[Fic Yaoi] ~~** May I Love you **~~ (P+Me)

ลำดับตอนที่ #2 : ย้ายออก

                

                “ไม่เป็นไรครับพ่อ เดี๋ยวผมยกขึ้นรถเอง” โทโมฮิสะว่าพลางรีบเข้าไปช่วยพ่อยกกระเป๋า

                “นี่แก จะไม่ไปบอกลาคาซึยะจริงๆ หรอ” 

                “มันยังเช้าอยู่เลยครับ ผมไม่อยากปลุกเขาน่ะ เมื่อคืนก็เห็นอ่านหนังสือจนดึก” ผมตอบโดยไม่มองหน้าพ่อ เพราะผมไม่ได้เข้าไปหาคาซึยะจริงๆ การกระทำเมื่อคืนคงทำให้น้องเกลียดผมเข้าแล้วจริงๆ ก็ดี การตัดใจมันจะได้ง่ายขึ้น

                “ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร มาริโกะ ถ้าคาซึยะตื่นแล้วก็บอกมันด้วยก็แล้วกัน เจ้านั่นก็ติดพี่ชายซะเหลือเกิน ถ้าตื่นมารู้ว่าขนของย้ายออกไปแล้ว จะร้องไห้แบบเด็กๆ รึเปล่าก็ไม่รู้” พ่อหันไปสั่งแม่ที่ออกมาส่งผม

                “ดูแลตัวเองดีดีนะโทโมฮิสะ แล้วแม่จะไปเยี่ยมนะจ๊ะ” แม่กอดผม ผมมีความสุขกับความอบอุ่นที่แม่ให้ผมมาตลอดเก้าปี แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้แม่เป็นคนอื่นสำหรับผมมากกว่าเพราะ คาเมะจะได้ไม่ต้องมาเป็นน้องชายผม

                “แม่ก็ดูแลตัวเองนะครับ แล้วก็ดูแลคาซึยะด้วย” ผมว่าพลางมองไปที่หน้าต่างชั้นสองอันเป็นที่นอนของคาเมะ ที่ป่านนี้เจ้าตัวคงยังนอนหลับสนิทในนิทราอันแสนสุข

                “ผมไปนะครับ” ผมก้าวขึ้นรถซึ่งพ่อสตาร์ทเครื่องรอไว้แล้ว แบบนี้เท่านั้นล่ะนะ ที่จะทำให้ฉันลืมนายได้ คาเมนาชิ คาซึยะ ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน ฉัน...ยามาชิตะ โทโมฮิสะ จะเป็นพี่ชายของนายได้สักทีสินะ

 

                เสียงนกและแสงแดดที่ส่องมาจากนอกหน้าต่างรบกวนการนอนของผม แม้ผมจะพยายามหนีมันสักเท่าไหร่ แต่ก็ดูจะไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าและปล่อยให้น้ำในฝักบัวไหล่รดลงมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทำไมหัวผมมันถึงได้หนักอึ้งอย่างนี้นะ ภาพในกระจกที่พร่าเลือนเนื่องจากหยดน้ำ แต่ผมก็ยังเห็นสภาพตัวเอง ตาช้ำๆ ที่ผ่านการร้องไห้มาตลอดคืน ผมร้องไห้หนักมาก มากจนกระทั่งเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมสลัดหัวไล่ความมึนงง และออกมาแต่งตัว แม้จะปิดเทอมแล้ว แต่วันนี้ผมก็มีนัดกับยู แม้ตอนนี้ความรู้สึกอยากไป มันจะไม่มีแล้วก็ตาม แต่ก็ยังต้องไป เพราะมีคนสอนผมว่า “คำสัญญาสำคัญที่สุด” แล้วนายล่ะ ทั้งที่เคยสัญญาว่าจะอยู่ดูแลฉันตลอดไป แต่นายก็ไม่รักษาสัญญา....

                “อ้าว คาซึยะ ตื่นแล้วหรอลูก วันอาทิตย์ทั้งที ตื่นแต่เช้าเชียวนะ” แม่พูดโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากเตาทำอาหาร ผมหลีกแม่ไปเปิดตู้เย็น ก่อนจะเปิดขวดนมรินใส่แก้ว แล้วนั่งลงดื่มในห้องครัว บางทีเครื่องดื่มเย็นๆ อาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้

                “พอดีผมมีนัดกับยูน่ะครับแม่... แล้วนี่พ่อไปไหนล่ะครับ ตั้งแต่ลงมายังไม่เห็นเลย”

                “เอ่อ.. พ่อ.. พ่อเค้าไปส่งโทโมฮิสะน่ะจ้ะ” แม่ละสายตาจากเตาทำอาหาร หันมามองผม

                “เปิดเทอมหน้า คาซึยะก็ต้องไปโรงเรียนคนเดียวแล้วนะ ต่อไปถ้าโดนใครแกล้ง จะร้องไห้แล้ววิ่งมาให้โทโมฮิสะช่วยก็คงไม่ได้แล้วสินะ”

                “แม่ก็ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ใส่ใจคนที่ไม่รักษาสัญญาพรรค์นั้นแล้วด้วย อยากจะไปไหนก็เชิญเลย” ผมวางแก้วนมที่ยังดื่มไม่หมดไว้บนโต๊ะ ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมออกไปข้างนอก

                ยังไม่ถึงเวลานัดกับยูอิจิ แต่คาซึยะก็หุนหันออกมาจากบ้าน เขาเดินฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางเส้นเดิมที่คุ้นตา เส้นทางที่เคยมีเขาและโทโมฮิสะเดินไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน คาซึยะเบ้หน้าอย่างไม่พอใจ ทำไมเขาต้องคิดถึงพี่ชายห่วยๆ พรรค์นั้นด้วยนะ เขาก้มมองนาฬิกาในมือ อีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด เขาควรไปที่ไหนดีนะ ที่ที่จะไม่มีภาพพี่ชายงี่เง่าแบบนั้น แต่ทันใดนั้น

                ~~ กริ๊งงงง กริ๊งงงงง~~ “  หลบหน่อยคร้าบบบบบ” โดยไม่ทันระวังตัว คาซึยะถูกจักรยานส่งของเฉี่ยวชน คาซึยะแค่ผละล้มลง แต่จักรยานพร้อมเจ้าของกลับลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ

                “นายขับรถยังไงของนายกันห๋า เอ๊ะ! เคจังหรอกหรอ เป็นยังไงบ้าง” คาซึยะรีบไปยกร่างของเพื่อนรุ่นพี่พร้อมกับช่วยยกจักรยาน

                “ราเมง ราเมงของช้านนนนน” โคยาม่าค่อยๆ คืบคลานมาเก็บกล่องใส่ราเมงอย่างน่าสงสาร

                “ฉันขอโทษนะเคจัง ถ้างั้น ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้แล้วกันนะ” คาซึยะหยิบเงินขึ้นมาจำนวนหนึ่งยื่นให้โคยาม่า

                “ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่สงสารราเมงพวกนี้น่ะ ที่มันไม่ได้ทำตามเจตนารมณ์ที่มันตั้งไว้ตั้งแต่แรก อ๊ะ ยังมีอีกสองชามที่อยู่ในสภาพดี นายกินอะไรมารึยัง เอ้านี่! ฉันให้” โคยาม่ายื่นชามราเมงที่ถูกหุ้มด้วยฟรอยด์ให้คาซึยะ คาซึยะรับมาอย่างงงงง

                “ฉันจะไปกินหมดได้ยังไงล่ะ ตั้งสองชามน่ะ นายเอากลับไปก็ได้นี่”

                “อีกอันหนึ่งก็ให้ยามะไง เจ้านั่นน่ะ ต่อให้สองชามมันก็กินหมด จริงสิ แล้วนี่มันหายไปไหนล่ะ” โคยาม่าทำท่าสอดส่ายสายตาหา ก่อนเหมือนจะนึกได้ ..อ๊ะ..  ยามะมันห่างๆ จากคาซึยะตั้งแต่คาซึยะมีแฟนแล้วนี่นา

                “นายเอากลับไปเถอะ ตอนนี้โทโมฮิสะ ไม่ได้อยู่ที่บ้านฉันแล้วล่ะ” คาซึยะพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งที่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึงคนคนนี้ แต่ทำไมต้องมีเรื่องให้พูดถึงด้วยนะ

                “หมายความว่าไงหรอ มันหนีออกจากบ้านหรอ นี่มันยังทำใจไม่ได้อีกหรอเนี่ย”

                “ย้ายออกจากบ้านต่างหากล่ะ เดี๋ยว! เคจัง เมื่อกี้นายว่าเค้าทำใจเรื่องอะไรน่ะ” คาซึยะพยายามตะโกนเรียกโคยาม่าที่ปั่นจักรยานออกไปอย่างรวดเร็ว

...................เกือบไปแล้วโคยาม่าเอ๋ย แกเกือบจะปูดความลับที่ยามะสั่งนักสั่งหนา เกือบโดนฆ่าแล้วสิแก.........


................................................................................................................................
มาอ่านแล้ว ชอบไม่ชอบยังไง 
ก้อเม้นท์ให้ด้วยนะ
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ