คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 #ซองจดหมายแปลกๆ
บทที่ 1
ในยามค่ำคืนแห่งรัตติกาล ภายในคฤหาสน์แปลกๆหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในใจกลางภูเขาที่ถูกขนานนามว่า ‘ภูเขาต้องสาป’ ไม่มีใครกล้าย่างกรายผ่านเข้ามาสักคนประวัติอันน่าสะพรึงกลัวต่างๆ ถูกเล่าขานกันไปต่อๆ กัน โดยคนในเมือง จึงไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเข้ามาสำรวจ แต่กลับมีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ในกลางภูเขาที่น่ากลัวเช่นนี้
หากลองมองดีๆ ภายในคฤหาสน์กลับมีเพียงแสงสลัวๆลอดออกมาจากห้องชั้นบนสุดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ให้บรรยากาศราวกับคฤหาสน์ร้าง แต่กลับมีคนอาศัยอยู่ถ้าหากเป็นคนธรรมดาก็คงไม่กล้าแม้แต่จะมาสร้างคฤหาสน์บ้าๆในที่บ้าๆแห่งนี้หรอก
“นายท่านคะ จดหมายพวกนี้ต้องส่งไปเลยรึเปล่าคะ?” สาวใช้ในคฤหาสน์กล่าวกับผู้เป็นเจ้านายของตน ที่กำลังทำหน้าตาเหมือนกับกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับหยิบซองจดหมายที่สาวใช้นับแล้วได้ 9 ซอง
“อืม..รายชื่อทั้งหมดที่ต้องส่งก็มี คุณฟลินน์ คุณเฟดิกัส คุณลิตเติ้ล คุณพี คุณเจ้าฟ้า คุณมิลคา คุณซินเนีย และก็คุณโนปอลสินะ..” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเบาๆ สาวใช้ที่ได้ฟังก็เกิดสงสัย เพราะซองจดหมายที่เธอนับได้นั้นมันมีทั้งหมด 9 ซอง และทั้งหมดนั้นก็อยู่บนมือเจ้านายของเธอ
“ท่านคะ นั่นมันแค่ 8 คนไม่ใช่เหรอคะ?” สาวใช้ถาม ชายหนุ่มได้ยินก็หันมายิ้มให้สาวใช้ของตนด้วยสีหน้าดีใจ
“นั่นมันก็ใช่ แต่คนที่ 9 เขาเป็นคนพิเศษหน่อยน่ะ” ชายหนุ่มตอบ สาวใช้ได้ยินก็เกิดความสงสัยขึ้นมาอีก
“พิเศษยังไงเหรอคะ?” สาวใช้ถามอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มไม่มีท่าทีรำคาญแม้แต่น้อย
“ไม่เชิงหรอกนะ แต่คนที่ 9 ชื่อของเขาคือเซ็น” ชายหนุ่มตอบออกมา สาวใช้ได้ยินถึงกับตกตะลึง และอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“คุณเซ็น...?” สาวใช้อุทานออกมาแต่ยังไม่ได้พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มก็เอานิ้วมาแตะปากเธอไว้ พร้อมกับยิ้มให้
“อย่าเอ็ดไปสิ มันน่าสนุกออกจะตายไป..” ชายหนุ่มยิ้มให้ สาวใช้พยักหน้าเบาๆและยิ้มกลับให้ชายหนุ่มเช่นกัน
“นั่นสินะคะ..คงสนุกน่าดู” สาวใช้ตอบ
ชายหนุ่มได้ยินสาวใช้พูดเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืน เผยให้เห็นหน้าที่หล่อเหลาถึงแม้จะดูแก่แล้วก็ตาม แต่ยังคงความเข้มและความเป็นชายชาตรีเอาไว้อยู่ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับยื่นซองจดหมายไปให้กับสาวใช้
“เอาล่ะ ไปทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว คริสต้า” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของสาวใช้พร้อมกับมอบหมายงานให้กับเธอ
“ค่ะ..ท่านลอร์ด” สาวใช้คริสต้าตอบกลับ และหยิบซองจดหมายทั้งหมดเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แค่ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าลอร์ดอยู่ในห้องภายในความมืดมิดและความน่าสะพรึงกลัวของคฤหาสน์หลังนี้.....
‘กริ๊งงงงงงง’ เสียงกริ่งโรงเรียนดังลั่น พร้อมกับเสียงเฮฮาของนักเรียนอย่างล้นหลาม เหล่าเด็กนักเรียนต่างวิ่งลงอาคาร ราวกับการละเล่นอย่างหนึ่ง
นี่เป็นเวลาพักเที่ยงของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงเรียนที่รวมเอานักเรียนจากหลายๆประเทศมารวมกัน ถ้าหากเจอนักเรียนชื่อแปลกๆอยู่ในโรงเรียนก็ไม่ต้องสงสัยหรือแปลกใจอะไร เหล่านักเรียนที่มาจากต่างทิศ และต่างถิ่นได้มารวมตัวกันอยู่ในที่แห่งนี้ และอยู่ร่วมกันอย่างเป็นมิตร
“ฟลินน์..หิวข้าวอ้ะ ไปกินข้าวกัน” เสียงใสแจ๋วของหญิงสาวดังแล่นมาแต่ไกลร้องเรียกหาเพื่อนชายของตนอย่างสบายอารมณ์
“อะไรของเธอ! ยัยน้ำฟ้า บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกตวาดใส่หญิงสาวอย่างเสียอารมณ์ เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่ง เขาชอบอยู่คนเดียว เจอแบบนี้ก็อารมณ์เสียเหมือนกันนะ
“อะไรเล่า! ฟลินน์ ก็แค่ชวนไปกินข้าวน่ะ” น้ำฟ้าทำหน้ามุ่ยพร้อมกับเบ้ปากและบ่นฟลินน์เบาๆ
“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งกับฉันไง เพื่อนเธอมีตั้งเยอะแยะ ไปกินกับพวกมันนู่น! ฉันอยากอยู่คนเดียว” ฟลินน์ตอบอย่างหมดอารมณ์และเดินหนีน้ำฟ้าอย่างเร็ว แต่ไม่วายโดนน้ำฟ้าตวาดไล่หลังมาด้วย
“คนเขาอุตส่าห์มาชวน ยังจะมาไล่อีก คิดว่าเท่รึไง ฟลินน์ขี้เก๊ก!”..
“ให้ตายซี่..อยากอยู่คนเดียวมันเกี่ยวอะไรกับขี้เก๊กวะ..ช่างเหอะ” ฟลินน์บ่น
ฟลินน์ลงมาที่ล็อกเกอร์ของตนเองเหมือนที่เคยทำทุกทีก่อนกินข้าว เขาชอบใช้ช้อนกับส้อมที่เตรียมมาเองมากกว่า เพราะช้อนส้อมที่โรงเรียนมันสกปรกจะตาย ถึงจะล้างก็เหอะยังไงก็ดูสกปรกอยู่ดี
แต่เมื่อเขาเปิดล็อกเกอร์ออกมาก็ต้องแปลกใจ เมื่อมีซองจดหมายแปลกๆมาอยู่ในล็อเกอร์เขาด้วย ทั้งๆที่เขาไม่เคยพกซองจดหมายสักหน่อย
ฟลินน์หยิบซองจดหมายพลิกไปมา เพื่อดูความแน่ใจ ว่าของตนเองรึเปล่า ในใจก็คิดว่าคงเป็นคนมาใส่ล็อกเกอร์ผิดมั้ง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก็เลยแอบเปิดดู ก็พบกับกระดาษแผ่นหนึ่ง ซึ่งในแผ่นเขียนข้อความไว้ว่า
ขอเชิญท่านฟลินน์ เข้าสู่เกมของกระผม
เกมที่ว่าจะเป็นยังไงก็ช่าง เมื่อท่านมาถึงที่หมายท่านจะเข้าใจเอง
พบกันวันที่ 18 ที่ ท่าเรือของเมือง คริส นะครับ
แล้วพบกัน และ ขอบคุณ
“จดหมายอะไรวะ” ฟลินน์เกาหัวพร้อมกับบ่นด้วยความสงสัย เขาหยิบช้อนและซองจดหมายประหลาดนี้ไปด้วย เมื่อลงไปถึงโรงอาหารก็เจอกับเพื่อนของตนเอง จึงเข้าไปนั่งคุยก่อน
“เฮ้ยไอ้พี” ฟลินน์ร้องเรียก เพื่อนของเขาได้ยินก็หันมามองและก็ยิ้มให้
“ว่าไง ฟลินน์” พีตอบพร้อมกับกินข้าวต่อ ฟลินน์พยักหน้าพร้อมกับนั่งลงตรงที่นั่งตรงข้ามของพี พร้อมกับโยนซองจดหมายที่ได้มา ให้พีดู
“ได้จดหมายอะไรไม่รู้ว่ะ แปลกๆ ตอนแรกนึกว่ามีคนมาใส่ผิดนะ แต่กลับจ่าหน้าถึงฉันซะงั้น” ฟลินน์บ่นพร้อมกับสั่งข้าว พีได้ฟังก็เลยมองไปที่จดหมายพร้อมกับทำสีหน้าแปลกๆ ฟลินน์เห็นเพื่อนตนเองมีสีหน้าเปลี่ยนไป จึงถาม
“เฮ้ย พี เป็นไรวะ” ฟลินน์ถาม
“ฟลินน์..จดหมายที่นายได้ ฉันก็ได้ว่ะ” พีตอบ เล่นเอาฟลินน์ต้องเกาหัวอีกครั้งด้วยความสงสัย
“เอ้า..แกก็ได้ ฉันก็ได้ ตกลงมันเรื่องอะไรวะ” ฟลินน์ถามด้วยความสงสัย พีเองก็เช่นกัน เขาก็เจอแบบฟลินน์
“แกว่ามันแปลกมั้ยวะ” พีถาม ฟลินน์ได้ยิน ก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจ
“อย่าพึ่งด่วนสรุปเลย บางทีอาจะเป็นพวกชอบแกล้งก็ได้” ฟลินน์ตอบ พีก็เห็นด้วย เพราะบางทีอาจจะเป็นพวกพิเรนท์ที่ชอบแกล้งคนเล่นก็เป็นได้
ในระหว่างที่เขาสองคนคุยกันก็มีพวกเพื่อนสาวในห้องเดินผ่านไป แต่กลับมีคนหนึ่งหยุดมองมาที่เขาสองคน แต่สายตากลับจ้องไปที่ซองจดหมายของฟลินน์
“ว่าไง มิลคา มีอะไรเหรอ?” พีเห็นจึงเป็นฝ่ายทักก่อน เจ้าตัวได้ยินก็สะดุ้งและรีบหันมาทักพีกลับ
“สวัสดีจ้ะ ก็แค่เอะใจนิดหน่อยน่ะ” มิลคาตอบ แต่ฟลินน์ได้ยินก็สงสัยในคำพูดของมิลคาจึงถามเธอ
“เอะใจอะไรยัยมิล หรือเธอได้จดหมายนี่ด้วย?” ฟลินน์ตอบ เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าเบาๆ
“อะไรวะ..มันชักจะแปลกๆแล้วสิ” ฟลินน์บ่นออกมา พีได้ยินก็ถามอีกด้วยความสงสัย
“แปลกยังไงวะ?” พีถาม
“แกก็ลองคิดดูสิ..ถ้าแกล้งเอาจดหมายมาใส่ล็อเกอร์แบบนี้เนี่ยฉันว่าคงต้องไล่ใส่ล็อกเกอร์ที่อยู่ใกล้กันในแถวเดียวกันสิ มันจะได้เร็วๆ แต่นี่กลับให้เรียงคนแบบนี้ ถ้าเป็นล็อคเกอร์ของฉันกับนายก็พอเป็นไปได้ เพราะมันอยู่แถวเดียวกันแค่เยื้องไปทางขวา แต่ยัยมิลมันห่างจากพวกเราตั้ง 3 บล็อกนะ” ฟลินน์ตอบ
“ชักจะแปลกๆจริงด้วยสิ..” พีกับมิลคาพูดออกมาพร้อมกัน
“แต่ว่า..ถ้าไปตามที่มันบอกก็น่าจะเจอตัวการนะ” ฟลินน์เสนอมา
“จะดีเหรอ?” มิลคาถาม พีเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน
“หรือว่าเธอกลัว?” ฟลินน์ท้า ด้วยนิสัยส่วนตัวของมิลคา เธอจึงรับคำทันที พีเห็นเพื่อนๆตกลง ก็ตกลงตามด้วย
“เอาล่ะ..ใครจะเล่นอะไรฉันไม่สน ขอให้มันสนุกก็แล้วกัน” ...
ในขณะที่ทั้ง3คนกำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ภายในมุมหนึ่งของโรงอาหาร ได้มีเงาของหญิงสาวปริศนายืนมองอยู่อย่างน่าสงสัย แต่ชั่วพริบตา เธอก็หายไป..ทิ้งไว้แค่เสียงจอแจของนักเรียนในโรงอาหารเพียงเท่านั้น...
----------------------------------------------------------
เอ้าๆ บทนี้ใครออกบ้างง >___< อาจจะน่าเบื่อไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณที่อ่านน้า ตอนหน้ามาพรุ่งนี้นะจ๊ะ
ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็คงลงวันละ 1 ตอนเน้ออ
ความคิดเห็น