คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1::แวมไพร์มันก็แค่ตัวดึ๊กดึ๋ย
ทางด้านตะวันออกของเมือง...
ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงประกายจากดวงดาวที่คอยแข่งกันเปล่งแสงสว่าง แต่หากมองลงมาตรงพื้นดินเบื้องหน้าแล้ว กลิ่นคาวเลือดพร้อมทั้งแววตาสีแดงฉานที่หิวกระหายมองมายังสาวผมยาวสีควันบุหรี่ที่อยู่เบื้องหน้า
“อ่า...ไอ ทำไมไม่เรียกกันเลยล่ะ ออกมาล่าคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรือไง~”น้ำเสียงใสของสาวผมสีทองนั่งห้อยขาลงมาจากต้นไม้เรียกความสนใจของคนที่อยู่ข้างล่างให้หันขึ้นไปมอง
“ฉันล่าของฉันแบบนี้มาก่อนนะ ถ้าว่างนักก็ลงมาช่วยกันสิ ‘คาริอุโดะ โคอุเซ็น’ ไม่ใช่มานั่งห้อยขาให้ไอ้พวกนั้นบินมาเกาะหลัง”
“ค่า~~~”ว่าแล้วคนที่อยู่บนต้นไม่ก็กระโดดลงมายืนอยู่ข้างๆสาวผมสีควันบุหรี่ด้วยความชำนาญ
“เอาล่ะ ขอพวกแกไปอยู่อย่างสงบๆในหลุมเดิมเถอะนะ”
ดาบสีเงินถูกดึงออกจากฝัก พร้อมกับแสยะยิ้มให้กับสิ่งที่เรียกว่า’แวมไพร์’ที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววสนุกก่อนเจ้าตัวจะลงมือ’กำจัด’...
ภายในเวลาไม่นานก็เหลือเพียงความว่างเปล่ากับร่างของสองสาวที่ยืนตระหง่านพร้อมกับเก็บอาวุธ ใบหน้าหวานทั้งสองคนมีเหงื่อผุดออกเล็กน้อยเนื่องจากความเหนื่อย แต่กลับสร้างความสะใจ..เอ้ย! พอใจให้กับตัวเองไม่น้อย
“เพิ่งเห็นเธอเหนื่อยนะเซ็น”นัยน์ตาสีเทาเหล่มองคนที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมพูดลอยๆ
“ก็เรามีน้อยกว่าพวกนั้นนี่ จะไม่ให้ฉันเหนื่อยได้ไง ถ้ามีคนมาเพิ่มอีกก็ว่าไปอย่างสิ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าเธอไม่เหนื่อยบางหรือไงตอนที่ล่าคนเดียว- -”
“มันก็เหนื่อยนะ แต่ก็สนุกด้วย”คนตอบยักไหล่ให้ก่อนจะเดินกลับบ้าน
“เฮ้อ...รอด้วยสิ”
“ก็รีบตามาสิ- -”
“เมื่อไหร่จะเลิกทำหน้าตาเบื่อโลกอย่างนั้นนะ~”สาวผมทองพูดเล่นทีจริงทีพร้อมกับเดินตามผมสีควันบุหรี่นั้นไป ดวงของเธอฉายแววสนุกบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากมาย
...หาสมาชิกเพิ่ม คงสนุกดี...
ในอีกด้านทางฝั่งตะวันตกของเมือง...
“อย่ามัวสนุกจนลืมเวลาซะล่ะซามุ”ผมสีทองรวบหางม้า เอ่ยก่อนใช้หางตาของเธอตวัดมองสิ่งที่ล้อมพวกเธออยู่
“เอาน่ะ ฉันไม่ได้เพลินขนาดนั้นสักหน่อย แถมเจ้าตัวพวกนี้ก็ส่งกลับหลุมง่ายซะยิ่งกว่าอะไรซะอีก”เจ้าของชื่อซามุตอบพลางเรียกอาวุธของเธอ
“ทำเป็นพูดดีไป...”
“พูดดีไม่ดีก็คอยดูละกัน”
ว่าจบทั้งสองก็ได้พุ่งออกไปโจมตีทันที ร่างกายที่เคลื่อนไหวได้เร็วไม่แพ้กับแวมไพร์ ทำให้จัดการพวกนั้นได้ไม่ยาก ยิ่งผสมกับอาวุธที่ถนัดที่มีอยู่ในมือแล้วล่ะก็ไม่ต้องพูดถึงคำว่า’พ่าย’เลย
ในเวลาต่อมาพวกเธอก็สามารถจัดการได้หมด เร็วพอๆกับสองสาวทางตะวันออกเสร็จงาน
“เฮ้อ...เสร็จ ว่าไง ริส ส่งกลับได้กี่ตัว”
“หลายตัวเหมือนกันแหล่ะนะ...ถึงเวลากลับไปนอนเอาแรงแล้วสิ”เจ้าของผมสีทองรวบหางม้าเอ่ยพร้อมแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าและเก็บอาวุธของเธอ
อีกด้านทางเหนือของเมือง.....
“คนอย่างเมกุมิ ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้หรอกย่ะ”ผมดำยาวสลวยของเธอสะบัดพริ้วไปตามลมก่อนเจ้าตัวจะใช้สายตาจิกกัดพวกนั้นไปบ้าง
และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น...
“ถ้าพวกแกไม่พูดก็อย่าเข้ามาโจมตีอย่างนี้สิฟะ- -!”ระหว่างการต่อสู้เธอก็ได้ทั้งบ่นไปต่อสู้ไปจนเส้นของความอดทนเส้นสุดท้ายของเธอขาดผึงและคิดที่จะกำจัดรวดเดียวจบ
….
“เอาล่ะ...พวกแกกลับไปอยู่ในหลุมซะเถอะ”ว่าจบอาวุธของเธอที่เรียกว่าคฑา ปลายยอดได้เปล่งแสงออกมาก่อนแวมไพร์พวกนั้นจะค่อยๆไหม้และสลายไป...
“เล่นเอาเหนื่อยเลยแฮะ แล้วไหงมันเพิ่มขึ้นทุกวันล่ะเนี่ย!!!”สาวผมดำบ่นกับตัวเองก่อนเดินกลับอย่างอารมณ์เสีย
ถ้ามีคนมาช่วยก็ดีสิ แต่นี่ฉันทำคนเดียวเนี่ย มันเหนื่อยสุดๆ
ว่ากันว่า ความสงบน่ะมันอยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่เรื่องวุ่นๆมันจะเริ่มตั้งแต่นี้ต่างหาก เมื่อเหล่าแวมไพร์ระบาดมากขึ้น คราวนี้แหล่ะมั้งที่จะสูญสิ้นมนุษย์
“เอาอีกแล้วเหรอ!”เสียงทรงอำนาจของชายที่หน้าตาหล่อเหลาแต่อายุมากกว่าหน้าตาไปหลายศตวรรษเอ่ยขึ้นพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดัง
“ขออภัย แต่พวกเรา...”ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ยเสียงกระอักกระอวนใจ
“หึ...เจ้าพวกนั้น...อย่าหวังจะได้อยู่ดีเลย”เสียงทรงอำนาจประกาศก้องก่อนนัยน์ตาสีแดงฉานจะมองออกไปยังท้องฟ้าในยามนาตรี
นักล่าอย่างนั้นเหรอ...น่าขันนักที่ผู้ได้ชื่อว่านักล่า กำลังจะหมดไป...
| ||||
| ||||
|  | Name : ❤.•*Hinarisa*•.❤< My.iD >  [ IP : 124.122.230.243 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 |  |  |
ความคิดเห็น