คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter - 4
ผมชานยอลฮะ ขณะนี้เวลา 19:30 ผมเข้ามาที่สตูดิโอเพื่อเตรียมตัวสำหรับรายการคู่ของผมที่จัดกับแบคฮยอน
พี่ลู่หานกำลังช่วยผมเลือกคำถามที่จะเอาไปตั้งในเฟสบุ๊คให้แฟนๆมาช่วยกันตอบ
‘คุณมีความเชื่อในรักแรกพบหรือไม่?’
‘คุณเจอรักครั้งแรกของคุณในสถานที่ใด’
‘ถ้าคุณได้พบกับคนที่คุณถูกใจ คุณจะทำอย่างไรระหว่างปล่อยเขาไป หรือขอเบอร์ติดต่อ?’
รักครั้งแรกหรอ? เสียงหัวใจชานยอลดังขึ้น
‘เชื่อฮะ’
‘ภาพถ่ายบนมือถือเพื่อนฮะ’
‘ไม่ขอเบอร์แต่ขอไลน์ละกันนะฮะ’
เห้ยยย ผมพูดอะไรออกไป นี่มัวแต่คิดถึงพี่คริสอู๋สินะ สติสตังกะละมังรั่วแบบนี้
พี่คริสอู๋อะไรกัน ผมนี่ท่าทางจะเพี้ยนจัด
มาพูดกันแบบเคลียร์ๆนะ ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมควรจะเรียกเค้าว่ารักแรกพบรึเปล่า ผมก็แค่ถูกใจ รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายคนนี้ ผมนั่งหารูป ดูโชว์ อ่านประวัติก็เท่านั้นเอง ไม่อะไรมากมายเลยเนอะฮะ
เอาเป็นว่าผมยังไม่ฟันธงละกัน ถ้าจะให้พูดว่ารัก ผมขอให้เป็นความรู้สึกของคนสองคนละกันฮะ ถ้าเกิดจากผมแค่ฝ่ายเดียว เพราะอีกฝ่ายอยู่ไหนก็ไม่รู้ ผมขอเรียกว่าแอบปลื้มละกันนะ ฮ่าฮ่า ตอบยังกับดาราอ้ะ!
“พี่ว่าอันนี้ดีกว่านะน้องยอล” เสียงนางฟ้าของพี่ลู่หานคนแมนพูดขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษมาให้ผม
‘คุณเชื่อในพรหมลิขิตรึเปล่า?’ แหม ตอนนี้โลกของผมกลายเป็นสีชมพูไปแล้ว หันไปทางไหนก็มีแต่คำว่ารักรักรักรักรัก เบลอกับรักกันพอดี
แล้ววววว....
‘คุณเชื่อในพรหมลิขิตรึเปล่าล่ะฮะ’ คุณผู้ฟัง?
-
ขณะนี้เวลา 20:30
ผมกำลังนั่งฟังทุยย เรดิโออยู่ครับ
ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกฮะ แต่ว่ามันบังเอิญมากกว่าที่ผมได้ยินชื่อ ดีเจปาร์คกี้ระหว่างที่ผมกำลังนั่งหาสถานีวิทยุน่าฟังด้วยการเปิดไปเรื่อยๆ
ตอนแรกผมก็เกือบลืมฮะ ว่ารูปของดีเจ ปาร์คกี้คนนั้น กำลังนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าสตางค์ผม
ในรายการมีการตั้งคำถามด้วยฮะ
‘คุณเชื่อในพรหมลิขิตรึเปล่า?’
แหมหน้าหวานแล้วยังตั้งคำถามหวานๆอีกหรอครับเนี่ย
สงสัยนักมายากลคนเก่งต้องขีดเส้นพรหมลิขิตให้ซักหน่อยแล้ว
ไม่รอช้าครับ ผมคิดว่าอีกไม่นานผมคงจะมีโอกาสได้เจอปาร์คกี้คนนี้แน่นอน สิ่งที่ผมควรจะต้องทำคือ เตรียมอุปกรณ์มายากลง่ายๆ ที่ผมสามารถพกพาไปไหนได้สะดวกๆ เผื่อผมได้เจอเขาจริงๆ จะได้เสกดอกกุหลาบให้ซักดอก
เว่อร์ไปหน่อยมั้ย? ไม่หรอก คนเราต้องเตรียมพร้อมน่ะครับ
แต่อย่าหาว่าผมมัวแต่ห่วงเรื่องคนหน้าหวานนะครับ ผมเนี่ยก็จริงจังกับโชว์ของผมนะ ดูสิซ้อมทุกวันจนผมปวดเนื้อเมื่อยตัวไปหมดแล้ว
อ้อ ลืมบอกไป เมื่อวานตอนเย็นเซฮุนมาบอกผมว่า อยากให้ผมย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดมัน ซึ่งผมเองก็ไม่อยากจะขัดอะไร ทีมงานผมก็โอเค เพราะเป็นการประหยัดเงินที่ดีทีเดียวเชียว
วันนี้ผมเลยจัดการขนย้ายเสื้อผ้า และอุปกรณ์ต่างๆมาจนหมด
ตอนนี้ก็เลยว่าง นอนตีพุง ฟังวิทยุไงฮะ!
-
นี่ก็ดึกแล้ว ...
ผมรู้สึกค่อนข้างเหนื่อยฮะ หลังจากจัดรายการ เตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้แล้วผมก็ต้องขับรถกลับคอนโดผม รถก็ติดอีก มันเหนื่อยตรงรถติดนี่แหละฮะ
ตอนแรกกะว่าจะกลับมาอ่านแฟนแอคของพี่คริสซะหน่อยแต่รถติดทำให้อารมร์บ่จอยเนี่ยน่ะสิ
รีบนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นเช้าๆมาอ่านละกันฮะ
พี่คริสคงไม่รีบหนีไปไหนหรอกใช่มั้ยฮะ
วันนี้ผมได้ยินแบคกี้พูดถึงพี่คริสด้วย เอาไงดี?
ผมคิดมาทั้งวันแล้วฮะ ว่าควรจะบอกเรื่องที่ผมเพ้อเจ้อพี่คริสสุดหล่อดีรึเปล่า?
แต่ถ้ามันดันถามว่าแล้วไปชอบได้ยังไง
แล้วถ้าผมตอบไปเพราะว่คำตอบของแฟนๆในวันนั้นละฮะ มันจะไม่ด่าผมบ้าเลยหรอ
คงต้องพับเก็บไว้ก่อนซักพัก
-
ผมเซฮุนนะฮะ! วันนี้ผมจะมาดำเนินการตามแผนขั้นที่สองของพี่แบคฮยอนฮะ จะบอกคุณผู้อ่านดีมั้ยเอ่ย?
ดี ใช่มั้ยละฮะ?
แต่ผมไม่บอกหรอก เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรซ์ ฮิฮิ
ไม่ชักช้าฮะ ต้องชักเร็วๆ เห้ย! ผมหมายถึงขานะฮะ ต้องชักขาเดินเร็วๆอะไรแบบนี้
อย่าทะลึ่งกันซี่
ผมทิ้งพี่คริสที่บอกว่าจะทำกับข้าวให้ผมแล้วย่องออกมาจากห้องโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้เรื่อง
ผมหยุดอยู่หน้าห้องพี่ชานยอล ซึ่งอยู่คอนโดเดียวและชั้นเดียวกับผม
ซึ่ง! พี่คริสพระเอกของปฏิบัติการของเราก็ยังไม่รู้เลย
ทำไมน่ะหรอ? เพราะผมอยากให้สองคนนี้เจ๊อะกันแบบธรรมชาติที่สุดน่ะซี้
ไปยืนผายมือแนะนำที่ละคน ก็เขินกันเปล่าๆ กว่าจะทำความรู้จักกัน กว่าจะตีสนิท ช้าฮะ ช้ามากบอกเลย กว่าผมจะได้พรีเซนเตอร์ร้านตัดผม กลายเป็นอาจอชีก่อนพอดี
เอาให้เขินสุดๆกันไปตั้งแต่แรกที่เจอนั่นแหละฮะ เดี๋ยวก็สนิทกันเอง!
‘ก๊อกๆๆๆ’
“ชานยอลฮยองฮ้าบบบบบ” ผมส่งเสียงขึ้นๆ
-
ผมที่เพิ่งตื่นเมื่อครึ่งชม.ที่แล้ว ยังอยู่บนเตียงฮะ
ให้ทานผมทำอารายยยย?
ปิ๊งป่อง! ผมกำลังนั่งอ่านแฟนแอคของพี่คริสฮะ เค้าเขียนถึงพี่คริสเวลาไปตามที่สนามบินและบังเอิญเจอทั่วๆไป
คนอะไรเนี่ย ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งดังแต่กลับทำตัวติดดิน ไปในที่ที่คนอื่นไป ใส่เสื้อผ้าแบรนด์ทั่วๆไป ไม่เย่อหยิ่ง ไม่ทะนงตน ถึงแม้ว่าจะกลายเป็นนักมายากลดังไปแล้ว แต่ก็ยังมีใจสำนึกในบุญคุญบุพการี อื้อหือ หล่อจริง คุณพระคุณเจ้า!
‘ก๊อกๆๆๆ’
“คุณพระช่วย” ผมรีบอุทาน ใครกันเนี่ยมาตั้งแต่เช้า! ผมตกใจหมดเลย กำลังอ่านฟินๆ
“ชานยอลฮยองฮ้าบบบบบ” นั่นไงคำตอบ
น้องเซฮุนนี่เอง ผมเดินอาดไปเปิดประตูให้เซฮุนฮะ
วันนี้มาเล่นเกมล่ะสิ
ถ้าเป็นปกติผมก็จะดีใจนะฮะ ที่มีเพื่อนเล่น ไม่ต้องโดดเดียวอยู่ในห้องอันกว้างใหญ่(เหรอ)
แต่ทำไมวันนี้มาเร็วนักล่ะลูกกกก เพิ่งอ่านแฟนแอคไปได้ยังไม่ถึง 10 อันเลย ฮือ ปาร์คกี้อยากจิครายยยยยย
ผมรีบกลับมาคว้ามือถือและกดออกจากหน้าแฟนแอคเหล่านั้น
“เล่นเกมกานนนฮยองง” แหม ไม่ต้องมาอ้อนเลย
ไม่ให้อภัยหรอกนะ ที่พรากเวลาของพี่กับพี่คริสไปน่ะ
“เล่นสิเล่น เสียบเครื่องต่อทีวีเลยฮุน ตามสบายนะ พี่ไปอาบน้ำแป็ปนึง”
ผมพูดบอกเซฮุน ก่อนเดินปลีกตัวออก เพื่อจะไปอาบน้ำที่อยู่ในห้องนอนของผม
“ฮยอง! ผมหิว ฮยองลงไปซื้อขนมที่ร้านข้างล่างให้หน่อยสิฮะ”
หน่ะ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ จะให้ลงไปแบบนี้ได้ยังไงกัน
“ฮยองยังไม่ได้อาบน้ำ ขอฮยองอาบน้ำก่อนนะ” ผมพูด
-
“ฮะ ยอง ฮึกก. ฮืออ” งอแงมันซะเลย พูดดีๆไม่ยอมฟังกัน ฮยองก็ต้องได้เจอลูกไม้แบบนี้
“ก็ได้ๆ ฮยองไปให้นะ ไม่งอแงนะ” ฮิฮิ เท่านั้นแหละ เสร็จผม!
คนตัวสูงทำท่าจะเดินไปเปิดประตูห้อง
ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเฮีย
“เฮียยยยยยยย! ผมอยากกินน้ำส้มอ่ะ ลงไปซื้อให้ผมหน่อยนะ ร้านข้างล่าง เพื่อนผมมันไม่ว่าง นะเฮียนะ เอามาส่งห้อง 1106 ด้วย เคนะ? ขอบคุณมากนะเฮีย”
ผมรีบพูดรัวฮะ แบบไม่เหลือโอกาศให้อีกฝ่ายได้แย้งขึ้นมาซักคำแล้วรีบตัดสาย
หึหึ ผมขอขำแบบโหดร้ายในใจนะ
-
อะไรของมันเนี่ย?
นี่เฮียก็ทำอาหารรอแล้ว ทำไมไม่มากิน แอบย่องออกจากห้องไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โทรมาจะเอาน้ำส้ม ชิ
ก็ต้องลงไปซื้อน่ะสิครับ น้องสั่งมา
หลังจากเซฮุนแรปและตัดสายผมทิ้งไปแล้ว ผมก็เดินออกจากห้อง 1127 ซึ่งเป็นห้องของเซฮุนเพื่อลงไปซื้อของตามออเดอร์
เช้าๆแบบนี้คนไม่เยอะครับ ผมเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ที่มินิมาร์ทข้างล่าง ยังไงน้ำส้มแช่เย็นก็คงไม่หนีผมไปไหนหรอก ผมเดินดูเผื่อมีขนมบราวน์นี่ที่ผมชอบ
นั่นไง! เจอแล้ว กล่องใหญ่ซะด้วย อยู่ล็อคถัดไปนี่เอง
“อ้าว” ผมอุทานเบาๆแบบที่มีแต่ผมคนเดียวที่ได้ยิน มีคนมาตัดหน้าผมไป! ให้ตายสินี่มันเหลือกล่องสุดท้ายพอดีนะเนี่ย
ได้แต่เจ็บใจครับ เค้าหยิบไปก่อน จะแย่งขนมกันเป็นเด็กก็ไม่ใช่ แต่ถ้าได้ก็ดีนะ ฮ่าๆ
ไหนๆน้องบราวนี่ของผมไปแล้ว ผมก็รีบๆซื้อน้ำส้มแล้วเอาไปให้น้องละกันครับ
“หนึ่งพันสองร้อยวอนค่ะ” เสียงใสพนักงานแคชเชียร์ดังขึ้น
ทันใดนั้นเองผมเหลือบไปเห็นขนมบราวนี่แบบซองหนึ่งชิ้นวางไว้อยู่ที่ชั้นข้างๆพอดี ผมเลยเขยิบไปทางซ้ายเพื่อหยิบขนมเหล่านั้น
“โอ้ะ! ขอโทษครับคุณ” เสียงจากทางขวาผมพูดขึ้น
อ่อ เค้านึกว่าผมจ่ายเงินเสร็จแล้วเลยดันกล่องอะไรซักอย่างไปโดนเป๋าตังค์ของผมที่ยังอยู่ตรงเค้าน์เตอร์ตกพื้น
พอจะนึกภาพออกมั้ยฮะ
คือผมจะไม่ว่าอะไรเลยนะครับ ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่ซื้อกล่องบราว์นี่นั่นไป!
ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บใจ
แต่ด้วยมารยาทที่ดี ผมก็เงยหน้าไปขอบคุณที่เขาหยิบเป๋าตังค์ผมขึ้นมาให้
‘เห้ยยยย! น้องคนนี้!’ เสียงผมดังขึ้นในใจ ย้ำนะครับว่าในใจ
น้องคนที่เซฮุนอยากให้มาเป็นนายแบบตอนนี้กำลังยืนห่างจากผมไปแค่ฟุตเดียว แค่ฟุตเดียวจริงๆครับ
ให้ตาย ปุปปับแบบนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย
แต่แล้วโชคก็ไม่ได้เข้าข้างผมเลย รูปเจ้ากรรมที่ตอนตกไปครั้งแรกมันหลุดออกมาจากซองซักครึ่งอันได้ ตอนนี้มันได้ล่องลองอย่างเชื่องช้าแล้วตก
‘แหม่ะ’ หราอยู่บนเค้าน์เตอร์
“เอ่อ.. คุณครับรูปตกฮะ”
-
talk ; ก่อนอื่นเลยขอขอบคุณ คุณ Imyi Otaku Super นะคะที่คอมเม๊นท์ในทุกตอนเลย
ไม่มีอะไรตอบแทนจริงๆ ขอบคุณจากใจเลยนะคะ J
แล้วก็คุณ iStyle~* ด้วยนะคะ ที่มาเป็นเม้นท์แรกของเรา J
ไม่มีอะไรมากนะ ดีใจที่มีคนอ่านเรื่อยๆ มันเป็นเรื่องแรก และเราไม่หวังอะไรมาก อยากทำให้ดี
เม้นท์ติชมได้นะคะ เราจะได้พัฒนาให้ดีๆยิ่งขึ้นไป
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ค่ะ ขอบคุณ J
ความคิดเห็น