คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : # 1 Intro.....
เช้าวันแรกของการปิดเทอมที่ผมรอคอยมานานแสนนาน ในที่สุดมันก็มาถึง... ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดตรงไปยังห้องครัวซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นหอมยั่วยวนชวนน้ำลายสอ ผมฮัมเพลงเบาๆ ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตัว ก่อนจะมองไปยังเก้าอี้ตัวข้างๆ ซึ่งเป็นที่ประจำของน้องสาวสุดที่รักของผม ที่เวลานี้มันมีเพียงความว่างเปล่า....
“แม่ฮะ วันนี้น้องไม่กินข้าวหรอฮะ แปลกจริง ทั้งที่จะต้องเป็นคนแรกที่ถึงโต๊ะกินข้าวแท้ๆ” ผมว่า
“มันเป็นแผนการประท้วงแม่ ของรินะจังน่ะ” แม่บอกโดยพร้อมกับวางอาหารอย่างสุดท้ายลงบนโต๊ะ
“ประท้วง?? ประท้วงอะไรหรอฮะ” ผมถามอย่างงงง ก็ปกติรินะเคยพลาดเรื่องกินซะที่ไหน
แม่ไม่ตอบอะไร ก่อนจะเช็ดมือลวกๆ กับผ้ากันเปื้อนแล้วหลีกผมขึ้นไปยังห้องของรินะ และผมก็ตามขึ้นไปด้วยความอยากรู้
รินะยังคงม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม เมื่อเธอรู้ว่าพวกเราเข้าไป เธอก็รีบหันหลังให้พวกเรา ผมยืนมองตาปริบๆ พร้อมกับทำหน้างง รินะไม่เคยทำตัวมีปัญหาเลยสักครั้ง เธอเป็นลูกที่ดี แล้วก็เป็นน้องที่น่ารักของผมตลอดมา ...เอ...หรือว่านี่รินะจะเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแล้ว....หรือว่าจะมีปัญหาเรื่องผู้ชาย...ไม่ได้นะ...รินะยังเด็ก...แล้วผมก็หวงน้องสาวมากด้วย ...ไอ้ผู้ชายคนไหนที่จะมาเป็นน้องเขยผม ...ต้องผ่านการเซนเซอร์จากผมซะก่อน ฮึ!
“รินะ ...ลูกอย่าประท้วงแม่ด้วยวิธีนี้เลย ยังไงแม่ก็ไม่ยอมให้ลูกไปหรอก” แม่ยืนพูดพร้อมกับเก๊กหน้าโหด ...โหดจริงๆ เท่าที่ผมเคยเห็นมา
“ไม่...ถ้าแม่ไม่ให้หนูไป หนูก็จะไม่กินข้าว ไม่อาบน้ำ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น หนูจะนอนอยู่แบบนี้ ให้ตัวเน่าตายไปเลย” รินะยังคงดึงดันคำเดิม
“ต่อให้ลูกเน่าอยู่ตรงนี้จริงๆ แม่ก็จะไม่ปล่อยให้ลูกไปหรอก มันอันตรายเกินกว่าที่เด็กสาวอย่างลูกจะไปในที่แบบนั้น บอกตรงๆ ว่าแม่เป็นห่วง ดูนักร้องพวกนั้นแต่งตัวเข้าสิ ...แถมหน้าตาก็ยังกับพวกโจร” แม่ว่าพลางมองไปยังโปสเตอร์ที่ปิดไว้ตรงข้างฝา ผมมองตามแม่ไปยังรูปนักร้องพวกนั้น...อืมม จริงอย่างที่แม่ว่าจริงๆ ด้วย ดูการแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม ...ออกแนวน่ากลัวจริงๆ ด้วย
“อิคุตะคุงของหนูเค้าไมได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย เค้าเป็นคนหล่อ แล้วก็ใจดีมากๆ ด้วย แม่ให้หนูไปเถอะนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะแม่ คอนเสิร์ต open house ไม่ได้มีบ่อยๆ นะคะ ถ้าหนูไม่ได้ไปคราวนี้ หนูคงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ” รินะทำท่าเหมือนจะร้องไห้เลยตอนนี้...มันทำให้หัวอกคนเป็นพี่ชายอย่างผมเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“แม่ไม่ยอมให้น้องไป เพราะน้องเป็นผู้หญิงใช่มั้ยครับ งั้นถ้าผมไปเป็นเพื่อนน้องล่ะครับ แม่จะอนุญาตรึเปล่า”
.............................................................................................
ไม่อยากจะบอกเลยว่า ถ้าเป็นไปได้ ณ ตอนนี้ผมอยากย้อนเวลากลับไปแล้วปล่อยให้รินะเน่าตายคาเตียงจริงๆ เพราะว่าตอนนี้ผมอยู่ใน House of paradise ซึ่งเป็นสถานที่จัดแสดงคอนเสิร์ตของวง Paradise Kiss นักร้องวงเจ-ร๊อคหน้าโจรที่แม่ผมพูดถึงนั่นแหละครับ ผมเข้าใจแม่เลย ว่าทำไมถึงไม่อยากปล่อยให้รินะมาคนเดียวในที่แบบนี้ เสียงเบส เสียงกลองกระแทกจนหัวใจผมจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว ขนาดยกมือขึ้นมาปิดหู ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน นี่ขนาดยังไม่ได้แสดงสดนะเนี่ย เสียงเพลงก็แทบจะฆ่าผมอยู่แล้ว ....ผมหันไปมองเด็กผู้หญิงข้างๆ ผม พื้นที่ผิวส่วนใหญ่ของหล่อนถูกเจาะแล้วร้อยด้วยตุ้มเหล็กมากมาย แม้กระทั่งลิ้น ดีนะครับเนี่ย ที่ไม่เจาะลูกกะตาด้วย ผมหันมามองน้องสาวผม ตอนแรกรินะก็ดึงดันจะแต่งแนวนั้นมาเหมือนกัน แต่เมื่อโดนแม่ยื่นคำขาดว่าหากแต่งตัวแบบนั้นแม่จะไม่ให้ออกจากบ้าน รินะจึงต้องยอมแต่งชุดสไตล์โลลิต้ามาแทน ...ซึ่งผมว่ามันก็น่ารักดี แต่ดูจะทำให้เราสองคนแปลกแยกจากคนอื่นชัดเจน...
ทันทีที่นักร้องพวกนั้นขึ้นเวที เหมือนคลื่นมหาชนพรั่งพรูกันเข้ามา มันดันผมให้เซไปเซมาจนผมเวียนหัวไปหมด เสียงเบส เสียงกลอง (และตอนนี้มีเสียงกรี๊ดจนปรอทแตกข้างๆหูอีก) ทำผมอึดอัดจนอยากอ้วก แต่เมื่อหันไปเห็นสีหน้าเปี่ยมความสุขของรินะแล้ว ผมก็พอจะยิ้มออก
“พยายามเข้านะ พี่โทโมะ” ผมอ่านปากรินะออกว่าอย่างนั้นแต่ไม่ได้ยินเสียงน้องสาวผมเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ผมไม่ได้ซึมซับอะไรกับนักร้องหน้าโจรเหล่านั้นหรอกครับ ผมแค่ภาวนาว่าเมื่อไหร่ ...มันจะจบลงเท่านั้นเอง
.........................................................
เสียงเบส เสียงกลองสงบลงแล้ว เหลือเพียงเสียงกรี๊ดที่ดังมาก จนนักร้องนำต้องบอกให้เหล่าสาวกสงบลง นั่นแหละ ผมถึงได้เอามือที่อุดหูออกและมองหน้าคนบนเวทีอย่างเต็มตา วงนี้มีสมาชิกทั้งหมด 5 คน ประกอบด้วยมือกลอง มือเบส มือกีตาร์ มือคีย์บอร์ด แล้วก็นักร้องนำ คนที่รินะชอบเค้าเล่นคีย์บอร์ดครับ ..รู้สึกจะชื่อ อิคุตะ โทมะ ... เป็นคนเดียวที่ผมจำได้...และตอนนี้ ผมแยกเค้า 5 คนออกจากกันไม่ได้เลยครับ...มันเหมือนกันไปหมด ทั้งทรงผม กับการแต่งหน้า แต่งตาสีดำเป็นแพนด้านั่นอีก
“ไง สาวก ของ paradise kiss” กรี๊ดดดด....... -*-
“วันนี้เหล่าสาวกจะได้พบกับความเป็นส่วนตัวของพวกเราทั้ง 5 คน แบบแนบชิด” กรี๊ดดดดดดดด.... -*-‘’
มันจะกรี๊ดอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย...หูผมจะแตกอยู่แล้ว...แต่พอหันไป เห็นรินะยืนกรี๊ดจนหน้าแดง ผมก็เลิกก่นด่าเด็กสาวเหล่านั้นทันที
คราวนี้ไอ้นักร้องนำ ที่ชื่อ ชิน หรือ จิน อะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับก็จัดการแบ่งเหล่าสาวกออกเป็นกลุ่มๆ แล้วก็พาพวกเราไปทัวร์บ้านของพวกเค้า เรียกว่าละเอียดยิบทุกซอกทุกมุม ...ผมเห็นแววตาผิดหวังของรินะจังที่เดินตามมาไม่ห่าง ...เพราะว่าหัวหน้ากรุ๊ปทัวร์ของเราเป็นเด็กน้อยที่สุดในวง ...มัสสึดะ ทาคาฮิสะ ...ซึ่งผมคิดว่าหมอนี่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดแล้วล่ะ
“เป็นอะไรไปรินะจัง” ผมถามขณะเดินตามหัวหน้าทัวร์เดินเข้าห้องนู้นออกห้องนี้พร้อมกับมีเสียงกรี๊ดเป็นระยะๆ กรี๊ดแม้กระทั่งพรมเช็ดเท้าของนิชิกิโดซัง... -*-
“หนูอยากไปกับอิคุตะซังมากกว่านี่นา” รินะทำหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง
“แต่ยังไงเราก็ได้เดินดูทั่วๆ อยู่แล้วนี่นา” ผมปลอบ
“แต่หนูอยากฟังอิคุตะซังเล่าถึงห้องตัวเองด้วยตัวเองนี่นา” รินะเริ่มโวยวายอีกรอบ
“ก็ได้ งั้นตามมา” ผมลากน้องสาวตัวดีของผม ออกจากห้องซึ่งนำโดยมัสสึดะ เปิดเข้าห้องนู้นออกห้องนี้ เพื่อตามหากรุ๊ปของอิคุตะซัง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไอ้ครั้นจะให้ไปรวมกับกลุ่มของมือเบสที่น้องผมเรียกว่า อุจิซัง น้องผมก็ไม่ยอมอีก...เราเลยต้องทำตัวเหมือนนักย่องเบามาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องหนึ่งซึ่งไม่มีใครอยู่ ...แต่ทันทีที่เปิดห้องเข้าไป รินะก็กรี๊ดขึ้นมา จนผมต้องรีบเอามือปิดปากเจ้าหล่อนไว้ ก่อนที่จะถูกจับได้ ว่าแอบหนีออกจากกลุ่ม...
“อะไร!! ร้องเสียงดังแบบนี้เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก” ผมดุ รินะหลบตาทำเสียงอ่อย
“ก็เค้าดีใจนี่นา เอางี้ เค้าจะดูต้นทางให้ พี่โทโมะเก็บผมอิคุตะซังให้เค้าสักสามสี่เส้นนะ” รินะว่าพลางยกมือไหว้ หลับตาปี๋เพื่อรอคำตอบ
“ห๋า!! จะเอาไปทำอะไร”
“นะนะนะ พี่โทโมะ เค้าบอกว่าถ้าเอาผมคนที่เรารักไปใส่ไว้ใต้หมอน ความรักจะสมหวังไง นะนะนะ” รินะทำหน้าออดอ้อน
“ก็ได้ ก็ได้ ไปดูต้นทางให้ดีเลยไป” ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องสาวไปอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการขโมยเส้นผม....เฮ้อ~ ผมเริ่มเหมือนคนโรคจิตเข้าไปทุกทีแล้ว...
......................................................................................................
หลังจากได้ของตามที่รินะต้องการแล้ว เราก็กลับออกมาทันรวมกลุ่มของมัสสึดะซังพอดิบพอดี ผมถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะลากเจ้าตัวดีขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ...คืนนี้ผมคงนอนหลับเป็นตายแน่ๆ
รินะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเส้นผมที่ได้มาตลอดทางจนผมคิดว่าน้องผมเป็นบ้าไปแล้ว ...แต่ผมก็ดีใจนะที่ทำให้เค้ามีความสุข
“ชอบเค้าขนาดนั้นเลยหรอ” ผมถาม
“พี่โทโมะไม่เคยมีความรักอ่ะ ไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกหนูหรอก” รินะย้อน
“หรอออออ” ผมว่าพลางขยี้ผมน้องสาวอย่างเอ็นดู
แล้วแท็กซี่ก็มาจอดส่งพวกเราหน้าบ้าน แม่รีบถลันออกมาหาผมอย่างร้อนรน
“โทโมะจัง ทำไมกลับซะดึกเลย แม่โทรไปก็ไม่รับโทรศัพท์นึกว่าเกิดอะไรขึ้นซะอีก” สายตาแม่เป็นห่วงแต่ก็ไม่วายดุเหมือนเคย
“พอดีมันมี special session เป็นการพาชมบ้านแบบ exclusive น่ะค่ะแม่ หนูได้เห็นห้องนอนของอิคุตะซังด้วยนะคะ ชวนฝันสุดๆไปเลยค่ะ...ส่วนเรื่องมือถือ หนูคิดว่าดังขนาดนั้นยังไงก็ไม่ได้ยิน หนูก็เลยปิดเครื่องน่ะค่ะแม่” รินะยิ้มแหยๆ
“แล้วลูกล่ะ โทโมะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ แม่เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย” แม่หันมาหาผม
“ผมไม่เห็นรู้สึกเลยครับ ผมตั้งระบบสั่นไว้... เฮ้ยยย!!!” โทรศัพท์ไม่อยู่ในกระเป๋ากางเกงซะแล้ว
“อะไรคะพี่โทโมะ” รินะทำหน้าตกใจ
“มันต้องหล่นตอนที่หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาห่อเส้นผมนั่นแน่เลย” ผมเครียด
ความคิดเห็น