คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ::::::Chapter 8:::::::
หลังจากแยกกับเทโกชิ โทโมฮิสะก็เลือกที่จะเดินเล่นไปเรื่อยๆ อาณาเขตกว้างขวางของปราสาททำให้เขาเดินจนปวดขาไปหมด แต่วันนี้ก็ทำให้เขารู้ว่านอกจากสวนดอกไม้เล็กๆ ของเทโกชิแล้ว ปราสาททสึรุงะยังมีสวนหลวงอันเป็นที่พักผ่อนของท่านเจ้าเมือง และสวนสมุนไพรของหมอหลวงแห่งนี้ โทโมฮิสะเดินดูต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อยเปื่อย ร่างบางไม่คิดจะแตะต้องดอกไม้หรือต้นไม้ใดๆ เลย บทสนทนาของเขาและเทโกชิเมื่อเช้ายังคงดังก้องอยู่ในหัว ใครจะไปคิดล่ะว่าดอกไม้ที่สุดแสนสวยงามอย่างดอกไม้เพลิงแห่งเซนโกกุ จะกลายเป็นดอกไม้พิษไปเสียได้
น่าแปลกที่อยู่ๆ ก็รู้สึกเหงาแบบไม่มีสาเหตุ คงเป็นเพราะไม่มีเจ้าตัวเล็กคอยบ่นกระมัง นั่นเป็นสิ่งที่เขาให้คำตอบตัวเอง ทั้งที่ส่วนลึกรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด
...อยากรู้จังเลยว่าวันหนึ่งๆ คุณชายโทโมฮิสะทำอะไรบ้าง คงไม่เดินว่างอย่างเราหรอกเนอะ...
ถัดจากสวนสมุนไพรของหมอหลวงเป็นศาลาที่สร้างขึ้นอย่างสวยงามริมสระน้ำซึ่งเต็มไปด้วยดอกบัวและดอกไม้น้ำนานาชนิด เสียงเป่าใบไม้เป็นทำนองเพลงทำให้โทโมฮิสะรีบสาวเท้าเข้าไปในศาลานั้น เพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าของเจ้าของทำนองเพลงใบไม้ที่แสนเศร้านั้น หัวใจโทโมฮิสะก็เต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
ร่างสูงหยุดเป่าใบไม้ทันทีที่รู้ว่ามีผู้มาเยือน เขาค่อยๆ หันมา แววตาโศกสบเข้ากับดวงตากลมโต แล้วก็เป็นโทโมฮิสะที่หลบตาก่อน
“ ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะนะ พอดีข้าผ่านมาได้ยินเจ้าเป่าใบไม้ มันเพราะดี ข้าก็เลย...”
“ข้านึกว่าท่านจะไม่มาเสียแล้ว”
โทโมฮิสะไม่ค่อยจะเข้าใจในคำพูดนั้นเท่าไหร่นัก แต่มันคล้ายกับว่าคนๆ นี้เฝ้ารอการมาของเขา เพียงคิดเท่านี้ หัวใจก็พองโตขึ้น ความเหงาเมื่อครู่แทบจะมลายหายไปในทันที สายลมอ่อนๆ พัดมา กระดาษแผ่นน้อยๆ ปลิวมายังปลายเท้าของโทโมฮิสะ ร่างบางก้มหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ...ภาพร่างใบหน้าของเขาเอง.... เรียวรีบคว้ากระดาษแผ่นนั้นออกจากมือโทโมฮิสะแล้วเก็บไว้ในสมุดดังเดิม ร่างบางมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ร่างบางมองสมุดที่เรียวถือไว้อย่างหวงแหน เรียวเห็นเช่นนั้นจึงเก็บสมุดเล่มเล็กไว้ในอกเสื้อ โทโมฮิสะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่แสนอึดอัด เรียวหลบสายตาเขา...
... เรียวคงชอบคุณชายโทโมฮิสะ ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้นะ...
“ข้าอยากไปภูเขาบันได เจ้าพาข้าไปได้หรือไม่”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ตะวันยามบ่ายทอแสงอ่อนลงในขณะที่คนสองคนค่อยๆ ย่างก้าวขึ้นภูเขาบันได สองข้างทางเต็มไปด้วยใบเมเปิ้ลสีส้มที่กำลังจะสละต้นร่วงลงสู่พื้นดิน โทโมฮิสะตื่นเต้นกับสิ่งต่างๆ รอบตัว ไม่ว่าจะเป็นภูมิประเทศที่แปลกตาของภูเขาบันได รวมถึงต้นไม้หน้าตาแปลกๆ หรือแม้แต่สัตว์น้อยใหญ่ที่เหมือนรอต้อนรับการมาเยือนของเขา โทโมฮิสะวิ่งไล่จับผีเสื้ออย่างสนุกสนาน เรียวที่เดินตามหลังมาอมยิ้มกับภาพที่เห็น หลังจากคุณชายโทโมฮิสะหายป่วยและไปไหว้พระที่ศาลเจ้า ดูเหมือนคุณชายที่สุขุมและเคร่งเครียดของเขาจะสดใสมากขึ้น
“คุณชายโทโมฮิสะ ท่านรู้มั้ย ว่าท่านเปลี่ยนไปมากจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่านคงกล่าวชมเพียงแค่ ‘ผีเสื้อตัวนี้สวยจัง’ เท่านั้น”
โทโมฮิสะหยุดวิ่งและหันกลับมามองเรียวด้วยสายตาจริงจัง
“แล้วเรียว... ชอบแบบไหนมากกว่ากันล่ะ ...โทโมฮิสะที่วิ่งไล่จับผีเสื้อ...หรือคุณชายโทโมฮิสะที่เพียงแค่กล่าวชมความงามของมัน”
เรียวไม่ตอบหากแต่ก้าวเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยืนก้มหน้ารอฟังคำตอบ
“ถ้าข้ามีสิทธิ์... ข้าชอบที่ท่านเป็นท่านแบบนี้ล่ะ”
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากอิ่มนิ่งนาน
... ไม่ว่าท่านจะเป็นปีศาจ หรือภูติผี ข้าก็จะรักท่านแบบนี้ตลอดไป...
ทั้งคู่เดินทางมาถึงวัดที่โทโมฮิสะมักหนีมาวาดรูป ทั้งคู่ยืนอธิษฐานร่วมกัน หากรับรู้ถึงสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างอธิษฐานก็คงจะรู้ว่าความรักที่คนทั้งคู่มีให้กันมันไม่ต่างกันเลย ... อาจจะต่างตรงที่ รักของโทโมฮิสะคือการได้อยู่ร่วมกับคนที่รักตลอดไป... แต่รักของเรียวคือรักที่อยากให้คนที่รักมีความสุข ไม่ว่าเขาจะมีส่วนในความสุขนั้นหรือไม่ก็ตาม
เสียงระฆังบอกเวลาย่ำค่ำ หลวงพ่อมัตสึโมโต้เดินออกมาพร้อมกับเครื่องลางสองชิ้น ชิ้นหนึ่งมอบให้โทโมฮิสะ และอีกชิ้นหนึ่งมอบให้เรียว
“บางครั้งการค้นเจอความรัก ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้ครอบครองรักนั้นตลอดไป อีกไม่นาน สงครามจะพรากความรักไปจากพวกท่าน” พูดแค่นั้นท่านก็เดินจากไป หัวใจของโทโมฮิสะเต้นรัวขึ้น ภาพไฟไหม้ปราสาทและเสียงกรีดร้องโหยหวนแวบเข้ามา ในขณะที่เรียวยังมีสีหน้าสงสัย
“จะเกิดสงครามได้อย่างไร ไอซุสงบสุขมานานเกือบสิบปีแล้ว”
“ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น แต่ถ้าถึงวันนั้น... ท่านต้องมีชีวิตอยู่เพื่อข้านะ” โทโมฮิสะซุกหน้าลงกับอกกว้าง ภาพในความฝันที่ร่างของคนตรงหน้าถูกฟาดด้วยดาบยังคงหลอกหลอนเขามาจนถึงตอนนี้... ไม่อยากให้ฝันเป็นความจริง...ไม่อยากเลยจริงๆ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
หลังจากแยกกับเรียวที่ศาลาริมน้ำ โทโมฮิสะก็เลือกที่จะเดินกลับในเส้นทางเดิม ร่างบางเดินผ่านสวนสมุนไพร จิตใจยังคงว่างเปล่า
... เขาค้นเจอความรัก เขาเจอคนที่เขาฝันถึงตั้งแต่จำความได้ แต่เขาจะไม่ได้ครอบครองความรักนี้อย่างนั้นหรือ...
เสียงหัวเราะที่ฟังดูเหี้ยมเกรียมกับเสียงพูดคุยดังมาจากอีกฟากหนึ่งของสวน ร่างบางค่อยๆ ซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ตามสัญชาติญาณและมองลอดผ่านช่องว่างของพุ่มไม้ ชายวัยกลางคนสองคนกำลังพูดคุยกันอย่างระมัดระวัง โทโมฮิสะจำคนสองนั้นได้ดี เพราะหนึ่งในนั้นคือหมอหลวงที่เคยให้การรักษาเขา ซึ่งไม่แปลกเลยหากเขาจะอยู่ในสวนสมุนไพรของเขาเอง หากแต่อีกหนึ่งคนที่ทำให้โทโมฮิสะประหลาดใจกับการปรากฏตัวในที่แห่งนี้ก็คือ เสนาบดีด้านการทหารทาคาฮาชิ
“ หมอหลวง ถ้าข้าจำไม่ผิดนี่คงเป็นช่วงที่ดอกไม้เพลิงเบ่งบาน” เสนาบดีพูดด้วยเสียงไม่เบานัก ตามนิสัยโผงผางของเขาทำให้โทโมฮิสะได้ยินประโยคนั้นอย่างชัดเจน ...ภาพดอกไม้สีแดงเพลิง กลีบแซมหนามแหลมคม ผุดเข้ามาในสมอง หมอหลวงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าในเชิงตอบรับ
“ท่านจะว่าอย่างไร หากข้าขอให้ท่านทำมันอีกครั้งหนึ่ง” สิ้นเสียงทาคาฮาชิ หมอหลวงมีอาการลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าจะไม่ทำมันอีกแล้ว ครั้งนั้นข้ายอมเพราะท่านเจ้าเมืองคนก่อนกระหายสงคราม แต่คราวนี้มันต่าง...” หมอหลวงละล่ำละลักตอบ
“ข้ารักลูกข้า ... ท่านก็คงรักลูกท่านเหมือนกันใช่หรือไม่” พูดจบทาคาฮาชิก็ส่งห่อผ้าห่อหนึ่งให้หมอหลวง หมอหลวงรีบเปิดห่อผ้านั้นดู ก่อนจะทรุดลงนั่งร้องไห้
“ท่านโหดร้ายเกินไปแล้ว ท่านทำอะไรลูกข้า”
“ยังหรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าลูกท่านจะมีลมหายใจได้อีกนานแค่ไหน ครั้งหน้าข้าอาจจะเอาลูกตาเขามาให้ท่านก็เป็นได้” ทาคาฮาชิหัวเราะเสียงเหี้ยม
“ท่านมันไม่ใช่คน ต่อให้ท่านเจ้าเมืองตายไป ก็ยังมีทายาทอันดับหนึ่งและทายาทอันดับสอง ท่านไม่มีวันได้เป็นเจ้าเมืองหรอก” หมอหลวงตัวสั่นเทามือที่ประคองห่อผ้าสั่นระริก
“มันจะไปยากอะไร ทายาทคนโตก็มั่วอยู่กับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า ส่วนคนเล็กก็เอาแต่แต่งกลอนวาดรูปไปวันๆ มันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเสียอีก เลือกเอาก็แล้วกัน ว่าจะให้ท่านเจ้าเมืองตาย หรือลูกท่านตาย” ทาคาฮาชิพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้หมอหลวงนั่งร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
โทโมฮิสะปวดแปลบเข้ามาในหัวใจ คนที่ทาคาฮาชิพูดถึง... เจ้าเมืองไอซุ... คือพ่อของอิคุตะและเป็นพ่อของคุณชายโทโมฮิสะ หากเขาตายเท่ากับว่าต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง แล้วสงครามที่หลวงพ่อมัตสึโมโต้พูดถึงก็คงจะเกิดขึ้นได้ไม่ยาก เขาต้องรีบไปเตือนเจ้าเมืองไอซุ .... คิดได้แค่นั้น ร่างบางก็คิดจะหันหลังวิ่งไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับใครบางคน
“เจ้ามาทำอะไรค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ รู้มั้ยมันอันตรายสำหรับคนสวยเยี่ยงเจ้า”
แสงตะเกียงจากเสาไม้กลางสวนทำให้เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ โทโมฮิสะถอยหลังโดยอัตโนมัติ
“แล้วท่านล่ะ มาทำอะไรในที่แบบนี้” โทโมฮิสะกลั้นใจถาม
“ข้าตามเจ้ามาได้สักพักแล้วล่ะ ตั้งแต่เจ้าแยกกับเจ้าองครักษ์นั่น” จุนโนะสุเกะว่าพลางเดินเข้ามาใกล้
“หลีกทางข้าเถอะ ข้ามีธุระต้องไปทำ”
“ถ้าธุระที่เจ้าว่าเกี่ยวกับเรื่องที่เจ้าได้ยินเมื่อครู่ล่ะก้อ เห็นทีข้าคงปล่อยเจ้าไปไม่ได้”
“รึว่าท่าน...”
“สิ่งใดที่มันควรจะเป็นของข้า ข้าจะทวงมันคืนให้หมด แล้วเจ้ารู้อะไรมั้ย ถึงวันนั้นสิ่งที่ข้าอยากได้มากที่สุด ข้าก็จะได้มันมาง่ายดาย” จุนโนะสุเกะพูดพลางลากปลายนิ้วไปบนพวงแก้มเรื่อยมาถึงปากอิ่ม โทโมฮิสะสะบัดหน้าหนี
“ท่านกำลังโดนหลอก พ่อของท่านถูกทาคาฮาชิฆ่าตาย แล้วท่านยังจะเชื่อใจอะไรเขาได้อีก ท่านควรจะแก้แค้นเขาไม่ใช่หรอ” โทโมฮิสะพูดอย่างโกรธเคือง
“เจ้าเมืองไอซุคนก่อน ... ไม่ใช่พ่อของข้า”
ความคิดเห็น