คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 - 80%
CHAPTER – 7
ตายล่ะหว่า! ผมจะไปรับพี่แบคกี้ทันมั้ยเนี่ยรถติดขนาดนี้ หรือข้างหน้าจะมีอุบัติเหตุ
คงโดนด่าว่าสายแน่เลย
‘ครืดดดดด’
นั่นไง คงจะโทรมาตามซินะ ผมยังไม่ถึงไหนเลยครับพี่
‘เฮียคริส’
อ้าว เป็นเฮียนี่เองที่โทรมา นึกว่าพี่แบคกี้ที่โทรมาด่ากัน
“ว่าไงเฮีย? ผมออกมาข้างนอกอ่ะ โทษทีลืมบอก” เสียงเซฮุนกรอกใส่โทรศัพท์
“เออ เฮียรู้แล้ว คือว่าตอนนี้น้องชานยอลเค้ามาเคาะประตูห้องหานายอ่ะ เฮียจะทำไงดี” คู่สายตอบมา น้ำเสียงเจือความกังวล
“เฮียก็เปิดประตูให้เค้าเข้ามาสิค้าบบบ” เหยื่อมาถึงห้องขนาดนี้ เฮียจะปล่อยทำไมมมมม
“เออ จริงว่ะ ทำไมเฮียไม่เปิด”
“เรื่องแบบนี้ล่ะเซ่อเชียว”
“ห้ะ? อะไรนะ? เฮียได้ยินไม่ชัด” เคราะห์ดีที่คริสได้ยินไม่ชัดเจน
“เปล่าๆ ผมบอกว่าวันนี้ถนนโล่งเชียว” แก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“เออแล้วไป นึกว่าหลอกด่า งั้นแค่นี้นะ”
“รีบไปเลยเฮีย” พูดจบเซฮุนก็รีบตัดสายทิ้งซะ
-
หลังจากวางสายเซฮุน คริสก็รีบสาวเท้ามาถึงยังหน้าห้อง
‘แอ๊ดดด’
“น้องฮุนทำไมปล่อยให้ฮยองรอนะ.....อะ........อาน”
กริ้ดดดดด ชานยอลอยากจะกรี้ดดดดด
เราเจอกันในสภาพผมบ็อกเซอร์ซีดอีกแล้วนะ!
“พี่คริส!” ชานยอลตะโกนตกใจกับบุคคลที่ได้เจอตรงหน้า
“น้องชานยอล” คริสตกใจไม่เบากับบ็อกเซอร์วาบหวิว
“เอ่อ.. นี่ห้องพี่หรอฮะ” ชานยอลรีบตั้งสิถาม
‘ชิบหายแล้ว’ สั้นๆในใจคริส เซฮุนให้รีบมาเปิดก็เลยรีบมา รีบจนลืมคิดว่าถ้าเจอคำถามนี้ จะตอบยังไง นึกไม่ออกก็บอกมันตรงๆนี่แหละ
“เอ่อ พอดีพี่รู้จักกับเซฮุนน่ะ น้องให้มาอยู่ด้วย พี่ก็เลยมา”
“อ๋ออหรอฮะ” ชานยอลไม่ได้ตั้งใจฟังพี่เท่าไหร่หรอก ขอโทษนะฮะพี่คริส ผมเลิกมองจ้องตาพี่ไม่ได้เลยจริงๆ เลยได้แต่เออ ออ ห่อ หมกตามน้ำไป
“แล้วนี่พี่คริส..” ชานยอลกำลังจะเอ่ยปากถามต่อไปแต่ดันมีเสียงขัดซะก่อน
‘จ๊อกกก’ เห้ย! เสียงท้องไม่รักดีของผมมันร้องทำไม อายน้องชานยอลเขา
“คิกคิก” ชานยอลหลุดขำ กับเสียงท้องร้องของคริส
“พี่คริสตลกจัง ชานยอลกำลังจะถามว่าพี่คริสทานอะไรรึยัง ผมทำข้าวต้มปลาที่ห้องน่ะฮะ สนใจไปทานด้วยกันมั้ยฮะ” ชานยอลใจกล้าสู้เสือเชิญชวนพี่คริสไปกินข้าวต้มที่ห้องซะเลย
เรื่องที่เจอพี่คริสที่ห้องเซฮุนนี่ถือว่าเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายไปมาก ท่าทางพี่เค้าดูหิวและผมเองก็ตั้งใจมาชวนเซฮุนไปกินข้าวต้มที่ผมเพิ่งทำ แต่เซฮุนดันไม่อยู่ ยังกับโชคหล่นทับฮะ โอกาสแบบนี้หายาก ถึงจะเขินแต่ถ้าเอ่ยปาก พี่เค้าไม่น่าจะปฏิเสธนะ ฮิฮิ เสร็จชานยอลแน่ฮะ!
“ว้าววว! ข้าวต้มปลาหรอครับ? พี่ชอบมากเลย แต่พี่เกรงใจน้องชานยอลจังเลย” ถึงจะหิวและท้องร้องได้น่าอับอายผมก็ยังมีความเกรงใจนะ
“พี่คริสอย่าเกรงใจผมไปเลย ผมเป็นเพื่อนบ้านที่ดีนะฮะ” อย่าเกรงใจผมไปเลย ผมอยากได้พี่ เอ้ย! อยากให้พี่ลองชิมผม เอ้ย! ชิมข้าวต้มฝีมือผมนะฮะ
ชานยอลเอ่ยปากชวนขนาดนี้ ผมใจอ่อนตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะครับ นี่ผมก็ใจง่ายเหมือนกันนะเนี่ย น้องชานยอลทำ ข้าวต้มอาบยาพิษรึเปล่า?
“พี่คริสฮะ”
“พี่คริสฮะ”
“ห้ะ? ครับๆ น้องชานยอล” คริสสะดุ้งตื่นจากความคิดแฟนตาซีของตัวเอง
“สรุปว่าพี่คริสไปนะฮะ” ชานยอลย้ำคำถาม ที่ก่อนหน้านี้ถามไปแล้วคริสทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน
“ไปครับไป รบกวนด้วยนะคร้าบบ” คริสลากเสียงยานเพิ่มความแบ๊ว
-
คริสก้าวขาผ่านธรณีประตูห้องของชานยอลไป ด้วยความที่เป็นคนชอบสังเกตเลยมองไปรอบรอบ
อื้อหือ นี่มันพิพิธภัณฑ์พี่เบิร์ดธงไชยรึเปล่า?
มุมนั้นก็โปสเตอร์ ที่อยู่บนชั้นอีก ก็พวกเทปซีดีเพลงและคอนเสิร์ต เสื้อยืดแฟนคลับ ผลงาน โฆษณาแผ่นพับ ทุกอย่างนี่เต็มครับ
โอเค ผมเชื่อแล้วว่าทำไมถึงชอบเปิดเพลงพี่เบิร์ด คิดว่าเจ้าตัวชอบแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเอาขนาดนี้นะเนี่ย
คริสหล่อขอเงิบสามวินาที
สนใจเลิกฟังเพลงแล้วมาชมมายากลมั้ยครับ?
ระหว่างที่คริสเดินไปรอบห้องเพื่อดูของสะสมมากมายอยู่นั้น ชานยอลก็เดินเข้าห้องครัวตักชามข้าวต้มมาให้คริส
-
ใจง่ายไปรึเปล่าเนี่ย ปาร์คชานยอล!
คนที่เพิ่งเจอหน้าเป็นครั้งที่สามกลับเชิญชวนเข้าห้องแบบนี้?
ง่ายอะไรล่ะ! นี่เค้าเป็นพี่เซฮุนนะ พี่ของน้องเราก็เหมือนเพื่อนของเรา ก็ต้องดูแลเทคแคร์กันหน่อยสิ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราเป็นคนแล้งน้ำใจ
สองความคิดตีกันไปมาในหัวของชานยอล
คิดถูกหรือผิดเนี่ย ที่ชวนมาแบบนี้ พี่คริสจะคิดว่าชานยอลอ่อยรึเปล่า?
คงไม่หรอก พี่เค้าคงชมว่าชานยอลมีน้ำใจและทำข้าวต้มอร่อย
‘พรวดดดด’ เสียงพี่คริสคนหล่อพ่นข้าวต้มออกมาทางปาก
ห้ะ? อะไรนะ ชิบหายยยยยยยย
“พะ...พี่คริสครับ!”
“พะ...พี่ไม่เป็นไรน้องชานยอล”
“มันไม่อร่อยใช่มั้ย ชานยอลขอโทษ” ปากก็พูดไป มือก็รีบหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้
“มะ...ไม่ใช่ครับ”
“แล้ว....”
“มันระ...ร้อน พี่ลืมเป่า แหะ” แหะๆไปแบบน่าอายที่สุด ขอโทษนะน้องชานยอลพี่ขอโทษ ว่าจะเต๊ะท่าเท่ๆซะหน่อยกลายเป็นอย่างงี้
น้องชานยอลคนดี ค่อยๆช่วยเช็ดข้าวต้มที่หกเลอะเทอะใกล้ๆคริส
ใกล้.. ใกล้มากจนพี่ได้กลิ่นหอมๆจากน้องชานยอลล
นี่ขนาดน้องยังไม่ได้อาบน้ำนะเนี่ย
ขอหอมซักฟอดเถอะ!
‘ฟอดดดดดดดดด’ เสียงหอมแก้มน้องชานยอลในมโนของคริส
“พี่คริสรอแปปนะฮะ ชานยอลเอามาให้ใหม่ดีกว่า” เสียงคนน่ารักดึงคริสออกจากภวงค์
“มะ..ไม่เป็นไรครับ พี่กินได้” แน่ใจหรอฮะว่ากินได้
เช้าแสนดีของพี่คริสสุดหล่อ เริ่มต้นได้อย่างทุลักทะเลแต่จบได้แบบสวยงาม
“ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่มีน้องชานยอลพี่คงหิวตาลายตายอย่างโดดเดี่ยวในห้องแน่เลย”
“แหม พี่คริสก็พูดเกินไป มาทานเข้าเช้ากับผมได้ทุกวันเลยนะฮะ”
พูดอย่างนี้มีหรือคริสจะพลาด ค่อยมีกำลังใจไปซ้อมโชว์ขึ้นมาเป็นกอง
ไหนๆก็ไหนๆละ สบโอกาสคริสจึงชักเอากุหลาบพลาสติกสีแดงที่ซ่อนไว้ในกางเกงออกมาให้ชานยอลเป็นการขอบคุณสำหรับข้าวต้มวันนี้
“โหห พี่คริสเก่งจังเลยฮะ พี่เอาออกมาจากไหนอ่ะ” ชานยอลตาลุกวาว ที่คริสเล่นกลง่ายๆให้ดูเป็นครั้งแรก พร้อมกับมองๆมาที่กางเกงที่เจ้าตัวคิดว่าน่าสงสัย
“พี่บอกน้องชานยอลก็รู้หมดสิ” คริสพูดแบบรู้ทัน
“พี่ไปก่อนนะครับ กุหลาบนี่แทนคำขอบคุณนะ”
“ฮะ!” ชานยอลได้ดอกกุหลาบมาแว้ววว เย้ๆๆ อิจฉาผมกันหมายยย
“พี่คริส” ชานยอลร้องเรียกก่อนคริสออกไป “พี่จะไปซ้อมการแสดงใช่มั้ย สู้ๆนะฮะ!”
คริสเลยฉวยเวลาเสี้ยววิก่อนหันตัวมาหาชานยอลดึงดอกกุหลาบอีกดอกแล้วยื่นให้ชานยอล
“ตั้งใจทำงานเหมือนกันนะเรา”
กริ้ดดดดดดดดด ในใจชานยอลได้แต่กริ้ดกับแผ่นหลังของคริสที่เดินออกไป
โดยไม่รู้ว่าคริสที่เก็กเดินออกมาอย่างเท่ห์นั้นก้ยิ้มหน้าบานเหมือนกัน
-
to be continue J
ความคิดเห็น