คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 :: เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า
หลังจากลู่ห่านออกไปจากห้อง ความรู้สึกไม่ดี ต่างถาโถมเข้ามา เซฮุนเป็นห่วงลู่ห่านและกังวลมาก ในตอนแรกร่างสูงเพียงแค่คิดว่าเรื่องราวแปลกๆทั้งหมด จะเกิดขึ้นกับเซฮุนเพียงคนเดียว แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ เซฮุนรู้ว่าตอนนี้มันเกิดขึ้นกับลู่ห่านด้วย ... ร่างสูงที่นอนพักอยู่บนเตียงผู้ป่วยหยัดตัวลุกขึ้นเอนหลังพิงหมอนตั้งเพื่อจะพักผ่อนพร้อมทั้งขมวดคิ้วนั่งคิดเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆที่ต่างเกิดขึ้นมา ... เรื่องราวแปลกๆมันเกิดขึ้นหลังจากเซฮุนมาอาศัยอยู่กับลู่ห่าน .. วันแรกที่เจอในคอนโด ถ้าบอกว่าเป็นจงอินเซฮุนคงเชื่อสนิทใจ แต่..ผู้หญิงคนนั้นที่เซฮุนเห็น คนที่ดูคุ้นเคย คือใครกันนะ เซฮุนนึกยังไงก็นึกไม่ออก เธอคนนั้นคือใคร ใช่บรรดาผู้หญิงที่เซฮุนเคยคบรึเปล่า ... แต่ว่าไม่น่าใช่ ผู้หญิงที่เซฮุนเคยคบด้วยทุกคนก็มีชีวิตอยู่นี่นา .. เพราะถ้ามีใครคนนึงเสียชีวิตหรืออะไร ด้วยความที่เซฮุนเส้นสายดีคงจะรู้ได้แล้ว .. ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยยิ่งเครียด .. ร่างสูงเลื่อนนิ้วเรียวมานวดระหว่างคิ้วของตัวเองเพื่อผ่อนคลาย .. ยังไม่ทันได้หายเครียดมันก็เกิดขึ้นอีกแล้ว ...
ซ่าา า า ...
.. สายตาคมของเซฮุนเหลือบขึ้นมองโทรทัศน์อย่างตกใจ ... อยู่ดีๆ มันก็ติดขึ้นมาเองโดยที่ร่างสูงยังไม่ได้แตะรีโมทเลยซักนิด .. เซฮุนรีบเอื้อมมือไปที่เคาท์เตอร์ข้างเตียงผู้ป่วยและคว้ารีโมทพยายามกดปิด .. แต่กลับกลายเป็นว่าทีวีมันเปลี่ยนช่อง .. ภาพที่ปรากฏขึ้นในจอ ไม่ใช่รายการ เกมโชว์ หรือว่าอะไร .. แต่เป็นภาพสมัยเด็กที่พ่อแม่ของเซฮุนถ่ายไว้ .. เป็นภาพวันเกิดของเซฮุนในช่วง ม.ต้น โดยที่กำลังฉายภาพที่มีจงอินถือเค้ก และลู่ห่านปรบมือร้องเพลง ....
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู .. แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู .. สุขสันต์วันเกิดนะเซฮุนนา”
ในภาพเต็มไปด้วยความสุขสมัยเด็ก ... มีเพียงแต่รอยยิ้ม... ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เซฮุนไม่อยากตกหลุมรักลู่ห่าน ถ้ารู้ว่าพี่ชายของตัวเองชอบคนเดียวกัน เซฮุนคงจะไม่ชอบตั้งแต่แรก .. เซฮุนจ้องเข้าไปในจอ มันสะท้อนภาพของจงอินพี่ชายของเซฮุนที่หยิบรองเท้าคู่ที่เขาเคยอยากได้มาสวมที่เท้าให้ .. ตอนซื้อแย่งกันแทบตาย แต่สุดท้ายแล้วพี่ชายของเซฮุนก็ยกให้น้องอยู่ดี จงอินมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าอะไรก็จะให้น้องก่อน จะมีก็เพียงแต่.......
ซ่า า า าา า า ...
อยู่ดีๆภาพก็หายไปและกลับมาเป็นเหมือนช่องทีวีว่างเช่นเดิม เซฮุนพยายามกดปิดทีวีแต่กดเท่าไหร่มันก็ไม่ปิด .. จึงตัดสินใจกดเรียกพยาบาล...
“ช่วยมาที่ห้องหน่อยครับ”
“ ...... ”
เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ... เซฮุนนั่งรอครู่นึง อยู่ดีๆ ไฟในห้องก็เกิดดับลง
พรึบ !!!!!!!
“เฮ้ย !!! .. อะไรวะ”
ด้วยความตกใจร่างสูงจึงเผลอสบถออกมาเสียงดัง ...
แอ๊ดด .. ตึก .. ตึก .. ตึก .. ตึก ..
อยู่ดีๆ ก็เกิดเสียงประหลาดดังขึ้นมาทางด้านประตูเซฮุนเดาได้ทันทีว่ามันคือเสียงเปิดประตู .. อีกทั้งยังมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาเรื่อยๆ .. ราวกับว่ามันกำลังเดินมาทางนี้ .. แม้จะลำบากแต่เซฮุนก็ยังพยายามเพ่งมองเจ้าของเสียงฝีเท้าผ่านความมืดที่มีเพียงแสงสีนวลอ่อนๆผ่านจากม่านสีครีมเท่านั้น ... แต่ยิ่งพยายามเพ่งมองเหมือนว่าสติของเซฮุนก็ค่อยๆหายไป ... หายไป ...
................... 07.00 น. ………………
เฮือกกก !!!!
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของเซฮุน ... เช้าแล้วหรอ ... ลู่ห่าน ลู่ห่านละ .. เมื่อเซฮุนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็พาลเป็นห่วงลู่ห่านขึ้นมาทันที ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบมองไปที่โซฟา แล้วเห็นลู่ห่านกำลังงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ พี่ลู่ ...”
“ ฮุนนา ...”
ร่างเล็กพยุงตัวขึ้นมานั่งบนโซฟาแล้วรีบเข้ามาโผกอดเซฮุนทันที หยดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาเลอะเปรอะเสื้อผู้ป่วยของเซฮุน
“พี่ลู่ .. เป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“นาย .. นายเป็นคนช่วยพี่ไว้ใช่มั้ย”
“หืม ? ว่าไงนะครับ”
เซฮุนผละออกจากอ้อมกอดของคนร่างเล็ก แล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย เมื่อคืน? ช่วย? ว่าแต่เมื่อคืนหลับไปตอนไหนกันนะ เหมือนว่ากำลังมองคนที่กำลังเดินเข้ามา .. แต่ยังไม่ทันได้มองก็หลับไป ใช่รึเปล่านะ
“ฮุนนา เมื่อคืน .. นายใช่มั้ย ที่อุ้มพี่จากลิฟต์กลับมาที่ห้อง ? หรือว่าไม่ใช่นะ นายยังเจ็บอยู่ คงไม่ใช่นายสินะ”
“เอ่อ .. ถ้าไม่ใช่ผมจะเป็นใครไปได้ละหืม เมื่อคืนเห็นพี่ออกไปนาน ก็เลยออกไปรับ ไม่คิดว่าจะต้องอุ้มกลับมาที่ห้องนะ แล้วเป็นอะไรไปหรอครับเมื่อคืน”
“ปะ เปล่า... แค่เจออะไรแปลกๆนะ”
ความจริงแล้วเซฮุนจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อลู่ห่านเข้าใจแบบนั้น เพื่อเรียกคะแนนให้ตัวเอง โกหกซักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง .. ว่าแต่ ใครเป็นคนอุ้มลู่ห่านกลับมาที่ห้องนะ? เซฮุนก้มมองแขนตัวเอง สายน้ำเกลือมันหลุดออก .. มีคราบเลือดจางๆติดอยู่ตรงรอยเจาะ .. ซึ่งมันดูเหมือนว่ามีคนดึงออก .... เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์ ก็มีเรื่องใหม่มาให้สงสัยอีกแล้ว
ขณะที่ลู่ห่านไปอาบน้ำนั้น คุณหมอก็เขามาสอบถามอาการของเซฮุนเพิ่มเติม แต่ในเมื่อเซฮุนดูปกติดีทุกอย่าง สติก็ยังอยู่ครบ หมอจึงให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แค่จ่ายยาให้ และบอกให้หลีกเรื่องเครียด .. คงยากหน่อยละครับ ต่อจากนี้คงมีแต่เรื่องเครียดๆถาโถมเข้ามาแน่ๆ
“เมื่อกี้หมอเข้ามาว่าไงบ้างเซฮุน”
ร่างเล็กในสภาพผมเปียกแล้วยืนเช็ดผมแบบนี้น่ารักน่าฟัดจริงๆ .. เซฮุนยิ้มตาหยีให้ลู่ห่านแล้วตอบกลับไปว่า
“หมอให้กลับบ้านได้แล้วครับผม พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว .. พี่ยอลคงตัดเงินเดือนผมแย่ มาวันแรกก็ได้อู้งานเลย”
“ใช่เรื่องล้อเล่นรึไงหืม เดี๋ยวจะโดนดี รายนั้นไม่ว่าอะไรหรอก มีแต่บอกให้พักให้หายดีก่อนค่อยกลับไปทำงาน เห็นบ้างานอย่างนั้นนะ เรื่องภาพลักษณ์บริษัทหมอนั่นห่วงยิ่งกว่าเจ้าของบริษัทซะอีก ถ้านายเป็นอะไรไปนะ พนักงานกระจายข่าวเมาท์กันแน่ๆ”
“ฟังแรกๆ ผมเกือบนึกว่าพี่เขาห่วงผมซะอีก 555555”
“รีบๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวพี่เก็บของเสร็จจะออกไปเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายนะตามไปเจอตรงที่รับยาแล้วกัน”
“เออ พี่ลู่ ว่าแต่ พี่ได้บอกแม่ผมรึเปล่าเรื่องเข้าโรงพยาบาล”
“บอกแล้ว ตอนนี้พ่อแม่นายบินไปดูงานต่างประเทศกับครอบครัวพี่น่ะสิ พอพี่บอกนายปลอดภัยพวกเขาก็หายห่วงแล้ว และจะมาเยี่ยมที่ห้องพี่ตอนกลับมา”
“พี่ลู่นี่ เตรียมพร้อมดีจริงๆ .. แต่งงานกับผมมั้ยครับหืมม”
เซฮุนทำหน้าตาถามอย่างจริงจังแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปหาลู่ห่านใกล้ๆ .. เลยโดนร่างเล็กฟาดแขนเข้าเต็มแรงพร้อมปึงปังออกไปนอกห้อง .. ตลกดีเหมือนกัน เซฮุนไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่ได้ใกล้ชิดกับลู่ห่านมากขนาดนี้ .. จะผิดมั้ย ถ้าเซฮุนดีใจ ที่จงอิน..จากไป
คอนโดของลู่ห่าน
13.30 น.
“พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ พี่ลู่ ได้ยังงงงงงงงงง”
พอกลับถึงคอนโดเซฮุนก็เกิดอาการงอแงทันที จะเอานั่น จะเอานี่ ใช้ลู่ห่านเดินไม่ได้หยุด ได้ข่าวว่าเจ็บที่หัว แต่ทำไมทำตัวเหมือนขาพิการ...
“มาแล้วมาแล้ว นายโรคจิตรึเปล่าหะ บอกมาตามตรงเถอะ คนบ้าที่ไหนวะเอา MP3 ไปซุกไว้ในชั้นกางเกงใน - - ตอบ”
“คนหล่อที่นี่แหละครับ ไม่ใช่คนบ้าที่ไหน”
หลังจากลู่ห่านหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาข้างๆเซฮุน ร่างสูงก็ตอบคำถามกลับมาหน้าตายพร้อมนอนหนุนตักฟัง MP3 สบายใจ - - .. ยอมให้วันนึงละกัน ไหนๆเซฮุนก็เจ็บตัวเพราะลู่ห่านนี่นา
เซฮุนถอดหูฟังออกข้างนึงแล้วมาเสียบใส่หูลู่ห่าน .......... ตอนนี้ใจของลู่ห่านรัวเหมือนกลอง .......นี่เราใจง่ายไปรึเปล่านะ แต่พอมองหน้าเซฮุนใกล้ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเด็กนี่โตขึ้นมากจริงๆ
“พี่จ้องหน้าผมขนาดนี้ ตกหลุมรักแล้วอะดิ”
“เปล๊า แค่เห็นว่ามีขี้ตาติดอะเลยมอง”
“= = โกหกวะ”
ปากก็ว่าลู่ห่านโกหกแต่เซฮุนก็เอื้อมมือตัวเองมาขยี้ตา ทำให้ลู่ห่านอดขำไม่ได้จริงๆ
“หิวยัง?”
“หิวดิ สั่งพิซซ่ามากินดีปะพี่ ไม่ได้กินนานละ”
“ได้ดิ พี่เลี้ยง แต่นายทำความสะอาดตอนกินเสร็จโอเค ?”
“แถมหอมแก้มทีดิ เดี๋ยวโอเค”
“ชักจะมากไปละเด็กคนนี้ ตกลงตามนี้แล้วกัน”
เด็กคนนี้ไม่ได้เกรงใจแฟนพี่ชายตัวเองเลยสินะ จะว่าโกรธหรือเขินลู่ห่านก็ไม่แน่ใจ แต่ได้ลุกเดินออกให้ไกลจากเซฮุน และโทรสั่งพิซซ่า โดยมีเสียงระเบิดหัวเราะของเซฮุนดังไล่หลังมา
14.00 น.
ติ๊งหน่อง ...
ลู่ห่านได้ยินเสียงกริ่งดัง จึงไปกดเครื่องตอบรับ ... แต่ว่างเปล่า ในจอภาพฉายภาพว่างเปล่าไม่มีใครอยู่หน้าห้องของลู่ห่านเลย ลู่ห่านจึงกดปลดล็อคประตูและ ออกไปดูหน้าห้องพัก แต่ก็ไม่มีใคร ... แปลกแฮะ หรือกริ่งจะเสียนะ ... ลู่ห่านปิดประตูล็อคและเดินกลับเข้ามานั่งอ่านหนังสือต่อ โดยที่มีเซฮุนหลับอยู่บนโซฟาข้างๆ
ติ๊งหน่อง ... ซ่า าาาาา
คราวนี้ ลู่ห่านมั่นใจแน่นอนว่าไม่ได้หูฝาด แต่ลู่ห่านยังไม่ได้ไปกดปุ่มเครื่องตอบรับเลยนะ ทำไมมันถึงทำงานเอง แถมในจอภาพก็ฉายความว่างเปล่าของหน้าห้องเหมือนเดิม .. ลู่ห่านลุกไปกดปุ่มปลดล็อคประตูห้องแล้วออกไปดูเหมือนเดิม .. หรือใครแกล้ง? หรือเครื่องตอบรับจะเสีย .... ลู่ห่านปิดประตูกลับเข้าห้องอีกครั้ง เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ
ซ่าาาาาา ซ่า าาาาาาา ซ่าาาาาา ซ่าาาาาา า
ลู่ห่านเดินเข้าห้องในขณะที่กำลังผ่านเครื่องตอบรับนั้น อยู่ดีๆมันก็ติดๆดับๆ ในจอภาพมีผู้หญิงผมยาวก้มหน้าและค่อยๆเงยขึ้นมา ช้าๆ .. โดยเริ่มเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอชัดขึ้น ชัดขึ้น ลู่ห่านจำสายตาแบบนี้ได้ดี .. เธอคนนี้ คนที่อยู่ในลิฟต์
“เธอ อ .. เป็นใคร ต้องการอะไร!!!”
ถึงแม้ร่างเล็กจะกลัว แต่ตอนนี้ความสงสัยชนะทุกสิ่ง ลู่ห่านขยับริมฝีปากที่สั่นระริกตะโกนถามเข้าไปในจอภาพ ... จอภาพกำลังฉายภาพหล่อน .. แสดงว่าหล่อนอยู่ .. หน้าห้องหรอ ..วิญญาณตนนั้น อยู่หน้าห้องหรอ ...
“ให้กูเข้าไป!!!!!!!!!!”
ลู่ห่านเผลอคิดเรื่องอื่นได้ไม่นานก็ต้องตกใจกับเสียงที่แผดดังออกมาจากเครื่องตอบรับ จนเผลอถอยออกห่างและสะดุดขาตัวเองล้ม
“กูบอกว่าให้กูเข้าไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ปึง ปึง ปึง ปึง! ปึง ปึง ปึง ปึง! ปึง ปึง ปึง ปึง!
ฮึกก ลู่ห่านยกมือที่สั่นเทามากุมหูของตัวเองไว้ตัวความหวาดกลัว ผู้หญิงคนนั้นยังแผดเสียงดังไม่เลิกด้วยคำคำเดิม.. ‘ให้กูเข้าไป’ .. อีกทั้งยังรัวทุบประตูเสียงดัง ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องตามมา เธอต้องการอะไร เธอตามมาจากโรงพยาบาลใช่มั้ย เซฮุนนา ตื่นซักทีสิ พี่กลัวจนทนไม่ไหวแล้ว
ขณะที่ลู่ห่านนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น หลับตาปี๋ พร้อมกดมือปิดหูแน่นเพื่อหลีกหนีไม่อยากรับรู้นั้นเสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ติ๊งหน่อง ...
ลู่ห่านเอื้อมมือที่สั่นเทาไปกดเครื่องตอบรับ ทันใดนั้นก็ฉายเป็นภาพคนส่งพิซซ่ายืนถือถาดพิซซ่า อยู่ แต่ลู่ห่านก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเพราะว่าข้างหลังคนส่งพิซซ่านั้นมีผู้หญิงคนนั้น .. คนที่อยู่ในลิฟต์ .. ยืนเหลือกตาพร้อมแสยะยิ้มให้อยู่
70%
เฮือกก ...
ลู่ห่านหันหน้าหนีออกจากจอภาพและไม่กล้าแม้แต่จะกดปลดล็อคประตู ถึงแม้พนักงานจะตะโกนเรียกหลายครั้ง ก็ยังไม่กล้าที่จะมอง มือเล็กของลู่ห่านสั่นเทา และหวาดกลัว กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามาในห้อง ..
“เฮ้ย พี่ลู่เป็นอะไรครับ ทำไมไม่เปิดประตูอะ พิซซ่ามาส่งแล้วไง”
ขณะที่ลู่ห่านยืนหลับตาปี๋อยู่ข้างหน้าจอภาพนั้นเสียงเซฮุนก็ดังขึ้น เซฮุนสะดุ้งตื่นเพราะว่าเสียงพนักงานตะโกนซ้ำๆอยู่ว่าพิซซ่ามาส่งแล้ว พิซซ่ามาส่งแล้ว พอเซฮุนตื่นขึ้นจะเดินไปกดปลดล็อคประตูก็ต้องแปลกใจที่ลู่ห่านยืมหลับตาปี๋อยู่หน้าเครื่องตอบรับ แต่ไม่ยอมเปิดประตูให้พนักงานส่ง เซฮุนจึงเดินไปกดปลดล็อคประตูแล้วเดินไปหน้าห้องเพื่อรับของ พอเซฮุนกดปลดล็อคประตู ลู่ห่านก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว ตื่นตระหนก และเกาะอยู่ข้างหลังเซฮุนทันที
“พี่เป็นอะไรวะครับ? -*- หืม?”
“ปะ ... เปล่า”
ลู่ห่านไม่อยากให้เซฮุนเป็นกังวล หรือด่าลู่ห่านว่าเป็นคนไร้สาระ จึงไม่อยากจะเล่าเรื่องราวที่เจอให้เซฮุนฟัง ขณะที่ลู่ห่านเดินตามเซฮุนไปที่ประตูเพื่อรับพิซซ่านั้น ก็พยายามชะเง้อมองไปยังด้านหลังของพนักงานส่งพิซซ่า .. แต่ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว ... สงสัยต้องรีบทำบุญไปให้วิญญาณดวงนั้นบ้างแล้วแหละ ลู่ห่านนึกในใจ และยังคิดอยู่ ว่าวิญญาณผู้หญิงคนนั้นที่ตามมาเพราะต้องการส่วนบุญแค่นั้น ....
แต่เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า ... ลืมกันแล้วใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร ... แต่ไม่ต้องห่วงเมื่อก้าวขาออกจากห้องนอนนั่นเมื่อไหร่ ... กูจะเตือนความจำให้มึงเอง !!!!!!
จบไปแล้วกับตอนที่4 ซึ่งไรท์หายไปนานมากกว่าจะอัพ ตอนแรกจะใส่ NC ไว้ในตอนจบของพาร์ทนี้แต่ไรท์เปลี่ยนใจ
เอาเป็นว่า NC อยู่ตอนแรกของพาร์ทต่อไปเลยแล้วกัน... ยังติชมกันได้นะครับไรท์ต้องการคอมเมนท์มากๆเลย
จะได้พัฒนาฝีมือตามที่ผู้อ่านคอมเมนท์มา สุดท้ายท้ายสุด ขอบคุณมากนะครับที่มาติดตาม
ความคิดเห็น