คุณหนูน่ารัก กับ บอดี้การ์ดหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : เริ่มจีบ

Chapter 7



เริ่มจีบ

 

 

ภายในห้องอาหารขนาดใหญ่ มีแค่แกงส้มกับฮั่นเท่านั้นที่นั่งกินข้าวอยู่ ส่วนแม่บ้านคนอื่นๆก็ไปหาอะไรทำคั่นเวลาเพื่อรอคุณหนูกับคุณบอดี้การ์ด เพราะจะให้มาเฝ้าอยู่ใกล้ๆก็คงจะไม่ได้ เดี๋ยวคุณหนูแกงส้มก็ได้วีนบ้านแตกกันพอดี




ถึงแม้จะนั่งกินข้าวเย็นกันเพียงแค่ 2 คน แต่ทั้งแกงส้มและฮั่นก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเหงาเลยสักนิด



...อาจเป็นเพราะพวกเขาเริ่มสนิทกันแล้วล่ะมั้ง!? หรือไม่ก็เป็นเพราะคุณบอดี้การ์ดสุดหล่อที่วันนี้เขาพูดมากขึ้นเป็นพิเศษ .. เพียงเพราะตั้งใจจะจีบคุณหนูที่กำลังนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังโดนจีบเข้าแล้ว




"วันนี้ดูเหมือนแกงส้มจะกินเยอะเป็นพิเศษนะ"



"ครับ? ..แต่วันนี้พี่ฮั่นก็พูดมากเป็นพิเศษนะครับ ^^" แกงส้มตอบออกไปปกติ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนอะไรคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าฮั่นจะไม่ไ้คิดอย่างนั้นน่ะสิ



"นี่หาว่าพี่พูดมากเหรอ? ก็ได้..งั้นพี่จะไม่พูดแล้ว" ฮั่นพูดเสร็จ ก็นั่งเงียบ เอามือขึ้นมากอดอกแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง




แกงส้มที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรกวนๆออกไป ก็เงยหน้าขึ้นมามองคุณบอดี้การ์ดสุดหล่อที่ตอนนี้ทำหน้าบึ้งตึงไปเรียบร้อยแล้ว




...โดนงอนซะแล้ว บอดี้การ์ดอะไร ขี้งอนชะมัด ..นี่เราง้อใครไม่เป็นซะด้วยสิ




แกงส้มคิดในใจ ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปตรงหน้าคนที่หันหน้าหนีไปอีกทาง แล้วหมุนมือไปมา พร้อมกับพูดว่า...




"อย่างอนน้าาาา ก๊อกแก๊กๆๆๆ"




ฮั่นเหล่มองนิดหน่อย ก่อนจะยอมหันหน้ามาหาแกงส้มดีๆ 



"ผมไม่ได้งอน" 



ฮั่นพูดพร้อมกับมองหน้าแกงส้มไปด้วย ...ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกประหม่านิดๆ 




"ถ้าไม่ได้งอน ..พี่ฮั่นก็ยิ้มก่อนสิ ^^"



แกงส้มพูดเสร็จก็ฉีกยิ้มกว้างให้ ..ฮั่นยิ้มให้กับความน่ารักของคนตรงหน้าเขา ไม่คิดมาก่อนว่าคุณหนูที่ใครๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าวีนเหวี่ยงเป็นที่หนึ่ง จะง้อได้น่ารักขนาดนี้ 









[Kangsom Part]






หลังจากที่ผมกับพี่ฮั่นกินข้าวเย็นเสร็จ เราสองคนก็มานั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ...ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าจะกลับขึ้นห้อง แต่คิดไปคิดมา อยู่คนเดียวก็เหงาแย่ หาเพื่อนนั่งดูทีวีดีกว่า



ผมกับพี่ฮั่นนั่งดูทีวีกันเงียบๆ ..ทั้งที่ตอนกินข้าวนี่พูดมากแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้พี่ฮั่นไม่เห็นจะพูดอะไรเลยวะ



...เอ๊ะ! หรือยังไม่หายงอนที่เราไปบอกว่าพี่ฮั่นพูดมาก




ผมแอบหันไปมองพี่ฮั่น โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ..




รู้แล้ว สาเหตุของความเงียบ... พี่ฮั่นหลับนี่เอง -___-




โอ้โห บอดี้การ์ดของผมนี่ดีจริงๆ กินแล้วก็นอน...




ผมเขยิบเข้าไปนั่งชิดพี่ฮั่น แล้วมองหน้าคนหลับใกล้ๆ ...ผมไม่รู้ว่าเขยิบเข้ามาใกล้พี่ฮั่นมากขนาดนี้ตอนไหน แต่รู้ตัวอีกที จมูกผมก็ชนกับแก้มพี่ฮั่นซะแล้ว




...หอมจัง....





เฮ้ย! ไม่ใช่สิ ตอนนี้ผมต้องเขยิบหนีห่างออกมานี่นา ... แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เขยิบออกมา ผมก็ถูกแขนแกร่งของพี่ฮั่นโอบรอบเอวเอาไว้ แถมพี่ฮั่นยังหันหน้ามาหาผมอีก ทำให้จมูกของเรา 2 คนชนกัน


แค่จมูกชนกัน ผมก็จะบ้าตายแล้วนะ..นี่พี่ฮั่นเล่นจ้องตามผมซะหวานเยิ้ม 



...ถึงแม้จะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็เขินเป็นนะเว้ย >///<




"พะ..พี่ฮั่น ปล่อยแกงก่อน"  ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด แต่ไอ้หัวใจเนี่ยสิ เต้นแรงอยู่ได้..จนทำให้ผมพูดติดๆขัดๆ



"ทำไมพี่ต้องปล่อย"  ไม่ปล่อยก็หัวใจวายตายสิวะ >< ..ทำไมผมถึงใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย



"ก็..แกงง่วงแล้ว แกงจะไปนอน"  



"หลับลงเหรอ?"  ไม่ลง ก็ต้องลงแหละ ฮืออออออ จะไม่ปล่อยจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ...นี่หัวใจผมเต้นแรงมากเลยนะ 



...ไม่ปกติแล้วนะ ปกติหัวใจผมไม่เต้นแรงขนาดนี้ ...




"พี่ฮั่น..."




Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr





ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน



..เฮ้ย! โทรศัพท์ดังก็ยังไม่ปล่อย พี่ฮั่นเป็นอะไรเนี่ย!?




"พี่ฮั่น..ปล่อยแกง แกงจะรับโทรศัพท์"   พอผมพูดจบ พี่ฮั่นก็เขยิบถอยออกไป



พอหลุดออกจากอ้อมกอดพี่ฮั่นปั๊บ ผมก็วิ่งหนีขึ้นห้องไปทันที...



...ฟู่ว ... เกือบตายละ ใจเต้นแรงขนาดนี้ ไปหาหมอดีมั้ยเนี่ย



เออใช่! โทรศัพท์ดังนี่นา ..ใครโทรมาวะ!?



ผมมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ตอนนี้โชว์หมายเลขแปลกขึ้นมา แล้วกดรับสาย




"สวัสดีครับ"


(หวัดดี นี่ฉันเองนะ)  ฉันเอง? แล้วมันฉันไหนวะ -___-



"ฉันไหนล่ะ..ไม่รู้จัก"



(ตูมตาม)   ตูมตาม? เฮ้ย!! แล้วมันมีเบอร์ผมได้ไง... มันไปได้แต่ใดมา



"นายไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน"



(โดมให้) หนอย...ไอ้เพื่อนทรพี เลิกคบมันเลยดีมั้ยเนี่ย -__-



"แล้วโทรมาทำไม"



(คิดถึง) แหวะ จะอ้วก...นี่มันคิดจะแกล้งอะไรผมอีกเนี่ย



"ถ้าไม่มีอะไร งั้นแค่นี้นะ"



(เฮ้ย! เดี๋ยวสิแกงส้ม ..นายทำอะไรอยู่)



"คุยโทรศัพท์อยู่"



(กวน) กวนอะไร? ผมก็พูดตามความจริงนี่ ตอนนี้ผมคุยโทรศัพท์อยู่จริงๆนี่หว่า



"ก็คุยโทรศัพท์กับนายอยู่นี่ไง..ฉันกวนตรงไหนไม่ทราบ"



(โอเคๆ ไม่กวนก็ไม่กวน..แล้วนี่จะนอนยัง?)



"ยังไม่ง่วงเลย"



(พอดีเลย ฉันก็ยังไม่ง่วงเหมือนกัน..นายคุยกับฉันไปจนกว่าจะง่วงนะ)



"แล้วทำไมฉันต้องคุยกับนายด้วย"



(ก็ยังดีกว่านายนั่งเหงาอยู่คนเดียวนะ)  จะว่าไป..ก็จริงแหะ คุยกับตูมตาม ยังดีกว่านั่งเงียบๆคนเดียว



"อื้ม ก็ได้"




พอผมตอบไปอย่างนั้น ตูมตามก็เริ่มชวนผมคุยไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายเงียบฟังเขาพูดซะมากกว่า..ตูมตามเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง เพื่อนเก่า โรงเรียนเก่า แม้กระทั่งแฟนเก่า เขาเล่าว่าเขามีแฟนมาแล้วกี่คน ทำไมถึงเลิกกัน ...



...แต่จากที่ผมฟังตูมตามเล่าแล้ว ผมว่าผู้หญิงที่เป็นแฟนตูมตาม เขามักจะบอกเลิกตูมตามด้วยเหตุผลที่ว่า ทนความเจ้าชู้ของตูมตามไม่ไหว.. ก็อย่างว่า ผู้หญิงที่ไหนจะชอบผู้ชายเจ้าชู้




ห้าววววววว..




ผมหาวออกมาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ตูมตามได้ยิน




(ง่วงแล้วเหรอ)



"อื้ม นายมีอะไรอีกมั้ย"



(ไม่มีแล้ว งั้นฝันดีนะ)



"อื้มๆ ฝันดี" 




พูดเสร็จ ผมก็กดวางสายทันที..ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วมองดูนาฬิกา ว่ากี่โมงแล้ว



...ป๊าดดดดด 5ทุ่ม ผมคุยกับตูมตามตั้งแต่ 3 ทุ่ม นี่ผมคุยโทรศัพท์กับหมอนั่นตั้ง 2 ชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย





ก๊อกๆๆๆๆ





ใครมันมาเคาะประตูห้องผมดึกๆดื่นๆวะ..



ผมเดินไปเปิดประตูห้อง พร้อมจะเหวี่ยงคนมาเคาะเต็มที่ ..แต่พอเห็นคนที่มาเคาะประตูแล้ว ผมกลับวีนไม่ออกจริงๆ



ก็คนที่มาเคาะประตูห้องผม คือพี่ฮั่นน่ะสิ... ทำตัวไม่ถูกเลยเรา พอเห็นหน้าพี่ฮั่น เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นก็แว๊บเข้ามาในหัวผมทันที ><




"มีอะไรเหรอครับ" ผมถามออกไปเบาๆ พลางหลบสายตาคนตรงหน้าไปด้วย ... เลิกจ้องผมสักที ใจมันเต้นแรง



"ไหนว่าจะนอนตั้งแต่ 3 ทุ่ม.. แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่นอนอีก"



"เดี๋ยวผมจะนอนแล้ว..เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ"



"แฟนเหรอ?"



"เพื่อนต่างหาก" ผมส่ายหัวปฏิเสธเป็นพัลวัน ..ทำไมผมถึงกลัวว่าพี่ฮั่นจะเข้าใจผิดก็ไม่รู้



"จริงนะ?"


"จริงสิครับ..ผมว่าพี่ฮั่นไปนอนเถอะ มันดึกแล้ว"



"รู้มั้ยว่าพี่มาห้องนายแกงส้มทำไม" ก็แล้วมาทำไมล่ะ? จะไปรู้มั้ยล่ะเนี่ย



"มาไล่ให้ผมรีบนอนมั้ง" ผมเดามั่วไปเรื่อย


"เปล่า.."   พี่ฮั่นพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนผมหน้าตาเฉย



...เข้ามาทำไมวะ!? 



"..พี่จะมานอนด้วย"  ไม่พูดเปล่า แต่ยังทิ้งตังลงนอนบนเตียงผมด้วย...




อะไรนะ!! พี่ฮั่นจะมานอนกับผม ..นอนกับผมเนี่ยนะ




"ไม่ได้!!"



"ชู่ววววว..เบาๆสิแกงส้ม มันดึกแล้ว.. แล้วทำไมพี่จะนอนด้วยไม่ได้"



"ก็ผมนอนดิ้นนี่"



"ไม่เป็นไร^^"



"ผมชอบละเมอด้วย"



"ไม่เป็นไรน่า"


"ผม...." ผม..อะไรอีกดีวะ



"พอๆ มานอนได้แล้ว พี่ง่วง"



พี่ฮั่นตบเบาะที่ว่างข้างๆ เป็นสัญญาณเรียกให้ผมไปนอนตรงนั้น ...บอกตรงๆว่าไม่ได้กลัวพี่ฮั่น แต่กลัวใจตัวเอง ..ก็ใจมันเต้นแรงอ่ะ!!




ผมปิดไฟ แล้วเดินไปที่เตียงนอนอย่างช้าๆ ก่อนจะนอนลงไปข้างๆพี่ฮั่น



...ผมหลับตาลง พยายามหลับ แต่มันไม่ยอมหลับ ..จนกระทั่งผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดแก้มผม ตอนแรกก็คิดว่าผมคงคิดไปเอง แต่เพราะปลายจมูกพี่ฮั่นที่กดลงมาเบาๆที่แก้มผม ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้คิดไปเองแน่นอน



"พะ..พี่ฮั่น ทำอะไร"  หอมแก้มเหรอ? หรือว่าพี่ฮั่นละเมอ



"หอมแก้มไง.."


"แล้วมาหอมแก้มแกงทำไมล่ะ"  ผมถามออกไป ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่


"ก็แก้มแกงส้มหอม ..อยากรู้ว่าตัวจะหอมเหมือนแก้มหรือเปล่า"  เฮ้ย! พี่ฮั่นเป็นอะไรไปเนี่ย..อยู่ๆก็มาหอมเรา



"ผมจะนอนแล้ว"


"ก็นอนไปสิ .. ทีตอนพี่นอนตอนดูทีวี แกงส้มยังแอบหอมแก้มพี่เลย"  โถ่เอ๊ย! ไหนว่าหลับไงวะ แล้วรู้ได้ไงว่าเราแอบหอมแก้ม



"ก็ตอนนั้นผม..."



"รู้มั้ย ..ว่าเวลาที่แกงส้มแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น มันน่ารักมากเลยนะ ..ต่อไปนี้แกงส้มแทนตัวเองว่าแกงได้มั้ย พี่ชอบ"




...ใจเต้นอีกแล้ว... ก็ได้วะ ปกติผมไม่เคยแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับใครเลยนะเนี่ย ><




"อื้ม"  ผมตอบเบาๆ พร้อมกับนอนตะแคงหันหน้าไปหาพี่ฮั่น 



แต่ผมดันลืมไปว่าตอนนี้พี่ฮั่นอยู่ใกล้กับผมมาก เพราะพี่ฮั่นหอมแก้มผมอยู่ ตอนนี้จมูกผมกับพี่ฮั่นก็เลยชนกันอีกแล้ว



แถมตอนนี้พี่ฮั่นก็เอาแขนมาพาดเอวผมไว้ด้วย จริงๆก็คือพี่ฮั่นกำลังนอนกอดผมอยู่..เอาอีกแล้วไอ้แกงส้ม ใจเต้นแรงอีกแล้ว >///<




"ฝันดีครับ แกงส้ม"



"อื้ม"



"อื้มเฉยๆได้ไง.. พูดว่าฝันดีครับสิ" แล้วทำไมเราต้องพูดตามด้วย 



"ฝันดีครับพี่ฮั่น" นั่นไง ทำตามจนได้ -____-




พี่ฮั่นกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ..ผมก็เลยเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปที่อกแกร่งของพี่ฮั่น 




คืนนี้เป็นคืนแรก ที่ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด ......







 

มาแล้ววววววววววววววววววว ..อุ๊ต๊ะ ตอนนี้พี่ฮั่นมุ้งมิ้งมากอ่ะ >///<


ไรท์เขินเฟ่อๆ ..อิอิ..



อ่านแล้วเม้นติ ชมกันได้นะค้าาาาา ^O^