[JinP] อยากให้เธอกลับมา

เนื้อเรื่อง

                ลมทะเลที่พัดมากระทบใบหน้าในฤดูหนาวอันเย็นเยียบพัดพาความแห้งแล้งและเหน็บหนาวเข้ามากระทบผิวเนื้อ  น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเหน็บใดๆ ที่ผิวหนังเลย ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆ ก้าวแล้วก้าวเล่า ...บนเส้นทางที่คุ้นตา แล้วพลันผมก็เห็นบุคคลที่ผมเฝ้ารอมาตลอด คนที่จากผมไป โดยไม่บอกลา .... ความดีใจรื้นขึ้นในอก ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แล้วโผเข้าหาอ้อมกอดที่คุ้นเคย แต่ไม่ทันที่ผมจะได้รับไออุ่นนั้น  ร่างสูงก็หันหลังจากไปพร้อมกับใครบางคน....ผมตะโกนสุดเสียงเพียงเพื่อหวังให้เค้าไม่จากไป.....

                “.... อย่าไป!!!”

                ร่างบางผวาตื่นขึ้นจากความฝัน พร้อมๆ กับบานประตูห้องนอนที่เปิดออก  ร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อยชะโงกหน้าเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง        

                “เป็นอะไรรึเปล่าพี ตะโกนซะดังลั่นเชียว”  ร่างสูงเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆ ก่อนถามด้วยความเป็นห่วง

                “ไม่เป็นไรหรอก ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ”  คนที่ถูกถามว่าพลางเอามือเช็ดเหงื่อที่ชุ่มอยู่ตามไรผม

                “ไม่เป็นไรก็ดี รีบอาบน้ำนะ เดี๋ยวไปไม่ทันงานเริ่ม ... เรียวเอาตายแน่”  ร่างสูงทำหน้าเมื่อย  เมื่อนึกถึงเพื่อนตัวเล็กหน้าโหด

                “อืม เดี๋ยวชั้นจะรีบไปอาบเดี๋ยวนี้แหละ โทมะรอชั้นเดี๋ยวนะ”  แล้วร่างบางก็ลุกหนีหายเข้าห้องน้ำไป

                ไม่ถึงยี่สิบนาที ยามะพีที่อยู่ในชุดเสื้อเชิตสีขาว แขวนเสื้อสูทไว้บนแขนก็รีบกระหืดกระหอบลงมา ก่อนจะยิ้มหวานให้โทมะหนึ่งที

                “ไม่สายใช่มั๊ย”  ร่างบางยิ้มจนตาปิด

                “อืม ... พอมีเวลาแวะไปรับยูคุงหน่อยดีกว่า จะได้เข้างานพร้อมกัน .... เห็นนายยิ้มได้แบบนี้ชั้นก็มีความสุขนะ”  โทมะว่าพลางเดินนำไปที่รถ

                “ทำไมล่ะ”  คนหน้าหวานเดินตามมาพร้อมกับพยายามสวมเสื้อสูทไปด้วย

                “ก็นึกว่าจะไปร้องไห้ในงานแต่งเรียว”  คนตอบเสไปเรื่องอื่น ด้วยไม่อยากย้ำเรื่องใครบางคน ที่ยามะพีคงไม่อยากพูดถึง

                “ไม่หรอก ยังไงซะเพื่อนแต่งงาน เราก็ต้องมีความสุขด้วยสิจริงมั๊ย ... ก็แค่เครียดนิดหน่อย ว่าต่อไปจะไปเมากับใครเท่านั้นเอง”

                โทมะลอบยิ้มด้วยรู้นิสัยเพื่อนหน้าหวานและเพื่อนตัวเล็กหน้าโหด ที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวในวันนี้ว่าชอบแอบหนีไปดื่มกันมากขนาดไหน  ด้วยความที่อยู่วงเดียวกัน ก็เลยมีเวลาว่างตรงกัน และสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆ ...

 สนิทกันมากกว่าคนอื่นหรอ??

 นั่นก็เป็นสิ่งที่โทมะมองแค่ฝ่ายเดียว  แต่สำหรับยามะพีแล้ว อาจจะไม่มีใครมาแทนที่คนๆ นั้นได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม....

                หลังจากแวะรับชิโรตะ ยูขึ้นรถ บรรยากาศในรถก็ครึกครื้นขึ้น แต่ละคนขุดเอาเจ้าบ่าวมาเผาซะไม่มีชิ้นดี ไม่ว่าจะเป็นวีรกรรมตั้งแต่เด็กๆ ความปากหมา ขี้แกล้ง จนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่อยู่ในแกงค์จันจิด้วยกัน

                “เอ้อ พูดถึงเดอะแกงค์ ไม่รู้ว่าไอ้จินมันจะมาด้วยรึเปล่าเนอะ คิดถึงมันชิบ”  ชิโรตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเริงร่า

                “......”

                ความเงียบเกิดขึ้นฉันพลัน  ชิโรตะมองหน้าโทมะกับยามะพีสลับกันไปมา ก่อนจะเกาหัวแกรกๆ โทมะจึงรีบตอบก่อนบรรยากาศจะเปลี่ยน

                “ต้องมาสิ เพื่อนสนิทแต่งงานทั้งที”

                “โห แต่มันก็ใจดำเหลือเกินนะ กลับมาจากอเมริกา ไม่มีบอกเพื่อนสักคำ คิดถึงมันใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย”

                “เว่อร์จริงๆ ... งานแต่งคิวต่อไป แกแต่งกะไอ้จินเลยดีมั๊ย จะได้อยู่ด้วยกันตลอด”  โทมะว่าพลางหัวเราะกับท่าทางครั่นเนื้อครั่นตัวของชิโรตะ

                “ฮึ่ยยยย ไม่เอาหรอก ชั้นไม่ชอบแบบไอ้จินมัน ถ้าสวยๆ กับพีล่ะก้อ พอลุ้นอยู่”  ชิโรตะว่าพลางยื่นหน้าไปแกล้งยามะพี แต่ก็โดนฝ่ามือยันหน้าผากเอาไว้ซะก่อน

                “ถ้านายว่าชั้นสวยอีกคำเดียว ชั้นชกนายดั้งหักจริงๆ ด้วย”  แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นลั่นรถ

                คำพูดของยามะพีเปรียบเหมือนประกาศิตที่หยุดทุกอย่างได้ ...เป็นอย่างนี้มาเสมอ ... แม้ยามะพีจะบอกว่าตัวเองไม่ได้สวย ไม่ได้บอบบาง ไม่ต้องการความทะนุถนอม แต่ตลอดเวลาเป็นสิบปีที่คบกัน ทุกคนก็จะพร้อมกันใจดูแลร่างบางด้วยความเต็มใจเสมอ ยามะพีเปรียบเหมือนเป็นหัวใจของกลุ่ม เป็นคำชี้ขาดในทุกๆ เรื่อง  แค่ยามะพีบอกว่า

 หยุด ! ทุกอย่างก็จะนิ่ง .... แค่ยามะพีเอ่ยปาก ทุกอย่างที่ไม่เหนือความสามารถของเพื่อน ทุกคนก็พร้อมที่จะทำให้ ... แต่มีอยู่อย่างเดียว ที่ไม่ว่าจะทั้งสั่ง ทั้งอ้อนวอนขอร้อง ก็ไม่มีวันเป็นจริง .... อยากให้จินกลับมา.....

                สามหนุ่มเดินเข้ามาถึงบริเวณงาน ที่ถูกตกแต่งประดับประดาไว้ด้วยดอกไม้สีขาวเกือบทั้งหมด

                “โห เจ๋งว่ะ เรียวมันรสนิยมดีนะเนี่ย”  ชิโรตะว่า

                “ใครว่า เมียมันสั่งต่างหาก”  โทมะทำหน้าทะเล้น

                “โอ้ นี่มันทำท่าจะกลัวเมียตั้งแต่ยังไมได้แต่งเลยหรอวะ”  แล้วเสียงหัวเราะประสานกันก็ดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย

                “เจ้าชู้อย่างเรียว ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ถึงจะอยู่”  ยามะพีว่า

                “แล้วอย่างนายล่ะ ต้องเจอแบบไหน ...ถึงจะอยู่”  ร่างบางหุบยิ้มอย่างกะทันหัน ตัวแข็งหน้าชาไปหมด เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู ที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

                “อ้าว ไอ้จิน ชั้นมองหาแกตั้งนาน เป็นไงมั่งวะ คิดถึงชิบ”  ชิโรตะเป็นคนแรกที่ปรี่เข้าไปหาจิน กอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความคิดถึง ตามด้วยโทมะ  ร่างบางมองภาพตรงหน้าอย่างพร่าเลือน

.... ถ้าผมเดินเข้าไปหาเค้าตอนนี้ เค้าจะหายไปอีกมั้ยนะ.....

                “เฮ้ย พีเป็นอะไร มานี่สิ ...ดีใจจนช็อคแหงๆ”  ชิโรตะยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินมาลากตัวผมเข้าไปหาจิน ผมเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้  ร่างสูงเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะกอดผมไว้แน่น ผมตอบสนองอ้อมกอดนั้น พยายามกลั้นน้ำตาอย่างที่สุด ไม่ให้มันไหลออกมา .... ผมคิดถึงเค้าเหลือเกิน

                “ชั้นคิดถึงนายนะ” 

                เสียงกระซิบเบาๆ ที่ได้ยินกันแค่สองคน ทำให้ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ...อีกเดี๋ยวเหอะ ถ้ามีใครเห็น คงต้องมีคนล้อผมแน่ๆ

                “เฮ้ย! นี่มันงานแต่งงานชั้น หรืองานแต่งงาน ไอ้จินกับยามะพีกันแน่วะเนี่ย สักขีพยานเพี๊ยบเลย”  คนตัวเล็กปากดีแซวอย่างไม่จริงจังนัก ผมผละจากอ้อมแขนของจินแล้วหันมามองเรียวตรงๆ  เรียวยิ้มราวกับเข้าใจความรู้สึกทุกอย่างของผม ก่อนจะเดินเข้ามาหาผมและกอดปลอบอย่างที่เรียวชอบทำ

                “เฮ้อ นายขี้แยแบบนี้แล้วชั้นจะวางใจทิ้งนายไปแต่งงานได้ยังไงเนี่ย”  เรียวว่าพลางลูบหัวผมเหมือนเด็กๆ

                “งั้นนายก็ยกเลิกงานแต่งงานกับแฟนนายแล้วมาแต่งกับยามะพีสิ ได้ดูแลกันตลอดชีวิตเลยนะ”  ชิโรตะพูดยั่ว

                “เฮ้ย ได้ไง....เมียชั้น ชั้นก็รักของชั้น ...เพื่อนชั้น ชั้นก็รัก ...แต่ชั้นก็มั่นใจว่ามีคนดูแลยามะพีได้ดีกว่าชั้นด้วย”  เรียวว่าพลางส่งสายตาไปทางคนตัวสูง

                “แล้วนี่แฟนนายไปไหนล่ะ ปล่อยให้เจ้าบ่าวมายืนโสดอยู่แถวนี้ได้”  โทมะถาม

                “อยู่กับเพื่อนเค้าทางนั้นแหละ  ปล่อยเค้าหน่อย เพราะตั้งแต่คืนนี้ไปชั้นจะทำให้เค้าลืมคนอื่นไปเลย”  เรียวยิ้มเจ้าเล่ห์

                “เฮ้ยยย “  เสียงโห่ เสียงแซวประสานกัน ผมมองภาพบรรยากาศตรงหน้าแล้วพลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย  นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเราไม่ได้กลับมาเป็นแบบนี้ .... ตั้งแต่วันนั้น วันที่จินจากไป

                “ชั้นว่า ชั้นจะออกจากคัตตุนนะ”

            ประโยคแรกที่จินพูดกับผมในวันนั้นทำให้ผมตกใจไม่น้อย แม้ผมจะได้ยินข่าวลือมาก่อนหน้านี้แล้วว่า จินอยากจะออกจากวง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

            “ออกจากคัตตุนแล้วจินจะทำอะไร”

            “ยังไม่รู้เลย ตอนนี้แค่อยากออก”  จินตอบตามสไตล์ของจิน

            “.....”

            “นายจะไปกับชั้นมั๊ย”

            “ไปไหน”

            “อเมริกา”

            “จะไปได้ยังไง สัญญากับบริษัทก็ยังอยู่ ไหนจะเรียว ไหนจะนิวส์ ชั้นไปไม่ได้หรอก”

            “.....”

            “ถ้านายต้องเลือกระหว่างความรักกับความฝัน นายจะเลือกอะไร”

            “อะไรของนาย อยู่ๆ เปลี่ยนเรื่องเร็วจนชั้นตามไม่ทันเลย”

            “เลือกมาสิ ...ความฝัน หรือ ความรัก”

            “ถ้าความฝันมันเกี่ยวพันถึงคนอื่นด้วย การเลือกแค่ความรักก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป”

            “อย่างนั้นหรอ”

                แล้วหลังจากนั้นไม่นาน จินก็บินไปอเมริกา โดยที่ไม่ได้บอกผม ผมติดตามข่าวของจินผ่านจอทีวีเหมือนเป็นคนอื่น จินไม่เคยโทรมาหา ไม่เคยเมลมา จะว่าไป ...ไม่เคยติดต่อกลับมาด้วยซ้ำ รอยยิ้มที่ผมเคยได้รับเสมอๆ ผมต้องมองมันผ่านหน้าจอทีวี ผมฟังภาษาอังกฤษไม่เอาไหนของจินแล้วได้แต่อมยิ้มกับตัวเอง  ผมมองทุกอย่างที่เป็นตัวตนของจินผ่านทีวีทั้งนั้น ตอนมีคอนเสิร์ตจิน ผมก็ไปดู ...ไปดูในฐานะแฟนเพลงคนหนึ่ง.... ไม่ใช่เพื่อนที่จินเคยบอกว่ารักนักรักหนา

            “อะไรอ่ะจิน”   ผมถามอย่างสงสัย เพราะเห็นจินทำท่าลับๆ ล่อๆ ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง

            “โห เห็นหรอ ไม่เซอร์ไพรส์เลย”

            “เซอร์ไพรส์อะไร”

            “สร้อย ... ไปทำสร้อยมา ทำกันทั้งบ้านเลย เรโอะด้วย”

            “แล้วไง”

            “มันเกินมาเส้นหนึ่ง”

            “แล้วไง”

            “ก็....จะใส่พร้อมกันสองเส้น มันก็ตลก”

            “.....”

            “ก็เลยแบ่งให้พีเส้นหนึ่ง”

            “แล้วทำไมไม่ให้ดีดี”

            “ก็จะเซอร์ไพรส์ไง”

            “ไหนดูหน่อย”

            “.....”

            “Jin Akanishi  .... แล้วให้ชั้นใส่เนี่ยนะ”

            “อืม งั้นสิ แสดงความเป็นเจ้าของไปในตัวเลยไง มาใส่ให้”  จินสวมสร้อยให้ผมก่อนจะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

            “เจ้าของอะไร”    ผมมองหน้าจินงงงงเพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะมามุกไหน

            “ ก็เป็นเพื่อนที่รักที่สุดไง อีกอย่าง จะได้มีจินคนนี้อยู่ใกล้ๆ ตลอดด้วย”

            “ตอนนี้ก็อยู่ใกล้ตลอด ยิ่งกว่าสร้อยอีก เหลือก็บอกมาเหอะ”

            “.... ก็เผื่อวันหนึ่งมันต้องอยู่ไกลกันไง จะได้คิดถึง“

       .................................................................................................................

                ผมเผลอแตะสร้อยที่คอตัวเองอย่างลืมตัว ก่อนจะลดมือลงเมื่อนึกขึ้นได้ ภาพตรงหน้าเป็นคู่บ่าวสาวที่กำลังสวมแหวนให้กันด้วยความรัก ผมมองเรียวอย่างขำๆ คนขี้อายอย่างเจ้านั่น กว่าจะจูบเจ้าสาวได้ถูจมูกจนแดงไปหมด หลังจากสวมแหวนแล้วทุกคนก็มารวมกันหน้าโบสถ์เพื่อรับช่อดอกไม้สีขาว ที่เชื่อกันว่า หากใครได้รับดอกไม้จากงานแต่งงาน จะเป็นคนต่อไปที่ได้แต่งงาน ....

                ผมไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นหรอก...

                “เฮ้ย ไอ้จิน ....แกได้หรอ”

                ผมหันควับไปทางต้นเสียง เห็นช่อดอกไม้ในมือจิน พร้อมกับเจ้าตัวที่เกาหัวอย่างเก้อๆ ผมมองหน้าจินสลับกับช่ออกไม้ในมืออย่างงงงง  ดูเจ้าตัวจะยินดีไม่น้อย

                “โห แก ไอ้เสือปีนไว ที่แท้ก็มีเมียเก็บไว้ล่ะสิ รีบแย่งใหญ่เลยนะโว้ย”  ชิโรตะพูดอย่างหมั่นไส้

                “ไม่ใช่อย่างนั้น เค้าเรียกสร้างโอกาสให้ตัวเองโว้ย ยู”  จินยิ้มจนตาหยี

                “สร้างโอกาสอะไรวะ หล่อๆ อย่างแก พูดคำเดียว สาวๆ เดินตามเป็นพรวน”  โทมะอดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อน

                “ก้อถ้าสาวๆ มันก็ง่ายไง”  จินละคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินตรงมาหาผม ซึ่งยืนอยุ่ตรงมุมของโบสถ์ แล้ว จินก็ยื่นช่อดอกไม้นั่นให้ผม

                “อ่ะ อยากได้หรอ เห็นยืนมองอยู่นานแล้ว”

                “อ๊ะ เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้น ดอกไม้แต่งงานเนี่ย จะให้กันง่ายๆ ได้ยังไง”

                “อ้าว ก็นึกว่านายอยากจะแต่งก่อน” 

                “ไม่ล่ะ ชั้นคงรอให้นายแต่งไปก่อน”

                “หรอ คิดเหมือนชั้นเลย ชั้นก็กะจะรอแต่งทีหลังนายเหมือนกัน”

                “อ้าวเฮ้ย แล้วแบบนี้ พวกแกสองคนจะได้แต่งงานมั๊ยวะ เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาอยู่ได้” ชิโรตะอดรนทนไม่ไหว ตะโกนออกมาจากอีกด้าน

                “งั้น ... เราแต่งพร้อมกันเลยดีมั๊ย”  จินถามเสียงเบา ผมไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นดีพอ จึงได้แต่เงยหน้ามอง ผมเห็นประกายวิบวับในดวงตาของจิน และรอยยิ้มหวานที่มุมปาก

                “ชั้นอาจจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรที่ผ่านมาไม่ได้ แต่จากวันนี้ไป ชั้นจะกลับมาอยู่ข้างๆ นาย”

                จินไม่พูดเปล่า เค้ากอดผมไว้แน่น ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก 

                “ชั้นจะแนบชิดนายให้มากกว่าที่สร้อยเส้นนั้นแนบชิด ชั้นจะกอดนายทดแทนคืนวันที่ชั้นไมได้กอดนาย ชั้นจะ...”

                “จิน ...พอเถอะ ต่อให้นายพูดอะไรมากมายขนาดไหน สักวัน นายก็จะหายไปโดยไม่บอกชั้นอีก” พอเริ่มตัดพ้อ น้ำตาผมก็พาลที่จะไหลอีกแล้ว

                “จะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว เพราะชั้นรู้แล้วว่า นอกจากความฝันแล้ว สิ่งที่ชั้นต้องการก็คือ...นาย”

                “......”

                คำตัดพ้อถูกกลืนหายไปในลำคอหมดสิ้น เมื่อจินแตะริมฝีปากอุ่นๆ เข้ามาที่ริมฝีปากของผม  ความอ่อนโยนหอมหวานที่ผมถวิลหามาตลอด กลับเข้ามาสู่อ้อมกอดของผม ผมหลับตาแน่น เพียงเพราะว่ากลัวจินจะหายไปอีกเมื่อลืมตา ความอบอุ่น ถูกถ่ายทอดผ่านอ้อมกอด และรอยจูบ จูบแล้วจูบเล่า.....

                “ชั้นรักนายนะ”

                “ชั้นก็เหมือนกัน”......

...........................................................................................................................

                “ตกลงเจ้าบ่าวของงานนี้เป็นชั้นจริงๆ รึเปล่าวะเนี่ย”  เรียวมองภาพตรงหน้าพลางเกาหัวแกรกๆ

                “เฮ้ย เอาน่า ช่วยให้เพื่อนสมหวังในความรัก ได้บุญนะเว้ย” ชิโรตะตบไหล่เรียวเบาๆ

                “สุดท้ายแล้ว พีจังก็มีคนดูแลสักทีล่ะน๊า  ชั้นเองก็ต้องหาบ้างแล้วล่ะ”  โทมะว่าพลางทำท่าบิดขี้เกียจ

                “ใช่ๆ เดี๋ยวมีลูกไม่ทันไอ้เรียวมัน.... เพราะงั้น ไปจีบสาวในงานนี้กันดีกว่า”  ชิโรตะยิ้มก่อนจะลากโทมะจากไป ทิ้งให้เรียวยืนยิ้มกับภาพตรงหน้า ..... และแล้วยามะพีสมหวัง และเจอคนที่จะสามารถดูแลยามะพีได้ดีกว่าเขา

                “เรียวจัง เราไปรับแขกด้านนู้นกันเถอะค่ะ”   เรียวหันไปยิ้มกับแฟนสาวก่อนเดินจากไป ปล่อยให้จินกับยามะพีเติมเต็มวันคืนที่ขาดหายอย่างมีความสุข

.......................................................................