คุณหนูน่ารัก กับ บอดี้การ์ดหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : ตามใจ

 Chapter 4

ตามใจ

[Kangsom Part]



ผมเดินลงบันไดมาพร้อมกับกุญแจรถในมือ เตรียมตัวจะไปสังสรรค์เต็มที่ ถ้าไม่ติดที่ว่า..



มีเสียงนึงขัดขึ้นมาซะก่อน... 



"คุณจะออกไปไหนแต่เช้า" 



ลองทายสิว่าใคร ??

...จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้ นอกจาก ..ไอ้บอดี้การ์ดโลกจิตที่แสนจะเจ้ากี้เจ้าการไปซะทุกเรื่อง =3=


"ฉันจะไปไหน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ !?"


"เกี่ยวสิ ก็.."


"ก็เพราะผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณ ใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้ว่านายจะพูดแบบนี้ หึ!"  ผมพูดแทรกขึ้นมา เพราะผมรู้ว่าเค้าจะพูดอะไร วันนี้ผมฟังประโยคนี้มาเป็นสิบๆรอบละ -___-


"รู้ดีนักนะ หึหึ ..นี่คุณจดจำคำพูดของผมทุกคำเลยเหรอเนี่ย" เอ๊ะ! แล้วนี่เราจะไปสนใจจำคำพูดของไอ้บ้านี่ทำไมวะ ??


"..."



"ว่าไงล่ะครับคุณหนู คุณจะบอกผมได้หรือเปล่า ว่าทำไมคุณถึงจดจำคำพูดของผมได้ทุกคำ ^^"  ไอ้บ้านั่นใช้สองแขนเท้าคาง แล้วมองหน้าผมยิ้มๆ


..เอาไงดีวะ ถ้าเราบอกมันไปว่าแอบสนใจอยู่นิดๆ แล้วไอ้ที่เราอุตส่าห์ทำเป็นหยิ่งมาโดยตลอดล่ะ จะมีประโยชน์อะไร



"ฉันก็แค่ความจำดี ผิดตรงไหน -.,-" ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป ..จนมุมเมื่อไรก็แถต่อไปเถอะ 



"อ๋อ นี่ขนาดไม่สนใจฟังยังจำได้จนาดนี้..คุณนี่เก่งดีเนอะ"  มันประชดป่ะวะ -__-;;


"อื้ม ฉันเก่ง..ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว" ผมเตรียมจะเดินออกไป แต่ไอ้คนที่นั่งอยู่ก็วิ่งมาขวางทางผมไว้



..อะไรของมันอีกวะ ! วันนี้ผมจะได้ไปดูหนังมั้ยเนี่ย



"คุณยังไม่บอกผมเลยนะ ว่าคุณจะไปไหน" 


"ไปดูหนัง"


"ที่ไหน"  มันจะอยากรู้อะไรเยอะแยะวะเนี่ย -__-


"ก็ที่โรงหนังสิครับ ..จะให้ผมไปดูที่ร้านอาหารเหรอ ถามมาได้"


"กวนนะเรา ...แล้วไปดูกับใคร" จะอยากรู้ไปทำไมวะ !?


"ไปดูคนเดียว"


"งั้นผมไปด้วย ..นั่งรถผมไปละกัน"  ห๊ะ! ว่าไงนะ!!


"ดะ..เดี๋ยวสิ !"  ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ไอ้บ้านั่นก็ลากผมไปที่รถมันทันที



ไอ้คนที่ลากผมมา มันขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถ ...และเป็นเพราะผมไม่ขึ้นรถสักที มันก็เลยลดกระจกรถฝั่งผมแล้วตะโกนเรียก



"ขึ้นสิคุณ.. จะรอให้ผมไปเปิดประตูรถให้หรือไง?"  ชิส์ แล้วใครบอกจะไปด้วยวะ ตัวเองพูดเอง เออเองแท้ๆ


"ถ้าได้ก็ดี" ผมพูดแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่


"นี่คุณ.. ทำตัวเป็นเด็กไปได้ จะดูมั้ย? หนังน่ะ..ถ้าจะดูก็รีบๆขึ้นมา" เชอะ! แค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย ตัวเองอยากไปเองแท้ๆ แค่นี้ง้อหน่อยก็ไม่ได้



เอ๊ะ! แล้วเราจะไปสนใจมันทำไมวะ ...เราต้องหยิ่งสิ!! ไม่สนๆๆๆๆ ต้องไม่สนใจ



คิดได้อย่างนั้นแล้ว ผมก็เลยหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่หันมาสนใจคนข้างๆแม้แต่นิดเดียว ..จนกระทั่งถึงโรงหนัง


เราสองคนเดินเข้าไปข้างในโรงหนัง แล้วมาหยุดอยู่บริเวณขายบัตร ...ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครพูดคุยกันอยู่ดี อะไรกันเนี่ย! ทำไมไอ้หมอนี่มันไม่ยอมคุยกับผม!? ชักจะหมดความอดทนแล้วนะ..



"นี่นาย! ยืนเงียบอยู่ได้ ฉันจะไปซื้อบัตรแล้วนะ"


"หึหึ ผมนึกว่าคุณเป็นใบ้ไปแล้วซะอีก ..งั้นคุณนั่งรอเถอะ เดี๋ยวผมไปซื้อบัตรให้" อะไรกัน นี่รอผมพูดก่อนเหรอ.. เสียฟอร์มเลยเรา =3=


"อื้ม ..แล้วนายอยากกินอะไรระหว่างดูหนังมั้ย เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้"



"นายกินอะไรฉันก็กินอันนั้นล่ะ" แล้วเราต้องซื้อมากินด้วยกันเหรอวะ.. หรือจะซื้อคนละชุดดี


"ให้ฉันซื้อมา 2 ชุดเหรอ"


"ชุดใหญ่ชุดเดียวก็ได้นี่ ผมไม่กินเยอะหรอก.. หรือว่าคุณกลัวหวั่นไหว"  หวั่นไหวบ้าอะไรล่ะ ..หลงตัวเองจริงๆเลย



"เออๆ ชุดเดียวก็ชุดเดียว ..นายรีบไปต่อคิวซื้อบัตรเหอะ เรื่องไทม์ไลน์นะ" ผมสั่งเสร็จสรรพแล้วรีบวิ่งไปซื้อปอปคอร์นทันที



ผมถือปอปคอร์นกล่องใหญ่ 1 กล่องกับน้ำอัดลมแก้วใหญ่หนึ่งแก้ว มายืนรอหมอนั่นอยู่แถวๆทางเข้าโรงหนัง ถ้าจำไม่ผิดหนังจะฉายในอีก 10 นาที แล้วหมอนั่นทำไมซื้อบัตรช้าจังวะ คนก็ไม่ได้เยอะนี่หว่า



ยืนรอไปได้สักพักไอ้คนที่ผมกำลังคิดถึงก็เดินมาพอดี...



"ไปไหนมา"


"ไปเข้าห้องน้ำน่ะ ..คุณยืนรอผมนานหรือยัง"


"ไม่นานหรอก ฉันว่าเราเข้าไปรอข้างในกันเถอะ"



"อื้ม"  




ผมกับหมอนั่นเดินเข้าไป คนเช็คบัตรมองเราสองคนแล้วยิ้มๆ ...


..ยิ้มอะไรวะ ก็แค่ผู้ชาย 2 คนมาดูหนังด้วยกัน เอ๊ะ! หรือว่า.. ยิ้มให้กับความหล่อของผม ><




เอ่อ.. แล้ว ทำไมมันต้องจองที่นั่งแบบฮันนีมูนด้วยวะ  คือเป็นผู้ชายด้วยกันแล้วมานั่งแบบคู่รัก

..ผมว่านั่งดูด้วยกันธรรมดาก็แปลกแล้วนะ แต่นี่นั่งแบบคู่รักอ่ะ 



..ผมหนีกลับบ้านทันมั้ย T^T




"เดี๋ยวดูหนังเสร็จแล้ว เราไปกินข้าวกันนะ"  หมอนั่นกระซิบข้างหูผม เล่นเอาขนลุกซู่เลย.. แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเข้าใจว่าอยู่ในโรงหนัง จะพูดเสียงดังไม่ได้



"อื้ม"




พอดูหนังเสร็จ เราก็เดินหาร้านอาหารที่คนน้อยๆ แล้วก็เข้าไปนั่ง .. ผมกับไอ้หมอนั่นจะเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือเราไม่ชอบความวุ่นวายเหมือนกัน ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ เห็นแล้วปวดหัว



..แต่จะว่าไป ผมยังไม่รู้ชื่อไอ้บอดี้การ์ดของผมเลยนะเนี่ย ..ถามดีมั้ยวะ?  


เดี๋ยวรอสั่งอาหารเสร็จก่อนแล้วกัน .. 



หลังจากสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็หันไปมองหน้าคนที่นั่งตรงข้าม ..ก่อนจะพบว่ามันนั่งมองผมอยู่ก่อนแล้ว 


..ทำไมช่วงนี้มันมองหน้าผมบ่อยจังวะ -__-;;




"เอ่อ..นี่นาย คือฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลยอ่ะ"


"แล้วไงครับ" อ้าว? ก็บอกมาสิวะ ถามมาได้ =__=



"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"


"ผมชื่อ อิสริยะ ภัทรมานพ"  มันกำลังกวนผมใช่มั้ย..ใครก็ได้ตอบผมที



"ขอแค่ชื่อเล่นก็พอ"


"ฮั่น"  อ๋อ ..ฮั่นๆๆๆๆ จำได้ละ


"อื้ม ต่อไปนี้ฉันจะเรียกนายว่าฮั่นนะ"


"พ่อคุณให้คุณเรียกผมว่า ฮั่น เฉยๆเหรอ" เอ่อ ..จะว่าไปก็ไม่ใช่หรอก คือพ่อให้ผมเรียกไอ้หมอนี่ด้วยคำว่า พี่ น่ะ



"เปล่า"


"งั้นคุณก็เรียกตามที่พ่อคุณสั่งสิ"







[Hunz Part]




ผมมองหน้าแกงส้ม รายนั้นเงียบไปนิดนึง ก่อนจะเรียกชื่อผม ตามที่ท่านประธานสั่งให้เรียก



"พี่ฮั่น" ผมยกยิ้มมุมปากพอให้ดูหล่อๆ เมื่อได้ยินแกงส้มเรียกอย่างนั้น



..จะว่าไป เวลาที่เขาพูดดีๆ นี่ก็น่ารักดีนะ ^^




ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟ พวกเราต่างคนต่างกินอาหารของตัวเอง แต่ผมกินหมดก่อน ผมจึงรวบช้อนซ่อม แล้วก็นั่งดื่มน้ำไปมองหน้าแกงส้มไป 



เป็นคนที่ยิ่งมอง ก็ยิ่งน่ารักจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า..



"นายหยุดมองหน้าฉันสักทีจะได้มั้ย ฉันกินข้าวไม่ลง" 


"ก็คุณน่ารัก"


"..." แกงส้มไม่ตอบอะไร แต่หน้านี่แดงลามไปถึงใบหู ..หึหึ เขินเป็นด้วยเหรอเนี่ย



"คุณร้อนเหรอ หน้าแดงเชียว" ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาเขิน แล้วแซวออกไป



"อื้มๆ สงสัยแอร์ที่นี่จะเสียน่ะ" แถเก่งซะด้วย หึหึ..




.. อย่างแกงส้มนี่ไม่น่าจะเขินหรือหวั่นไหวอะไรง่ายๆนะ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ คงจะมีคนเข้ามาจีบเยอะอยู่ 



ขนาดแค่ตอนที่ไปดูหนังนะ ก็มีคนจ้องเขาเพียบ มองกันตาเป็นมัน ..ไม่รู้ว่ามาดูหนังหรือมาดูอะไรกันแน่ ..มันน่าโมโหชะมัด



ที่ผมโมโหนี่ไม่ใช่อะไรนะ ..แต่เพราะผมเป็นบอดี้การ์ดของเขาต่างหาก ผมก็เลยต้องปกป้องเขาออกจากคนอื่นที่คิดจะเข้ามาทำร้าย หรือแม้แต่จะเข้ามาจีบ




ผมรอแกงส้มจนเขากินข้าวเสร็จ แล้วเราก็เดินออกมาจากร้าน เดินเล่นในห้างไปเรื่อยๆ




"นี่..ฉันถามอะไรนายหน่อยสิ"


"หืม? ถามมาสิ"


"พ่อฉันจ้างนายมาเดือนละเท่าไรเหรอ" 


"ไม่ได้จ้างหรอก ฉันเต็มใจมา"


"อ๋อ ..แล้วที่พ่อฉันบอกว่านายเป็นลูกล่ะ"



"ลูกบุญธรรมน่ะ พ่อคุณคือผู้มีพระคุณของผม ..ผมก็เลยตอบแทน"



ผมบอกแกงส้ม เขาพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็เดินต่อไปไม่ได้พูดอะไรอีก



"คุณอยากทำอะไรอีกมั้ย .."


"ไม่รู้สิ ..แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ เดินเล่นก่อนนะ" พูดดีแหะ ..ไม่ประชด ไม่กวน 



..งั้นวันนี้จะตามใจสักวันละกัน ^^



"อยากได้อะไรก็บอกนะ"



"ทำไม? นายจะซื้อให้ฉันเหรอ"



"อื้ม ถ้าคุณอยากได้"



"ไม่ต้องหรอก ฉันก็มีเงินนะ ซื้อเองได้"..




ผมกับแกงส้มเดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอร้านขายตุ๊กตาหมี ผมหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน ..


แกงส้มที่กำลังจะเดินผ่านร้านตุ๊กตาไป หันมามองผม แล้วทำหน้างงๆ



"หยุดเดินทำไมล่ะ เหนื่อยเหรอ?" แกงส้มถามผม


"เปล่า..ผมแค่อยากซื้อตุ๊กตา" ผมบอกออกไปตามที่คิด ก็ไม่ได้อยากปิดบังนี่นา ว่าผมชอบตุ๊กตา โดยเฉพาะตุ๊กตาหมี..อาจจะดูมุ้งมิ้ง แต่มันก็คือตัวผม



"นายชอบตุ๊กตาหมีเหรอเนี่ย ..ไม่เห็นจะเข้าเลย"


"ผมขอเข้าไปดูตุ๊กตาหน่อยนะ"


"อื้ม"



แกงส้มเข้ามาดูตุ๊กตาในร้านกับผมด้วย ..เขาดูไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวขนปุยใส่เสื้อสีส้มตัวหนึ่งขึ้นมา 




"น่ารักจัง" แกงส้มพูดลอยๆกับตัวเอง แต่นั่นก็ทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มออกมากับความน่ารักนั่น


"ชอบเหรอ?"


"อื้ม.."


"คุณเลือกให้ผมตัวนึงสิ"




พอได้ยินผมพูด แกงส้มก็หยิบตุ๊กตาอีกตัวขึ้นมา ตัวนี้คล้ายกับตัวที่แกงส้มถืออยู่ แต่ต่างกันตรงที่ตัวนี้เป็นสีน้ำตาล แล้วก็ใส่เสื้อสีชมพู



"นายเหมาะกับตัวนี้ ..ดูแข็งแกร่งแต่มุ้งมิ้ง"



ผมหยิบ 2 ตัวนั้นออกมาจากมือแกงส้ม แล้วส่งไปให้คนขาย



"เอา 2 ตัวนี้ครับ"


"เฮ้ย! นายไม่ต้องซื้อให้ฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันซื้อเอง"



"ก็ผมอยากซื้อให้คุณนี่.." แกงส้มไม่พูดอะไรอีก เขาเอาตุ๊กตาหมีของเขาไปกอดไว้ ..ก่อนจะเดินนำผมออกไป




เราเดินกันจนทั่ว สรุปก็คือได้ตุ๊กตาหมีกันคนละตัว ..ก็เหนื่อยนะ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันคุ้ม อาจจะเป็นเพราะผมมีความสุขที่ได้ตุ๊กตาหมีหล่ะมั้ง?..

 

อ่านแล้ว ฝากเม้น+โหวต ด้วยค่าาาาาาา ^O^
 
เสริมสร้างกำลังใจให้ผู้แต่ง -อิอิ-