~~Friends_ ลิขิตรักกระชากใจ~~

ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันของสองเรา

“ไปแล้วนะคะ” 

ฉันพูดทั้งที่คาบขนมปังไว้ในปาก ก้มลงใส่รองเท้าอย่างลวกๆ กระแทกกับพื้นแรงๆ สองครั้งเพื่อให้มันเข้าที่ ก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ก็เปิดเรียนวันแรกจะไปสายได้ยังไงล่ะจริงมั้ย

                ถึงสถานีรถไฟฟ้า ผู้คนจอแจฉันพยายามทำตัวเล็กที่สุดฝ่าฝูงชนเหล่านั้นไป ก้มมองนาฬิกาในมือด้วยหัวใจเต้นรัว อีกสิบห้านาที หว๋า! ฉันจะสายตั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี่ย ม่ายยยย +_+  ป่านนี้ตั้งโอ๋ต้องถึงห้องเรียนแล้วแน่เลย แต่ก็ดี อย่างน้อยฉันจะได้มีที่นั่งดีดีในห้องเรียนล่ะนะ 

                    คิดได้แค่นั้นก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกกระแทกอย่างแรง ตัวฉันเหมือนจะลอยละลิ่วออกนอกเขตเส้นอันตรายที่ขีดไว้บนพื้น ฉันหลับตาปี๋ รับโชคชะตา นี่หนูจะตายเพราะโดนรถไฟฟ้าเหยียบเหรอคะ (ยังกะนางเอกคุโรซากิ) ม่ายยย +_+ หนูยังไม่ได้แต่งงานเลยนะคร้า สวรรค์.... 

                ...หมับ... โอ้ว สวรรค์ได้ยินเสียงเรียกของหนูใช่มั้ยคะ ร่างกายของฉันถูกกระชากกลับมาปะทะกับร่างกายแกร่งของใครบางคน กลิ่นโคโลญจน์หอมสะอาดลอยมาปะทะจมูก ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก็ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้เลยนี่นา (ยกเว้นไอ่พี่ชายซกมกของฉันอ่ะนะ) แต่เดี๋ยวนะ..นี่มันชุดโรงเรียนฉันนี่นา

                “ระวังหน่อยนะครับ คนเยอะแบบนี้ โอกาสโดนเบียดตกลงไปมีมาก อันตรายนะครับ” โอ้ว เสียงทุ้มนุ่ม หน้าก็หล่อ

                “คะ ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

                รถไฟฟ้ามาแล้ว... เราค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในรถไฟฟ้า (เรียกว่าไหลไปตามฝูงชนน่าจะดีกว่า) การทรงตัวบนรถไฟฟ้าเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากลำบากสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉัน หาอะไรยึดไว้หน่อยน่าจะดี ฉันมองราวสีเหลืองที่ว่างอยู่ ยื่นมือขึ้นไป แต่ก่อนที่จะถึงมันก็โดนตาแก่พุงพลุ้ยคว้าไปซะก่อน แล้วยังจะมายักคิ้วให้ฉันอีกแน่ะ ตาแก่อ้วนเอ๊ย! รถไฟฟ้าเข้าโค้ง ผู้คนถูกเบียดเข้ามาอยู่รวมกัน ส่วนฉันน่ะหรอ ไม่ต้องพูดถึง... ถูกเบียดมาติดกับประตูรถไฟเรียบร้อยแล้ว  O-o แต่เดี๋ยวนะ ประตูนุ่มจังเลย แถมยังมีกลิ่นหอมที่คุ้นจมูกมากเลยด้วย ฉันเงยหน้ามอง ก่อนจะก้มหัวให้ในเชิงขอโทษ

                เขาขยับมือจากราวอันนั้น เหลือที่ว่างพอที่อีกมือ(น้อยๆ)จะเข้าไปจับด้วยได้ ฉันมองการกระทำนั้นด้วยหัวใจเต้นแรง อย่านะเว้ย อย่าชวนนะเว้ย

                “อีกตั้งหลายสถานีกว่าจะถึงโรงเรียน ถ้าไม่รังเกียจ จับด้วยกันก็ได้นะครับ”

                ....ปุ้งงงง..... เสียงเส้นเลือดในสมองแตก อากาศก็ไม่ได้ร้อน แต่รู้สึกถึงไอร้อนผ่านหน้าตัวเอง กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่รถไฟฟ้าก็ดันเข้าโค้งอีกครั้ง มือฉันคว้าราวเหล็กอันนั้นไว้โดยอัตโนมัติ เราอยู่ใกล้กันมาก จนรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รวยรินอยู่บนศีรษะ โอ๋ยยย เขินจังเลยเว้ยยยย

                “เป็นนักเรียนใหม่หรอครับ”

                “อ่ะคะ เพิ่งเข้าม. 4 น่ะค่ะ”

                “ก็ว่าอยู่ พี่มาโรงเรียนเวลานี้ทุกวัน ไม่เคยเห็นเจอเราเลยสักครั้ง”

                “ระ รุ่นพี่หรอคะ” นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย จะเขินทำไมฟะ ไม่มีอะไรน่าเขินเลย

                เสียงประกาศสถานีที่เป็นจุดหมาย เราก็ไหลตามฝูงชนออกมานอกรถ เหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นรุ่นพี่สุดหล่อซะแล้ว

....”โปรดเทียบเวลา... ขณะนี้เวลา 7 นาฬิการ 59 นาที 55 วินาที”.....

                เสียงเทียบเวลาเหมือนเสียงแม่ปลุกจากฝัน  ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ชั่วโมงนี้ต่อให้รุ่นพี่สุดหล่อ หรือจะเป็นซุปเปอร์จูเนียร์ ดงบังชินกิ หรือนิวส์ ก็ฉุดฉันไว้ไม่อยู่แล้ว



""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบไปหนึ่งตอน... เป็นยังไงกันมั่งคะ 
อย่าลืมให้ feed back นะ จะได้รู้ว่า ดีไม่ดียังไง
ติก็ได้นะ ชมยิ่งดีใหญ่
จะรอนะคะ
ขอบคุณค่ะ