Who? คนที่ใช่...ใช่เธอหรือเปล่า?

ลำดับตอนที่ #2 : *1...เลขาคนใหม่

 *1...เลขาคนใหม่

หญิงสาวในชุดสูท เดินเขาไปในห้องที่มีป้ายติดว่าผู้บริหาร ก่อนจะยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่
ผู้ชายตัวสูงโปร่ง ยื่นมือเรียวยาวมาหยิบกระดาษในซองนั้นขึ้นมาอ่าน ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า

"ลาไปตั้ง 1 ปีเลยเหรอ"

"ค่ะ"

"แต่คนท้อง เขาตั้งครรภ์กัน 9 เดือนไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงตั้งครรภ์ตั้ง 1 ปีล่ะ"

"เอ่อ..ไม่คิดจะให้เวลาดิฉันพักรักษาตัวเลยเหรอคะ ^^;;"

"อ๋อ จริงสิ.. อืม งั้น 1 ปีก็1 ปี"

"ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ"

ชายหนุ่มพยักหน้านิดหนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรไปหาใครสักคน ที่จะสามารถหาเลขาให้เขาได้

[ฮัลโหล..ว่าไงฮั่น]

"พี่ฮัทครับ..พี่ช่วยหาคนมาเป็นเลขาให้ผมหน่อยสิ"

[อืม ..ได้แต่ตอนนี้พี่ยังไม่ว่าง ไว้พี่ว่างเดี๋ยวพี่จะหาให้นะ]

"เร็วๆหน่อยนะครับ"

[ได้ๆ]


[Kangsom*Part]

เอ ชุดนี้เป็นยังไงบ้างนะ..จะว่าไปแล้ว ก็ใช้ได้ วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของผม เพราะฉะนั้น ผมก็เลยอยากให้ทุกอย่างออกมาดี กว่าผมจะได้ทำงานในบริษัทใหญ่ขนาดนั้น ผมต้องพยายามสุดๆ ..
ผมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานของผม ผ่านสายตาของคนมากมายที่จับจ้องมาที่ผม เฮ้อ ผมก็รู้นะว่าตัวเองหล่อ แต่มันก็เขินอยู่ดี กับสายตาแทะโลมของพวกผู้หญิงโต๊ะข้างๆ จะว่าไป มันน่ากลัวมากกว่าน่ารักนะ

"สวัสดีจ้ะ ^^" ผู้หญิงที่หน้าตาเรียกได้ว่าสวยมากๆ เดินเข้ามาทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"สวัสดีครับ"

"ฉันชื่อ สต๊อปนะ เป็นหัวหน้าแผนกนี้ มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

"ผมชื่อ แกงส้มครับ ขอบคุณมากนะครับ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ..อ้อ เกือบลืม เธอช่วยจัดการเอกสารพวกนี้ให้เรียบร้อย แล้วนำไปให้ฉันที่ห้องทำงานสุดทางนู้นด้วยนะ"

"ครับ"

"เร็วๆด้วยล่ะ อย่าเกินเที่ยง"

"ครับ"

ผู้หญิงคนนั้น ..ชื่ออะไรนะ... ช่างมันเถอะ เดินจากไปโดยการทิ้งแฟ้มเอกสารไว้ให้ผมตั้ง 6 แฟ้ม แต่ละแฟ้มนี่หนาชะมัด แล้วยังจะมีหน้ามาสั่งให้เร็วๆอีก ชิ สวยแต่ใจร้ายจริงๆ
ผมนั่งเคลียร์แฟ้มทั้งหมด จนเวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยง ในที่สุดผมก็จัดการแฟ้มทั้งหมดเสร็จ
ผมรีบยกแฟ้มทั้งหมดขึ้นมา ก่อนจะยกแฟ้มพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ เป็นการเดินทางตรงที่ลำบากมากๆ เพราะลำพังยกแฟ้มหนักๆเดินนี่ก็ลำบากอยู่แล้ว ไอ้แฟ้มพวกนี้พอเอามาวางเทินกันแล้ว มันดันสูงบังตาผมด้วย มันก็เลยเป็นการเดินที่ยากลำบากมากๆ

ปึ้ก! ตุ้บ!

"โอ๊ย!!" ผมร้องอุทานขึ้น พร้อมกับใครอีกคนที่เดินออกมาจากอีกทาง แล้วก็ชนผมเมื่อกี๊

ผมลุกขึ้นยืนแล้วรีบเก็บแฟ้มทั้งหมด พอหันไปมองที่นาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เวลา 11.58 น. เฮ้ย! จะเที่ยงแล้ว วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกเราจะส่งงานช้ากว่ากำหนดไม่ได้
พอเก็บของเสร็จผมก็รีบเดินตรงไปที่ห้องตรงสุดทางทันที แต่ตอนที่ผมกำลังจะก้าวขาเดินต่อไปนั้น อยู่ๆผู้ชายที่เดินมาชนผมก็จับไหล่ของผมไว้ อะไรวะ..ถ้ามันจะแข็งแรงขนาดนี้ แค่มันจับไหล่ผมไว้ผมก็เดินไปไหนไม่ได้แล้ว แรงช้างสารจริงๆ

"อะไรของนาย ปล่อยนะ ฉันรีบ"

"ขอโทษไม่เป็นหรือไง"

"เหอะ! นายนั่นแหละต้องขอโทษ นายเป็นคนเดินมาชนฉันนะ"

"นี่นาย..กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเหรอ"

"ทำไมฉันจะต้องไม่กล้าพูดกับนายด้วยล่ะ เฮ้ย! ปล่อยได้แล้ว"

"ไม่ปล่อย นายไม่มีสิทธิพูดเฮ้ยกับฉันนะเว้ย"

"แล้วนายก็ไม่มีสิทธิพูดเว้ยกับฉันด้วย ..เข้าใจมั้ยวะ"

"นี่นายฟังฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ..นายห้ามพูดวะกับฉัน" อะไรวะ ไอ้นี่ ชักจะจิตไม่ปกติแล้วนะ หึ คิดว่าตัวเองเป็นใคร สั่งนู่นสั่งนี่อยู่ได้

"เฮ้ย! ปล่อยสิเว้ย ..ฉันบอกไม่เข้าใจหรือไงวะ" ฮ่าฮ่าฮ่า ห้ามดีนัก พูดมันทุกคำเนี่ยแหละ เฮ้ย..วะ..เว้ย ใส่มาให้หมด

"หน๊อย..นายอยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย"

พลั่ก! ตุ้บ! 

ไอ้โรคจิตนั่นผลักผมให้ล้มลง พอผมจะลุกขึ้นยืนก็ดันผมให้ลงนอนไปกับพื้น ดีนะที่พื้นปูพรมไม่อย่างนั้น ผมได้ปวดหลังไปสามวันสี่คืนแน่ๆ
พอไอ้บ้านั่นผลักผมให้ไปนอนลงที่พื้นพรมปั๊บ มันก็ขึ้นมาคร่อมตัวผมปั๊บ ..เฮ้ย! นี่มันคิดจะมาต่อยผมในบริษัทเลยเหรอ แถมพนักงานคนอื่นก็เอาแต่ยืนอึ้ง มองมาที่ผมกับไอ้บ้านั่นตาไม่กระพริบ  นี่ไม่มีใครคิดจะห้ามเลยหรือไงวะ

"นายจะต่อยฉันในบริษัทนี่เลยเหรอ"

"หึ เห็นหน้าฉันจังๆขนาดนี้ ยังไม่ขอโทษอีก"

"ขอโทษอะไร นายนั่นแหละ เดินมาชนฉัน"

"นายจะไม่ยอมขอโทษฉันจริงๆใช่มั้ย"

"ใช่!! นายนั่นแหละต้องขอโทษฉันก่อน! ไอ้หมีสีขาว"

"หืม O_o? หมีสีขาว อะไรของนาย"

"จะอะไรก็ช่าง..ปล่อยฉันซะ ฉันรีบ"

"นายไม่รู้จักฉันเหรอ"

"ไม่รู้จัก" มันความจำเสื่อมหรือไงวะ ถามมาได้ ว่าไม่รู้จักฉันเหรอ เหอะ กลับบ้านไปถามพ่อแม่ไม่ดีกว่าเหรอวะ

"ฉันคือ...ผู้บริหารของบริษัทนี้  ชื่อว่า อิสริยะ ภัทรมานพ" อ๋อ..เฮ้ย ผู้บริหาร นี่ฉันทะเลาะอยู่กับผู้บริหารเหรอ ตายหล่ะงานนี้ วันแรกของการทำงาน ทำไมมันออกมาแย่อย่างนี้วะ มาทำงานวันแรก ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นวันมาทำงานวันสุดท้ายด้วย TToTT

"..."

"เป็นไง อึ้งไปเลยสินะ..เอ้า ลุกขึ้นมา" ผู้บริหาร ToT เรียกอย่างนี้แล้วอยากร้องไห้ ลุกขึ้นยืนจากที่คร่อมตัวผมอยู่นาน ก่อนจะยื่นมือมาให้ผม เหอะ ไหนๆก็จะโดนไล่ออกแล้ว เรื่องอะไรเราจะขอโทษ เรื่องอะไรเราจะเคารพ เชอะ =3=

ผมลุกขึ้นยืนโดยที่ไม่จับมือของคนตรงหน้า ก่อนจะก้มลงไปเก็บแฟ้มที่กระจัดกระจายอยู่ขึ้นมา แล้วเดินไปที่ห้องสุดทางเดิน โดยมีสายตาของพนักงานคนอื่นๆจ้องมองอยู่ รวมถึง.. สายตาของผู้บริหารด้วย TToTT

"ผมนำเอกสารมาให้แล้วครับ"

"ช้านะจ๊ะ แกงส้ม เลยมาตั้ง 15 นาทีแน่ะ...แต่ไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันแรก ฉันให้อภัย^^" โทษทีที่มันเป็นวันสุดท้ายด้วย ToT

"ขอบคุณครับ...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เชิญจ้ะ ^^"

ผมเดินออกมาจากห้องด้วยความเหนื่อยอ่อน เหนื่อยจากการยกแฟ้มหนักๆ 6 อัน เหนื่อยจากการทะเลาะกับ..ผู้บริหาร ToT และเหนื่อยจากการที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกไล่ออก  ฮือๆๆ
พอผมกลับมาถึงโต๊ะทำงาน ยังไม่ทันที่ผมจะได้นั่ง อยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาผมที่โต๊ะ แล้วก็บอกว่า ผู้บริหารเรียกพบ... ฮือๆๆ จะเรียกไปด่าก่อนไล่ออกหรือไง ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ไอ้หมีสีขาว...

ผมเดินเข้ามาในห้องที่มีป้ายเขียนไว้ตรงประตูว่า 'ห้องผู้บริหาร' ผมเดินเข้ามาในห้องอย่างเบาที่สุด 

"นี่นายเคยเป็นพวกตีนแมวมาก่อนหรือไง เดินซะเบาเลย"

"อะไรของนาย จะเรียกมาด่าก่อนไล่ออกหรือไง"

"ด่าเหรอ? ..ไล่ออกเหรอ? .. นายคิดไปเองหรือเปล่า ฉันไม่ได้จะด่านาย แล้วก็ไม่ได้จะไล่นายออกด้วย"

"อ้าว? แล้วนายเรียกฉันมาทำไม"

"ฉันจะเปลี่ยนตำแหน่งให้นาย"

"เปลี่ยน? อย่าบอกนะว่า..." นี่มันจะเปลี่ยนผมจากพนักงานฝ่ายการตลาด ไปเป็นคนขัดส้วมเหรอ ..รุนแรงกว่าไล่ออกอีกนะนั่น ผมอุตส่าห์เรียนจบปริญญาโท แต่กลับได้ไปเป็นคนขัดส้วม เหอะ พ่อแม่ของผมคงจะภูมิใจน่าดู TToTT

"ใช่ ฉันจะเปลี่ยนตำแหน่งนายจากพนักงานฝ่ายการตลาดมาเป็น เลขานุการของฉัน ^^" อ้าว เลขาฯหรอกเหรอ ผิดหวังนิดหน่อยนะ เอ๊ะ! แล้วผมจะผิดหวังทำไม นีผมหวังจะเป็นคนขัดส้วมขนาดนั้นเลยเหรอ -__-;;

เฮ้ย! เดี๋ยวนะ เลขานุการ?? ถ้าอย่างนั้น ผมก็ต้องได้อยู่ใกล้ไอ้หมีสีขาวนี่ตลอดเวลาเลยน่ะสิ แต่คงไม่หรอกมั้ง เลขาฯส่วนใหญ่นั่งหน้าห้องเจ้านายนี่นา ถ้าไอ้หมีสีขาวนี่ไม่เรียกผม ผมก็คงไม่ได้เจอหน้า และเราก็จะไม่ได้เจอกัน เย่ๆ ^o^

"..."

"เริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะ วันนี้นายไปเก็บของแล้วก็เอามาไว้ที่โต๊ะหน้าห้องของฉันได้เลย"

"ค..ครับ"

"หึ ยอมพูดเพราะๆกับฉันแล้วเหรอ"

"เออ"

"นี่นาย พูดไม่เพราะเลยนะ พูดใหม่เดี๋ยวนี้"

"ใหม่"

"อะไร"

"ก็นายให้ฉันพูดใหม่"

"ประชดฉันหรือไง"

"เหอะ ฉันไปแหละ"

"เดี๋ยว..นี่นายกลับมานะ"  เชอะ ไม่รู้ไม่ชี้

ผมเดินออกมาจากห้อง พร้อมกับปิดหูด้วย ผู้ชายอะไรขี้บ่นจริงๆ จู้จี้จุกจิก นี่ผมคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่ยอมไปเป็นเลขาฯให้ไอ้หมีสีขาวนั่น
แต่ช่างเถอะรีบเก็บของแล้วรีบกลับบ้านดีกว่า..

พอผมเก็บของเสร็จผมก็เดินมาที่รถของผม แต่พบว่า..ยางแบน รถของผมยางแบน เฮ้ย! เมื่อเช้ามันยังดีๆอยู่เลยนี่นา ทำไมอยู่ๆยางแบนได้วะ เอายังไงดี แถวนี้ไม่มีอู่ซ่อมรถซะด้วย 

"รถยางแบนเหรอ" เหอะ ไอ้หมีสีขาว โผล่มาตอนที่เราเดือดร้อนอีกแล้ว ตัวซวยชะมัด -_-

"นายมายุ่งอะไรด้วย"

"เดี๋ยวฉันเอาไปสูบยางให้ เอามั้ย"

"นายเป็นเบิร์ด ธงไชย หรือไง"

"เบิร์ด ธงไชย? ยังไง"

"ก็..ซ่อมได้..ซ่อมได้ ไง"

"หึ นายนี่ติ๊งต๊องจริงๆ..ว่าไง จะให้ฉันเอาไปสูบยางให้มั้ย" ใครกันแน่วะ ที่ติ๊งต๊อง..

"ก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้นายกลับกับฉันก่อนก็แล้วกัน"

"ไม่เป็นไร เอารถไปสูบยาง เดี๋ยวก็ขับได้แล้ว"

"ไม่ได้หรอก นายเห็นตะปูที่ปักอยู่ที่ยางรถนั่นมั้ย...ฉันว่า รถนายไม่ใช่ยางแบนหรอก แต่ยางแตก"

"เฮ้ย!"

"เฮ้ยอีกแล้ว นายจะอุทานอย่างอื่นนอกจาก'เฮ้ย'ไม่ได้เลยเหรอ"

"อุ๊ย!..พอใจหรือยัง"

"ช่างประชดประชันจริงๆเลยนะ นายเนี่ย"

"เดี๋ยวนายไปรอฉันที่รถสปอร์ตสีดำตรงนั้นก่อน ฉันจะเรียกคนของฉันให้มาจัดการให้"

"อืม..ขอบใจนะ"

"หืม? เมื่อกี๊นายว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน"

"ขอบใจนะ"

"อะไรนะ"

"ไป-เช็ค-หู ซะ!" ผมพูดเสร็จก็วิ่งมาที่รถของไอ้หมีสีขาวนั่นทันที ระหว่างที่ยืนรอผมก็เห็นไอ้หมีสีขาวนั่นโทรไปหาใครก็ไม่รู้แล้วก็คุยอะไรกันสักอย่าง..

สักพักไอ้หมีสีขาวนั่นก็เดินมาที่รถก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งคนขับ พอเห็นผมไม่ขึ้นไปนั่งสักที ก็ลดกระจกฝั่งผมลงแล้วก็ตะโกนออกมาว่า..

"นี่นายจะรอให้ฉันลงไปเปิดประตูให้หรือไง ห๊ะ!" ทำไมต้องตะคอกด้วยนะ..ก็มันชินนี่นา ปกติเวลาไปไหนกับพี่โตโน่ พี่โตโน่ก็จะคอยเปิดปิดประตูให้เสมอ  เชอะ..ไอ้หมีสีขาวบ้า!! =3=

ผมบอกทางไอ้หมีสีขาวมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงบ้านของผมจนได้ เราใช้เวลานานมากกว่าจะมาถึงบ้านของผม ไม่ใช่ว่าไอ้หมีสีขาวขับรถช้าหรืออะไรนะ แต่เพราะผมทะเลาะกับมันมาตลอดทางนี่แหละ กว่าจะมาถึงบ้าน ไอ้หมีสีขาวนี่ก็ทะเลาะเพลิน เลี้ยวผิดซอยมาตั้ง 4-5 รอบ มันน่าจริงๆ
ผมเดินลงมาจากรถแล้ว ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปในบ้านนั้น ไอ้หมีสีขาวก็เรียกผมให้หันไปคุยด้วยเสียก่อน

"พรุ่งนี้นายจะไปทำงานยังไง"

"เดี๋ยวให้คนขับรถที่บ้านฉันขับไปส่ง"

"อืม ก็ดี แล้วก็เอานี่ไป" ไอ้หมีสีขาวยื่นสมุดเล่มเล็กๆมาให้ผม

"อะไร"

"กฏการเป็นเลขาฯของฉัน..เอาไปอ่านซะ แล้วทำให้ได้ด้วย มีไม่กี่ข้อเอง"

"อืม"

ผมเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เฮ้อ ทำไมวันนี้มันเหนื่อยอย่างนี้นะ ทำงานแค่ครึ่งวัน แต่รู้สึกเหมือนทำงานมา 2 เดือน เหนื่อยจริงๆ ขึ้นไปนอนสักงีบดีกว่า..ไอ้บ้าหมีสีขาว..เอ๊ะ เราไปนึกถึงหมอนั่นทำไมนะ

 

ขอบคุณที่อ่านนะคะ แล้วอย่าลืมเม้น+โหวตด้วยนะคะ ^^