คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : It starts with a kiss !!
บทที่ 4 It starts with a kiss!!
“อ่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะรับกระดาษสองสามแผ่นจากตั้งโอ๋ด้วยความดีใจสุดๆ
“ว้าว! ตั้งโอ๋ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ ฉันรักแกว่ะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของแกเลยนะ” ฉันว่าพลางรวบกอดตั้งโอ๋ที่ตอนนี้ดิ้นอึกอักอยู่ในอ้อมแขน
“แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เสื้อผ้าฉันยับหมด” มันผละออกจากฉันทันทีที่ฉันปล่อยมัน ไข่มุกมองและยิ้มให้ตั้งโอ๋ที่จัดเสื้อผ้าและผมเผ้าตัวเองให้เรียบร้อย ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้วล่ะ ก็ของที่ต้องการมันอยู่ในมือแล้วนี่นา
“ภัทรพล วิบูลเกียรติ์วีรพงษ์ ชื่อเล่นว่า เฟิร์ส อยู่ ม. 6/1 การเรียนระดับท๊อปทรีของห้อง เป็นตัวแทนนักกีฬาบาสของโรงเรียน ส่วนสูง....... “ ฉันยังคงงึมงำพร่ำเพ้อกับข้อมูลเทพบุตรในฝัน
“ข้าวฟ่างเค้าเป็นอย่างนี้เสมอเลยหรอ” ไข่มุกว่าพลางอมยิ้ม
“อืม ทำใจให้ชินซะล่ะ จะมีที่ไม่ค่อยชอบหน้า ก็แค่เจ้านั่นล่ะนะ” ตั้งโอ๋ว่าพลางชี้มือไปที่ไนซ์ที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสือโป๊ กับเพื่อนๆ แล้วทำท่าเคลิบเคลิ้ม
“แต่ไนซ์เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายนี่คะ”
“อืม เพราะงั้นฉันถึงได้คิดไง ว่าบางทียัยนี่อาจจะไม่ได้เกลียดเจ้านั่นก็ได้” ตั้งโอ๋บ่นกับตัวเองพลางถอนหายใจ
“อะไรนะคะ”
“อ่อ เปล่าหรอก... ไข่มุกไม่รำคาญหรอ เวลาใส่แว่นน่ะ ฉันก็สายตาสั้นนะ แต่ว่าไม่ชอบใส่แว่นเลย”
ไข่มุกขยับแว่นพลางยิ้มเขิน
“ไม่รำคาญหรอกค่ะ ตั้งแต่จำความได้ ไข่มุกก็ใส่แว่นแล้วค่ะ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเลยก็ว่าได้ค่ะ”
“อืม... “ ตั้งโอ๋ พึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินสำรวจไปรอบๆ ตัวไข่มุก
“จะรังเกียจไหม ถ้าฉันจะโมดิฟายด์เธอใหม่ รับรองว่าดูดีกว่าเก่าแน่นอน”
ในมือผมถือหนังสือสำหรับผู้ชายอยู่ หน้าปกเป็น sexy star ชื่อดัง ริมฝีปากเผยอนิดๆ โห ผู้หญิงอะไรเซ็กซี่ขนาดนี้ อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดว่าผมลามก มันไม่ใช่ของผมหรอกครับ ของเพื่อนนะ ผมแค่ขอยืมดูเฉยๆ (มันก็ลามกเหมือนกันล่ะว้า) เพื่อนผู้ชายเกือบครึ่งห้องรุมล้อมผมอยู่ตอนนี้ อีกครึ่งหนึ่งก็กำลังจับกลุ่มสนทนาเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหนังสือที่ผมถืออยู่ ...อาจารย์ไม่มา มันสบายแบบนี้นี่เอง
แต่... เพื่อนสมัยเด็กผมสิครับก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรอยู่ก็ไม่รู้ จะว่าหนังสือเรียนก็ไม่น่าใช่ เพราะเสียงดังขนาดนี้อ่านไปก็คงจะไม่จำอยู่ดี ผมค่อยๆ ปลีกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนผู้ชายสุดหื่น ย่องมาด้านหลัง แล้วก็คว้ากระดาษจากโต๊ะของข้าวฟ่าง
“ว้าว! อะไรเนี่ย ภัทรพล วิบูลเกียรติ์วีรพงษ์ ชื่อเล่น เฟิร์ส อยู่ ม. 6/1 การเรียนระดับท๊อปทรีของห้อง .... ชิชะ เดี๋ยวนี้กลายเป็นพวกคลั่งไคล้ดาราไปแล้วหรอจ๊ะ ข้าวตอกแตก” ผมว่าพลางชูกระดาษวิ่งไปทั่วห้อง ทุกคนหันมามองผมกะยัยข้าวตอกแตกเป็นตาเดียวกัน พร้อมกับเริ่มส่งเสียงแซวออกมา
“นี่ไอ้หมูดำ มันจะมากไปแล้วนะเว้ย เอาคืนมา” ยัยนั่นวิ่งเข้ามาหมายจะแย่งกระดาษเจ้าปัญหาคืน แต่ยากครับ ผมตัวสูงกว่ายัยนั่นเยอะ แค่ผมชูมือขึ้น ยัยนั่นก็หมดปัญญาแล้ว
“เป็นตัวแทนนักกีฬาบาสของโรงเรียน ส่วนสูง
“บอกให้หยุดไง ถ้านายไม่หยุด ฉันฆ่านายแน่” ยัยนี่ยังพยายามแย่งผมอยู่ครับ เมื่อเห็นว่าการเขย่งแย่งไม่เป็นผล เธอเริ่มหันมาใช้วิชามวยปล้ำกับผมแทน เหอ เหอ... ลืมแล้วรึไง ว่าฉันเป็นหมูนะเฟ้ยย แต่อ๊ะ! ผมถอยจนสะดุดขอบไม้ยกสูงที่พื้น
ผมลงไปกองกับพื้นในลักษณะก้นจ้ำเบ้า >_<
เจ้านี่ประเมินกำลังฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนสมัยก่อนแล้วนะยะ ถึงฉันจะตัวเล็กกว่านายเหมือนเดิม แต่เทคนิกการต่อสู้ฉันดีขึ้นย่ะ เมื่อเอื้อมไม่ถึง ก็ต้องทำให้นายเตี้ยลงสินะ นี่เลย ... กระแทกให้ล้ม ...วะฮะฮ่า ฉลาดชะมัด
แต่เดี๋ยวก่อน...... ม่ายยยยยยยยยยยยยย
ผมในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอน ในมือผมยังคงกำกระดาษแผ่นนั้นแน่น อึ้งครับอึ้ง ผมไม่สามารถหัวเราะได้อีกแล้ว เพราะอะไรน่ะหรอครับ ก็เพราะปากผม มันโดนปิดไว้ ด้วยสิ่งอ่อนนุ่มบางอย่าง....
อยากจะกรี๊ด แต่ก็กรี๊ดไม่ออก มันตกใจ ... อยู่ดีดี ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียง ....ปุ้ง... ในสมองตัวเอง เหมือนโลกทั้งโลกมันหยุดหมุน.... ทั้งที่คิดว่าจะชนะ แต่เกมส์นี้ฉันแพ้โดยราบคาบ ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่ง ได้ยินเพียงเสียงหัวใจและลมหายใจของคนสองคน
“เฮ้ย ! ไนซ์กับข้าวฟ่างจูบกันว่ะ” เสียงเพื่อนดึงทั้งสองคนออกจากภวังค์ ข้าวฟ่างได้สติก่อนรีบวิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมกำกระดาษเจ้าปัญหาไว้ในมือ ใจผมเต้นแรงเหมือนจะทะลุอกออกมา อะไรกัน... ก็แค่ความไม่ตั้งใจเท่านั้น ผมสลัดความคิดสับสนทั้งหลายออก แล้วยืนโบกมือ โค้งรับเสียงโห่ฮาจากเพื่อนๆ .... หวังว่ายัยนั่นคงไม่โกรธหรอกนะ
:::: to be continued :::::
หายไปนานชาติกว่า จนไม่เหลือคนอ่านแล้ว 555
ยังไง ใครเข้ามาอ่านก้อฝากเม้นท์ไว้เน้อ
จะได้ปรับปรุงแก้ไข วันนี้คงต้องไปก่อนนะคะ ^__^
ความคิดเห็น