คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่11::ความรู้สึกนี้มัน...
ความรู้สึกนี้มัน...
[Part by Kyoya]
หลังจากที่แยกกับเจ้าสัตว์กินพืชกับเจ้าวัวนั้นผมกับยัยสัตว์กินพืชนั่นก็เดินมาเรื่อยๆโดยที่ไม่มีใครคิดที่จะปริปากพูดเลยสักคน ผมยอมรับว่าผมชอบที่จะอยู่คนเดียวเพราะการสุมหัวก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย ปกติทั้งชีวิตที่ผ่านมาผมขอบอกเลยว่ารำคาญเจ้าพวกสัตว์กินพืชพวกนั้นมาก รวมถึงตาแก่พวกนั้นด้วย- -
มีเรื่องที่ผมคาดไม่ถึงก็คือ ยัยสัตว์กินพืชที่เดินมากับผมนี่จะเงียบเป็นกับเขาด้วย เห็นที่เธอสั่งพวกนั้นเมื่อกี้นี่ราวกับอัดอั้นในการพูดมานานซะเหลือเกิน
“นินทาฉันเหรอ..?”ยัยนั่นพูดขึ้นลอยๆ(?)
ผมเหลือบมองเธอนิดหน่อยก่อนจะเดินต่อโดยเลือกที่จะไม่ตอบ
“อย่าทำเป็นเก๊กหน่อยเลย ฉันรู้หรอกน่ะ...ว่าจริงๆแล้วคุณชอบใคร…^^”ยัยนั่นพูดพร้อมกับยิ้ม(เจ้าเล่ห์คล้ายกับเจ้าหัวพืชไร่นั่น)ราวกับมองผมออกตั้งแต่แรก
“...”เหอะ!ยัยนั่นจะรู้ดีกว่าตัวผมได้ไง
“หรือไม่จริง?”ยัยนั่นพูดพร้อมกับหรี่ตาลง
โอเค ผมยอมรับว่าชอบใครบางคนอยู่- -
“ช่วยมั้ยล่ะ?”
แต่มันจะดีมากถ้ายัยนั่นจับคู่บัดดี้ได้ถูก- -
“ไม่ตอบ งั้นฉันก็ไม่ต้องช่วยสินะ- -”ยัยนั่นพูดจบก็เดินนำผมไปราวๆ2-3ก้าวก่อนหยุดเดินแล้วหันมาจ้องหน้าผม
“....”
“ถ้าจะให้ฉันพูดตามตรง...คุณน่ะไม่ใช่คนที่ฉันเข้าไปยุ่งด้วยหรอกนะ แต่เรื่องหนึ่งที่ฉันอยากให้คุณรู้และบอกให้กับพวกเพื่อนคุณหน่อยก็ดี ว่าพวกฉันน่ะ...ไม่ชอบคนโกหก^^”ยัยนั่นพูดพร้อมกับยิ้มที่เคลือบมาด้วยรังสีแปลกๆ ที่ดูเหมือนว่าจะเอาจริง
ผมไม่ได้กลิ่นอายของคนแข็งแกร่งแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...พวกยัยสัตว์กินพืชพวกนั้นจะเป็นเหมือนยัยนี่หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆยัยยูกินั่น...ก็แข็งแกร่ง(เพราะสู้สูสีกับผมมาครั้งหนึ่ง)- -
หึ...มันยิ่งทำให้ผมท้าทายไปมากกว่าเดิม
“ได้เวลาล่าแล้วสิ”ยัยนั่นพูดพลางแสยะยิ้มที่ดูเหี้ยมไม่แพ้กับหน้าตาของพวกสัตว์กินพืช(ถึงแม้จะเป็นแวมไพร์ก็ช่างเถอะ- -)พวกนั้น
ดูเหมือนผมพบเป้าหมายใหม่ที่อยากสู้แล้วสิ...หึ
[Part by Aire]
ไม่รู้ว่าฉันหอบหิ้วตัวอะไรมาด้วยถึงได้เงียบแบบนี้- -
แต่ฉันจะไปโทษเขาก็คงไม่ถูกเพราะฉันเป็นคนกำหนดคู่บัดดี้เอง ช่างเถอะฉันว่ามาทำอะไรแก้เซ็ง(?)กันดีกว่า...หึ ขุนนางแวมไพร์เหรอ แต่ก็แค่ระดับไม่สูงก็เลยไม่ค่อยรู้สึกกดดันสักเท่าไหร่
ตอนนี้พวกเราถูกล้อมด้วยเจ้าปลิงที่ใครๆต่างเรียกมันว่าแวมไพร์ ชิ! สิ่งที่น่ารังเกียจ ถ้าจะให้พูดตามตรงล่ะก็ฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรหรอกนะกับเจ้าพวกนี้หรอกนะ ที่ฉันมาล่าแวมไพร์แบบนี้ตอนแรกก็คิดว่าอยากหางานทำโดยไม่ทับเส้นกับเวลาเรียน แต่พอทำงานมาหลายอย่างฉันว่างานนี้น่ะเหมาะกับฉันที่สุดแล้วล่ะ แต่พอล่าไปล่ามาฉันกลับรู้สึกรังเกียจพวกนี้มากขึ้น ชีวิตของคนบริสุทธิ์ต้องสังเวยให้กับปลิงพวกนี้ไปตั้งเท่าไหร่ เหอะ!
“สู้ก่อนดีกว่านะ”เสียงจากคนข้างๆเรียกสติฉันกลับมาก่อนที่เจ้าตัวจะพุ่งตัวออกไปสู้
“หึ...”ฉันแสยะยิ้มก่อนเอาปืนนั่นยิงเรียงรายตัว- -!!
เวลาผ่านไปไม่นานร่างพวกนั้นก็สลายไปเหลือเพียงฉันกับเขาที่ยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า
“เก่งเหมือนกันนี่”
“ขอบคุณ แต่พวกฉันก็เก่งกันทุกคน”เรื่องจริงนะจ๊ะ เพราะแต่ละคนเกรดเลือนกันพรวดพราดกันเลยทีเดียว - -
“ยัยสัตว์กินเนื้อ ฉันว่ามาสู้กันหน่อยมั้ยล่ะ”
“ขอโทษ ฉันไม่มีเวลามาไร้สาระ ฉันจะกลับไปพัก- -”ขี้เกียจพูดกับหมอนี่(เปลี่ยนสรรพนามอย่างรวดเร็ว- -)ตงิดๆ
“หึ”
ขอบคุณสำหรับเสียงหัวเราะ ฉันว่าบางทีฉันอาจต้องเปลี่ยนคู่บัดดี้เร็วๆนี้- -
“เฮ้ เดี๋ยวสิฉันก็แค่...”
“ก็แค่’ฉันมาตามคำสั่งของคุณท่านให้มาดูแลคุณหนู’นายก็พูดอย่างนี้ทุกครั้ง”
เหมือนเสียงของเซ็นกับใครบางคนทะเลาะกันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล อย่าบอกนะว่าเจอกันจนเป็นเรื่องอีกแล้วอ่ะ-O-
โอ๊ย ปวดกบาลตายเถอะเจ้าค่ะ /(-*-)\
ไม่น่าเอาแข็งกับแข็งมาอยู่ด้วยกันเลยนะครับ ชักน่าสนุกขึ้นมากกว่าเดิมแล้วสิ ที่ผมจะได้กำจัดคนอย่างพวกคุณให้ออกไปพ้นทางของผม....
ฮะๆ ตอนหน้าใครตั้งตารอหนุ่มบางคนอยู่ก็เตรียมที่จะเจอได้เลยนะจ๊ะ><~
ความคิดเห็น