คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่13::งานเข้าแล้วโคอุเซ็น
งานเข้าแล้วโคอุเซ็น
[Part by Sasaru]
นี่สาบานได้เลยว่ามันเป็นพวกขุนนางแวมไพร์ แต่ทำไมมันเยอะอย่างนี้ ขยันรับตำแหน่งกนหรือไงเนี่ย!!!
เวลาผ่านไปซักพัก แต่ทำไมรู้สึกว่ามันไม่ลดลงเลยล่ะ...มันต้องเกิดอะไรผิดปกติขึ้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพวกเรามี4คนคงจะกำจัดได้หมดแล้วล่ะ โอ๊ย!ถ้าริสอยู่ตรงนี้ก็ดีสิ เรื่องมันจะได้ง่ายมากกว่านี้ไม่ได้มาเปลืองแรงกันมหาศาลแบบนี้!!
“ไหวหรือเปล่าซารุ”เซ็นที่กระโดดหลบมายืนอยู่ข้างฉัน อาการของเธอก็ดูหอบพอๆกับฉันแหล่ะนะ
“อื้ม ไหว”
“ฉันว่าเจ้าแวมไพร์พวกนั้นมันแปลกเกินไป”
“...”
“กำจัด...”
“เท่าไหร่ก็ไม่หมด”
“ฉันว่าพวกนั้นก็ฝีมือใช้ได้นะ...”เซ็นพูดพลางแลหางตาไปที่หนุ่มสองคนที่ได้เป็นบัดดี้ของพวกเราก่อนจะพุ่งออกไปสู้ต่อ
ฉันก็เห็นด้วยนะ พวกนั้นเก่งพอตัวเลยล่ะ
ไม่ทันที่ฉันจะได้หันกลับมากงเล็บสีดำก็เฉียดหน้าฉันไปเพียงไมกี่มิล ให้ตายเถอะพระเจ้า ส่งมาแกล้งพวกฉันหรือไงเนี่ย!!
แต่แล้วจู่ๆความรู้สึกบางอย่างกเข้ามาแทนที่ความเหนื่อยของฉัน
“มันจะมากไปแล้วไอ้พวกนี้...”เสียงเย็นจากที่ไหนสักที่ทำให้ฉันมองหาต้นเสียงอย่างไม่รู้ตัว
ก่อนจะปรากฏร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่มีผมดำสนิท แต่นัยน์สีแดงของเขาดูขัดๆกันชอบกล
ฟุบ!!
มีดเล่มเล็กนั่นบินเฉียดหน้าฉันไปไม่ถึงเซนต์เลยด้วยซ้ำ แต่นั้นก็เพราะสิ่งที่อยู่ข้างหลังของฉันนั่นมากกว่า
นัยน์ตาสีแดงนั่นมองมาที่ฉันก่อนจะหันไปมองที่เซ็นแล้วออกมาช่วยพวกฉันกำจัดเจ้าพวกนี้
แต่เหมือนมันมีศึกซ้ำแปลกๆ เพราะทั้งคนมาใหม่และผู้ชายที่ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชินั่นส่งสายตาปะทะกันกลางอากาศ พลางสู้กับแวมไพร์พวกนั้นไปด้วย
เพื่อนฉันเนื้อหอมหรือเปล่ามีหนุ่มไปปกป้องถึงสองคนเลยนะเนี่ย....
[Part by Kousen]
หลังจากที่กำจัดเจ้าตัวพวกนั้นหมดฉันก็ต้องมาเผชิญหน้ากับใครบางคนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ พร้อมกับตวัดหางตามองอีตาเสาโทรศัพท์นั่น- - (แต่ฉันว่าพวกเขาสูงพอๆกันนะ)
ขอบคุณพระเจ้าที่พาหมอนี่มาตอนที่ฉันออกล่าแบบนี้- - (ประชดประชันสุดๆ)
“มาได้เวลาจังนะ...สแตนช์”ฉันเอ่ยทักเสียงเรียบ
“พวกนี้เป็นใคร”เขาถาม
“เพื่อน”
“แต่สิงที่ฉันเห็น...มันไม่ใช่อย่างนั้น สายตาของเจ้าหมอนั่นมันมองเธออย่างกับจะจ้องขย้ำเธอ”
“ฉันว่านายไปเช็คประสาทบ้างก็ดี แล้วก็ไม่ต้องมาซักไซ้อะไรฉันอีก ฉันไม่ใช่คุณหนูของนายที่นายจะต้องเอาเรื่องพวกนี้ไปบอกให้คุณท่าน!”ฉันตะคอกใส่หมอนั่นอย่างเหลืออด
อย่างหมอนั่นน่ะเหรอจ้องขย้ำฉันรอไปสักร้อยชาติดีกว่าแล้วค่อยมาพูดคำนั้นกับฉัน
“ชิ!”ฉันพูดพลางหันกลับแล้วเดินกลับบ้าน
“เฮ้ เดี๋ยวสิฉันก็แค่...”
“ก็แค่’มาตามคำสั่งของคุณท่านให้มาดูแลคุณหนู’นายก็พูดอย่างนี้ทุกครั้ง หึ”ฉันพูดแล้วเดินกลับบ้านโดยมีซารุวิ่งตามฉันมา
“ฉันมาตาม...”เสียงเขาตะโกนไล่หลังฉัน
ฮึ! เมื่อก่อนฉันอาจจะมองคนนี้ผิดไปก็ได้...ผู้ชายชื่อสแตนช์ ฉันปล่อยให้เขาตายจากฉันไป แล้วตอนนี้อะไรล่ะ เขากลับมาทำไมอีก ทั้งๆที่ไอก็ไล่เขาไปแล้ว ถ้าจะบอกว่าคุณท่านส่งเขามาดูแลไออีกล่ะก็มันก็คงไม่ใช่เหตุ เพราะไอน่ะเกลียดที่จะต้องมีคนมาคอยตามติดตัว24ชั่วโมง ยิ่งถ้าเจ้าตัวไม่พอใจนั่นไม่ต้องพูดถึง
ผู้ชายคนนี้จะมาทำไมอีก!!!
“นั่นใครเหรอ?”อีตาเสาโทรศัพท์ถามฉัน
“....”
“ขอโทษที่ถาม”อีตานั่นพูดเสียงอ่อยก่อนจะเดินข้างๆฉัน
.......
“นี่...จะว่าอะไรมั้ย?”หลังจากที่เงียบมานานอีตานั่นก็พูดขึ้น
“หืม?”
“ถ้าฉันจะบอกว่าฉันชอบเธอน่ะ”
“...!!”บ...บ้าน่ะ
เซ็นเธอต้องไปเช็คโสตประสาทของเธอหน่อยล่ะ...
“ฉันพูดจริงๆนะ...”
“....”
วันนี้มันวันบ้าอะไรของเธอกันเนี่ย!!
เรื่องน่าขันของมนุษย์กับแวมไพร์งั้นหรือ เก็บไว้อีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ....
กว่าจะผ่านไปได้- -;;(//ปาดเหงื่อ)
เอาล่ะตอนหน้าคุณจะได้รู้จักเขามากขึ้น “สแตนช์”
ความคิดเห็น