คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :::::: Chapter 5 ::::::
หลังจากกลับมาถึงปราสาท โทโมฮิสะถูกจับตรวจร่างกายอย่างละเอียด ก่อนจะถูกกำชับให้พักผ่อนตลอดทั้งวันเนื่องจากร่างกายอ่อนเพลียมาก โทโมฮิสะพยักหน้ารับคำกับหมอหลวง แต่ทันทีที่หมอหลวงเดินลับสายตาไป เขาก็ค่อยๆ เดินหลบมาทางสวนหย่อมหลังห้องนอนของเขา
“คุณชาย นั่นท่านจะไปไหนน่ะ หมอหลวงบอกว่าให้ท่านพักผ่อนไม่ใช่หรอ ทำไมท่านชอบหนีเที่ยวอย่างนี้นะ ข้าเบื่อที่จะ ... อ๋า อ้อ แอ้ อัว ไอ้ อั้น (หาข้อแก้ตัวให้ท่าน)” โทโมฮิสะหันมาเห็นเจ้าตัวเล็กที่ยืนพล่ามแบบไม่หายใจก่อนจะตัดสินใจเอามือปิดปากเจ้าตัวเล็กไว้
“นี่ เงียบก่อนได้มั้ย เดี๋ยวเขาก็ได้ยินกันหมดหรอก” โทโมฮิสะจุ๊ปาก แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขน
“อ่อย อ้า เอี๋ยว อี้ อ๊ะ” >_<
“ปล่อยก็ได้ แต่นายต้องสัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่เสียงดัง” โทโมฮิสะยื่นข้อเสนอ เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก แต่ทันทีที่โทโมฮิสะปล่อยปากนั่นให้เป็นอิสระ เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่วายบ่นอีก
“ท่านน่ะ ชอบสร้างปัญหาให้ข้าอยู่เรื่อย ครั้งที่แล้วข้าก็โดนเฆี่ยนซะหลังลายเพราะท่านตกม้า วันนี้ถ้าท่านเป็นลมล้มไปอีก ข้าไม่โดนตัดหัวเลยหรอ” เจ้าตัวเล็กพูดพลางทำหน้าเศร้า
“ฉันสัญญานะว่าต่อจากนี้ จะไม่มีใครทำร้ายนายได้อีก แต่นายช่วยอะไรฉันสักอย่างได้มั้ย”
โทโมฮิสะเดินสำรวจรอบๆ ปราสาท พร้อมกับเจ้าตัวเล็ก ตอนนี้โทโมฮิสะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าตัวเล็กขี้บ่นนั้นแล้ว ...เทโกชิ ยูยะ... อย่าเพิ่งสงสัยว่าทำไมเทโกชิถึงได้กำลังเล่าเรื่องราวต่างๆ ของปราสาทแห่งนี้ให้โทโมฮิสะฟังอย่างตั้งใจ เพราะโทโมฮิสะโกหกเจ้าตัวเล็กว่า...
“ข้าสูญเสียความทรงจำ หลังจากที่ตกบันไดที่ศาลเจ้า” โทโมฮิสะทำหน้าจริงจัง
“แล้วทำไมท่านไม่บอกหมอหลวง นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะท่าน” เทโกชิเริ่มร้อนรน
“จะให้บอกได้ยังไง ขืนบอกไปก็จะเดือดร้อนกันหมด เจ้าอาจจะโดนลงโทษ ฐานที่ปล่อยให้ข้าบาดเจ็บก็ได้นะ” เทโกชิพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วเราจะทำยังไงกันดี”
“เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับที่นี่ให้ข้าฟัง ตอนนี้ข้าจำได้เพียงว่าข้ามีพี่ชายชื่ออิคุตะและมีทหารองครักษ์ชื่อเรียวเท่านั้น”
โทโมฮิสะยอมรับเลยว่าเจ้าตัวเล็กรู้จักเขา ไม่สิ...รู้จักคุณชายโทโมฮิสะ บุตรชายคนเล็กของเจ้าเมืองไอซุเป็นอย่างดี เรื่องราวในวัยเด็กของเขาถูกถ่ายทอดผ่านปากบางที่ขยับตลอดเวลา ราวกับว่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทั้งสองคนเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงลานฝึกทหาร โทโมฮิสะมองเห็นอิคุตะยืนเด่นอยู่ท่ามกลางกองทหาร หากแต่สายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่ชายคนหนึ่ง แก้มทั้งสองข้างซับสีเลือดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เทโกชิยิ้มกับท่าทางของเจ้านาย
“ท่านนิชิกิโดคงไม่ได้อยู่ในความทรงจำของท่านเพียงแค่ในฐานะทหารองครักษ์หรอกกระมัง”
แม้โทโมฮิสะจะสงสัยกับคำพูดของเทโกชิ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร เขาเดินตามเทโกชิลงไปในสนามซ้อม ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้กล้านักนะ เดินพรวดพราดลงไปในสนามซ้อมรบแบบนั้น ทันทีที่อิคุตะหันมาเห็นแขกผู้เยือน เขาวางดาบและกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาในทันที
“โทโมฮิสะ เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่เจ้าจะพักผ่อนไม่ใช่หรือ หมอหลวงบอกว่าให้เจ้าพักผ่อนให้มาก” อิคุตะทำเสียงดุแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย
“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าอยากมาสูดอากาศบริสุทธิ์ แล้วก็มาดูท่านฝึกทหารด้วย” โทโมฮิสะว่า
“ฝึกทหาร? นี่เจ้าหายดีแล้วแน่หรือ ร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นเจ้าสนใจเรื่องซ้อมรบ เจ้าเคยบอกว่าเกลียดสงครามไม่ใช่หรือ”
โทโมฮิสะอึกอัก จะแก้ตัวอย่างไรดี นี่เป็นความผิดของเจ้าตัวเล็กแท้ๆ ที่ไม่ยอมบอกเขาว่าคุณชายโทโมฮิสะไม่พิศวาสสงครามแม้แต่น้อย ผิดคาดแท้ๆ ทั้งที่คิดว่าคุณชายโทโมฮิสะแห่งไอซุจะเป็นวีรบุรุษที่เก่งกล้าซะอีก
“บางทีเราก็ตอบไม่ได้หรอกว่าชอบหรือเกลียดสงคราม เพราะเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว สิ่งเดียวที่เราทำได้คือยกดาบขึ้นปกป้องดินแดนและบุคคลอันเป็นที่รักเท่านั้น” เสียงเรียวตอบแทรกขึ้นมาราวกับระฆังช่วยชีวิต
“ใช่ๆ ในสงคราม ถ้าเราไม่ยกดาบขึ้นต่อสู้ เราก็จะโดนสังหารด้วยดาบ” โทโมฮิสะว่าพลางถอนหายใจเบาๆ
...เฮ้อ!~ เกือบไปแล้ว...
เสียงปรบมือดังขึ้นสองสามครั้ง โทโมฮิสะหันไปตามต้นเสียง ชายร่างท้วมในชุดทหารเต็มยศพร้อมด้วยทหารนับสิบเดินตรงมายังเขา ถ้าให้เขาเดา ชายคนนี้คงมีตำแหน่งใหญ่โตในการทหาร เพราะทหารทุกคนหรือแม้แต่อิคุตะเองก็ก้มศีรษะให้เขา
“พูดได้ดีนี่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าการไปไหว้พระที่ศาลเจ้าเมื่อเช้านี้ จะทำให้เจ้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เหมือนคนละคนเลยนะ” แม้จะเป็นคำชม แต่โทโมฮิสะรู้สึกว่าน้ำเสียงฟังดูแปลกๆ ก่อนที่เขาจะได้สะกิดถามเทโกชิ ว่านายทหารตรงหน้านี้เป็นใคร อิคุตะก็เฉลยความสงสัยให้เขาซะก่อน
“ท่านลุงทาคาฮาชิ มาดูการฝึกซ้อมทหารด้วยตัวเองเลยหรือครับ พวกทหารคงมีกำลังใจซ้อมนะครับ” อิคุตะกล่าวอย่างเอาใจ ทาคาฮาชิยิ้มและตบไหล่อิคุตะเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าโทโมฮิสะ
“หายดีแล้วหรือ เมื่อเช้าคนของข้ามาแจ้งว่า เจ้าตกบันไดจนสติเลอะเลือน จำไม่ได้แม้กระทั่งพี่ชายตัวเอง แล้วตอนนี้ล่ะ เจ้าจำข้าได้หรือไม่” ทาคาฮาชิว่าพลางจ้องโทโมฮิสะราวกับกำลังคาดคั้นความจริงจากนักโทษ
“ท่านลุงทาคาฮาชิ เป็นเสนาบดีด้านการทหาร แล้วก็เป็นคนสนิทของท่านพ่อ ข้าจะจำไม่ได้ได้ยังไงกัน นอกจากนี้ท่านยังเป็นอาจารย์ด้านการทหารและการปกครองให้ข้ากับท่านพี่ด้วย ขอโทษด้วยนะครับที่ข้าไม่ค่อยตั้งใจเรียน ทำให้ท่านลุงต้องปวดหัวบ่อยๆ” โทโมฮิสะร่ายยาวเป็นฉากๆ ทาคาฮาชิหน้าเจื่อนลงไปนิดหนึ่งแต่ก็กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะเดินกลับไปกล่าวลาอิคุตะอย่างเป็นทางการและเดินจากไปพร้อมกับทหารติดตาม เทโกชิแตะแขนเจ้านายก่อนจะกระซิบเบาๆ
“ไหนท่านบอกว่าสูญเสียความทรงจำไง”
โทโมฮิสะยักคิ้วให้คนสนิทก่อนจะถอนหายใจโล่งอก จะให้บอกได้อย่างไร ว่าประโยคยาวเหยียดเมื่อครู่ เขาจำได้มาจากบันทึกเหตุการณ์เล่มล่าสุดที่ได้อ่านที่หอสมุด... แม้มันจะดูเหมือนนิยายรักมากกว่าจะเป็นบันทึกเหตุการณ์สำคัญในอดีต แต่วันนี้มันก็ช่วยให้เขารอดตัวมาได้ล่ะน่า
ความคิดเห็น