คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :::::: Chapter 3 ::::::
บทที่ 3
ก๊อก... ก๊อก
โทโมฮิสะละสายตาจากหนังสือเล่มที่อ่านอยู่ แล้วหันไปมองประตูที่เพิ่งถูกเปิดออก พร้อมกับรินะที่เดินยิ้มกว้างเข้ามาแล้วนั่งบนเตียงขอพี่ชาย
“ว่าไง ยิ้มหวานแบบนี้มีเรื่องให้ช่วยอีกแน่เลย”
“แหม พี่ชายเนี่ยรู้ใจจริงๆ เลยนะ” รินะยิ้มเขินๆ
“พอดีอาจารย์ใหม่เค้าให้หาประวัติเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยที่อยากเข้า แต่ฉันยังไม่รู้ว่าจะเข้าที่ไหน แล้วมหาลัยของพี่ก็สวยดี ฉันก็เลย...”
“จะให้พี่หาประวัติให้” โทโมฮิสะพูดดักคอน้องสาว รินะพยักหน้า
“จริงๆ พี่ก็สนใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แล้วจะหาให้นะ”
โทโมฮิสะตัดสินใจเดินเข้าหอสมุดเพียงลำพังหลังจากได้รับโทรศัพท์จากจินว่าวันนี้มาไม่ได้ ด้วยเหตุผลที่ว่า
...ฉันนัดคาเมะไว้ วันนี้วันเกิดเค้า....
เจ้าบ้าจินอ้วน! สุดท้ายแฟนก็สำคัญกว่าเพื่อนทุกที แต่ก็ไม่ได้โกรธจริงจังนัก เพราะเวลานี้โทโมฮิสะก็คุ้นเคยกับบรรณารักษ์เป็นอย่างดี เขามาที่นี่หลายต่อหลายครั้งและอ่านบันทึกเหตุการณ์ไปแล้วหลายเล่ม และเกือบทุกเล่มบอกว่าอาณาจักรที่รุ่งเรืองแห่งนี้ล่มสลายเพราะบุตรชายคนโตของเจ้าเมือง แต่เขาไม่ปักใจเชื่อบันทึกนั่นเลย เป็นเพราะว่าบันทึกเป็น ความรู้สึกของคนเขียนอย่างที่บรรณารักษณ์ชรานั่นบอก หรือว่าความจริงแล้วเป็นความรู้สึกต่อต้านจากภายในใจของโทโมฮิสะเองก็ไม่อาจรู้ได้
“ยามะพี” โทโมฮิสะหันไปตามเสียงเรียก
“ยูอิจิ มาทำอะไรที่นี่หรอ” น้ำเสียงประหลาดใจของโทโมฮิสะทำให้ยูอิจินึกขำ
“มาหอสมุดก็ต้องมาอ่านหนังสือสิ” ยูอิจิยิ้ม โทโมฮิสะพยักหน้าเห็นด้วย นั่นสินะ ถ้าไม่ได้มาอ่านหนังสือแล้วจะมาทำอะไรได้
“แล้วยูอิจิสนใจหนังสือแนวไหนล่ะ” โทโมฮิสะชวนคุย เวลาใกล้ค่ำแบบนี้กับบรรยากาศชวนขนลุกอย่างที่จินเคยว่า มีเพื่อนคุยสักคนก็คงจะดีเหมือนกัน
“ประวัติศาสตร์ ... ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่อยากรู้เสี้ยวที่หายไปของประวัติศาสตร์เหมือนกัน” ยูอิจิหันมายักคิ้วก่อนที่จะเดินนำโทโมฮิสะขึ้นไปยังชั้นสาม แม้จะแปลกใจน้อยๆ ที่ยูอิจิก็รู้ที่อยู่ของบันทึกเหตุการณ์แต่ก็เดินตามไป
บานประตูชั้นสามถูกเปิดออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเหมือนทุกครั้ง แต่ความรู้สึกวังเวงในหัวใจกลับมีมากกว่า ยูอิจิเบี่ยงตัวหลบให้โทโมฮิสะเดินเข้าไปก่อน ก่อนจะลงกลอนและล๊อคประตู โทโมฮิสะหันมาพร้อมกับความสงสัย
“ทำไมหรอ ฉันก็ล๊อคประตูทุกครั้งที่มาอ่านหนังสือบนนี้ ไม่อยากให้ใครเข้ามาขัดจังหวะ ... เวลาอ่านหนังสือน่ะ” ยูอิจิว่า โทโมฮิสะพยักหน้าก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมกับเปิดบันทึกเล่มที่อ่านค้างเอาไว้ บันทึกเล่มนี้เป็นเล่มแรกที่เขียนไม่เหมือนทุกเล่ม บันทึกไม่ได้เน้นเรื่องราวเกี่ยวกับการเมือง หากแต่บอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปของใครคนหนึ่งซึ่งตอนนี้โทโมฮิสะเองก็ยังไม่สามารถระบุได้ รู้แต่เพียงว่าเขาเป็นทหารคนหนึ่งในปราสาทเมืองไอซุที่ล่มสลายเท่านั้น โทโมฮิสะอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเปิดมาถึงหน้าๆ หนึ่งซึ่งมีรอยฉีก และเรื่องราวหลังจากนั้นก็ขาดหายไป เขาเงยหน้าขึ้นมา แต่ก็ไม่เห็นยูอิจิ ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รวยรินอยู่ที่ต้นคอ ความรู้สึกถูกคุกคามทำให้ร่างบางลุกพรวดขึ้น แต่ก็ถูกร่างสูงโอบกอดจากด้านหลัง
“ยูอิจิจะทำอะไร!” โทโมฮิสะถามเสียงสั่นด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาพบเหตุการณ์แบบนี้
“ยามะพี เป็นของฉันเถอะนะ ฉันชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แล้วฉันก็ใช้เวลาทั้งหมดตามนายมาที่นี่ ฉันรู้ว่านายชอบอะไร” ยูอิจิว่าพลางกดร่างบางลงกับโต๊ะอ่านหนังสือ โทโมฮิสะดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ร่างแกร่ง
“ถ้ายูอิจิชอบฉันจริงๆ ก็อย่าทำแบบนี้” โทโมฮิสะว่า จังหวะที่ยูอิจิผ่อนแรงลง ร่างบางจึงสะบัดตัวและวิ่งหนีไปยังประตู แต่เปล่าประโยชน์เพราะกุญแจอยู่กับยูอิจิ ยูอิจิหัวเราะก่อนจะเดินเข้ามาลากร่างบางซึ่งต่อสู้ดิ้นรนอย่างเต็มที่แต่ก็ต่อสู้แรงนั้นไม่ไหว มือแกร่งแหวกเสื้อเชิ้ตของโทโมฮิสะก่อนจะลูบไล้แผ่นอกกว้าง โทโมฮิสะข่มใจอย่างยากลำบาก พลันสายตาก็หันไปเห็นบานประตูภายในพิพิธภัณฑ์ที่เปิดเผยออยู่ เขารวบรวมกำลังทั้งหมดผลักยูอิจิและวิ่งเข้าไปภายในห้องนั้น
แล้วสติของเขาก็ดับวูบลง...
:::::::::::::::::::::::::::::::::: to be continued :::::::::::::::::::::::::::::::::
^__^ และแล้วก็มาถึงตอนที่รอคอย ตอนหน้าจะได้เข้าสู่พีเรียดสักกะที
รอมานานแล้ว 555
อ่านแล้วเป็นไง ก็บอกกันด้วยนะ
ความคิดเห็น