คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 #มิตรภาพใหม่
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น และวันนี้ตรงกับวันที่ 18 ฟลินน์ตื่นเช้าแต่งตัวและออกเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ ที่เขาได้รับเชิญให้ไป จากซองจดหมายปริศนา รวมถึงเพื่อนของพวกเขาอีก 2 คน
ฟลินน์ใช้เวลาประมาณ 25 นาทีก็ถึงท่าเรือคริสก็พบกับพีและมิลคาที่มาอยู่ก่อนแล้ว แต่กลับมีบุคคลปริศนาเพิ่มมาอีกถึง 6 คน ซึ่งหนึ่งในนี้ มีคนที่ฟลินน์รู้จักอยู่ด้วย
“น้ำฟ้า! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ฟลินน์เดินมาถาม พร้อมกับส่งสายตาเชิงทักทายให้กับพีและมิลคา
“ก็มาตามจดหมายที่ได้นี่ไง” เธอตอบฟลินน์อย่างอารมณ์ดี พร้อมกับชูจดหมายแบบเดียวกับฟลินน์ขึ้นมา ฟลินน์ได้เห็นก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องมาที่นี่
“แล้วพวกคุณล่ะ?” เมื่อฟลินน์รับรู้จุดประสงค์ของน้ำฟ้าแล้ว จึงหันไปพูดกับบุคคลปริศนาที่เขาไม่รู้จัก อีกถึง 5 คนด้วยกัน แต่ท่าทางของแต่ละคนล้วนไม่มีอันตรายใดๆเลยด้วยซ้ำ ฟลินน์จึงไม่ได้ระวังอะไรมากนัก เว้นเสียจากผู้ชายที่สวมเสื้อฮู้ดในกลุ่ม 5 คนนั้น ที่สายตาแลดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“ผมลิตเติ้ลครับ มาเพราะได้รับจดหมายเหมือนกัน” เป็นเด็กชายคนหนึ่งซึ่งดูอายุคร่าวๆ น่าจะประมาณ 15-16 ปี เดินออกมาแนะนำตัวด้วยท่าทางเป็นมิตร ฟลินน์ได้แต่พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับมองคนที่เหลือ
“เอ่อ..ฉันชื่อโนปอลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก มาเพราะได้รับจดหมายเหมือนกัน”
“ฉันซินเนีย”
“ผม ลัวร์ เฟดิกัส เรียกว่า เฟดิกัส ก็ได้”
ฟลินน์พยักหน้าครั้งหนึ่งและก็มองไปยังชายคนสุดท้าย
“แล้วคุณล่ะ?” ฟลินน์ถาม
ชายหนุ่มปริศนาได้ยินก็หันมามองที่ฟลินน์ด้วยหางตา พร้อมกับชูซองจดหมายนั้นขึ้นมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อ รู้ไว้แค่ฉันมาเพราะจุดประสงค์เดียวกับพวกแกนั่นแหละ”
ฟลินน์ได้ยินจึงไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ จึงแนะนำตัวเองและเพื่อนๆให้รู้จัก หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเรือลำใหญ่แล่นมาจอดตรงท่าเรือพอดี ทุกคนมองไปในเรือกลับไม่พบเห็นใครอยู่บนเรือเลยแม้แต่คนแต่ถ้าหากลองมองดีๆ กลับมีชายหนุ่มรูปร่างใหญ่ ดูมีอายุ แต่งกายคล้ายกับพ่อบ้านเดินลงมาหาและตรงไปที่กลุ่มของฟลินน์
“สวัสดีครับ ยินดีที่พวกท่านมากันครบ..” ชายหนุ่มในคราบพ่อบ้านลงมาต้อนรับอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับ แล้วเชิญพวกเรามาที่นี่เพราะอะไรกันเหรอครับ?” ฟลินน์เป็นฝ่ายถามก่อน
อีกฝ่ายไม่ตอบ ได้แต่เพียงยิ้มให้ฟลินน์และคนอื่นๆเท่านั้น และก็ผายมือไปทางเรือ พร้อมกับพูดกับฟลินน์
“ก็แค่เชิญให้ไปเล่นเกมกับพวกผมน่ะครับ เจ้านายพวกผมคัดเลือกมาเป็นพิเศษเลยนะครับ แล้วก็กระผมมีชื่อว่า โกสต์ ครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับหันไปมองที่ชายสวมเสื้อฮู้ด
“ไม่เจอกันนานนะครับ คุณเซ็น” โกสต์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา เล่นเอาชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเซ็น ถึงกับทำสีหน้าแปลกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“แกเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักแก” เซ็นถาม แต่โกสต์ไม่ตอบแต่ยิ้มให้เซ็นและหันไปพูดกับพวกของฟลินน์
“เอาล่ะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญทุกท่านขึ้นเรือเถอะครับ ทางเรารับรองความสะดวกให้อย่างเต็มที่ ของทุกชิ้นบนเรือ สามารถใช้ได้ทุกชิ้น และไม่เก็บค่าบริการครับ เราจะเดินทางกันเป็นเวลา 3 วันจนกว่าจะถึงที่หมายครับ” โกสต์พูด
ทุกคนได้ยินก็แสดงอาการดีใจออกมา โดยเฉพาะคำว่า ‘ฟรี’ ของโกสต์ เป็นใครใครก็ยอม ได้นั่งเรือลำใหญ่และหรูหรา อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน แถมยังฟรีอีกต่างหาก ทุกคนไม่พูดเปล่าพร้อมกับวิ่งขึ้นเรือไป ทิ้งไว้แต่ฟลินน์และเซ็น อยู่ข้างล่าง
“จะคุยอะไรกันก็ให้เร็วๆนะครับ ผมจะขึ้นไปรอข้างบน” โกสต์พูดเป็นประโยคสุดท้าย และขึ้นเรือตามคนอื่นๆไป
มองจากภายล่าง ก็เห็นกลุ่มเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเล่นกันอยู่บนเรืออย่างสนุกสนาน แต่ฟลินน์ก็มีความสงสัยในคำพูดของโกสต์อยู่หลายอย่าง แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงตัดสินใจเดินขึ้นเรือไป แต่ก่อนจะก้าวขึ้นเรือ เซ็นก็พูดขึ้นมาเบาๆ แต่ฟลินน์กลับได้ยินชัดเจน
“ระวังไว้ด้วยล่ะ แกคงไม่เชื่อใจหมอนั่นอยู่สินะ ปกป้องเพื่อนแกไว้ดีๆละ เพราะถ้าเกิดมีปัญหา ฉันไม่อยู่ช่วยหรอกนะ หึหึหึ..” เซ็นพูดพร้อมกับเดินขึ้นเรือไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยและประหลาดใจให้กับฟลินน์ แต่ก็ต้องจำใจเดินขึ้นเรือไป
หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที เรือก็ออกจากท่า ทุกคนต่างสนุกสนาน วิ่งเล่นพร้อมกับทำความรู้จักกันไปด้วย บนเรือมีแต่เสียงหัวเราะ รวมถึงฟลินน์ก็เช่นกัน บางคนวิ่งไปจองห้องนอนของตัวเอง บ้างก็ขอนอนกับคนนั้นคนนี้ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น
เวลาในตอนนี้ก็ล่วงเลยไปจนถึง 4 ทุ่มแล้ว ทุกคนกำลังเลี้ยงฉลองกันอย่างสนุกสนาน และคุยกันตามประสาคนพึ่งรู้จัก
“นี่ๆ ลิตเติ้ลอายุเท่าไหร่เหรอ?” โนปอลถามด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว พร้อมกับเสียงเฮฮาของทุกคน ฟลินน์ได้แต่ยิ้มให้ ทุกคนก็จ้องมองไปทางเจ้าตัวที่ถูกถาม
“เอ่อ..ก็ 15 ครับ” เด็กชายตอบ ทุกคนเปล่งเสียงโฮออกมา พร้อมกับแซวกันสารพัด
“แหม..15 กำลังน่ารักเลย ฉันชอบเด็กซะด้วยสิ” มิลคาแซวพร้อมกับยิ้มๆ
“เฮ้ย อย่าไปแซวเด็กมันมากสิ มิล” พีพูดพลางศอกใส่มิลคาเบาๆ
“พอกันทั้งคู่นั่นแหละ ฮ่าๆ” น้ำฟ้าพูด
“คุณโกสต์จะทานอะไรมั้ยครับ?” ฟลินน์ถามพลางยิ้มให้ โกสต์ได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปในตัวเรือ และยกอาหารมาเพิ่มให้ทุกคนดีใจกันยกใหญ่พร้อมกับฉลองกันต่อ
แต่ระหว่างที่ฉลองกันอยู่นั้น เซ็นได้เดินมากลางวง พร้อมกับพูดกับโกสต์ ทุกคนเงียบลงพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย เนื่องจากเซ็นเป็นผู้ชายที่เงียบๆ แววตาดูน่ากลัว จึงไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าไปคุยด้วย
“มีเหล้าบ้างมั้ย?” เซ็นถาม
“บนเรือลำนี้มีทุกอย่างนั่นแหละครับ” โกสต์ยิ้ม
“ขอสัก 2-3 ขวดได้ไหม?” เซ็นพูดแต่พอโกสต์ได้ยินก็แสดงสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย
“อายุยังไม่ถึง 20 ก็ดื่มแล้วเหรอครับ?” โกสต์แกล้งถามพร้อมกับยิ้มให้
“ยุ่งน่า ฉันดื่มได้ มันก็แค่นั้น” เซ็นตอบแบบขอไปที
“ครับๆ สักครู่ครับ” โกสต์ไม่ถามอะไรต่อ จึงเดินเข้าไปตัวเรืออีกครั้ง
“นี่ๆ นายชื่อเซ็นใช่มั้ย?” เป็นน้ำฟ้าที่พูดขึ้นมา เล่นเอาทุกคนตกใจเลยทีเดียว ขนาดฟลินน์ยังไม่อยากจะพูดกับเซ็นสักแอะเลยนะ(หมอนั่นพูดมา)
“ใช่” เซ็นตอบเรียบๆ น้ำฟ้าได้ยินจึงหน้ามุ่ยและก็คาดคั้นต่อ
“นี่ๆ ไม่เห็นต้องเย็นชาขนาดนั้นเลยนี่นา ยังไงก็อายุเท่ากัน เป็นเพื่อนกันก็ได้นี่” น้ำฟ้าพูดต่อ
“นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่อง...” เซ็นยังไม่ทันพูดจบ ซินเนียก็พูดแทรกขึ้นมาอีก
“ดูๆไปเซ็นก็ไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรนี่นา เรามาเป็นเพื่อนกันก็ไม่เสียหายนะ”
“ก็แล้ว..” เซ็นพยายามพูด แต่ก็โดนแทรกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงทนไม่ไหว จึงนั่งลงกลางวงแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“ตามใจพวกแก” เซ็นพูด ทุกคนไม่พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้ม และก็คุยกันต่อตามปกติ แต่ก็ไม่วายหันมาถามเซ็นบ้างเป็นพักๆ หลังจากนั้นทุกคนก็ได้รู้ว่า เซ็นก็ไม่ใช่คนน่ากลัวอะไรอย่างที่คิด สักพัก โกสต์ก็เอาเหล้ามาให้เซ็นประมาณ 5 ขวดเซ็นรับมาและเปิดขวด กระดกเข้าปากอย่างรวดเร็ว ทุกคนได้แต่จ้องมอง เซ็นไม่พูดอะไรพร้อมกับยื่นให้
“จะลองมะ?” เซ็นถาม ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า แต่น้ำฟ้าเห็นจึงหยิบไปรินใส่แก้วจนเต็ม พร้อมกับมองมาที่เซ็น
“ก็กินซะสิ” เซ็นพูด
“แล้วต้องกินแค่ไหนอ้ะ?” น้ำฟ้าถาม
“ถ้าพึ่งหัดกิน ก็จิบๆไปก่อนก็ได้ แต่ถ้าเจ๋งๆก็ให้หมดแก้วนั่นแหละ” เซ็นพูดเชิงพูดเล่น แต่น้ำฟ้าได้ยินเธอก็กระดกรวดหมดแก้วเลย ทุกคนได้แต่อึ้งในตัวของน้ำฟ้า หลังจากนั้นไม่นาน น้ำฟ้าก็เมาแอ๋ด้วยเหล้าแก้วเดียว ทุกคนเฮฮากันอย่างสนุกสนาน
เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืน ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน ห้องนอนเป็นห้องที่หรูมาก ทุกคนนอนหลับอย่างสบาย
คืนวันแรกก็ผ่านไป ทุกคนได้รับมิตรภาพใหม่ๆ พร้อมกับความสนุกสนาน แต่หารู้ไม่ว่า หายนะกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ในอีกไม่ช้านี่แล้ว..
___________________
อะแฮ่มๆ ... บทที่ 2 ออกแล้น ขอโทษที่ทำให้รอนาน งานมันเยอะT^T
บทนี้ก็ออกกันครบแล้วเนอะ? อาจจะน่าเบื่อไปอีกนั่นแหละ ก็ขอบคุณที่มาอ่านนะเจ้าคะ
ความคิดเห็น