Who? คนที่ใช่...ใช่เธอหรือเปล่า?

ลำดับตอนที่ #3 : *2...ทะเลาะ

 

*2...ทะเลาะ

ภายในห้องนอนที่สะอาดเรียบร้อย แกงส้มชายหนุ่มเจ้าของห้อง เดินไปนั่งที่เตียงนอนก่อนจะหยิบสมุดเล่มเล็กๆที่เจ้านายของเขาได้ให้ไว้ขึ้นมาอ่าน สมุดเล่มเล็กๆนี่มีทั้งหมด 10 หน้า แต่ที่มีตัวหนังสือเขียนไว้จริงๆมีแค่ 4 หน้า
แกงส้มนั่งอ่านกฏการเป็นเลขาฯไปเรื่อยพร้อมกับทำหน้าไม่ค่อยพอใจด้วย

กฏการเป็นเลขานุการ
มีทั้งหมด 10 ข้อ ดังนี้

1.ห้ามหลับในเวลาทำงาน
2.ห้ามนินทาฉันลับหลัง
3.ห้ามพูดประชดประชันฉัน*
4.ห้ามมาทำงานสายเกิน 8 โมงเช้า
5.ห้ามคุยโทรศัพท์มือถือในเวลาทำงาน
6.ห้ามขัดคำสั่งฉัน*
7.ห้ามพาแฟนมาในที่ทำงาน
8.ห้ามบ่น จู้จี้จุกจิก
9.ห้ามทำร้ายร่างกายฉัน
10.ยังนึกไม่ออก..เอาไว้ทีหลัง

บทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนกฏ
มี 5 ข้อ ดังนี้

1.ต้องลุกนั่ง 50 ครั้ง
2.ต้องไปกินข้าวกับฉัน
3.ต้องเป็นเบ๊ให้ฉัน 1 วัน
4.ต้องเต้นให้ฉันดู
5.ยังคิดไม่ออก


พอแกงส้มอ่านเสร็จแล้วจึงนำหนังสือไปเก็บไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรไปหาโตโน่คนรักของเขา

[ว่าไงครับ แกงส้ม]

"พี่โตโน่อยู่ไหนครับ"

[พี่กำลังถ่ายละครอยู่แถวสวนสาธารณะบางทีน่ะ]

"นี่ผมกำลังรบกวนพี่อยู่หรือเปล่า"

[ไม่รบกวนหรอกครับ...ว่าแต่ แกงส้มไม่ไปทำงานเหรอ]

"เอ่อ...คือว่า..วันนี้ผมทำงานครึ่งวันน่ะครับ"

[ดีจัง..พี่อยากเลิกทำงานเร็วๆ จะได้ไปหาแกงส้ม วันนี้พี่ยังไม่ได้เจอแกงส้มเลย คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว]

"ปากหวานจังนะ"

[แกงส้มรู้ได้ยังไง..เคยชิมแล้วเหรอ]

"พี่โตโน่!"

[ล้อเล่นน่า...แกงส้มมีอะไรมั้ย]

"ไม่มีครับ..แค่อยากโทรไปหาเฉยๆ คิดถึง"

[ปากหวานนะเนี่ย]

"เคยชิมแล้วเหรอครับ"

[เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะรีบกลับไปชิมนะ]

"ครับๆ แค่นี้นะครับ"

[บ๊ายบาย...จุ๊บๆ]

เมื่อวางสายจากโตโน่แล้ว แกงส้มก็เดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอน แล้วก็เผลอหลับไป...

 

[Rit*Part]

"ริท"

"มีอะไรเหรอ กัน"

"เราเป็นเพื่อนรักกันใช่มั้ย" ไอ้กัน..มันต้องมีอะไรแน่ๆ

"ก็ใช่น่ะสิ มีอะไรเหรอ"

"ริทช่วยอะไรกันหน่อยได้มั้ย"  ว่าแล้วไง

"จะให้ริทช่วยอะไรล่ะ"

"ช่วยไปทำข่าวอันนี้ให้หน่อย" กันยื่นรูปๆหนึ่งมาให้ผม เป็นรูปของโตโน่ ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดัง กับเกรซ นางเอกสาวสวยสุดฮ๊อต กำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน  แล้วทำไมจะต้องเอามาเป็นข่าวด้วยวะ ก็แค่ดารากินข้าวด้วยกัน เขาไม่ได้หิ้วคอกันเข้าโรงแรมซะหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้

"แล้วทำไมกันไม่ทำเองล่ะ บก.สั่งให้เป็นหน้าที่กันไม่ใช่เหรอ"

"ก็กันไปหาโตโน่แล้ว..แต่ก็โดนเมิน โตโน่หยิ่งชะมัด..นะนะนะ ริทช่วยกันหน่อยนะ ถ้าภายในวันพรุ่งนี้กันไม่ได้ข่าวล่ะก็ มีหวังโดนหักเงินเดือนแน่ๆ"

"แล้วคิดว่าโตโน่เขาจะไม่เมินริทเหรอ"

"ถ้าริทไม่ช่วย..กันก็ไม่เหลือใครแล้ว ฮือฮือ"  ร้องไห้ให้มันมีน้ำตาด้วยสิ เฮ้อ ช่วยก็ช่วยวะ

"ถ้าริทเอาบทสัมภาษณ์ของโตโน่มาให้กันได้นะ กันจะเลี้ยงข้าว" แค่เลี้ยงข้าว พี่ฮันก็เลี้ยงข้าวเราทุกวัน

"เอ่อ.."

"1 เดือน เลี้ยงไอติมด้วย เลี้ยงหนังด้วย..นะนะนะ" จะว่าไป..ก็น่าสนใจดีนะ ^^

"เอ่อ...ก็ได้"

"เย่ๆ ริทนี่น่ารักที่สุดในสามโลกเลย"

"เว่อ..เดี๋ยวริทจะไปทำข่าวให้ตอนนี้เลยก็แล้วกัน"

"ดีเลย ริทต้องทำให้ได้นะ เพราะ โตโน่ไม่ให้สัมภาษณ์กับใครเลย ตอนนี้ถ้าเราได้ข่าวมาเป็นสำนักพิมพ์แรก บก.ต้องเพิ่มเงินเดือนให้เราแน่ๆ"

"อืมๆ ริทไปก่อนนะ"

ผมเดินออกมาจากบริษัท เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเป็นนักข่าวนี่มันลำบากชะมัด เอ..แล้วเราจะไปหาโตโน่ที่ไหนนะ ตั้งแต่เกิดมาเคยเจอโตโน่แค่ครั้งเดียวเอง อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเราไปทำข่าวที่งานประกาศผลรางวัลกิ้งก่าทองคำ อวอร์ด แล้วก็มีดาราไปเยอะแยะก็เลยได้เจอโตโน่ จากนั้นก็ไม่ได้เจออีกเลย จนมาวันนี้

ตอนนี้ผมลงจากแท็กซี่มาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถแถวสวนสาธารณะบางที  ว่าแต่โตโน่อยู่ไหน อ๊ะ! นั่นไงกองถ่าย วันนี้เขายกกองมาถ่ายทำกันที่นี่ ช่างเถอะ ไปรอที่รถของโตโน่ก็ได้ยังไงเขาก็ต้องกลับมาที่รถของเขาอยู่ดี ผมรอจนตอนนี้เป็นเวลา 17.50 น. และในที่สุดการถ่ายทำก็เสร็จสักที นั่นไงโตโน่เดินมาแล้ว..

เขากดที่กุญแจเพื่อปลดล๊อกรถ แต่ตอนที่เขาจะมาที่รถ ก็มีคนเรียกเขาให้หันไปคุยด้วยซะก่อน  ดีหล่ะ เราไปแอบบนรถของเขาดีกว่า เพราะยังไงถึงถามไปเขาก็คงไม่ยอมตอบแน่ๆ บางทีอาจจะขับรถหนีเราไปเลยก็ได้ เราเป็นนักข่าวที่ดี ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า
ผมขึ้นไปหลบอยู่ตรงที่วางเท้าของเบาะหลัง ดีนะที่เป็นรถเก๋ง ไม่ใช่รถสปอร์ตเหมือนของพี่ฮั่น ไม่งั้นหลบไม่ได้แน่ๆ

แอ๊ดดดด ปัง!

หลังจากที่ผมได้ยินเสียงปิดประตู แล้วก็ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถ แล้วรถก็ถูกขับเคลื่อนออกไป ผมจึงรีบเปิดที่อัดเสียง แล้วโผล่หน้าขึ้นมาทันที..

"สวัสดีครับ^^"

"เฮ้ย! นายเป็นใคร ขึ้นมาบนรถฉันได้ยังไง"

"ผมเป็นนักข่าวครับ ชื่อว่าริท เรืองริท และผมก็ขึ้นมาหลบบนรถคุณได้สักพักแล้วครับ"

"ลงไปเลย"

"ก็จอดสิ" เฮ้ย! ไม่ใช่เราจะต้องบังคับให้โตโน่พูดเกี่ยวกับภาพนั้นนี่นา..

เอี๊ยดดดดด

"เอ้า จอดแล้ว ลงไป"

"ไม่! ผมไม่ลงจนกว่าคุณจะให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับภาพนี้" ผมยื่นภาพไปให้โตโน่ดู ก่อนที่โตโน่จะขับรถออกไป

"ฉันไม่ให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้น"

"ก็ดี ถ้าคุณไม่ให้สัมภาษณ์ผมก็จะลงข่าวว่า คุณเป็นแฟนกับเกรซ"

"นี่นายอย่ามาขู่ฉันนะ"

"ไม่ได้ขู่สักหน่อย ผมพูดจริง"

"นาย! นี่นายเป็นนักข่าวนะ"

"ก็ใช่..เป็นนักข่าวก็ต้องมาสัมภาษณ์ข่าว ถูกต้องแล้วนี่"

"ไม่ถูก! นายจะลงข่าวเท็จ ว่าฉันเป็นแฟนกับเกรซไม่ได้นะ"

"ทำไมล่ะ..ก็คุณไม่ยอมแก้ข่าว ใครก็ต้องคิดว่าคุณสองคนเป็นแฟนกันจริงๆ"

"ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ให้สัมภาษณ์"

"ก็ดี ผมจะไปลงข่าวว่าคุณเป็นแฟนกับเกรซ"

"ไม่ใช่!"

"ใช่!"

"ไม่ใช่!"

"ใช่ๆๆๆๆ ใช่!"

"ไอ้เตี้ย! หยุดพูดไปเลย" โอ้โห จี๊ดเลย ด่าอะไรก็ด่ามา แต่ด่าว่าเตี้ยนี่มัน...

"ไอ้..."  ด่าอะไรมันกลับดีวะ ไอ้สูง..มันแย่ตรงไหน ไอ้ขาว..ไม่ดีมั้ง อะไรดีนะ

"หึ โทษทีนะบังเอิญว่าฉันเกิดมาเพอร์เฟ็ค ถ้านายจะหาข้อเสียของฉันหล่ะก็..คงหาไม่เจอ"

"ไอ้คนหลงตัวเอง"

"เตี้ย ๆๆๆ"

"ฮึก..ฮือๆๆ TToTT"  เอาหล่ะ ถ้าถามตรงๆแล้วไม่ตอบ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องร้องไห้แล้วแหละ บังเอิญว่าใช้กับพี่ฮั่นแล้วมันได้ผล..

"เฮ้ย! เป็นอะไร"

"ฮือๆ ให้สัมภาษณ์เถอะนะ ถ้านายไม่ยอมให้สัมภาษณ์ ฮือๆ ฉันต้องโดนไล่ออกแน่ๆ ฮือๆ แล้วฉันจะเอาอะไรกิน ฉันยังมีพ่อกับแม่ แล้วก็น้องที่ต้องเลี้ยงดูอีกนะ ฮือๆๆ"

"เอ่อ.."

"ฮือๆๆ แงๆๆ"

"ก็ได้ๆ" เย่! สำเร็จ

"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง"

"ทำไมนายเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังวะ -__-"

"เออน่า..ตกลงเรื่องนายกับเกรซน่ะ"

"ก็วันก่อนน่ะที่ฉันไปกินข้าวกับเกรซ มันก็แค่กินข้าว..ไม่มีอะไร"

"ฮึก T^T"

"เออๆ คือว่า เกรซเขามีเรื่องมาปรึกษาฉันนิดหน่อยน่ะ"

"เรื่องอะไร"

"ก็เรื่องส่วนตัวของเขา"

"คงต้องไปถามเกรซสินะ"

"ใช่..เฮ้อ ฉันเองก็งง ว่าทำไมนักข่าวต้องมารุมถามฉัน ทำไมไม่ไปถามเกรซ"

"นั่นสิ..แล้วทำไมนายถึงไม่ยอมให้สัมภาษณ์ล่ะ"

"นายจะให้ฉันเอาเรื่องส่วนตัวของคนอื่นมาเปิดโปงหรือไง" เหอะ สุภาพบุรุษจริงๆเลยนะ

"อืม..แล้วนี่นายจะไปไหน"

"ไม่ได้ไปไหน ฉันก็ขับไปเรื่อยๆ..แล้วรถนายล่ะ"

"ไม่มี"

"เฮ้อ โอเค เดี๋ยวฉันไปส่งขึ้นแท็กซี่"

"นี่มันจะ 1 ทุ่มแล้วนะ"

"แล้วไง" ไปส่งหน่อยไม่ได้หรือไงวะ

"ไปส่งหน่อยสิ"

"ฉันต้องรีบไปหาแฟ..." แฟ.. แฟอะไร เอ๊ะ หรือว่า แฟน! ข่าวเด็ดเลยนะเนี่ย

"อะไรนะ แฟ อะไร"

"เปล่า"

"แฟนแน่ๆเลย ใช่มั้ย?"

"โอเค ฉันจะไปส่งนาย แล้วก็ช่วยบอกทางมาด้วย"

ผมบอกทางไปบ้านพี่ฮั่น จนในที่สุดก็มาถึงจนได้ เอ๊ะ แล้วนั่นใครมานั่งอยู่ตรงสวนหน้าบ้านนะ

"นี่บ้านนายเหรอ..ใหนบอกว่าถ้าถูกไล่ออก จะเอาอะไรกิน แล้วก็มีพ่อ แม่ น้อง ให้ต้องเลี้ยงดูอีกไง บ้านก็หลังใหญ่หลังโต นี่นายโกหกฉันเหรอ"

"ใช่แล้ว นายเชื่อด้วยเหรอ ฮิฮิ"

"หน๊อย ไอ้เตี้ย"

"ไปแล้วนะ บ๊ายบาย"

ผมลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะเข้าบ้าน โตโน่ก็มาคว้าแขนของผมไว้ แล้วก็ดึงผมเข้าไปหา อะไรเนี่ย ถ้าคนอื่นเห็นมีหวัง เข้าใจผิดแน่ๆ อาจจะคิดว่าผมกับพี่โตโน่กำลังกอดกันอยู่...ใกล้ขนาดนี้ แต่กลิ่นตัวโตโน่นี่หอมจริงๆ ^^ เอ่อ..ริท แกจะมาหื่นอะไรตอนนี้ 

"ริท! " เอาแล้วไง พี่ฮั่นมาเห็นแล้ว

"นายเป็นพี่ชายริทเหรอ"

"หือ?"

"ดูแลน้องชายนายให้ดีๆก็แล้วกัน ถ้าปล่อยให้อยู่ลำพังเมื่อไหร่หล่ะก็...หึ" ไอ้บ้านี่ ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันหมายความว่ายังไงวะ

"นายปล่อยฉันได้แล้ว"

"หึ..ปล่อยก็ได้" 

โตโน่ปล่อยผมออกมาจากอ้อมกอดช้าๆ ก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว หน๊อย..ไอ้บ้า มาทิ้งระเบิดไว้แล้วก็หนีไปเนี่ยนะ  เอาแล้วไง พี่ฮั่นต้องโกรธจัดแน่ๆ

 

[Hun*Part]

ไอ้หมอนั่น โตโน่นี่นา มันกล้ามากนะที่มายุ่งกับริทของฉัน แถมยังกล้ามากอดริทต่อหน้าต่อตาฉันอีก เจ็บใจจริงๆ

"พี่..ฮั่นครับ"

"ริท..ไปอยู่กับไอ้หมอนั่นได้ยังไง แล้วมันมาส่งริทได้ยังไง แล้วเมื่อกี๊มันมากอดริทได้ยังไง แล้วพี่โทรๆไปหาเป็นร้อยๆสายทำไมไม่รับ!"

"ขอตอบทีละคำถามนะครับ แหะๆ คือ..ริทต้องไปทำข่าวเกี่ยวกับโตโน่น่ะครับ แล้วบังเอิญว่าวันนี้ริทจะเอารถไปเอง แต่เมื่อเช้าพี่ฮั่นดันบังคับให้ริทไปด้วย ริทก็เลยไม่มีรถขับกลับบ้าน โตโน่ก็เลยขับรถมาส่ง แล้วอีกอย่างโทรศัพท์ริทก็แบตฯหมดด้วยครับ แหะๆ ^^;;"

"แล้วมันมากอดริทได้ยังไง"

"เอ่อ..คือ..O๐O" ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ อยู่ๆพี่ฮั่นก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว  หน้าบ้านเลยเหรอพี่ฮั่น ริทอายนะ..

"อย่าให้คนอื่นกอดอีกนะ..พี่กอดริทได้คนเดียว เข้าใจมั้ย"

"ครับ"

"ดีมาก ..ไปกินข้าวกันเถอะ พี่นั่งรอริทนานมาเลย พี่เป็นห่วงริทมากนะ รู้มั้ย พี่เกือบจะให้คนออกไปตามหาแล้วนะ"

"ริท ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไร แล้วเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบตฯซะ"

"ครับ^^"

เฮ้อ ถึงยังไงเราก็ยังรักริทที่เป็นริท เด็กน้อยที่เชื่อฟังเรา ไม่ชอบประชดประชันเรา ไม่ชวนทะเลาะ ไม่สู้คน นี่แหละริทที่น่ารักของเรา ...แต่เราไม่ได้ชอบแกงส้ม..ไม่ได้ชอบ  เราก็แค่หวั่นไหว พอเจอคนที่ไม่เชื่อฟัง ไม่กลัวเรา ก็เลยรู้สึกหวั่นไหว.. แค่นั้นเอง มั้ง?

 

อ่านแล้ว ฝากเม้น+โหวต ด้วยนะคะ   
ขอบคุณที่อ่านค่ะ ^^