THE LOVER OF TWINS PRINCESS

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบสบตา 30%

แรกพบสบตา

      ร่างบอบบางวิ่งเล่นอยู่ในสวนที่สวนที่สวยงามหากแต่ไปสะดุดตากับประตูบานเก่าที่ซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ที่มีเถาวัลย์พันแน่นเต็มไปหมด เธอใช้มือค่อยๆผลักประตูบานนั้นออกไป ‘เอ๊ะมันเป็นอุโมงค์นี่นา’ เธอคิด เธอจึงค่อยเดินตามอุโมงค์ไป เธอเหนื่อยล้ามากเดินไปจนเมื่อไรไม่รู้สติทั้งหมดค่อยๆดับมืดลง โดยที่เธอ             ไม่รู้เลยว่ามีบุรุษคนหนึ่งช้อนตัวเธอขึ้นอย่างแผ่วเบาพาเดินออกไปอย่างนุ่มนวลที่สุด

       1 ชั่วโมงผ่านไป

       บุรุษคนนั้นเฝ้าดูแลร่างบอบบางนี้ไม่ห่าง เขาพิจารณาเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนก็พบว่าสาวน้อยคนนี้มีผิวขาวบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะแทบมองไม่เห็นเส้นเลือดแต่มันไม่ได้ทำให้เธอดูน่าเกลียดเลยซ้ำยังทำให้ผิวของเธอเปล่งประกายราวกลับมีแสงสว่างอยู่ในตัว  ริมฝีรูปกระจับของเธอเป็นสีชมพูอ่อน แก้มทั้งสองข้างชมพู              ระเรื่อ   ขนตาหนาดำราวรัตติกาล  ผมสีบลอนด์เงินหนาหยักศกยาวถึงเอว มองแล้วราวกับเทพีจำแลงกาย                 ซักพักหนึ่งเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆเห็นมีแต่ผู้ชายคนหนึ่งน่าจะอายุประมาณ30ปีซึ่งสง่างามมากยืนพิงอยู่ที่เสาปลายเตียงมองเธอมาอย่างห่วงใย

     “ ฉันอยู่ไหน ” นั่นเป็นคำแรกที่เธอกล่าวออกมาแถมการส่งสายตาหวาดระแวงไปให้เขา

     “ ที่นี่คือบ้านฉันเอง  เธอสลบไปน่ะพักผ่อนเถอะ ” เขาตอบเธออย่างนุ่มนวลแต่หากร่างเล็กนั้นรีบลุกออกจากเตียง  แต่ไม่ทันใดก็เซจนเกือบล้มหากร่างสูงรีบเข้ามาช่วยสายตาทั้งสองประสานกัน ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของพวกเขาต่างเต้นกระหน่ำกันไม่เป็นจังหวะ เธอรีบผละออกจากเขา

      “ ฉันจะกลับบ้านแล้ว  ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน ลาก่อน ” เธอกล่าวอย่างรวดเร็วแต่สายตาเขาสังเกตไปที่หน้าที่แดงขึ้นของเธอแล้วยิ้มในใจว่า  ‘ ยัยนี่ตอนเขินน่ารักจัง’  เขาขัดขึ้นว่า

      “ เธอยังไม่หายดีนะจะกลับได้ยังไง ”

      “  ฉันรบกวนคุณมากมากแล้ว  ไปล่ะ ” แล้วเธอก็เดินผ่านเค้าหวังจะไปที่ประตูแต่ไม่สามารถจับประตู ได้เลย  ตานี่ต้องโรคจิตแน่ๆเลยว่าแล้วเธอจึงสร้างม่านพลังแห่งการปกป้องขึ้นมารอบกาย  เขามองอยู่จึงรู้สึกน้อยใจและโมโหเล็กน้อยที่เธอไม่เชื่อใจเขา

      “ ถ้าฉันจะทำมิดีมิร้ายเธอฉันทำไปตั้งนานแล้ว เด็กน้อย ”

เป็นใครใครก็โมโหแน่นอนเรื่องอะไรไม่ให้คนอื่นเขากลับบ้านยังมากักขังกันอีกไม่รู้จักบอกชื่อเสียงเรียงนามก็นึกว่าเป็นอีตาโรคจิตน่ะสิ

   “ ฉันชื่อโซรีญา เดอ ลอร์เรนเฟนเบิร์กส์ องค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิเฟนเบิร์กส์ ”   เธอแนะนำตัวก่อนพร้อมก้มหัวลงเล็กน้อย