Who? คนที่ใช่...ใช่เธอหรือเปล่า?

ลำดับตอนที่ #4 : *3...คนแปลกหน้า

 

*3...คนแปลกหน้า

ที่ห้องของผู้บริหารในบริษัทขนาดใหญ่ ฮั่นได้ทำการสั่งให้คนของเขายกโต๊ะของเลขาฯ ที่ควรจะอยู่หน้าห้องมาไว้ในห้องให้เรียบร้อยก่อนที่เลขาฯคนใหม่ของเขาจะมาทำงานในตอนเช้าของวันนี้


[Kangsom*Part]

วันนี้เป็นวันทำงานวันที่ 2 ของผม และตอนนี้ผมก็อยู่บนรถ เมื่อไรจะขับถึงบริษัทสักทีนะ แต่ว่าในกฏการเป็นเลขาฯที่หมีสีขาวเขียนไว้ บอกว่าห้ามไปทำงานสายเกิน 8 โมงเช้า แล้วนี่มันกี่โมงแล้วนะ...
ผมยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูแล้วก็พบว่า..ตอนนี้เป็นเวลา 9 โมงเช้า  อ๋อ 9 โมงเช้า เอ๊ะ! 9 โมงเช้าเหรอ..นี่เราสายแล้วนี่นา โถ่เอ๊ย แกงส้ม มีหวังได้เปลี่ยนตำแหน่งจากเลขาฯไปเป็นคนขัดส้วมแน่ๆเลย ToT 
แล้วที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะใครล่ะ...

...เมื่อวานนี้ ตอน 4 ทุ่ม..

ผมกดโทรศัพท์เพื่อโทรไปหาพี่โตโน่ ตอนนี้ก็ 4 ทุ่มแล้ว ไหนบอกเราว่าจะมาหา ผมก็อุตส่าห์นั่งรอหน้าบ้านตั้งนาน จน 4 ทุ่มแล้วก็ไม่มีวี่แววของพี่โตโน่เลย นี่คงจะลืมนัดของเราอีกแล้วสินะ

"พี่โตโน่ อยู่ไหนครับ"

[พี่ขอโทษนะแกงส้ม วันนี้พี่คงไปหาแกงส้มไม่ได้แล้ว]

"ทำไมครับ"

[เพราะวันนี้พี่เลิกกองดึกมากเลย]

"อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ...พี่โตโน่เหนื่อยมากหรือเปล่า"

[เหนื่อยเหรอ?..อ๋อ เหนื่อยสิ พี่เหนื่อยมากๆเลย] ท่าทางพี่โตโน่แปลกๆนะ ชักจะมีพิรุจ

"พี่โตโน่กลับถึงบ้านหรือยังครับ"

[เอ่อ..ยังเลย]

"แล้วตอนนี้พี่โตโน่อยู่ไหน"

[อยู่..พี่อยู่..พัทยาน่ะ] พัทยา?  หน๊อย นี่พี่โตโน่กล้าดียังไงมาหลอกเรา เมื่อเช้าบอกเราว่าอยู่สวนสาธารณะบางทีไม่ใช่เหรอวะ

"อย่าโกหก"

[จับได้แล้วเหรอ แหะๆ]

"พี่โตโน่อยู่บ้านใช่มั้ย"

[ใช่ครับ พี่ขอโทษนะ]

"ทีหลังจะโกหกก็หัดทำให้มันเนียนๆหน่อยนะ"

[เขาขอโทษจริงๆนะ ที่รักอย่าโกรธเขานะ]  แล้วจะโกหกเพื่ออะไรวะ บอกมาว่าอยู่บ้านก็จบ..

แต่เพราะอย่างนั้น ผมก็เลยต้องเคลียร์กับพี่โตโน่นานเป็นชั่วโมง กว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน พอตอนเช้าก็เลยตื่นสาย T^T เพราะพี่โตโน่แท้ๆเลย

และตอนนี้ผมก็มาถึงบริษัทแล้ว ช่างเถอะ มาสายดีกว่าไม่มา นี่เราจะโดนทำโทษยังไงบ้างนะ...ไอ้หมีสีขาวนั่นยิ่งโหดๆอยู่ด้วย ToT
ผมเดินขึ้นมาชั้นบนสุดของบริษัท แล้วก็มองหาโต๊ะ..โต๊ะทำงานของผมที่อยู่หน้าห้อง..แล้วตอนนี้ มันหายไปอยู่ที่ไหน อย่าบอกนะว่าทำโทษที่ผมมาสายโดยการเอาโต๊ะทำงานของผมไปทิ้ง ใจร้ายจริงๆเลยไอ้หมีสีขาว ทิ้งเสื่อไว้ให้ปูนั่งหน่อยก็ไม่ได้ =3=

ผมเดินเข้าไปในห้องของไอ้หมีสีขาว เพื่อที่จะไปถามหาโต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะถาม ผมก็เห็นโต๊ะทำงานของผมวางอยู่ในห้องนั้นแล้ว

"นายมาทำงานสายนะ ฉันบอกว่าห้ามสายเกิน 8 โมงเช้า แต่นี่นายมาทำงานตอน 9 โมงครึ่ง"

"ก็..ฉัน..ไม่มีรถขับมาทำงานนี่นา"  โกหกไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย ^^;;

"เมื่อวานฉันถามนายแล้วนี่ ว่าจะมาทำงานยังไง แล้วนายก็บอกว่าจะให้คนที่บ้านนายมาส่ง ฉันจำได้" มันจะจำทำไมวะ -__-

"เอ่อ ..บังเอิญว่าคนที่บ้านฉันป่วยน่ะ"  แถไว้ก่อน..

"เหรอ..แล้วเมื่อตอน 9.23 น. นายนั่งรถใครมา ไม่ใช่รถแท็กซี่ซะด้วย" หน๊อย ทำเป็นรู้ดี เฮ้ย! นี่ไอ้หมีสีขาวมันรู้ได้ยังไงว่าเรามาถึงตอนไหน มันติด GPS ไว้ที่ตัวเราหรือเปล่าวะ  

"..."

"นั่นนายมองหาอะไรอยู่น่ะ" ก็มองหา GPS อยู่น่ะสิ ถามมาได้..

"เออใช่..แล้วนายเอาโต๊ะทำงานของฉันเข้ามาไว้ในห้องนี้ได้ยังไง"

"ก็ยกเข้ามาน่ะสิ" ไอ้หมีสีขาว มันตั้งใจจะกวนผมใช่มั้ย

"นายเอาเข้ามาทำไม"

"ก็นายจะได้อยู่ในสายตาของฉันตลอดไง^o^" 

"ฉันนั่งหน้าห้องก็ได้ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก"

"ฉันไม่ได้กลัวนายหนี แต่ฉันกลัวนายจะไปสร้างความเดือดร้อนให้คนในบริษัทของฉันต่างหาก"

"เชอะ =3="

"แต่ยังไงก็ช่าง ..นายมารับโทษเสียดีๆ โทษฐานที่นายมาสาย"

"ลงโทษยังไง"

"ฉันให้นายเลือกว่าจะรับโทษอันไหน ตามที่ฉันเขียนไว้ในสมุดนั่นเลย" เอ...จะเอาอันไหนดีนะ ข้อ 3 กับ ข้อ 4 นี่ตัดออกไปเลย เป็นเบ๊นี่ลำบากเกินไป เต้นให้ดูก็ไม่เอา แล้วจะเอาลุกนั่ง 50 ครั้ง หรือ ไปกินข้าวกับไอ้หมีสีขาวนี่ดีนะ เอาหล่ะ เลือกได้แล้ว

"ฉันจะไปกินข้าวกับนาย"  ลุกนั่งเหนื่อยจะตาย ไปกินข้าวกับไอ้หมีสีขาวนี่ดีกว่า ..

"ตกลง นายเลี้ยงด้วยนะ" อ้าว นึกว่าฟรี -__-

"อืม มื้อเที่ยงหรือมื้อเย็น"

"ทั้ง 2 มื้อเลย"

"ว่าไงนะ!"

"นายเลือกเองนะ..ไปทำงานได้แล้ว มัวแต่ยืนคุยอยู่ได้"

"=3="

ผมนั่งทำงานไปจนเที่ยงครึ่ง แล้วไอ้หมีสีขาวนี่จะไม่ชวนผมไปกินข้าวเที่ยงเหรอ จนกระทั่งบ่าย1 มันจะไม่กินข้าวจริงๆใช่มั้ย ผมหิวแล้วนะ T^T

"เอ่อ...นาย" จะเรียกไอ้หมีสีขาวก็ยังไงอยู่นะ แล้วมันชื่ออะไรวะ

"หืม? ทำไมไม่เรียกชื่อฉันล่ะ"

"ฉัน..ลืมชื่อนายไปแล้ว"

"เฮ้อ ฉันชื่อฮั่น เรียกฉันว่าฮั่นนะ"

"อืม..แล้วนี่นายจะไม่ไปกินข้าวเหรอ"

"ก็รอนายชวนอยู่" หน๊อย..

"ไปเถอะฉันหิวแล้ว"

"ไปสิ"

ผมกับหมีสีขาว เดินไปที่รถก่อนจะขับไปที่ร้านๆหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปจากบริษัทมาก มันไม่คิดจะรีบกลับมาทำงานหรือไงวะ
ผมกับฮั่นเดินเข้ามาในร้านอาหาร และตอนที่ผมกำลังจะนั่ง ผมก็สังเกตเห็นพี่โตโน่ เดินออกไปจากร้านพร้อมกับผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ใครนะ?

 

[Tono*Part]

วันนี้ผมบังเอิญเจอริทที่ห้างสรรพสินค้า ผมก็เลยชวนริทมากินข้าวเที่ยงด้วยซะเลย ยังไงก็ดีกว่ามาคนเดียว แล้วอีกอย่าง เมื่อวานไอ้ตัวเล็กนี่ก็ทำผมไว้แสบมาก

"ริท กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ"

"ไปเดินเล่นแถวพาราก้า"

"อ้าว ไม่ไปทำงานเหรอ"

"ก็ไปทำงานที่พาราก้าไง..ฉันต้องคอยตามถ่ายภาพดารา เผื่อมีหลุด"

"อ๋อ  นายเป็นปาปารัซซี่นี่เอง"

"ก็ทำนองนั้นแหละ"

"นายไม่ได้เอารถมานี่ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ"

"ขอบคุณ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

ผมเดินออกมาจากร้านอาหารพร้อมกับริท ก่อนจะไปส่งริทที่พาราก้า แล้วตอนเย็นริทจะกลับยังไงนะ เฮ้ย! แล้วทำไมเราต้องเป็นห่วงไอ้ตัวเล็กนี่ด้วย

"แล้ว..ตอนเย็นนายจะกลับยังไง" ถามไปจนได้ T^T

"เดี๋ยวมีคนมารับ"

"พี่ชายนายเหรอ"

"พี่ชายฉัน? ใคร?"

"ก็คนเมื่อวานไง..ดูเหมือนหมอนั่นจะเป็นห่วงนายมากเลยเนอะ"

"อืม"

"แล้วก็หวงนายมากๆด้วย..ฉันเห็นหมอนั่นกอดนายอยู่หน้าบ้าน"

"อะไรนะ นายเห็นได้ยังไง นายขับรถไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ส่องดูตรงกระจก..แต่ช่างเถอะ ก็นายเป็นพี่น้องกันนี่นา"

"แล้วถ้าไม่ใช่แค่พี่น้องล่ะ" แฟนเหรอ? เฮ้ย! แฟน...เสียดายจัง จะบ้าเหรอ เราจะเสียดายทำไมเรามีแกงส้มแล้วนี่นา

"นายเป็นแฟนกันเหรอ"

"ใช่"

"คบกันมากี่ปีแล้ว"

"4 ปี" เย่! เราชนะ เราคบกับแกงส้มมาแล้วตั้ง 5 ปี ^O^

"เดี๋ยวฉันส่งนายข้างหน้านะ แล้วนายก็เดินเข้าไปเอง"

"ครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ" พูดเพราะจัง ^^ เคลิ้มเลย

ริทเดินลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในห้างอย่างรวดเร็ว ถ้าจะรีบขนาดนั้น ไม่ติดปีกไปเลยล่ะ..เอ๊ะ! นี่เราติดนิสัยชอบประชดมาจากแกงส้มแล้วสิ ^^

 

อ่านแล้วอย่าลืม เม้น+โหวต เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาด้วยนะ^^