไป แต่มันก็น่านักที่ผมจะรำคาญตาเฒ่าพวกนั้น- -
“ก็เห็นดูเครียดๆ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”
“ก็...ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ”ผมตอบพลางเดินต่อ
“ว่าแต่...คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณยูกิเหรอคะ?”
“ก็ไม่เชิงครับ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กมากกว่า”ผมตอบ
“งั้นเหรอ..”
จะว่าไปผมก็ว่าเธอน่ารักดีนะครับ แถมผมว่ามีบางอย่างที่คล้ายผมอยู่ด้วยล่ะมั้งตรงที่ซุ่มซ่ามนั่นแหล่ะครับ- -
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกถึงบางอย่างมากกว่าครับ ความรู้สึกของแวมไพร์ พวกผมที่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์สัมผัสพวกนี้ไม่ยากหรอกครับ(แต่เรื่องเลือดผสมนั่นอีกเรื่องนะครับ- -) ยิ่งถ้าเป็นตำแหน่งที่สูงด้วยแล้ว อย่าให้พูดเลยครับถ้าพลังไม่สูงพอก็อย่าหวังปกปิดกลิ่นคาวเลือดของตัวเองได้เลยครับ
“โอ๊ะโอ มากันแล้วสินะ”ผมหันไปมองตามเสียงเย็นที่ดังขึ้นมาจากข้างๆผม
สายตาของเธอที่มองไปยังแวมไพร์พวกนั้นทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอมีบางอย่างที่เหมือนผมขึ้นมาซะดื้อๆ นั่นก็คือเวลาต่อสู้ นัยน์ตาที่ฉายแววมุ่งมั่นและโกรธแค้นนั่น มันพอที่จะทำให้ผมเริ่มกลัวเธอขึ้นมานิดๆ...ผมว่าเธอมีอดีตฝังใจกับแวมไพร์แน่นอนและเป็นเรื่องที่เธอต้องแค้นสุดๆไปเลยด้วยล่ะ
วันไหนเรื่องของพวกผมว่าเป็นแวมไพร์แดงขึ้นมาไม่ได้ตายดีกันเลยเหรอครับ- -;;;
ว่าแต่ว่า...เจ้าพวกขุนนางนี่มันมาได้ยังไงกันล่ะครับ ไม่ใช่ว่าเจ้าตัวบงการงี่เง่านั่นจะส่งมาเพื่อจัดการพวกผม ไม่ก็ให้มาใส่ร้ายพวกผมว่าปล่อยพวกมันออกมาสินะ- -
รอหาตัวบงการได้ก่อนเถอะ พ่อจะเอาเข็มตอกไม่ให้ได้ผุดได้เกิดแน่!!!
[Part by Iris]
“ฉันว่าเรามาลุยกันเถอะค่ะ”ฉันพูดเสียงเรียบกับคนข้างๆพลางก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับพวกมันพร้อมเอาอาวุธออกมาให้พวกมันได้ยลโฉมก่อนที่จะหายไปถาวร
ส่วนคนที่ตามฉันมาก็เหมือนจะช็อกที่ฉันเปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้ แต่มันก็เป็นธรรมดาที่ฉันเห็นแวมไพร์พวกนี้แล้วจะนึกถึงเรื่องในคืนนั้น คืนที่พ่อกับแม่ของฉันต้องสังเวยชีวิตให้กับเจ้าตัวเส็งเครงนี่!!
ฉันมองไปรอบๆตัวก่อนจะเริ่มลงมือกำจัด ฉันตั้งปณิธานไว้แล้วว่า ฉันต้องกำจัดเจ้าตัวมารพวกนี้ให้หมดไปจากโลกฉันก็ต้องทำให้อย่างที่ตั้งไว้!!!
แต่จะว่าไปคนที่ตามมากับฉันนี่ก็...คล้ายฉันแฮะ ในเวลาต่อสู้เขาดูจริงจังและมีพลังคนหนึ่งเลยทีเดียวก็ว่าได้ ร่างกายดูกระฉับกระเฉงว่องไว ราวกับทำงานกับความมืดแบบนี้มานาน ร่างกายที่ดูปราดเปรียวนั่นมีความเร็วพอๆกับขุนนางแวมไพร์ที่พวกฉันเจอตอนนั้น แต่ไม่มีความรู้สึกกดดัน แถมความรู้สึกที่อยากปกป้องของเขายังมีพลังมากจนฉันสัมผัสมันได้
ฉันชมคนอื่นมาเกินไปหรือเปล่าเนี่ย กลับเข้ามาเรื่องงานดีกว่า ฉันกำจัดพวกนั้นสะใจกว่าเยอะ หึ...
ไม่รู้เวลาผ่าไปนานเท่าใดจนกระทั่งการต่อสู่นี้จบลงพวกเราก็ได้แต่ยืนมองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะต่างฝ่ายก็เหมือนว่าจะไม่รู้ว่าเวลาต่อสู้ของแต่ละคนเป็นยังไง
“ฮะๆ”ทั้งฉันและเขาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน และมันก็คงเป็นเรื่องเดียวกันกับที่ฉันคิดแหล่ะนะ
“ผมว่าพวกเรากลับกันเถอะครับ”เขาพูดพลางยิ้มบางๆมาให้ฉัน
“ค่ะ”
ฉันยอมรับเลยว่าฉันหลงรักใบหน้าหวานๆของเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และยังมีอะไรหลายๆอย่างที่ฉันกับเขาคล้ายกัน ไม่แน่ฉันกับเขาอาจเป็นมิตรที่ดีต่อกันเป็นเลยก็ได้
นี่พวกคุณพยายามมากถึงขนาดนี้เลยเหรอครับเนี่ย... ผมล่ะทึ่งจริงๆ ไม่คิดว่าจะทำร้ายพวกเดียวกันเพื่อให้ได้มาซึ่งความจริงและความอยู่รอด หึ...
ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นลงเรื่อยๆ- -
ความคิดเห็น