คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สิ่งที่ต้องการ
“เจ้าเต่า เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ อะไรของนาย ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้” เด็กชายตัวโตกว่ายื่นกระเป๋าเป้ให้เด็กชายตัวเล็ก ก่อนจะกระชับสายเป้ของตนเอง และพยายามยื้อยุดให้น้องชายเข้าสู่รั้วประตูโรงเรียน
“ไม่ ฉันไม่อยากไปโรงเรียน ฉันจะกลับบ้าน” ว่าพลางทั้งสะบัดและพยายามแกะมือคนเป็นพี่ โทโมฮิสะเห็นท่าไม่ดี จึงเข้าไปกอดน้องชายไว้ พร้อมทั้งพยายามลากเจ้าตัวยุ่งไปส่งที่ห้องเรียน กว่าจะไปถึง เล่นเอาเหนื่อย โทโมฮิสะเหลือบตาไปมองร่างเล็กที่นั่งหอบพร้อมกับร้องไห้ ผิวที่เคยขาวซีดของเด็กชายบัดนี้กลับแดงกล่ำด้วยความเหนื่อย ก่อนจะหันกลับมาพูดกับคุณครูที่ยืนอยู่ตรงประตู
“น้องผมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาวันแรก อาจจะเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ ฝากด้วยนะครับคุณครู ขอบคุณครับ” โทโมฮิสะโค้งตัวหนึ่งครั้งก่อนจะหันหลังกลับไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างทั้งร่างถูกกอดรัดจากด้านหลัง โทโมฮิสะรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆที่ซึมผ่านเสื้อของตนเอง เขาหันหลังกลับไป จับไหล่บางๆของเด็กตัวเล็กที่สะท้านด้วยแรงสะอื้น
“อะไรกันคาเมะ เข้มแข็งหน่อยสิ นายไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” ว่าพลางปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียน
“โทโมะ ฉันกลัว ..” พูดพลางสะอื้น
“กลัวอะไรคาเมะ ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ ฉันสัญญา” โทโมฮิสะยกนิ้วก้อยขึ้นมา คาซึยะยื่นมือไปจะเกี่ยวก้อยแต่ก็ชะงัก
“ ถ้าฉันโดนแกล้งล่ะ....” เมื่อเห็นคาซึยะรั้งรอ โทโมฮิสะจึงเป็นฝ่ายสอดนิ้วเข้าไปเกี่ยวก้อยสัญญาซะเอง
“ใครกล้าแกล้งนาย ฉันจะจัดการมันให้เอง เอาล่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ แล้วเดี๋ยวตอนเที่ยงจะมารับไปกินข้าวนะ”
อาจจะเป็นเพราะรูปร่างที่บอบบางเหมือนเด็กผู้หญิง หรือหน้าตาที่ค่อนไปทางหวาน (พยายามจิ้นให้หวานกว่ามะพีนะจ๊ะ) จึงทำให้คาซึยะมักโดนแกล้งอยู่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งโทโมฮิสะจะเป็นฝ่ายปกป้อง จนเป็นที่ร่ำลือว่าถ้าใครกล้าแหยมกับคาซึยะละก้อ คนคนนั้นจะโดนเอาคืนโดยไม่ทันข้ามวันเลยทีเดียว (มะพีโหมดโหด) วันเวลาล่วงเลย จากวัยเด็กสู่วัยรุ่น แต่คาซึยะก็ยังโดนแกล้งไม่เว้นแต่ละวัน เพราะมีทั้งพวกที่แกล้ง เพราะคาซึยะน่าแกล้ง และทั้งพวกที่ต้องการลองของ แต่สุดท้ายก็ต้องแพ้ราบคาบแก่โทโมฮิสะทุกครั้ง
“ขอบใจนะ” คาซึยะพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยระหว่างทางเดินกลับบ้าน โทโมฮิสะที่เดินอยู่ข้างหน้าชะงัก และหันกลับมามองภาพน้องชายในชุดนักเรียนม.ต้น ดูแปลกตาสำหรับเขา นี่คาซึยะก็โตขึ้นมากแล้วสินะ แสงอาทิตย์ในยามเย็น ทำให้มองหน้าผู้เป็นน้องชายไม่ชัดนัก โทโมฮิสะจึงเลือกที่จะเดินกลับมาใกล้ๆ
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ”
“ขอบใจ ขอบใจโทโมะมากนะ”
“เรื่องอะไรหรอ” โทโมฮิสะทำหน้างง คาซึยะช้อนสายตาขึ้นมองพี่ชายอย่างยากลำบาก
“เรื่องที่โคกิแกล้งฉันวันนี้ ไม่สิ สำหรับทุกๆ เรื่องต่างหาก นายใจดีจังเลย”
“เฮ้อ นึกว่าเรื่องอะไร ฉันน่ะ ไม่ต้องการคำขอบใจหรอกนะ” โทโมฮิสะว่าพลางเกาหัวอย่างเซ็งๆ แล้วเดินจากไป
“แล้วนายต้องการอะไรล่ะ ฉันจะให้นายหมดเลย ฉันเลี้ยงไอติมก็ได้นะ” คาซึยะหิ้วกระเป๋าใบโตตามพี่ชาย และชนเข้ากับแผ่นหลังของโทโมฮิสะเข้าอย่างจัง เมื่อคนข้างหน้าหยุดเดินแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย คาซึยะหน้าแดงโดยไม่ทราบสาเหตุ โทโมฮิสะหันมามองน้องชาย ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ คาซึยะรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้า ใบหน้าที่เคยขาวจัดบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงสุกปลั่ง ความร้อนครอบคลุมทั้งใบหน้าและลามไปถึงใบหู
“สิ่งที่ฉันต้องการ คือ หัวใจของนาย” หัวใจของคาซึยะกระตุกวาบ เงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยความสับสน โทโมฮิสะค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ทำเอาคาซึยะหายใจติดขัด ริมฝีปากที่เกือบจะสัมผัสกัน หากแต่ก็แค่นั้น เหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง โทโมฮิสะเบือนหน้ากลับอย่างรวดเร็ว
“หลับตาทำไมนะ ฉันล้อเล่นต่างหาก” โทโมฮิสะขยี้ผมคาซึยะ แม้เขาจะเสียดายโอกาสเมื่อครู่ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าถ้ามันเกิดขึ้น คาซึยะจะยังยอมรับในตัวเขาหรือไม่
“ฉันจะให้นายนะ หัวใจของฉัน” โทโมฮิสะตะลึงกับประโยคที่ได้ยิน แต่เมื่อหันกลับมา แล้วเห็นว่าคาซึยะแลบลิ้นใส่ เขาก็ยิ้มขื่นๆให้ตัวเอง ก่อนจะวิ่งไล่เตะเจ้าตัวยุ่งไปตลอดทางกลับบ้าน
ความคิดเห็น