คนนี้ของเฮียณัย

“ดา…”

หรรษณัยเอ่ยอีกครั้งแต่รอบนี้เสียงขรึมจัดบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มไม่พอใจ แต่ดาหลาเลือกจะเฉย หล่อนลุกจากที่นั่งตรงนี้เพราะทนสายตาใครต่อใครไม่ไหว ไม่คิดว่าหรรษณัยจะตามมาถึงบ้านนี้ เขากินข้าวแล้วก็ควรจะกลับไปเสียสิ หล่อนไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีกแล้ว

“จะไปไหนอีก ท้องอยู่นะ เดินอยู่นั่นล่ะ ไม่กลัวลูกไหลออกมาหรือไง”

“คุณ!”

“ทำไม…”

“จะต้องประจานกันให้ได้เลยใช่มั้ย จะได้รู้กัน… คุณอยากให้คนแถวนี้เขารู้กันให้ทั่วใช้มั้ยว่าหนูท้องไม่มีพ่อ”

ดาหลาหันมาแหวเสียงสั่น เกลียดที่เขากำลังทำเหมือนประจานหล่อน แค่ที่ผ่านมามันยังแย่ไม่พอใช่ไหม

“ก็พ่อมันยืนหัวโด่อยู่นี่ไง! ท้องไม่มีพ่อบ้าอะไรล่ะ เธอคิดไปเองทั้งนั้น หรือกลัวไอ้ณพมันรู้ล่ะ”

หรรษณัยเองก็โมโหเหมือนกัน ก็เขาเป็นพ่อ พ่อตัวเป็นๆ อยู่นี่ไง แล้วทำไมหล่อนต้องอายด้วยที่ท้องกับเขา