คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญา
บทที่ 3
เมื่อกี้โคยาม่าพูดว่าอะไรนะ โทโมฮิสะยังทำใจไม่ได้อย่างนั้นหรอ เรื่องอะไรกันล่ะ เรื่องการแต่งงานระหว่างพ่อกับแม่รึเปล่า ถ้าอย่างนั้น ประโยคที่ว่า... ต้องการความเป็นส่วนตัว.. ก็คงหมายถึงไม่อยากให้มีคนนอกมายุ่งสินะ ... งั้น ฉันก็เป็นคนนอกสำหรับนายอย่างนั้นหรอ
“คาซึยะ”
“ยูอิจิ มาเร็วกว่าที่นัดอีกนะเนี่ย” คาซึยะยิ้มพลางมองเวลา ก็มันยังไม่ถึงเวลานัดเลยนี่นา
ยูอิจิยิ้ม โอบเอวคนรักแทนคำตอบ ก่อนจะก้มหน้ามากระซิบข้างหู
“ก็ฉันน่ะ มีเวลาอยู่กับนายไม่มากแล้วนะ อีกสองเดือน ฉันก็เข้ามหาลัยแล้ว ถึงวันนั้น ก็ต้องมีการบ้านเต็มไปหมด เพราะงั้นแม้จะวินาทีเดียว ฉันก็อยากอยู่กับนาย” พูดจบยูอิจิก็ลากปากอุ่นๆ ผ่านแก้มเนียนก่อนจะหยุดนิ่งนานที่ริมฝีปากบางของคนรัก คาซึยะตอบรับสัมผัสอย่างไม่ขัดขืน เขาปล่อยให้ลิ้นของยูอิจิได้สำรวจโพรงปากชื้น หากแต่ภาพในมโนสำนึกตอนนี้ กลับกลายเป็นภาพของเมื่อคืนวาน ภาพของโทโมฮิสะที่จูบเขาในลักษณะเดียวกัน คาซึยะผลักอกยูอิจิเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะหายใจไม่ทัน ยูอิจิถอนริมฝีปากออกจากคนตรงหน้าอย่างอ้อยอิ่ง
“อะไรกันยูอิจิ มาถึงก็จะไม่ให้หายใจกันเลยรึไงนะ” คาซึยะแสร้งทุบไหล่ยูอิจิอย่างไม่จริงจังนัก จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาเห็นเงาใครอีกคนขณะที่ถูกยูอิจิจูบอยู่แบบนี้
“ก็บอกแล้วไง ว่าแม้จะแค่วินาทีเดียว ฉันก็อยากอยู่กับนาย ... หวานจังนะ ปากนายเนี่ย กี่ครั้งก็ไม่เบื่อ”
“ยูอิจิ นายแกล้งฉันอีกแล้วนะ” แม้จะพูดแบบนั้น แต่คาซึยะก็ยังยอมสงบนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก
“ไอติมเนี่ยหวานจังเลยนะ อร่อยมากเลยด้วย” คาซึยะยิ้มร่าเริง ขณะที่ในมือถือไอติมโคน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างคนรักในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“แต่ก็คงน้อยกว่าปากนายล่ะนะ” คาซึยะหันมามองตาเขียวพร้อมกับทุบไหล่ยูอิจิไปอีกหนึ่งที แต่ทำไมนะ ทั้งที่อยู่กับคนรัก แต่หัวใจของเขากลับรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน (มันไปอยู่กะยามะพีแล้วล่ะ เมะเอ๋ย)
“.....”
“คาซึยะ เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า”
“อ๊ะ เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่า นาย... ลามกจริงๆ” ว่าพลางยิ้มให้คนรัก
“ไม่นะ ... ไม่ใช่แค่พูด แต่ฉันน่ะ ชอบทำด้วยต่างหาก...” ไอติมในมือไม่ได้มีรสชาติอีกต่อไป คาซึยะปล่อยมันร่วงลงพื้นทันทีที่ริมฝีปากอุ่นจัดของยูอิจิประกบลงบนริมฝีปากตน มือทั้งสองข้างไขว่ขว้าหาที่ยึดก่อนที่จะทรุดลง ดีนะที่นั่งบนเก้าอี้ ไม่อย่างนั้นขาทั้งสองข้างของเขาคงรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว
ขณะที่คนสองคนกำลังดื่มด่ำอยู่กับความสุข อีกคนที่บังเอิญผ่านมากลับเบือนหน้าหนีและรีบสาวเท้าจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว
“เมื่อคืนก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย ไม่อยากให้ฉันย้ายออกจากบ้าน วันนี้คงลืมไปแล้วสินะ ก็มีคนที่ตัวเองรักอยู่ข้างๆ ทั้งคนนี่นะ”
ทั้งที่ตั้งใจจะมาเดินเล่นเพื่อจดจำภาพความทรงจำดีดีที่เคยมีระหว่างเขากับคาซึยะ แต่โทโมฮิสะกลับต้องพบภาพบาดตาที่ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่ได้สำคัญอะไรกับคาซึยะเลย เขาสลัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ภาพที่เห็นก่อนหน้า ก่อนที่จะลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรงบนม้านั่งตัวยาวที่วางอยู่อีกฟากหนึ่งของสวนสาธารณะ
“นี่โซระ อย่าแกล้งน้องสิลูก เห็นมั้ยน้องเปื้อนหมดแล้ว” ภาพของคุณแม่ยังสาวเอื้อมมือไปหยิบเศษใบไม้ออกจากหัวของลูกชายคนเล็ก โดยมีลูกชายอีกคนยืนหัวเราะอยู่ไม่ห่าง
“ฮะฮ่า หัวเคนจังมีต้นไม้งอกออกมาด้วย อีกหน่อยนกก้อจะมาทำรัง จิ๊บๆๆ เต็มไปหมด” พี่ชายคนโตยังคงหัวเราะสดใส แต่แล้วเสียงหัวเราะก็เงียบลง เมื่อใบหน้าน้อยๆ ของน้องชายเริ่มเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เด็กชายตัวโตกว่ารีบวิ่งไปประคองน้องชาย โดยมีแม่ยืนมองอยู่เงียบๆ
“เคนจัง อย่าร้องไห้นะ พี่แค่ล้อเล่นเอง พี่จะไม่ยอมให้นกตัวไหนมาทำรังบนหัวเคนจังหรอก พี่สัญญา นะ.. อย่าร้องไห้นะ”
“พี่โซระอย่าแกล้งเค้าอีกนะ สัญญาแล้วนะ”
“อืม พี่สัญญา”
ภาพตรงหน้าดึงโทโมฮิสะลงสู่ห้วงอดีตอีกครั้ง
“สัญญางั้นหรอ เรื่องงี่เง่าแบบนั้น คาเมะคงไม่จดจำสินะ”............. โทโมฮิสะพึมพำกับตัวเอง
ความคิดเห็น