คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 :: จุดจบหรือจุดเริ่มต้น ?
ตอนที่ 1 :: จุดจบหรือจุดเริ่มต้น ?
.
. ผ่านไป 3 เดือน
. 06.30 น.
.
เช้าวันหนึ่งที่อากาศหนาวมีหมอกปกคลุมหนาแน่น ลู่ห่านมาถึงที่ทำงานเร็วกว่าปกติ วันนี้เป็นวันครบรอบ 3 เดือนหลังจากจงอินจากไป ในช่วงแรกลู่ห่านยอมรับว่าเสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร คิดจะฆ่าตัวตายตามไปหลายครั้ง แต่ก็มีคำพูดจากคนคนนึงที่ทำให้ลู่ห่านคิดได้ คำพูดที่ว่า ... ‘ เหตุผลที่พี่จะอยู่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่พี่ต้องอยู่เพื่อคนอื่น ’
น่าแปลก คำพูดของเซฮุนซึ่งเป็นน้องชายของจงอินทำให้ลู่ห่านคิดที่จะมีชีวิตต่อ ครอบครัวของจงอินไม่คิดโทษลู่ห่านเลยแม้แต่น้อยทุกคนเข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ แตกต่างจากลู่ห่านที่ยังคิดอยู่ทุกวันว่าคือความผิดของตัวเอง .. แต่ก็อย่างว่า เพราะลู่ห่านรักจงอินมาก ขนาดจงอินจากไปลู่ห่านยังรู้สึกเหมือนจงอินอยู่ด้วยตลอดเวลา เวลาหลับลู่ห่านรู้สึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆของจงอิน เวลาตื่นลู่ห่านรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆของจงอิน เวลาทานข้าวลู่ห่านรู้สึกเหมือนจงอินนั่งตรงข้ามมองลู่ห่านแล้วยิ้ม.. บางครั้งเวลาเดินก็รู้สึกถึงมือหนาๆของจงอินกุมมือไว้ ความรู้สึกมันยังเกิดขึ้นทุกๆวัน มันเป็นแค่ความรู้สึก..หรือจงอินยังอยู่ด้วยกันนะ
“เฮ้ย พี่ลู่ ทำไมวันนี้มาทำงานเช้าละครับ”
“อ่า วันนี้พี่จะลางานครึ่งวันไปทำธุระน่ะ แล้วทำไมวันนี้มาเช้าละหืม”
“ผมมาเช้าทุกวันแหละครับ มาเช้ามักเจออะไรดีๆไง”
ชานยอลรุ่นน้องที่ทำงานของลู่ห่าน ทักทายพร้อมขยิบตาเดินไปโต๊ะทำงานของตัวเอง ใช่แล้ววันนี้ลู่ห่านจะไปเยี่ยมหลุมศพของจงอิน ปกติลู่ห่านไปเยี่ยมจงอินอยู่แล้วทุกๆเดือนพร้อมทั้งจะเห็นดอกไม้ช่อหนึ่งวางไว้ก่อนหน้าอยู่แล้ว น่าแปลกมากที่คนเฝ้ามักทักทายลู่ห่านด้วยการโค้งสองครั้ง .. โค้งตรงหน้าลู่ห่าน พร้อมทั้งโค้งตรงๆข้างๆลู่ห่าน .. เหมือนมีใครมาด้วยอย่างนั้นแหละ..
.
.
. 13.30 ..
.
.
.
“ยอลงานที่เหลือพี่ฝากด้วยนะ พี่ไปทำธุระก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
“โอเคครับพี่ตามสบาย เออพี่.. อย่าลืมนะครับพรุ่งนี้มีเด็กมาฝึกงานหัวหน้าให้พี่คุม”
“ครับครับ รู้แล้วครับท่านยอล เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาแต่เช้าแล้วกันชดเชยวันนี้”
“ดีมากพี่”
ชานยอลยีหัวลู่ห่านสองสามทีแล้วเคลียร์งานที่ค้างต่อ .. ให้ตายเถอะเด็กคนนี้ เด็กกว่าแท้ๆแต่กลับเป็นผู้ใหญ่เอามากๆ เผลอๆยังทำงานดีกว่าหัวหน้าแผนกนี้ซะอีก
หลังจากออกจากที่ทำงาน ลู่ห่านก็ตรงไปยังหลุมศพของจงอินทันที พร้อมทั้งซื้อไก่ทอด เบียร์กระป๋อง รวมถึงดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปฝากจงอิน .. แค่คิดถึงเรื่องในอดีตก็จะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว
.
.
“ลู่ห่าน ลู่ห่านนา สนใจกันหน่อยดิครับทำแต่งานวะ สามีหิวแล้วเข้าใจมั้ย”
ร่างหนาผิวสีเข้ม กอดเอวเล็กเอาคางเกยไหล่อ้อนลู่ห่านที่นั่งทำงานโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย
“จงอินอา อย่าดื้อได้มั้ยพี่ทำงานอยู่ พี่สั่งไก่ทอดให้แล้วรอแปปนึงสิ ไม่มีงานไงหืม?
ถึงได้มากวนพี่”
“มีดิครับ แต่ทำเฉพาะตอนทำงาน นี่มันเวลาครอบครัวนะครับพี่ มัวแต่ทำงานมีลูกไม่ทันได้ใช้กันพอดี”
“เด็กคนนี้ - - มีลูกอะไรวะ พี่ผู้ชายนะเว้ยครับ อีกอย่างบอกว่าเป็นสามีพี่กล้าพูดได้ไง ยังไม่แต่งงานกันถือว่าพี่ยังไม่มีสามี”
“ผู้ชายก็ท้องได้ ถ้าเป็นเมียคิมจงอิน แล้วสมมุติถ้าแต่งงานพี่อยากแต่งแบบไหนละครับ”
“อืมม .. ก็มีจงอิน มีไก่กับเบียร์ที่จงอินชอบ แค่นี้พี่ว่าก็โอเคแล้วนะ”
“เฮ้ อย่าทำเป็นเล่นสิครับ .. มีกุหลาบสีแดงอีกซักช่อ ตกลงตามนี้แล้วกัน”
ร่างหนายักคิ้วใส่ตัวเล็กรัวๆ เลยโดนฝ่ามือเล็กฟาดเข้าเต็มหน้าแรงๆ จงอินผู้ไม่ยอมแพ้ใครก็ตะครุบตัวเล็กฟัด คืนนี้จงอินเลยได้ทั้งกินลู่ห่าน .. แล้วก็ได้กินไก่ทอดด้วย
.
.
.
ลู่ห่านนึกถึงเรื่องในอดีต ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ และร้องไห้ เรื่องที่คุยกันเล่นๆในวันนั้น ไม่นึกเลย
ว่าจะได้ทำ..ตอนที่จงอินไม่มีลมหายใจแล้ว ตอนนี้ลู่ห่านถึงหลุมศพจงอินแล้ว แต่ไม่ได้มีเพียงแค่ช่อดอกไม้วางทิ้งไว้เหมือนอย่างเคย กลับมีร่างสูงยืนอยู่หน้าหลุมศพด้วย .. พอเดินเข้าไปใกล้ๆก็เห็นชัดทันทีว่าคือเซฮุนนั่นเอง
“อ่าว นึกว่าใครมาวางช่อดอกไม้ให้จงอินทุกเดือน ที่แท้ก็ฮุนเองสินะ ^^”
“พี่ลู่ .. ว่าไงครับ ไม่ได้เจอหลายเดือนสบายดีมั้ย”
“ก็เหมือนเดิมนะ ... ที่แตกต่างคือไม่มี...”
ลู่ห่านปรือตาสวยมองหลุมศพจงอิน แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม มันไม่ได้ทำใจง่ายๆเลย ครอบครัวของลู่ห่านและจงอินสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนลู่ห่าน จงอินและเซฮุนสนิทกันมาก แค่มีช่วงหลังที่จงอินกับลู่ห่านทำงานแล้วขอแยกตัวออกมาอยู่กันเอง จริงๆครอบครัวทั้งสองก็มีธุรกิจใหญ่โตของตัวเองอยู่แล้ว แต่เด็กๆยังไม่อยากจะสืบทอดทำกิจการของที่บ้าน อยากไปหาประสบการณ์กันที่อื่นก่อน ผู้ใหญ่จึงไม่ขัดเพราะเชื่อว่าลูกๆของตนเองมีความรับผิดชอบของตัวเองอยู่แล้ว พอเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น จริงๆพ่อแม่ลู่ห่านจะไม่ยอมให้ลู่ห่านอยู่คนเดียว .. แต่ลู่ห่านยืนยันจะขออยู่ ก็เลยปล่อยไป
“ถ้าพี่ยังร้องอยู่แบบนี้ ไอดำจะไปสบายได้ไงวะครับหืม”
ร่างสูงยื่นมือไปลูบกลุ่มผมร่างเล็กปลอบเบาๆ หวังว่าจะช่วยบรรเทาความเศร้าในใจของลู่ห่านได้บ้าง เซฮุนเข้าใจดี เข้าใจอย่างมาก ว่าการที่ได้มองคนที่ตัวเองรัก แต่สัมผัสไม่ได้มันรู้สึกยังไง ลู่ห่านเช็ดน้ำตาออกลวกๆ แล้วจัดของไหว้ให้จงอิน ร่างบางรู้สึกอุ่นใจมากขึ้นที่เจอเซฮุน เวลาอยู่ใกล้เซฮุน ทำให้ลู่ห่านรู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้จงอินอีกครั้ง
“เออพี่ ผมได้งานแล้วนะ คอนโดที่พี่อยู่มีห้องว่างปะ ที่ทำงานผมมันอยู่ใกล้ๆกับคอนโดพี่เลยวะ”
“อืมม น่าจะเต็มหมดแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยหา ถ้ายังหาไม่ได้มาอยู่กับพี่ก่อนก็ได้นะ คอนโดพี่มีสองห้องนอน”
“อ่า งั้นผมขอรบกวนพี่หน่อยนะครับ”
“จะย้ายมาเมื่อไหร่ละ”
“ผมแพ็คกระเป๋ามาแล้ว จริงๆก็รอพี่มาเนี่ยแหละ ถ้าไปวันนี้เลยจะรบกวนมั้ยครับ”
“ย่าห์ ที่อยู่รอเพราะเหตุผลนี้สินะ ไม่มีปัญหาหรอก คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนแล้วกัน”
เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรต่อ แค่ยิ้มบางๆให้ลู่ห่าน หลังจากเสร็จจากหลุมศพจงอิน ร่างสูงก็เดินพาร่างบางไปที่รถของตัวเอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจงอินนั้นทำให้ลู่ห่านไม่กล้าขับรถอีกเลย ลู่ห่านตามมาที่รถของเซฮุน นั่งข้างๆเบาะคนขับแล้วบอกทางเรื่อยๆ ระหว่างทางตาสวยก็จ้องมองไปที่ใบหน้าคมของเซฮุน อยากจะลงโทษตัวเอง ... ทำไมลู่ห่านกำลังคิดว่าถ้าคนขับข้างๆคือจงอินมันจะดีกว่านี้มั้ยนะ ...
“ถึงแล้วครับพี่ มองหน้าผมมาตลอดทางเมื่อยคอมั้ยครับ”
หลังจากจอดรถสนิทเซฮุนก็หันหน้ามาทำหน้ายียวนกวนโมโหใส่ลู่ห่าน ร่างสูงรู้ดีว่าร่างบางกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงจะรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากทำให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้ ลู่ห่านได้ยินแต่ไม่ได้ตอบอะไรต่อเพียงแค่เดินลงจากรถแล้วยืนเกาแก้มแก้เขินรอเซฮุนที่เอากระเป๋าลงจากรถแล้วเดินพาขึ้นคอนโดมาที่ห้องของตัวเอง
“ว่าแต่ มาอยู่กับพี่โทรบอกที่บ้านรึยังหืม”
“หน้าพี่ว่าแก่แล้ว ยังทำนิสัยแก่อีกนะครับ เดี๋ยวนี้ไม่มีใครโทรกันแล้ว ไลน์ไปจบปิ้ง”
เซฮุนยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆลู่ห่านพร้อมตะเบ๊ะท่าใส่ พลางเดินนำเข้าไปในห้องที่ลู่ห่านเปิดประตูแล้ว คอนโดของลู่ห่านจัดว่าหรูมากทีเดียว มีห้องนอนสองห้อง มีมุมห้องครัว มีเคาท์เตอร์ มีโต๊ะสำหรับทานข้าว มีโซฟารับแขกอยู่กลางห้อง ทีวี เฟอร์นิเจอร์ เครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างครบ
“นายไปอยู่ห้องนั้นแล้วกันนะ มันว่างอยู่”
ลู่ห่านชี้ไปยังห้องนอนฝั่งขวา .. อืม ก็โอเค ปกติเซฮุนจะถือมากเรื่องนอนห้องฝั่งขวาเพราะอะไรที่เซฮุนเลือกแล้วอยู่ฝั่งขวา เซฮุนมักจะเจอโชคร้ายตลอด เซฮุนลากกระเป๋าเข้าไปในห้องฝั่งขวา ภายในห้องนอนมีเฟอร์นิเจอร์ครบ แม่แต่ผ้าปูที่นอนก็ปูทิ้งไว้อยู่แล้วพร้อมมีผ้าคลุมเตียงเสร็จสรรพ ห้องตกแต่งแค่เรียบๆไม่มีอะไรมาก ภายในห้องนอนมีระเบียงในตัวกับผ้าม่านสีครีม .. ครั้งนี้ฝั่งขวาอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด เซฮุนคิดในใจหลังจากจัดของเข้าตู้เสร็จเรียบร้อย ร่างสูงดึงผ้าที่คลุมเตียงออกพร้อมจัดเก็บเข้าตู้ สายตาคมของเซฮุนเหลือบไปมองนาฬิกา ตอนนี้เวลาบ่ายสามโมงแล้ว เมื่อเช้าเซฮุนตื่นเช้ามากจึงทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแล้วงีบหลับไป ..
.
.
18.05 น.
.
.
“อ่าว ตื่นแล้วหรอนึกว่าจะตื่นพรุ่งนี้เช้าซะอีก ดีนะที่พี่ทำกับข้าวเผื่อ”
เซฮุนตื่นขึ้นมา หาวหวอดๆทำท่างัวเงียเดินออกจากห้องนอน พร้อมได้กลิ่นอาหารหอมๆที่ลู่ห่านทำไม่น่าเชื่อ ว่าที่พี่สะใภ้ทำอาหารเป็นด้วยหรอเนี่ย
“พี่ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ ผมจำได้ว่าสมัยก่อนที่พี่เคยทำ กระทะดำจนต้องโยนทิ้งเลย”
“ย่าห์ นายอย่ามาดูถูกพี่นะ จงอินชอบอาหารที่พี่ทำทุกอย่างเลยจะบอกให้ .. จะ.. ”
ลู่ห่านในตอนแรกที่มีสีหน้ายิ้มแย้ม ทำท่าจะเอากระทะฟาดหัวเซฮุนนั้น เปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าๆพร้อมมีน้ำตารื้นมาที่ขอบตา .. นี่เซฮุนมาทำให้ลู่ห่านเศร้ารึเปล่านะ แต่ร่างสูงก็คงช่วยอะไรร่างบางไม่ได้มาก ทำได้แค่เนียนเดินไปหยิบของที่ร่างบางทอดไว้กินโดยที่ยังไม่ได้ล้างมือ เลยโดนมือเล็กฟาดเอาๆ .. เจ็บตัวก็ยังดีกว่ามองลู่ห่านร้องไห้ละวะ ..
หลังจากสู้รบกันซักพัก เซฮุนก็เดินไปล้างมือ แล้วมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวฝั่งตรงข้ามกับลู่ห่าน ร่างเล็กกุลีกุจอจัดโต๊ะอาหารทั้งที่ไม่เคยได้ทำมาซักพักแล้ว การที่เซฮุนมาอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกัน เพราะอยู่คนเดียว ทำให้ลู่ห่านฟุ้งซ่านคิดถึงแต่จงอิน ...
“เย่เฮทท อันนี้โครตอร่อยเลยพี่ ผีเชฟกระทะเหล็กมาเข้าสิงพี่รึเปล่า สามปีพี่พัฒนาฝีมือทำอาหารไปได้ไกลขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย”
เซฮุนทำสายตาแวววาวใส่กุ้งชุบแป้งทอดที่ลู่ห่านทำ พร้อมกินอย่างเอร็ดอร่อย .. ทั้งพี่ทั้งน้องเหมือนกันเลยนะ ลู่ห่านมองแล้วยิ้มให้เซฮุน .. พลางเผลอเอื้อมมือเล็กไปเช็ดมุมปากที่เลอะให้เซฮุน .. ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไรแค่มองตอบกลับมาหน้านิ่งๆปล่อยให้ร่างเล็กเช็ดให้
เพล้งง!!!
อยู่ดีๆแก้วน้ำที่วางอยู่ก็เกิดตกลงบนพื้น เสียงของแก้วน้ำแตกที่อยู่ดีๆก็ดังขึ้นมาทำให้ลู่ห่านสะดุ้งสุดตัว น่าแปลก .. ลู่ห่านจำได้ว่าแก้วน้ำไม่ได้วางอยู่หมิ่นเหม่ขอบโต๊ะเลยแม้แต่น้อย แต่มันตกลงพื้นได้อย่างไร... แต่เสียงแก้วแตกนั้นก็เรียกสติลู่ห่านให้กลับมา.. เกือบไปแล้ว ..ลู่ห่านยอมรับว่าตัวเองแย่จริงๆที่มองเซฮุนเป็นจงอิน
“ฮุนกินข้าวเสร็จแล้วไปนอนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพี่เก็บให้เองนะ”
“ตลกแล้วพี่ ผมมาอาศัยพี่อยู่นะ พี่ไปล้างจานก่อนแล้วกัน ถ้าผมเก็บเศษแก้วเสร็จจะเดินตามไปช่วยล้างในครัว แต่เดี๋ยวพี่นั่งรอผมตรงนี้แปป อย่าเพิ่งลุกไปไหนนะครับ”
ร่างสูงผละตัวยืนขึ้น เดินไปหยิบสลิปเปอร์มา แล้วนั่งยองๆข้างๆลู่ห่าน พร้อมสวมสลิปเปอร์ใส่เท้าลู่ห่านทีละข้าง .. ปกติลู่ห่านจะไม่ค่อยใส่สลิปเปอร์เวลาอยู่ห้อง เพราะจะชอบใส่ถุงเท้าหนาๆอยู่แล้ว พอเซฮุนทำให้แบบนี้.. เลยเกิดเดจาวูขึ้นมา
.
.
.
เพล้งง!!
ลู่ห่านที่กำลังสนุกกับการดูโทรทัศน์เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำแล้วเผลอปัดแก้วน้ำตกลงบนพื้นเสียงดัง
“ลู่ห่าน !! พี่เป็นอะไรรึเปล่า เสียงอะไรวะครับ”
จงอินที่ล้างจานอยู่ในครัวได้ยินเสียงแก้วน้ำแตกเลยวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ลู่ห่านก็ซุ่มซ่ามอีกแล้ว ..เป็นคนแก่ที่ไม่รู้จักโตจริงๆเลย จงอินส่ายหัวเบาๆแล้วเดินไปหยิบสลิปเปอร์มาใส่ให้ลู่ห่านทีละข้าง ร่างเล็กก็ยังทำท่าไม่สะทกสะท้านอะไร ยกเท้ามาวางไว้บนตักหนาแล้วยักคิ้วใส่อีกต่างหาก นี่ตกลงตัวเล็กตั้งใจทำแก้วน้ำแตกให้เก็บรึเปล่านะ
.
.
.
“ยิ้มอะไรครับพี่ ตีนกาขึ้นแล้ว ไปล้างจานไปครับ”
เซฮุนดีดนิ้วใส่หน้าผากลู่ห่านดัง ป๊อก แล้วก้มเก็บเศษแก้ว ลู่ห่านจึงแยกตัวออกไปล้างจาน .. คิดถึงจงอินจังเลย อยากให้อยู่ด้วยกัน อยากให้จงอินอยู่ .. ร่างเล็กที่แรกๆยืนล้างจานปกติ อยู่ดีๆก็มีน้ำตาหยดเผาะ ลงมาจากตา ทำไมเวลาที่ลู่ห่านได้ใช้ร่วมกับจงอินมันสั้นเหลือเกิน ..
ฟู่...
เสียงลมที่มากระทบใบหูลู่ห่านขณะที่กำลังร้องไห้อยู่ลู่ห่านชะหักหันไปมองด้านหลัง .. เมื่อกี้ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนมาเป่าลมใส่หูนะ.. ในห้องก็ไม่มีลมพัดนี่นา ลู่ห่านจึงไม่ได้สนใจแล้วก้มหน้าก้มตาล้างจานต่อแต่ก็ต้องรู้สึกแปลกอีกครั้ง ทำไมอยู่ๆถึงได้รู้สึกถึงอ้อมกอดของจงอินกันนะ ทำไมรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว หรือว่าจงอินรึเปล่า .. จงอินกำลังกอดอยู่ใช่มั้ย ร่างเล็กล้างจานไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งร้องไห้ไป.. แค่คิดไปเองสินะ.. เพราะถ้าจงอินยังอยู่จริงๆ ก็คงจะปรากฎตัวให้ลู่ห่านเห็นบ้างแล้ว คงไม่ใจร้ายหรอกใช่มั้ย ...
เซฮุนที่เก็บเศษแก้วเสร็จแล้ว เห็นลู่ห่านยืนล้างจานร้องไห้ จึงไม่อยากเข้าไปใกล้ทำให้อึดอัด จึงเดินเลี่ยงมาที่โซฟากลางห้องเปิดทีวีดูเรื่อยเปื่อยแล้วเผลอหลับไป
.
.
. 02.30 น.
.
เซฮุนตื่นขึ้นมาบนโซฟานิ่มสีครีมที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง มีผ้าห่มสีขาวห่มอยู่บนตัวของเซฮุน ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นลู่ห่านที่หยิบมาห่มให้ แปลกมากปกติเซฮุนไม่ใช่คนที่จะสะดุ้งตื่นเวลาแบบนี้ ตอนนี้ภายในห้องเสียงเงียบกริบมีเพียงแสงไฟสลัวๆจากเตาผิงที่ตกแต่งภายในห้องคอนโดหรู .. แผ่นหลังของร่างสูงเต็มไปด้วยคราบเหงื่อเกาะประปราย เซฮุนเดินไปมุมห้องครัว หยิบแก้วน้ำมาเติมน้ำดื่มที่ตู้เย็น แล้วยืนดื่มรวดเดียวหมดแก้ว .. ทันใดนั้นอยู่ดีๆก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างเดินผ่านหลังไป เซฮุนจึงหันขวับไปมอง.. แต่ก็ว่างเปล่า .. ไม่มีอะไร..เห็นแค่เพียงโซฟากลางห้องและแสงไฟสลัวๆแค่นั้น .. สงสัยอาจจะเป็นเพราะว่ามันเงียบเกินไปเลยทำให้เซฮุนคิดมากแปลกๆ .. ร่างสูงส่ายหัวไปมาแล้วเก็บแก้วน้ำบนชั้นที่วางแก้ว ขยับขายาวเดินพาร่างที่ปวดเมื่อยเพราะเผลอนอนบนโซฟาบิดขี้เกียจไปตามทางเพื่อเข้าไปนอนต่อในห้องของตัวเอง
ขณะที่เซฮุนกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูนั้น.. แอ๊ดด .... อยู่ดีๆประตูก็แง้มออก ทั้งๆที่เซฮุนยังไม่ได้วางมือบนลูกบิดประตูเลยด้วยซ้ำ ด้วยความที่สงสัยและอยากรู้ เซฮุนจึงเลื่อนมือหนาดันประตูเปิดออกช้าๆ ในห้องที่เงียบกริบเสียงประตูของเซฮุนค่อยๆอ้าออก ดัง เอี๊ยด อ๊าด .... ว่างเปล่า... ไม่มีใครอยู่ภายในห้องนอน ..แล้ว..ประตูมันเปิดเองได้อย่างไร .. แต่จะคิดมากไปก็ไร้ประโยชน์ถ้าเซฮุนไม่รีบนอนตอนนี้จะไม่มีเวลาได้นอนอีกแล้ว เซฮุนจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มแล้วดึงผ้าห่ม มาคลุมตัวห่มจนถึงเอว ในขณะที่เซฮุนขยับนอนตะแคงหันข้างไปอีกฝั่งที่ว่างนั้น ..
“เฮ้ย!”
เซฮุนตะโกนอย่างตกใจและสะดุ้งลุกขึ้นนั่งเพราะขณะที่เซฮุนขยับนอนหันข้างสายตาคมก็เห็นเงารูปร่างคล้ายผู้ชายนอนหันหลังให้อยู่ข้างๆ ร่างสูงขยี้ตาแล้วมองอีกทีชัดๆ บุคคลนั้นก็หายไปแล้ว ... เซฮุนไม่ใช่คนกลัวผี แต่เจอแบบนี้ก็ต้องหลอนวะ .. หรือว่ามันมืดเลยทำให้คิดไปเองวะ .. ใจนึงก็อยากเดินข้ามฟากไปนอนห้องพี่ลู่ แต่อีกใจก็กลัวโดนว่าหาว่าตุ้ดอีก
“เชี่ยดำ .. กูไม่รู้นะ ว่าใช่มึงมั้ย ถ้าเป็นมึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำให้กูหลอนขนาดนี้ .. มึงออกมาเลยดิวะ ขอสภาพเป็นคนนะสัด ... เห็นแก่ความเป็นพี่เป็นน้อง”
...
เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเสียงตอบรับใดใด ภายในห้องนอนยังเงียบกริบและมืดเช่นเดิม เซฮุนจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างหัวเตียง พรึ่บ .. แสงไฟสลัวปรากฏขึ้นมา เซฮุนกวาดสายตาคมมองภายในห้อง แต่ก็ไม่ปรากฏเงาหรือใครอยู่ .. ด้วยความเพลีย ร่างสูงจึงทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งแล้วผล็อยหลับไป ... ในใจหวังว่าเค้าจะคิดมากไปเอง อาจจะไม่มีอะไร อาจจะแค่แปลกที่ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่สะดุ้งตื่นแล้วมาเจออะไรแบบนี้ ... แต่ความจริงแล้วเซฮุนได้แค่คิดเท่านั้น ... เพราะนี่ไม่ใช่จุดจบแต่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ของเรื่องทั้งหมด ... จุดเริ่มต้นของการเลือกห้องฝั่งขวา จุดเริ่มต้นของความโชคร้ายที่แท้จริงในชีวิตโอเซฮุน ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกแค่นี้ไปก่อนนะเบาๆ คอมเมนท์เพิ่มเติมให้กำลังใจทวงฟิคกับไรท์ได้
จะพยายามอัพฟิคให้เร็วๆติดตามกันด้วยนะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
ปล. nc มีแน่นอนแต่ขอคิดดูก่อนนะจะแต่งคู่ไหนดี
ความคิดเห็น