คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
CHAPTER – 5
“เอ่อ...” ในรูปผมรึเปล่า? ผมว่าใช่นะ ที่กระเด็นออกมาจากกระเป๋าคนที่ผมบังเอิญปัดกระเป๋าไม่สตางค์ตก
แอบอึ้งฮะ หรือที่จะเป็นพวกฮาร์ดคอร์แฟนบอย หืยย ไม่ใช่หน่า ผมก็เป็นแค่ดีเจนี่นา
“ขอโทษครับ” ผมพูดออกไปตามภาษาคนมารยาทดี ก็ผมปัดของเขาตกนี่นา
“ไม่เป็นไรฮะ” อีกฝ่ายตอบ ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรหรอกฮะ เรื่องแค่นี้มันก็น่าจะยอมๆกันได้
แต่ผมยังติดใจเรื่องรูปอยู่น่ะสิ มันคับคล้ายคับคลา ดูคุ้นตามากๆ และผมก็มั่นใจว่านั่นน่าจะเป็นรูปผม
แต่เค้าจะมีรูปผมไว้ทำไมล่ะ?
พอดีกับอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา
ไหนขอมองหน้ามองตาหน่อยสิ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นี่มัน ..... คุณคริสเทพบุตรของผมนี่!
ให้ตายยยยย ยุบหนอ พองหนอ พุธโธ ธัมโม สังโฆ
อร๊ายยยยยย!
ตอนนี้ผมฟินยิ่งกว่าตอนที่ได้ลายเซ็นพี่เบิร์ดอีกฮะ
ให้ตาย นี่ถ้าอีกคนอ่านใจคนได้ นี่ผมคงจะบ้าตายแน่ๆ
เดี๋ยวก่อนนะ แต่รูปผมจะไปอยู่ในเป๋าตังค์คุณคริสได้ยังไงล่ะ? เค้าก็ไม่รู้จักเรานี่ อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ผมอาจจะเบลอตาฝาดไป
เรื่องนั้นช่างมันไปก่อน ตอนนี้ข้างในร่างกายผมรู้สึกร้อนมากเลยฮะ มันคงจะแดงไปถึงหูแน่เลย
นี่ผมยังเปิดอ่านหน้าแฟนแอคคุณคริสทิ้งไว้เลยนะเนี่ย
“ขอโทษฮะ” คือว่า พี่ยังโสดอยู่ไหมคร้าบบบ เฮ้ย!ไม่ใช่!
“ไม่เป็นไรครับ ขอโทษรอบเดียวพอแล้วครับน้อง... เอ่อ...?”
ฮั่นแน่! มุขถามชื่ออ้ะดี้ คิคิคิ
“ชานยอลฮะ ผมชื่อชานยอลฮะ เป็นดีเจของสถานีทุยย เรดิโอ จัดช่วงเวลาสองทุ่มถึงสามทุ่มฮะ เป็นแฟนคลับพี่เบิร์ดฮะ เปิดเพลงพี่เค้าบ่อยๆในรายการ เอ่อ... ขอโทษฮะ” ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย น่าอายที่สุด ผมแค่อยากให้แนะนำให้เค้ารู้จักผมอ้ะ! ทำไงดี ตอนนี้เค้าคงคริส เอ้ย คิดว่าผมบ้าไปแล้ว ให้ตาย แถมยังไปบอกช่วงเวลาจัดรายการอีก ฮือออ น่าแตก น่าอายที่สุด
“อ้อ ดีเจปาร์คกี้ใช่มั้ยครับ ผมเคยฟังอยู่ ผมชื่อคริสครับ” หือออ พี่เค้าตอบมาว่าเค้าฟังด้วย ทำไมล่ะ
ทำไมน่ารักแบบนี้ ทำไมเสียงหล่อแบบนี้ ชานยอลเอามือถือมากดอัดเสียงไม่ทั้นนน!
“ให้คิดตังค์รวมกันเลยรึเปล่าคะ” เจ๊ตุ่มที่ยืนอยู่หลังแคชเชียร์ส่งเสียงขัด หลังยืนฟังผู้ชายสองคนยืนสปาร์คกันจนฟินไปสามรอบ ถ้าไม่ติดว่าลูกค้าที่ต่อคิวทำหน้าปวดขี้ใส่ เจ๊ว่าจะไม่ขัดหรอกนะคะ
“รวมกันเลยครับ เดี๋ยวจ่ายให้นะ” คริสพูดประโยคแรกกับเจ๊ตุ่ม ก่อนหันมาบอกประโยคหลังกับชานยอล
“ไม่เป็นไรฮะ คือให้ผมจ่ายให้พี่คริสดีกว่า” กล้าดียังไงชานยอลเรียกพี่คริส สนิทกันแล้วเหรอออออ? ช่างสิ นาทีนี้ เนียนเท่านั้นที่ได้โล่!
“ให้พี่จ่ายสิ นะครับน้องชานยอล” คริสขอเสียงอ้อน เจอไม้นี้แล้วยังปฏิเสธอีกผมยอมเอาหัวมุดส้วมครับ
“ฮะ ขอบคุณนะฮะ” ชานยอลส่งเสียงเขินๆตอบ ให้เวลาผมเขินก่อนได้มั้ยฮะ ผมแทบลืมหายใจแล้วนะคุณคริส! มาเรียกเค้าว่าน้องด้วยอ่ะ กริ้ดดดดดดด
เชื่อชานยอลยังฮะ? เนียนเท่านั้นที่ได้โล่
หลังจากจ่ายเงินเสร็จคริสก็สะกิดชานยอลที่ยืนหน้าแดงออกมาจากมินิทาร์ท
ชานยอลก้าวเข้าลิฟต์ตามคริสไป
“น้องชานยอลลงชั้นไหนครับ?” คริสที่ยืนใกล้แผงกดชั้นถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ชานยอลไปชั้น 11 ฮะ ขอบคุณฮะ” แทนตัวเองว่าชานยอล จิ๊ดมั้ยล่ะ คิคิ
คริสแอบมองชานยอลอมยิ้มอยู่คนเดียว เด็กคนนี้ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปเป็นกอง ดูพอได้คุยด้วยแล้วก็ดูเหมือนเป็นคนง่ายๆสบายๆ
คริสเดินไปส่งชานยอลที่ห้อง ตอนที่ชานยอลเปิดประตูแล้วเห็นเซฮุนนอนเล่นเกมแล้วหันมายิ้มให้ คริสแทบใบ้กิน นี่มันแผนของไอเด็กนี่! เค้าอาศัยช่วงจังหวะชานยอลเผลอแยกเขี้ยวให้เด็กจอมบงการ ก่อนที่จะขอตัวกลับห้องไป
-
เซฮุนช่างผม : แผนเช้านี้สำเร็จไปได้ด้วยดี พี่คริสขึ้นมาส่งชานยอลที่ห้องด้วย
ดีเจแบคกี้ : ให้มันได้อย่างงี้สิ! ไม่ผิดหวังที่ให้นายร่วมขบวนการเลยเซฮุน
เซฮุนช่างผม : ข้าวมื้อนึงเป็นรางวัลทำงานดีเป็นไงฮะ?
ดีเจแบคกี้ : เมื่อไหร่ว่ามา
เซฮุนช่างผม : วันนี้หกโมงเย็นมั้ย?
ดีเจแบคกี้ : เร็วกว่านั้นก็ดี ตอนนี้หิวมาก
เซฮุนช่างผม : งั้นไปตอนนี้เลยสิ
ดีเจแบคกี้ : ยังไม่ได้อาบน้ำเลยย่ะ
เซฮุนช่างผม : ให้เวลาถึงเที่ยงนะ
ดีเจแบคกี้ : ตกลง! สรุปใครจ่ายกันแน่ยะ
เซฮุนช่างผม : พี่ไง!
ดีเจแบคกี้ : อยากไปกินจุนมยอนคิทเช่น
เซฮุนช่างผม : พี่เลี้ยงผมกินได้หมด
ดีเจแบคกี้ : งั้นตามนั้น ให้ไปรับด้วยเลยมั้ย คุณชาย
เซฮุนช่างผม : ยินดีมากคร้าบบบบ
ดีเจแบคกี้ : เที่ยงตรงนะโอเซ
เซฮุนช่างผม : โอเคคร้าบบบบ
หลังจากที่ส่งไปรายงานเรื่องความคืบหน้าของฮยอลทั้งสองแล้วผมก็ได้อาหารหนึ่งมื้อเป็นรางวัลฮะ ไม่ได้ตั้งใจหรอก แค่ลองถามดูแต่พี่แบคกี้เค้าไม่ปฏิเสธนี่ฮะ
สงสัยอยากจะลันช์กับคนหล่อ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
“ยิ้มบ้าไรเซฮุน” เพล้งงง โลกใบสวยของเซฮุนแตกทั้งใบด้วยเสียงของชานยอล
“เปล๊ายิ้ม ใครยิ้ม ฮยองอย่ามามั่ว” เซฮุนรีบปฏิเสธ
ดูก็รู้ว่าไม่เนียน ฮึ อย่าให้รู้นะว่ามีความลับอะไร
“เออ ฮยองผมต้องรีบไปอ่ะ พอดีมีนัด” ยังไม่ลืมที่นัดไว้กับพี่แบคกี้หรอกนะ
พูดแล้วก็รีบย่องออกมาเสียดีกว่า
“อ้าว แล้วขนมที่ให้ไปซื้อมา....”
‘ปัง’
ไม่บอกก็รู้ นินจาเซฮุนคงจะย่องออกไปแล้ว
ให้มันได้งี้สิ ให้เค้าซื้อมาแล้วก็จากไป มันน่าเสียดายเงินไหมโอเซฮุนนนนน
-
‘แกร๊ก’
“กลับมาแล้วหรอตัวดี” เสียงหล่อของพี่คริสนั่นเอง ตกใจหมดเลย ปกติอยู่คนเดียว
“ทำอะไรไม่ปรึกษาเฮียเลย ตกใจแทบแย่” หน้าของคริสบ่งบอกว่ากลัวความแตกแค่ไหน
“เอาหน่าเฮีย มันจะได้เป็นธรรมชาติไง” เซฮุนพูดสบายๆ ก็ทุกอย่างเป็นไปตามแผนดีนี่
“ธรรมชาติอะไร ถ้าเฮียทำหน้าหลุด เก็กไม่อยู่ล่ะทำไง เฮียแทบช็อกนะเนี่ย รูปกระเด็นออกมาด้วยอ่ะ”
“เฮียอย่าบ่นนักเลย น่ารักใช่มั้ยล่ะ ชอบเค้าแล้วล่ะซี้” เซฮุนชี้นิ้วแซว กิ้วๆๆ
“ก็น่ารักดี ยังไม่ได้ชอบเว้ย! คนเพิ่งเจอกันครั้งเดียว” คริสตอบทันควัน
“เหรออออ แต่เฮียตอนนี้เหมือนเมื่อก่อนเวลา สมัยที่ชอบยัยเจ๊เจสสิก้าอ่ะ”
จุกเหมือนโดนเซฮุนต่อย
“เรื่องมันนานมาแล้ว อย่าขุดคุ้ยเว้ย” คริสโวยวาย
“ไม่ก็ได้ ผมไปละเฮีย” เซฮุนยักไหล่
“อ้าว ทิ้งเฮียไปไหน”
“ไปกินข้าววววว”
“กินอะไรที่ไหน เฮียก็ยังไม่ได้กินนะ”
“ไปกินกับคนห้อง 1106 นั่นไป”
“เซฮุน” คริสพูดสั้นๆ
“ทะ ทำไมฮะ..เฮีย?”
“เอางินค่าน้ำส้มเฮียคืนมา” โถ่ตกใจนึกว่าอะไร ที่แท้ก็ทวงเงินค่าน้ำส้ม
“โด่ เดี๋ยวซื้อคืนให้เป็นลังเลย” พูดจบรีบคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม่ให้คริสต่อความยาวสาวความยืดได้อีก
นั่นไง ทิ้งผมไปอีกคนละ วันนี้มันวันอะไรเนี่ย!
เสียเงินซื้อน้ำส้มมา แผนเกือบแตก โดนน้องแกล้งอีก มีเรื่องดีแค่อย่างเดียว ชานยอลไง
เห้ย ผมพูดอะไรออกไป ไม่ได้ตั้งใจนะครับ จุ๊ๆไว้
-
หลังจากเซฮุนไป ผมก็ยังนั่งจมปุกอยู่ทีโซฟาตัวเดิม ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้นอ่ะ เรื่องที่เจอคุณคริสวันนี้มันแทบจะเหมือนเวทมนต์ ก็เค้าเป็นนักมายากลก็ต้องเสกได้สิ
ว่าแต่เค้ามาเสกความรักใส่หัวใจผมรึเปล่าอ่ะ ตอนที่มองดวงตาคู่นั้น เค้ามองเห็นความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญแน่วแน่ แต่แฝงไปด้วยความดีและจิตใจที่โอบอ้อมอารีย์ นี่คนหรือเทวดากันหนอ
เวลาแบบนี้ต้องใช้ดนตรีบำบัดแล้วฮะ ว่าแล้วก็ลุกไปเปิดเทปเพลงพี่เบิร์ดฟังหน่อยดีกว่า
‘เผื่อจะเป็นคนนี้ ที่เรา เฝ้าคอยไขว่คว้า
ที่เรา คอยมองหา ที่คง ไม่ทำให้เราช้ำใจ
อาจจะเป็นคนนี้ ที่ใจ จะไม่โหดร้ายเกินไป
หวังว่าใจ...เขาคงดี’
หือออ ช่างตรงกับชีวิตผมจริงๆเลย
พี่เบิร์ดฮะ ชานยอลพูดกับรูปภาพใส่กรอบตั้งอยู่บนฝาผนัง
“ถ้าชานยอลชอบพี่คริส พี่เบิร์ดจะว่าชานยอลมั้ยฮะ”
-
หลังจากตอนเช้าอืดเต็มที่แล้ว ช่วงบ่ายผมก็เดินทางออกมาดูสถานที่แสดงโชว์ของผมและคุยเรื่องตารางงานกับทีมงานที่ดูแลเรื่องการแสดงของผม
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้แสดงมายากลให้กับชาวต่างชาติซึ่งผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเค้าจะยอมรับผมรึเปล่า เพราะอย่างที่รู้กัน คนเกาหลีเป็นประเภทชาตินิยมเอามากๆ ถ้าอยากเอาชนะใจผู้ชมเกาหลีได้ ผมต้องใช้ความสามารถอย่างเต็มที่
ซึ่งผมเองก็จริงจังกับมันมากๆ
ถึงตอนนี้เรื่องช่วยหาพรีเซนเตอร์ให้น้องนั้นเป็นเรื่องสำคัญ แต่เรื่องนี้สำคัญกว่าหลายเท่า เพราะถ้าผมเฟล ผมคงต้องเก็บกระเป๋าที่อยู่ห้องเซฮุนแล้วหิ้วกลับแวนคูเวอร์ถิ่นเฮาไปแบบหน้าแตกดังเพล้ง
ทุกอย่างจะต้องออกมาดีที่สุด!
อีกสามวันหลังจากนี้ หน้าโรงแสดงจะประดับไปด้วยรูปโปสเตอร์โชว์ของผม เป็นโชคดีฮะ เพราะอีกหนึ่งอาทิตยก์ก่อนการแสดงไม่มีคนจองสถานที่จัดงานเลย ทีมงานผมก็เลยตัดสินใจที่จะเริ่มตกแต่งสถานที่
ไหนๆก็พูดถึงโปสเตอร์แล้ว ขออวดหน่อยละกันนะครับ
นี่ไง ...
เป็นไงครับ? เท่ระเบิดเถิดเทิงมั้ย?
-
Talk ; ขอโทษนะคะ มาต่อได้ช้ากว่าที่คิดไว้ L
ขอบคุณที่อ่านถึงบรรทัดนี้นะคะ!
ความคิดเห็น