ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Reborn]Heart Rate หัวใจสั่งให้บอกรักยัยนักล่า

    ลำดับตอนที่ #10 : บทที่8::ร่วมงานอย่างจริงจัง

    • อัปเดตล่าสุด 3 เม.ย. 54


    ร่วมงานอย่างจริงจัง

     

    [Part by Ryouhe]

    หลังจากที่แยกตัวออกมาผมก็มองไปมา มองดูรอบๆตัว มาอยู่ในที่แปลกแบบนี้ก็แปลกดีแฮะ วันๆได้อยู่แต่ในที่อุดอู้ออกมาแบบนี้ก็ผ่อนคลายดี

    “แล้วนี่ต้องออกมาทำแบบนี้ทุกคืนน่ะเหรอ”ผมถามคนที่เดินอยู่ข้างๆผม

    “ก็นะ มันเป็นงานนี่จะให้ฉันทำยังไงล่ะ”เธอพูดพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้า“ว่าแต่พี่ล่ะมาที่แบบนี้ไม่กลัวว่าพวกเราจะจับได้แล้วส่งกลับบ้านเก่าหรือไง”

    “ก็...ไม่รู้สิ อยากทำงานให้มันสำเร็จน่ะ”

    “งานของพี่เนี่ย ฉันเดาได้เลยว่าเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของโลกนั้นแน่นอน ใช่มั้ยล่ะ ไม่งั้นคงไม่ออกมาลงพื้นที่เองแบบนี้”คนตัวเล็กพูดแล้วมองมาที่ผม ทำให้ผมใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก

    “อื้ม”

    “แล้วนี่คิดว่าจะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่?”

    “เหมือนไม่อยากให้อยู่เลยนะ- -”

    “ก็เปล่าหรอก แค่ห่วงความเป็นอยู่ของพวกพี่มากกว่า”

    “ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ พวกฉันน่ะมันดวงแข็งกันจะตาย^O^”ผมพูดพลางกอดคอเธอแล้วเดินต่อ

    พรึ่บ

    ความรู้สึกผมบอกบางสิ่งบางอย่างบินโฉบหน้าผมไป แต่ด้วยความที่เป็นพวกสายเลือดบริสุทธิ์ ทำให้ผมมองในความมืดหรือความเร็วของพวกนี้ได้ง่าย

    “เหมือนจะไม่มีเวลาเล่นแล้วล่ะ”ผมพูดพลางมองไปยังข้างหน้าที่ค่อยๆปรากฏชัดขึ้น

    “ตำแหน่งไม่เบาเหมือนกันนี่นะ”ยูกิพูดพลางเอาอาวุธออกมาแล้วยกแขนผมออก- -

    ขุนนางแวมไพร์ ทำไมถึงได้ทำงานแบบนี้นะ- -?

     

    [Part by Yuki]

    “ตำแหน่งไม่เบาเหมือนกันนี่”ฉันพูดพลางมองพวกนั้นด้วยสายตาเหยียดๆ

    ใช่ว่าฉันจะพอใจนักหรอกนะที่ทำแบบนี้ แต่ในเมื่อพวกนั้นเลือกที่จะให้ฉันทำแบบนี้เองก็ช่วยไม่ได้ ทำราวกับว่าพวกเราไม่สมควรอยู่ในโลกใบนี้

    หึ...มันก็แน่ล่ะ ใครกันที่จะยอมรับเรื่องของเลือดผสม

    “มาลุยกันดีกว่านะ^^

    “ลุยสุดหูรูด!!!!!!”ว่าจบเขาก็พุ่งตัวออกไปโดยไม่ยอมรีรออะไร

    แต่จะว่าไปขุนนางแวมไพร์...ทำไมถึงออกมากันถี่ขนาดนี้ ไม่มีคำสั่งของคิงไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ไม่ใช่หรือไง แล้วนี่มันอะไรกัน...อยากกำจัดพวกฉันถึงต้องออกมาโดยไม่มีคำสั่งของคิง หึ!ดูถูกพวกฉันมากเกินไปแล้ว

    ร่างของแวมไพร์พวกนั้นค่อยๆสลายไปทีละตัว จนตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเข้าสู้ภาวะปกติเช่นเคย

    “ไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นแบบนี้นะ”

    “ดูถูกกันจัง”เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า เป็นผู้ชายอ่อนไหวหรือไงนะ รู้ไหมว่ามันไม่เข้ากับอิมเมจพี่อย่างแรง- -

    “ก็เห็นพี่เสียงดังโวกเหวกโวยวายอยู่ได้ตลอดเวลานี่ ไม่คิดว่าพี่จะจริงจังกับงานขนาดนี้^^

    “ถือว่าเป็นคำชมละกัน^^”เขาพูดพลางเอามือวางบนหัวฉัน “กลับกันเถอะ”

    ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกับผู้ชายคนนี้ แต่ฉันก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลที่อยู่ในตัวของเขาเช่นกัน ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้จักพลังของพวกสายเลือดบริสุทธิ์หรอกนะ แต่พลังของสายเลือดบริสุทธิ์น่ะมันเป็นพลังที่ไม่มากเท่านี้เลย

    ไม่แน่...คนที่จะมาช่วยพวกฉันกำราบเจ้าพวกหัวดื้อพวกนั้นอาจจะเป็นพวกเขาก็ได้ ยังไงก็ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะ ...เรียวเฮ...

     

    ผมชักไม่มีความอดทนต่อพวกคุณแล้วนะครับ....

     

     ตอนนี้ออกมาได้มั่วมากถึงมากที่สุด- -

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×