คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๓ แขกสูงศักดิ์มาเยือน ๑
เพียมาถึานเรือนอเรือนหลัเส็ในรมฯ ็ทรำเนินึ้นบันไเรือนมาถึานเรือนแล้ว โสนยอบายล้มราบบัมแทบพระบาท เส็ในรมฯ ้อมอ์ลมาประอหม่อมอท่านให้ลุึ้นยืน
“วันนี้แม่โสนแ่ัวเสียามเียว ยามอยู่ับันไม่เห็นะแ่อ์ทรเรื่อถึเพียนี้ อืม เนื้อัว็หอมรุ่น” วันนี้โสนเลือห่มสไบแพรีบสีนวลันทร์นุ่ผ้าิ่นสีม่วเม็มะปรา สวมทับทรวับสร้อยสัวาลทับทิมและำไลทอเป็นเรื่อประับ
นาสิปัผ่านลำอระหเพียแผ่วเบาแ่พานให้เนื้อนวลสั่นสะท้าน
“ฝ่าพระบาทเส็มา้วยเหุอันใหรือเพะ”
“เหุใถึถามอย่านั้น วันนี้น้อสาวแม่โสนแ่านมิใ่รึ ัน้อมาร่วมานสิ” หลัำรัส มหาเล็วิเศษ็พาันยหีบอมี่าึ้นมาบนเรือน
“ันมามือเปล่าไม่เหมาะ อเหล่านี้เป็นอวัให้บ่าวสาว”
“เป็นพระรุาเพะ”
ยามนี้เป็นเวลาที่เเหรื่อมาเือบเ็มเรือนแล้ว ่อนที่เส็ในรมฯ ะปราพระอ์ทุนพูุยสนทนาันสนุสนานรื้นเรมีวามสุแ่เมื่อบ่าวมารายานแุ่หลวเ้าเรือนว่าเห็นเรือมาพระที่นั่ ุหลวศรีประิษ์็ในแทบหยุหายใ รีบร้อนลเรือนไปนเือบบันไ ในยามนี้เมื่อเส็มาถึานเรือน เสียพูุยเ็แ่็พลันเียบล ทุนึไ้ยินบทสนทนาอย่า ‘เป็นันเอ’ อเส็ในรมฯ ที่เล่าลือถึพระอารม์ร้อนไม่สนใรับหม่อมที่มิทรโปรปราน
ไม่โปรปรานะเส็มาร่วมานแ่านอน้อสาวหม่อมโสนไ้หรือ!
“แม่โสน เิเส็ฯ ประทับที่ั่รับพระสุธารส่อนเถอะ” หลวศรีประิษ์แทรเสียึ้นมา เส็ในรมฯ ปรายพระเนรมอ ‘พ่อา’
“ุหลววระเรียว่าหม่อมโสน ั้แ่วันทีุ่หลวถวายเธอให้ัน เธอ็เป็นสิทธิาอันเพียผู้เียว มิใ่บุรสาวอุหลวอีแล้ว”
หลวศรีประิษ์หน้าม้านเหมือนถูอ่าทอเหลือฟาหน้านาไปทั้หน้า หลวศรีประิษ์้มหัวอประทานอภัยอย่าเร่ร้อน และโสนไม่ิะ่วยพูแทนบิาเลยสัำ
“เอาเถิ วันนี้วันมล ันไม่ถือสา”
ในอนนั้นเสียโห่ร้ออบวนันหมา็ัแว่วมาไลๆ แสถึว่าบวนันหมาใล้มาถึแล้ว
“ฝ่าพระบาท เิประทับทานี้เพะ” โสนนำเส็ไปประทับยัั่ประธานที่บิาเยนั่ ในยามนี้เมื่อเส็ในรมฯ มาเยือน ที่นั่ประธานนั้นย่อม้อเป็นอแสูศัิ์อยู่แล้ว ไม่ว่าใร็้อนั่พื้นเรือน ไม่อานั่เสมอท่านไ้
“ไม่อยู่้วยันรึ” เมื่อโสนราบบัมลาเส็ฯ ็ทรท้วึ้น
“หม่อมัน้อไปั้นประูเินประูทอเพะ เสร็พิธีแล้วหม่อมันะมาถวายรับใ้นะเพะ”
เส็ฯ ทรทำพัร์เยเมยแ่็ประทานอนุาให้เธอไปไ้ “รีบมา”
“เพะ”
บวนันหมามาแล้ว เ้าบ่าวือุไรนำหน้าบวนมาพร้อมับบิา พระยาสารประเสริ เ้ารมพระอาลัษ์และุหิวาผู้เป็นมารา
เพื่อนเ้าสาวพาันมาั้บวนั้นประูเินประูทอ ยี่สุ่นไม่ไ้มาร่วม้วยไม่รู้หายไปอยู่ที่ใ โสนร่วมั้นประูับลอยเป็น่านสุท้าย ท่านเ้าุเห็นว่า่านสุท้ายเป็นพี่สาวอเ้าสาว ถุแที่เรียมมาึยให้พี่เ้าสาวเสียทั้หม ะไ้ยอมเปิประูให้
“อบพระุเ้า่ะ” โสนปล่อยเ็มัทอในมือเปิให้บวนเ้าบ่าวเินึ้นเรือนมา เ้าบ่าวเินผ่านหมู่เรือนเ้าไปรับัวเ้าสาวออมาเพื่อประอบพิธีัน้ำ
“เอาไปแนอื่นๆ นะ ให้เท่าๆ ัน” โสนยถุแในมือให้ับลอย ให้ลอยนำไปแ่ายบ่าวไพร่ในเรือนที่เหน็เหนื่อย่วยานันมาสามวันสอืน ลอยื่นเ้นีใรีบน้ำอัที่ไ้ไปแ่ายแ่บ่าวไพร่ในเรือนให้ถ้วนทั่ว
โสนเห็นว่าหมหน้าที่สำัแล้วเธอึะลับไปถวายารรับใ้เส็ฯ แ่เมื่อมาถึลับไ้เห็นแม่ยี่สุ่นถือพานทอถวายพระสุธารสให้เส็ฯ แ่เส็ฯ ลับไม่ทรรับไปและยัทรทำเหมือนมอไม่เห็น
“ฝ่าพระบาท” โสนราบบัม
“้ามา” ทรำหนิหล่อน
“อประทานอภัยเพะ” เพราะนั่อยู่ไม่ไลัน โสนึอำเลือสายามอไปที่ยี่สุ่นบ้าไม่ไ้ เห็นมือออีฝ่ายที่เธอพานพระสุธารสไว้เริ่มสั่นเทา าว่าถืออย่านั้นมาสัพัแล้วแ่็ไม่ิะ่วยเพราะไม่อยาหาเรื่อใส่ัว เส็ฯ ทรทำเ่นนี้ย่อม้อมีเหุอันสมวร
บ่าวสาวร่วมพิธีแ่านันไปามประเพีนถึั้นอนที่พระส์ะัน้ำโยะัน้ำมน์าารเริพุทธมน์ัสาใสู่่บ่าวสาวและเพื่อนเ้าบ่าวเ้าสาวนเปียปอน หลัานั้นบ่าวสาวะไปเปลี่ยนุเพื่อเ้าสู่พิธีารเ้าหอ่อไป
“ฝ่าพระบาทหิวหรือยัเพะ” โสนเห็นว่าพิธีามประเพีผ่านไปแล้ว ่อนที่บ่าวไพร่ะยสำรับึ้นมาให้แเหรื่อเธอะไ้เร่ไปแยสำรับเรื่อเสวยเอาไว้เสีย่อน
“มีอะไรินหรือวันนี้”
“นมีนน้ำยาปลาหาเพะ ฝ่าพระบาทโปรเสวยไหมเพะ หาไม่โปรหม่อมันะไปปรุอย่าอื่นถวาย”
“ไม่เป็นไร นมีน็ี หลายวันมานี้ินแ่้าว้มอหล่อน ไ้ินอเผ็บ้า็ี”
“แ่ว่าหม่อมันไม่รู้ว่าฝ่าพระบาทะเส็ ึไม่ไ้ทำเรื่อเสวยแย ฝ่าพระบาทไม่รัเียที่ะเสวยแร่วมหม้อับแเหรื่อท่านอื่นนะเพะ”
“็แ่แร่วมหม้อ ไม่ไ้ร่วมานร่วมปาเสียเมื่อไร ไม่เป็นไร ันินไ้”
โสนโล่ใ เพราะถ้าทรถืออ์ล่ะ็ ้อปรุสำรับใหม่ถวายะเสียเวลานานโ ทำใหม่น่ะไม่เท่าไรอแ่ไม่อยาให้ทรรอนาน
“เ่นนั้นหม่อมันะไปเรียมสำรับถวาย” โสนำลัะบัมลาแ่เส็ฯ ทรปรามไว้ ไมให้เธอไป
“ให้บ่าวไปัมา หล่อนอยู่ที่นี่ละ”
“เพะ” โสนเรียบ่าวมาสั่าน แน่นอนว่าให้บ่าวัสำรับไม่ไ้ เธอไหว้วานให้บ่าวไปบอับุหุ่นใหุ้หุ่นะเรื่อเสวยึ้นมาให้
“ระหว่ารอพระระยาหาร ฝ่าพระบาทะรับเรื่อว่า่อนีหรือไม่เพะ มีนมีบนับ่อม่วหรือะทรรับเรื่อหวาน ทอหยิบทอหยอ”
“ไม่ล่ะ อน้ำ็พอ”
เมื่อรับสั่ถึน้ำ โสนอมอไปที่ยี่สุ่นที่ยถ้วยพระสุธารสถวายไม่ไ้ โสนเห็นยี่สุ่นที่้มหน้า้มาำลััริมฝีปาแน่นอย่าับแ้นใ
โสนรินพระสุธารสใส่แ้วเสวยแล้วยถวายโยไม่วาลบนพานทอ้วย้ำ เส็ฯ ็ทรรับไปามืออโสนโยรเท่านั้นไม่พอยัทรอเพิ่มอีแ้ว้วย้ำ
ยี่สุ่นที่ถือพานถวายอยู่นานนเมื่อยล้าเลือที่ะราบถวายบัมลาแล้วลานถอยหลบออไป้วยนเอ
“เรือนนี้ไม่มีบุรายรึ ันเห็นแุ่หลวมา้อนรับแไม่เห็นบุรายสัน”
“ุพ่อมีบุรายับุพะยอมหนึ่นเพะื่อว่าุั รับราารเป็นมหาเล็วิเศษอยู่ในพระบรมมหาราวัเพะ”
“อ้อ ระนั้นหรือ” ทรรับำในพระศอ
ุหุ่นนำเรื่อเสวยมาถวาย้วยนเอและยัมีสำรับอโสน้วยอย่ามีน้ำใเมื่อเส็ฯ เสวยำแรบรราบ่าวไพร่พาันยสำรับอาหารึ้นมาให้ับแเหรื่อ แบานิน้าวเสร็็อ้าธุระปะปั แ่ิว่าน่าะลัวบารมีอเส็ในรมฯ มาว่า
“ฝ่าพระบาทรับเรื่อหวานไหมเพะ หม่อมันทำเอนะเพะ ุหุ่นสอนเพะ” โสนยานเรื่อหวานึ้นถวาย นมมลเ้าอย่า นมหวานเหล่านี้ล้วนถูพระส์เริพุทธมน์แล้วล้วนเป็นอมล ินแล้วะเป็นสิริมลแ่ีวิ
เส็ฯ ไม่โปรอหวานแ่็ทรยอมรับมาเสวยเล็น้อยเพราะเห็นแ่ำว่า ‘ทำเอ’ อโสน หลัารับมาเสวยำสอำ็ล้าพระหัถ์ในอ่าทอเหลือลอยอมะลิและรับผ้าับพระหัถ์มาาโสน
ความคิดเห็น