คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้ชาย (ที่ทำให้ใจเต้นแรง) >//
“ขึ้นไปทำอะไรตั้งนาน ... โทมะนายอาบน้ำนานไปรึเปล่า” ประโยคแรกจินถามผม ประโยคที่สองจินหันไปแหวใส่โทมะ ผมลอบสังเกตอาการเจ้านี่เงียบๆ ...จะว่าไปผมก็เอะใจตั้งแต่เรื่องโทรศัพท์แล้วล่ะ ...ทำไมคนเจอโทรศัพท์คนแรกถึงเป็นจิน ...ทั้งที่เป็นห้องนอนของโทมะแท้ๆ ...หรือว่า เจ้านี่จะนอนห้องเดียวกัน....ไม่ไม่ไม่ *// ผมส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง ...ก็โทมะยืนยันกับผมแล้วว่าชอบผู้หญิง แล้วจะยอมให้จินนอนด้วยได้ยังไง...หรือว่าเป็นการแอบรักข้างเดียวของจิน ....น่าเจ็บปวดจังเลยนะ ...ทั้งที่เห็นเรียวกับฮิโระจังแสดงความรักต่อกัน แต่ตัวเองกลับทำไม่ได้ ...เจ็บปวดจริงๆ *// ผมพยักหน้ากับความคิดตัวเอง ...ใช่ๆ มันต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ ....
“เป็นบ้าอะไร นั่งส่ายหน้า พยักหน้าอยู่ได้” จินแขวะผมอีกแล้ว ...ผมรู้แล้วล่ะ คงอิจฉาผมที่ผมอยู่ใกล้โทมะแน่ๆ
“เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“นี่ อย่ามัวแต่คิดเรื่องฉันนะ เดี๋ยวเสียงานเปล่าๆ ถ้าอยากรู้อะไรถามฉันตรงๆได้เลย” โทมะบอกผมพร้อมกับเขย่าหัวผมเบาๆ แล้วทิ้งให้ผมต่อสู้กับสายตาแผดเผาของจินเพียงลำพัง ....ไม่ไหวครับ ขืนนั่งต่อไป ตัวผมอาจจะไหม้เป็นจุณได้ ผมเลยลุกหนีดื้อๆเลย แต่เจ้านี่มันยังไม่ยอมครับ ตามมาคว้าแขนผมซะงั้น ดึงซะแรงเชียว...จมูกนายจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้ว
“จะไปไหน”
“ไปทำข้าวเย็น”
“ดี...ฉันจ้างนายมาให้ดูแลทุกคน ไม่ใช่ให้นายตามมาเอาใจโทมะคนเดียวรู้ไว้ด้วย”
“รู้...ก็พยายามทำอยู่เนี่ย” ผมตอบ ทั้งที่ใจเต้น ...ใจเต้นทำไมฟระ
“ก็ดี” แล้วเจ้านั่นก็ปล่อยแขนผมแบบดื้อๆ กลับไปอ่านหนังสือต่อเฉยเลย...
ขณะที่ผมกำลังทำกับข้าวอยู่ หัวผมก็ประมวลเรื่องราวระหว่างโทมะกับจิน แล้วก็ผม ซึ่งไม่น่าจะเกี่ยว แต่ก็โดนลากไปเกี่ยว ในฐานะคนที่(จินคิดว่า)เป็นกิ๊กกับโทมะ แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงรังสีอะไรบางอย่าง เมื่อผมหันกลับไปก็ต้องตกใจ เมื่อเจอคู่ปาท่องโก๋กำลังจ้องผมพร้อมกับแววตาระยิบระยับ
“เสร็จรึยังอ่ะ” ฮิโระเป็นฝ่ายถามผม ในขณะที่เรียวจังก็ยังจ้องผมไม่วางตา...เอ่อ...จะบอกว่า ผมแอบขนลุกกับแววตาแบบนี้นะเนี่ย
“เสร็จแล้ว นายสองคนมีอะไรรึเปล่า”
“ฉันกับเรียว มีอะไรจะถามหน่อย ตอบตามจริงนะ” ว่าแล้วฮิโระก็ลากผมให้ตามไปยังห้องของพวกเขา
“มะ..มีอะไรหรอ” ผมถามด้วยความหวาดระแวง
“นายเคยมีแฟนมั้ย” ฮิโระเปิดฉากถามเลยครับ
“ไม่เคย” ...ในชีวิตนี้แปลกนะที่คนหน้าตาดีอย่างผม ไม่เคยมีแฟน...
“เคยชอบใครมั้ย”
“ก็เคย”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิงสิ” เอาแล้วไง ...จะหาพวกเรอะ
“อ้าว ชอบแล้วทำไมไม่เป็นแฟนกับเค้าล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ ชอบแต่มันก็ไม่ใช่อ่ะ”
“งั้นหรอ แสดงว่าจริงๆ นายอาจจะชอบผู้ชายก็ได้นะ” ฮิโระมองหน้าผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“จะบ้าหรอ ฉันไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบผู้ชายนะเฟ้ย” ผมเริ่มอารมณ์ขึ้น
“ใครจะไปรู้...แล้ว...นายเคยใจเต้นกับผู้ชายรึเปล่าล่ะ”
“o_O....” อึ้งครับอึ้ง...
“ตอบมาสิ เคยรึเปล่า”
“ก็...เคย”
“นั่นไง ....กับใคร”
“เฮ้ยยย อะไรเล่า”
แล้วผมก็ลุกหนีออกมาดื้อๆ เลยครับ อะไรกันหนักกันหนาเนี่ย สองคนนี้ และด้วยความไม่ระวังของผมเอง ทำให้ผมชนเข้ากับจินอย่างจัง เจ้านั่นจ้ำเบ้าลงไปกับพื้น ส่วนผมหรอครับ....ก็ซุกอยู่ในอ้อมกอดเจ้านั่นอีกที
....ใจเต้น....แรง....แรงขึ้น ....แรงขึ้นนนน....
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” จินถาม...หูฝาดรึเปล่าครับ แต่ผมว่าเสียงเจ้านั่นมันดูอ่อนโยนยังไงพิกล
“ไม่”
“ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย”
“o_O” ตกใจครับ ...แต่ก็ยอม ...ทำไมละวะครับ..
เรานั่งอยู่ในท่านั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ครับ ตอนนี้ไม่รู้หัวใจใครเต้นดังกว่ากันแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไร แค่รู้สึกถึงความร้อนของใบหน้า เหมือนคนจะเป็นไข้เท่านั้นแหละ
“เฮ้ย ทำไรกันอ่ะ” เสียงโทมะดังขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งของห้อง จินรีบถลันตัวขึ้น ผมเลยรีบผละออกจากอ้อมกอดเค้า
“เปล่า ฉัน...” จินรีบแก้ตัวอึกอัก ในขณะที่ผม ยังคง “งง” อยู่ครับ
แล้วเจ้านั่นก็เดินหนีไปเฉยเลย ทิ้งให้ผมโดนสายตาจับผิดของโทมะอยู่คนเดียว
“ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้” อันนี้เสียงเรียวครับ.... คงยืนดูกันอยู่สักพักแล้วล่ะ ผมได้ยินเสียงฮิโระหัวเราะชอบใจด้วย
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันสงสัยตั้งแต่เรื่องให้เข้ามาอยู่ในบ้านแล้วล่ะ” เรียวว่า
“เจ้านั่นคงจะชอบยามะพีจริงๆ ด้วยสินะ” ฮิโระว่า
“ห๋า!! ชอบ...จินอ่ะนะชอบฉัน ...ตลก” ผมว่าพลางหัวเราะฝืด
“ไม่ใช่แค่เรื่องให้เข้ามาอยู่ในบ้านหรอก ตั้งแต่เรื่องมือถือแล้วต่างหาก เจ้านั่นฝากสาวกกลุ่มมันไว้กับฉัน แล้วก็ตามยามะพีออกมาตั้งแต่เห็นว่ายามะพีออกมาจากกลุ่ม”
“แสดงว่าจริงๆ จินเห็นตั้งแต่ยามะพีเข้าไปในห้องโทมะแล้วหรอครับ” มัสสึสงสัย
“อืม จะว่าไป มันไม่วางตาจากยามะพีเลยตั้งแต่อยู่บนเวที” คำพูดของโทมะยิ่งทำให้ผมไม่เชื่อหูตัวเอง
“ไม่จริงหรอก จินอาจจะมองคนอื่นก็ได้” ผมปัด
“นายจะรู้ได้ยังไง นายเอาแต่ก้มหน้า นายเห็นสายตาจินหรอ” โทมะสวน ...เงียบเลยครับผม
“ถึงยังงั้น มันก็...จินคงไม่ได้ชอบฉันจริงๆ หรอก” ผมปฏิเสธออกไป ทั้งที่ในใจแอบโหวงลึกๆ ...อะไรกัน แค่โดนกอดหน่อยเดียว...อย่าไขว้เขวสิ
....................................................................................................
ความคิดเห็น