คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Devil Mate#
00
ท่ามกลางความมืดอันเงียบสงัด และน่ากลัว กลับมีร่างมีความสูงเกิน 170 มาเพียงไม่ถึง 10 เซนกำลังปีนกำแพงที่มีความสูงเกิน 3 เมตรอย่างคล่องแคล่ว
ตุบ
“กำแพงบ้าไรวะ แม่งสูงชะมัด”เสียงแหบๆบ่นคนเดียว ก่อนจะรีบวิ่งไปให้ใกล้ตัวบ้านได้เร็วที่สุด บ้านหลังใหญ่ที่คนทั่วๆไปอาจจะเรียกว่าคฤหาสน์ ตอนกลางวันดูสวยงามแต่พอกลางคืนกลับดูน่ากลัวยิ่งกว่าป่าช้าเพราะความเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่ทำให้ผู้คนที่ย่างกรายผ่านมาต้องขนหัวลุกไปตามๆกัน
“น่ากลัวชะมัดบ้านคน หรือบ้านผีสิงกันแน่”ร่างบางๆเดินสำรวจรอบบริเวณเพื่อที่จะหาทางเข้าไป
“เอาละวะ ต้นไม่นี้น่าจะช่วยได้”ร่างบางตัดสินใจปีนต้นไม้ที่สูงขึ้นไปถึงชั้น 2 ของตัวบ้าน
แอดด
มือเล็กๆค่อยๆเปิดประตูหน้าต่างบานใหญ่ออกช้าๆ และกระโดดเข้าไปอย่างคล่องตัว เหมือนทุกอย่างเป็นใจห้องที่เขาเหยียบย่างเข้าไปนั้นเป็นห้องที่คู่ควรแก่การหยิบ หรือเรียกง่ายๆว่าขโมยของมีค่าออกไป ร่างบางไม่รอช้าเขารีบหยิบเครื่องเพชรหลายชุดที่วางเรียงรายอยู่ในตู้ใบใหญ่ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ถึงจะน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็คุ้มค่าละหึหึ งานนี้มีแต่ได้กับได้”ร่างบางยิ้มมุมบางเล็กๆ แสดงถึงความพึงพอใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะได้ครอบครอง
“จะเอาเครื่องเพชรพวกนั้นไปไหนหรอครับ”เสียงนุ่มๆ ถามขึ้นกลางความมืด
“เอาไปขายสิ ถามได้”ร่างบางตอบออกไปอย่างไม่เอะใจ
“แต่มันไม่ใช่ของคุณ”เสียงเดิมถามแต่เสียงใกล้เข้ามาใกล้กว่าเดิม
“แล้วคุณมายุ่งอะไรกับผะ….”ร่างบางถึงกับสะดุ้ง เมื่อนึกได้ว่าตัวเองพูดอยู่กับใคร
พรึบ
ไฟในห้องเปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ ทำให้ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันอย่างจังๆ ร่างบางถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าของบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหน้าของตน ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้า ทำให้คนตัวเล็กกว่าถึงกับตัวสั่น
“คุณคงเป็นขโมยสินะ”สายตาดุๆมองไปยังร่างบางที่ยืนสั่นอยู่
“ปล่าวแค่เป็นโจร”เสียงแหบๆตอบออกไปอย่างลืมตัว ก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไป
“คุณตอบอย่างนี้คงอยากจะไปอยู่ในตารางมากใช่ไหม”เสียงที่เย็นชากว่าเดิมพูดขึ้น ด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ม่ายยยยยย ผมยังไม่อยากบินเข้าฮ่องกงตอนนี้”ร่างเล็กส่ายหน้าไปมาเร็วๆ
“ผมให้เวลาคุณ 3 นาทีออกไปจากบ้านผมไม่อยากนั้นคุณได้ไปนอนในตารางแน่นอน”มือหนาๆบีบกรามของร่างที่เล็กกว่า และปล่อยใบหน้าหวานๆที่เผลอสบตาตัวเองเมื่อสักครู่ทิ้ง
“โหดจัง งั้นผมไปละนะ”ร่างเล็กยิ้มกว้าง คว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วกระโดดลงไปทันที ร่างเล็กที่มีความสามารถเกินร่างแค่กระโดดลงจากชั้นสองมันไม่ใช่ปัญหาเพราะมันมีต้นไม้อยู่ - -
ร่างเล็กเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยรอยยิ้มถึงแม้เครื่องเพชรที่อยู่ในห้องนั้นเขาจะไม่ได้มาทั้งหมดก็ตามแต่ในกระเป๋าของเขาก็มีเครื่องเพชรชุดใหญ่ที่เขาหยิบมาเป็นชุดแรกอยู่
“อย่างน้อยก็ได้ของติดไม้ติดมือมาแล้ว”ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มต้องหุบลงเมื่อเจอกับเจ้าของเครื่องเพชรชุดนั้นยืนอยู่ตรงหน้า
มือหนาๆของฝ่ายตรงข้ามยืนมาข้างหน้าของร่างเล็กที่ทำหน้าเหวอๆ
“อะไร”เสียงแหบๆที่เป็นเอกลักษณ์เอ่ยถาม
“เครื่องเพชรของผม ผมให้คุณออกมาแต่ตัวไม่ใช่เอาของของผมออกมาด้วย กรุณาเอาคืนมาด้วยนะครับ”เสียงนุ่มๆที่เต็มไปด้วยพลังพูดอย่างสุภาพ
คนตัวเล็กถึงกับไปต่อไม่ถูก เขายืนกระเป๋าใบโปรดของตัวเองให้ฝ่ายตรงข้ามไป นี้คงถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าไปในบ้านของคนอื่นแล้วถูกจับได้
“ขอกระเป๋าคืนด้วย นั้นของผม”เสียงแหบเอ่ยขึ้นขณะที่คนตรงหน้ากำลังจะเดินจากไป
“คงจะไม่ได้ครับ เพราะตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์ต่อลองผม ฐานะของคุณตอนนี้ได้เพียงแต่ยอมผมเท่านั้น”สายตาดุๆมองร่างเล็กด้วยความเย็นชา ที่เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นเย็นชาได้ขนาดไหน
“แม่งบ้า”เสียงบ่นเบาๆที่ดังรอดออกมาทางไรฟันของเสียงแหบๆ
“ผมบ้าได้มากกว่าคุณคิด คุณเป็นขโมยคนแรกที่กล้าเข้ามาในบ้านผมและปลอดภัยออกมา”เป็นอีกครั้งที่มือหนาๆบีบกรามของร่างเล็กกว่าพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของอีกฝ่าย
“ปล่อย”ร่างเล็กสะบัดหน้าสุดแรงจนมือที่บีบอยู่หลุดออกไป
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ถึงผมจะขโมยของคุณแต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับผม หรือถ้าคุณอยากลองผมก็ไม่เกี่ยง”มือเล็กๆกระชากคอเสื้อของฝ่ายตรงข้ามสุดแรงจนหน้าของอีกฝ่ายโน้มลงมาจนเกือบจะติดกัน
“ผมรู้ว่าคุณแน่ ถึงจะแน่แค่ไหนก็สู้ผมไม่ได้ผมให้โอกาสคุณนับ 1 -10 ปล่อยคอเสื้อผม”มือหนาๆของอีกฝ่ายยกขึ้นมาบีบมือของร่างเล็กที่กุมคอเสื้อของตัวเองอยู่
“หึ ก็ลองดู”แทนที่ร่างเล็กจะปล่อยคอเสื้อของอีกฝ่ายกลับกระชับมันแน่นว่าเดิม
“1”
“2”
“3”
“4”
“5”
“6”
“7”
“8”
“9”
“ปล่อยก็ได้ ชิ”ร่างเล็กเบ้ปากใส่คนตัวสูง
“ไอ้บ้าาาาาาาาา”ร่างเล็กตะโกนสหน้าร่างสูงแล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งไว้เพียงคนตัวสูงที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“เด็กบ้า ถ้านายไม่รีบปล่อยคอเสื้อผมเมื่อกี้ผมคงจะต้องทำร้ายนายแล้วจริงๆ ผมไม่อยากทำร้ายนายแต่ไอ้ความรู้สึกนี้มันอะไรกันทำไม ทำไม”เสียงนุ่มๆได้เพียงแต่บ่นอยู่กับตัวเอง เคี้ยวทั้งสองข้างของเขายืดออกมาโดยอัตโนมัติ ดวงตาสีดำสนิทกลับมีสีม่วงมรกต มันถึงเวลาอาหารของเขาแล้ว แวมไพร์สิ่งมีชีวิตที่ทุกคนจินตนาการใช่เขาคือสิ่งนั้น!!
-------------------------------------------------------------------------100%------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกกกกกกก ที่จริงก็เขียนจบตอนแรกนานแล้วนะแต่ไม่ได้ลง 555
เม้นผมหน่อย ผมอ่อยไม่เป็น ><
ความคิดเห็น