คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หลุม(รัก)พราง
แสงและเงาสลัวทาบลงมาบนแผ่นหลังเปลือยเปล่า คนใต้ร่างหายใจด้วยจังหวะขาดหาย เสียงเรียกที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังกระเส่า พร้อมกับแอ่นกายรับการปรนเปรอความสุขจากคนข้างบน ก่อนจะแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม เสียงครางอืออา ดังจนรู้สึกว่าไม่ต้องตั้งใจฟังก็ได้ยิน แรงสะเทือนเล็กๆบนพื้น ทำให้สติของคนแอบดูอย่าง โทโมฮิสะ ยามาชิตะแทบจะหลุดลอยไปในเสี้ยววินาที ทั้งที่คิดจะมาเอาโทรศัพท์มือถือคืนแท้ๆ กลับปีนบ้านเค้าแล้วเข้ามาเห็นฉากเรทเอ็กที่แสดงกันแบบจะจะไปซะได้ ... คนแอบดูหน้าร้อนผ่าว แต่ก็ไม่อาจละสายตาจากภาพตรงหน้าไปได้ จนกระทั่ง....
“เฮ้ย!! นายเป็นใคร ขโมย มีขโมยเข้าบ้าน”
ต้นเสียงทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะระหว่างเรียวกับฮิโระสะดุดลงพร้อมกับไฟในบ้านที่สว่างพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ณ ตอนนี้ ยามะพีกลายเป็นจำเลยสังคมไปซะแล้ว เจ้าตัวนั่งตัวสั่นอยู่กลางห้อง จะบอกนักร้องหน้าโจรพวกนี้ว่าอะไรดี ...เค้าละเมอแล้วเผลอปีนบ้านเข้ามางั้นหรอ....แล้วไหนจะเรื่องแอบเข้าห้องนอน ไหนจะเรื่องโทรศัพท์อีก ....ซวยจริงๆ เลย
“บอกมาดีกว่า ว่าเข้ามาในบ้านนี้ทำไม ต้องการอะไร” เจ้าหนุ่มหน้าขาวในชุดคลุมอาบน้ำที่นั่งไขว่ห้างจนเห็นต้นขาขาวจ้องหน้ายามะพีอย่างไม่ลดละ ถ้าไม่บอกมาก่อนว่านี่เป็นบ้านของนักร้องหน้าโจร Paradise kiss ยามะพีแทบจะคิดว่าปีนผิดบ้านแล้วนะเนี่ย ก็ไอ้บรรดาหน้าหล่อๆ ห้าคนที่จ้องเค้าเขม็งเวลานี้ แทบไม่มีเค้าความเป็นเจร๊อคเลยแม้สักนิด
“ฉัน...ฉันมาเอาของ ..คือเมื่อตอนเย็นฉันก็มาดูคอนเสิร์ตพวกนาย แล้วบังเอิญทำของหล่นไว้” ยามะพีแก้ตัว และคิดว่านี่เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นที่สุด
“แล้วทำไมไม่บอกดีดี มาแอบเข้าบ้านคนอื่นแบบนี้ ในเวลา...เอ่อ...แบบนี้ได้ยังไง” ฮิโรกิพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ก็ ฉัน... ฉัน...ไม่รู้ว่าทำมันหล่นไว้ที่ไหน ก็เลยกะว่าจะหาก่อน แล้วก็...” ยามะพีเริ่มอึกอัก
“แล้วก็ดันไปทำหล่นไว้ ในห้องที่เค้าไม่ได้พาไปดูด้วยนี่สิ” จินว่าพลางหยิบโทรศัพท์ของยามะพีมากดเล่น
“นั่นมัน โทรศัพท์ฉันนี่” ยามะพีตาโต
“ฉันเจอเจ้านี่ตั้งแต่คอนเสิร์ตเลิกแล้วล่ะ แต่ว่ามันไปอยู่ในห้องนอนของโทมะ ซึ่งพวกเราไม่ได้เปิดให้เข้าเยี่ยมชม” จินว่าพลางยื่นหน้ามาใกล้จนยามะพีรู้สึกลมหายใจของอีกฝ่าย
“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากรู้แล้วว่านายเข้ามาทำอะไรเวลานี้ แต่ฉันอยากรู้ว่า นายเข้าไปทำอะไรในห้องนอนของโทมะคุง” จินพูดโดยสบสายตานิ่ง ยามะพีเป็นฝ่ายหลบตา
“ฉัน...ฉันหลงกับกลุ่ม ก็เลยพยายามตามหากลุ่ม...ฉันอยู่กลุ่มเดียวกับเค้า” ยามะพีว่าพลางชี้ไปยังมัสสึ จินทำหน้าคล้ายไม่เชื่อกับข้อแก้ตัวนั้น ก่อนจะหันไปมองมัสสึเพื่อขอคำตอบ
“อ่อ ...ใช่ๆ จำได้แล้ว นายแล้วก็เด็กผู้หญิงน่ารักๆ ที่แต่งชุดโลลิต้า” มัสสึทำพยักหน้า ทำให้ยามะพีใจชื้นขึ้นมา
“แต่ห้องโทมะมันไม่ได้อยู่ในโซนที่จะ”หลง” เข้าไปได้เลยนะ นอกซะจากว่าจะ”จงใจ”เข้าไปเพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่าง” จินยังคงต้อนไม่เลิก
“ไม่มีหรอก ฉันไม่มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้นแหละ ไม่ได้หยิบ ไม่ได้เอาอะไรออกมาด้วย” ยามะพีแก้ตัวเลิกลั่ก
“เออน่า จิน เค้าบอกว่าหลงก็หลงสิ แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว หาอะไรกินก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ” โทมะตัดบท
“นั่นสิครับ ผมหิวจนนอนไม่หลับเลย เรียวจังไปทำอะไรให้กินหน่อยสิครับ” มัสสึส่งสายตาวิงวอนไปยังคนที่พึ่งพาได้ที่สุดแล้ว
“อะไร ใครหิวใครก็ทำกินเองสิ ฉันง่วง จะไปนอนต่อแล้ว” เรียวว่าพร้อมกับดึงฮิโระเข้าห้องไป
“อะไรกันอ่ะ เรียวจัง ...ผมรู้หรอกว่าเมื่อกี้เรียวจังก็ไม่ได้นอนอยู่เฉยๆ สักหน่อย ชิส์” มัสสึตะโกนไล่หลัง
“นั่นสินะ พวกเรากินบะหมี่กันจนหน้าจะเป็นบะหมี่อยู่แล้ว แถมขี้เกียจต้มอีกต่างหาก” โทมะว่า
“ให้ผมทำอาหารให้เพื่อเป็นการไถ่โทษก็ได้ครับ ผมทำเป็น” ยามะพีเสนอตัวโดยที่ไม่รู้เลยว่า ข้อเสนอข้อนี้แหละ ที่ผูกมัดตัวเค้าจนดิ้นไม่หลุด
...........................................................................................................
ยามะพีนั่งยิ้มกับผลงานตรงหน้า ข้าวไข่เจียวง่ายๆ ที่พอจะทำเป็น ...เค้าไม่คิดเลยว่าในเวลาแบบนี้มันจะเป็นสิ่งที่สามารถช่วยชีวิตเค้าไว้ได้ โทมะกับมัสสึต่างเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้าพร้อมกับชมยามะพีไม่ขาดปาก มีแต่ก็จิน ที่ยังคงนั่งจ้องหน้าร่างบางอย่างไม่วางตา
“ตอนนี้...ฉันกลับบ้านได้รึยัง” ยามะพีถามเจ้าของใบหน้าดุดุที่จ้องมายังเขาเขม็ง
“ยัง...เราเคลียร์กันเรื่องโทรศัพท์มือถือได้แล้ว โทมะไม่เอาเรื่องนาย นั่นเป็นเรื่องของโทมะ แต่เรื่องที่นายล่วงรู้ความลับของวง ฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้” จินพูดโดยไม่ละสายตาแม้แต่น้อย
“ความลับ?” ยามะพีเลิกคิ้ว
“เรื่องเรียวกับฮิโระ ...ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปยังกลุ่มสาวก จะต้องมีกระแสแอนตี้อย่างแน่นอน”
“เรื่องนั้น ฉันไม่พูดหรอกน่า” ยามะพีว่า
“นั่นสิฮะ เรื่องนั้นเผลอๆ บางทีสาวกอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้ สวีทกันซะขนาดนั้น” มัสสึพูดทั้งที่มีข้าวอยู่เต็มปาก
“เงียบ!” จินหันไปดุ
“ถึงเรียวจะไม่เอาเรื่องนาย แต่ในฐานะที่ฉันเป็นหัวหน้าวง ฉันมีหน้าที่ปกป้องชื่อเสียง แล้วก็....ปากท้องของวง” จินว่า
“ยังไง??” ยามะพีงงหนัก
“ฉัน...ไม่อยากเห็นเพื่อนฉันต้องกินแต่บะหมี่อีกต่อไป แล้วก็..เพื่อให้แน่ใจว่านายจะไม่มีเวลาเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใคร....นายต้องมาทำงานที่นี่ในฐานะ ...พ่อบ้าน”
“เฮ้ยยยย!!!” ยามะพีพรวดพราดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“หรือนายจะให้ฉันจับนายส่งตำรวจ” จินยื่นข้อเสนอ
“ก็ได้!!” ยามะพีตอบแบบไม่เต็มใจนัก
“อันนี้มันช่วยแก้ปัญหาได้ยังไงอ่ะครับโทมะคุง” มัสสึกระซิบกระซาบกับโทมะ ก่อนที่โทมะจะลอบยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบด้วยเสียงอันเบา
“เอาเหอะน่า อย่างน้อยเราก็มีข้าวกินนะ”
ความคิดเห็น