ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Love Is On The Sky 06 [100%]
06 My Love Is On The Sky
11:30AM
ถึงแม้จะเป็นเวลาสายมากแล้วแต่ฮยอกแจก็ยังคงนอนหลับแผ่หลาอยู่บนเตียงนุ่มของตัวเอง หลังจากที่เมื่อคืนขับรถจากที่จัดรายการวิทยุอ้อมไปรับทงเฮที่หลับปุ๋ยอยู่บนตักซองมินที่ทางลงโซลทาวเวอร์ แล้วจึงขับกลับไปส่งซองมินที่บ้านก่อนจะได้กลับมาถึงบ้านตัวเองก็ปาไปเกือบตี2 แถมเขายังต้องออกแรงอุ้มคนขี้เซาแสนน่ารักอย่างทงเฮขึ้นห้องนอนบนชั้นสองจนเหงื่ออกกท่วมตัว เลยต้องจำใจไปอาบน้ำก่อนนอนทั้งๆที่หนังตาจะปิดอยู่รอมร่อ กว่าจะได้นอนจริงๆก็ปาไปตี2ครึ่ง จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเขายังไม่ตื่นเสียที
ขณะที่ฮยอกแจยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่นั้น ใครบางคนก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างแผ่วเบา สายตาของผู้มาใหม่มองไปยังฮยอกแจที่หลับสนิดอยู่บนเตียงก่อนจะไล่มองไปรอบๆห้องอย่างตื่นตา มีรูปถ่ายมากมายติดอยู่บนผนังห้อง รูปทั้งหมดเป็นรูปของคนเพียงสองคน นั่นคือฮยอกแจผู้เป็นเจ้าของห้องและอีกคนที่หน้าตาเหมือนคนที่กำลังมองไม่มีผิด
'ทงเฮ' ได้แต่มองรูปเหล่านั้นตาไม่กระพริบ
ขอบเตียงยวบลงน้อยๆเมื่อทงเฮหย่อนตัวลงนั่ง เขามองหน้าคนที่กำลังหลับสบายอย่างลำบากใจ ไม่อยากจะทำลายความสุขของคนตรงหน้าด้วยการปลุกขึ้นมาตอนนี้ แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรถึงได้รู้สึกปวดท้องอย่างบอกไม่ถูก อยากจะได้ความช่วยเหลืออย่างอดรนทนไม่ได้
"ฮยอกแจอ่า~~~~" ทงเฮส่งเสียงเรียกออกมาเบาๆ
"ฮยอกแจ! ฮยอกแจอ่า~~~" ทงเฮยังใช้โทนเสียงเท่าเดิม แต่โน้มตัวเข้าไปใกล้หูคนนอนหลับมากขึ้น
"ฮยอกแจอ่า!!" เมื่อเห็นว่าฮยอกแจยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นทงเฮจึงเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย แถมยังโน้มตัวเข้าไปหามากขึ้นอีก
"ฮยอกแจอ่า! ตื่นหน่อยสิ ตื่นสิ!"
ฮยอกแจได้ยินเสียงเรียกตัวเองจนตื่นขึ้น เขาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ก็ต้องตกใจที่มีใบหน้าของใครอีกคนอยู่ใกล้กับเขามากเสียจนถ้าเขายกหัวขึ้นเพียงเล็กน้อยก็คงสามารถจูบคนตรงหน้าได้สบายๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำไปแล้ว แต่ตอนนี้คงจะต้องยั้งตัวเองไว้ก่อน!!
"ตื่นแล้ว!!^___^" ทงเฮยิ้มออกมา
"อืม......=.=~ ทงเฮ~~ มีอะไรเหรอ?" ฮยอกแจถามพลางลุกขึ้นนั่งบนเตียง
"ฉันปวดท้องอ่ะ! ไม่รู้ว่าเป็นอะไรㅠ.ㅠ ไม่ได้อยากจะปลุกฮยอกแจหรอกนะ แต่ฉันปวดท้องจริงๆ~" ทงเฮพูดเสียงอ่อย
"อ่า~ ไม่เป็นไรหรอก~ นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย?~~" ฮยอกแจพูดพลางหันไปดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
จะเที่ยงแล้วนี่นา....
"นายได้กินอะไรรึยังทงเฮ?" ฮยอกแจหันไปถาม
"ยังอ่ะ" ทงเฮส่ายหน้าระรัว
"คงปวดท้องเพราะหิวข้าวล่ะมั้ง?! ขอโทษทีนะ ฉันตื่นซะสายเลย~ เดี๋ยวฉันไปหานมมาให้ดื่มรองท้องก่อน แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปหาอะไรกินกันข้างนอกนะ!^^" ฮยอกแจพูดก่อนจะลุกออกจากห้องไป
"อือ~^^" ทงเฮส่งเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนจะเดินตามฮยอกแจไปติดๆ
"อ่ะ!! ดื่มซะนะ^^ ถ้าไม่พอก็เทเอาใหม่ได้~" ฮยอกแจยื่นแก้วนมให้ทงเฮก่อนจะวางกล่องนมที่เหลือไว้บนโต๊ะอาหาร
"ขอบใจนะ^_____^~" ทงเฮขอบคุณพร้อมรอยยิ้มหวานที่กระตุกหัวใจคนมองอย่างรุนแรง
"อ่า..อืม! ^\\\\^ ไม่เป็นไร~ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ฮยอกแจหน้าแดงน้อยๆก่อนจะเดินกึ่งวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว
"ฮยอกแจ........น่ารักจัง>\\\\\<!" ทงเฮพูดออกมาเบาๆ พร้อมแก้มที่ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
15 นาทีต่อมา
หัวใจของฮยอกแจยังเต้นรัวไม่หยุดตั้งแต่เห็นรอยยิ้มหวานที่คุ้นเคยของทงเฮ พอเห็นรอยยิ้มนั้นความรู้สึกถึงบรรยากาศเก่าๆก็เหมือนจะย้อนกลับมาอย่างรุนแรง ทั้งๆที่รู้ว่าทงเฮไม่ใช่คนเดิมที่เป็นคนรักของเขา แต่ฮยอกแจก็ไม่อาจจะห้ามหัวใจไม่ให้เต้นระส่ำได้
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฮยอกแจก็เดินไปส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยด้วยความเคยชิน แล้วก็เพิ่งจะมาสังเกตุเห็นว่าเสื้อที่ตนเลือกมาใส่วันนี้ เป็นเสื้อตัวที่ทงเฮซื้อให้ตอนวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้หยิบเสื้อตัวนี้ขึ้นมาใส่
อาจจะเป็นเพราะเห็นรอยยิ้มแสนหวานของทงเฮวันนี้ละมั๊ง
"ทงเฮอ่า~~ ไปกันๆ!" ฮยอกแจเดินลงบรรไดพลางส่งเสียงเรียกทงเฮ
"อ่ะ!!!!0.o!! โอเคๆๆๆ" ทงเฮที่เห็นฮยอกแจเดินลงมาก็รีบเก็บบางอย่างกลับลงไปในกระเป๋ากางเกงทันที
"ทำอะไรน่ะ=*=?" ฮยอกแจตาไวถามขึ้น
"เปล่า!! เปล๊า!!! ไม่มีอะไรนี่^^;" ทงเฮปฏิเสธพัลวัน
"หืม???0.0! ทงเฮ! ทำไมนาย..." ฮยอกแจยังพูดไม่ทันจบก็ถูกทงเฮโวยวายแทรกขึ้นมาซะก่อน
"เปล่านะ!!>< เปล่าๆๆๆๆๆ!!!!! ปล๊าวววววว!!" ทงเฮส่งเสียงลั่นบ้าน
"0.0!!!! เปล่าอะไรอ่ะ!!??" ฮยอกแจถามทำหน้างง
"ก็.........เอ่อ..........เมื่อกี๊ฮยอกแจจะถามว่่าอะไรอ่ะ?!" ทงเฮตอบหน้าซีด
(เกือบพลาดแล้วไงทงเฮ!!)
"ก็.... ทำไม.....นายพูดได้เหมือนคนปกติแล้วล่ะ!!!=*=??" ฮยอกแจถาม
"อ๋อ!! ก็แบบว่า เมื่อวาน เพื่อนของฉันเอายาวิเศษจากบนสวรรค์มาให้น่ะ^____^ ตอนนี้ฉันเลยพูดเหมือนฮยอกแจได้แล้วไง~ ดีมั้ยล่ะ?!" ทงเฮพูดไปยิ้มไป
"อ่า~ ดี...ดีสิ^^~ ไปเถอะ ไปหาอะไรกินกัน~" ฮยอกแจพูดก่อนจะคว้ามือทงเฮและพาออกจากบ้านไป
ห้างสรรพสินค้า
ฮยอกแจพาทงเฮเดินดูร้านอาหารต่างๆที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าเพื่อให้ทงเฮเลือกว่าจะกินอะไร แต่จนแล้วจนรอดทงเฮก็ไม่สามารถเลือกได้ซักที
"ทงเฮอ่า~~~~ นายจะกินอะไร? เลือกซักทีสิ~ ฉันเริ่มหิวแล้วนะ!><" ฮยอกแจบ่น
"อืมมม....... ก็ฉันไม่รู้จะกินอะไรนี่!!><" ทงเฮตอบหน้ามุ่ยน้อยๆ
"เฮ้อ~=.= ก็เลือกมาซักร้านนึงเถอะน่า!" ฮยอกแจบอก
"ก็ได้ๆๆ งั้น.....เอาร้านที่สีสวยๆดีกว่านะ^______^ ร้านนั้นไง!!!" ทงเฮพูดแล้วก็หันไปชี้ร้านที่ตกแต่งด้วยสีคัลเลอฟูลที่อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้หัวใจของฮยอกแจต้องกระตุกอีกครั้ง
ร้านประจำของเขาและทงเฮสมัยก่อน!
"อ่ะ!! เอ่อ...... อืม! ร้านนี้..ก็ได้" ฮยอกแจพูดก่อนจะเดินตามทงเฮที่วิ่งไปถึงที่ร้านนั้นเรียบร้อยแล้ว
เมื่อฮยอกแจเดินเข้าไปถึงที่ร้านเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งที่เห็นทงเฮกำลังเดินตรงไปนั่งที่เดิมที่เป็นโต๊ะประจำ เขาลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเข้าไปนั่งกับทงเฮที่ดูจะตื่นเต้นกับบรรยากาศของร้านมากเสียจนไม่ได้สังเกตุเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฮยอกแจเลยซักนิด
(แค่ความบังเอิญเท่านั้นแหละ!:: ฮยอกแจได้แต่บอกตัวเองในใจ)
"จะรับอะไรดีคะ?" พนักงานสาวถาม
"เอ่อ......เอาอันนี้ครับ!! เซทข้าวหน้าเนื้อผัดกิมจิกับโกโก้ปั่น^______^" ทงเฮชี้รูปบนเมนูพลางอ่านชื่ออาหารเสียงดังฉะฉานราวกันเด็กตัวเล็กๆทำให้พนักงานสาวถึงกับอมยิ้มให้กับความน่ารักของเขา
"ได้ค่ะ^^ แล้ว......อีกที่ล่ะคะจะรับอะไรดี" พนักงานสาวยิ้มให้ทงเฮก่อนจะหันไปถามฮยอกแจที่ดูเหมือนจะนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ
"เอ่อ........คือ..............." ฮยอกแจพูดไม่ออก ทำไมทงเฮที่เป็นเทวดาตนนี้ช่างเหมือนทงเฮของเขาเหลือเกิน โดยเฉพาะวันนี้ ทุกการกระทำของทงเฮเปลี่ยนไปจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นการพูดจาและท่าทางที่แสดงออก มันเหมือนกับว่าคนตรงหน้านี้คือคนรักของเขาจริงๆ ไม่ใช่เทวดาหน้าเหมือนทงเฮที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเมื่อวานซืน
"อ้าว!! พี่ฮยอกแจกับพี่ทงเฮนี่นา!!!! ไม่เจอกันนานมากเลยนะคะ นึกว่าลืมร้านนี้ไปกันซะแล้ว!!" เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่แต่งชุดฟอร์มแบบเดียวกับพนักงานร้านเอ่ยทักขึ้นเมื่อเดินผ่านโต๊ะที่ฮยอกแจกับทงเฮนั่งอยู่
"อ่ะ!! ซอลลี่นี่นา~ ไม่เจอกันนานเลย^^ ยังขยันทำงานเหมือนเดิมเลยนะ~" ฮยอกแจเอ่ยทัก
"แน่นอนสิคะ^_______^~ อ่อ!! เซนะไปดูแขกโต๊ะอื่นเถอะ เดี๋ยวโต๊ะนี้ฉันจัดการเอง" ซอลลี่หันไปพูดกับเพื่อนพนักงาน
"หืม...!! พี่ทงเฮยังสั่งเมนูเหมือนเดิมเลยนะคะเนี้ย^^ แล้วพี่ฮยอกแจล่ะ เอาเหมือนเดิมรึเปล่าคะ?" ซอลลี่ถาม
"เอ่อ.....อืม เอาแบบเดิมนั่นแหละ^^ ขอบใจนะซอลลี่!" ฮยอกแจพูดแล้วส่งยิ้มให้ซอลลี่
"สบายมากค่ะ^_______^" ซอลลี่ยิ้มกว้างให้ฮยอกแจก่อนจะเดินกลับออกไป
"ฮยอกแจอ่า =*=" ทงเฮเรียกฮยอกแจด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"หืม!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ??" ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นและมองหน้าทงเฮด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
(ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าต้องไม่พอใจอะไรซักอย่างแน่:: ฮยอกแจคิดในใจ)
"=*= คนนั้นเขาคือใครเหรอ?!" ทงเฮถามด้วนสีหน้าแบบเดิม
"ซอลลี่น่ะ เป็นพนักงานพาร์ททามที่ร้านนี้ เมื่อก่อนเรามากินอาหารที่นี่กันบ่อยน่ะเลยสนิทกับน้องเขา!" ฮยอกแจอธิบาย
"เหรอ=.=~" ทงเฮทำหน้ามุ่ย
"ใช่สิ!!^___^" ฮยอกแจตอบพลางยิ้มสู้ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกใครบางคนหึงอยู่
"แล้วทำไมถึงต้องสนิทกันด้วยล่ะ=*=!" ทงเฮหน้ามุ่ยถามต่อ
"ก็......ไม่รู้สิ! เพราะมากินบ่อยแล้วก็เจอกันบ่อยเลยสนิทกันละมั้ง!~" ฮยอกแจตอบตามความจริง
"แล้วทำไมต้องมากินบ่อยด้วยล่ะ?!=*=" ทงเฮถามเสียงไม่สบอารมณ์
"ก็....ก็....ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ=.=;; ที่เมื่อก่อนมากินอาหารที่นี่บ่อยก็เพราะว่าทงเฮของฉันชอบร้านนี้นี่!! นายทำท่าทางอย่างนี้อย่าบอกนะว่าหึงฉันน่ะ?!!^^" ฮยอกแจจ้องหน้าทงเฮที่แดงขึ้นมาหลังจากที่ฟังเขาพูดจนจบ
"เปล่านะ!! เปล่าหึงฮยอกแจซะหน่อย >\\\\\< ฉัน...ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละ!!" ทงเฮก้มหน้าก้มตาพูดพยายามจะซ่อนใบหน้าแดงเถือกให้พ้นจากสายตาของอีกคน
"^_______^ เหรอ~~~" ฮยอกแจลากเสียงยาวพลางจ้องมองทงเฮไม่เลิก
">\\\\\\\\\< ใช่น่ะสิ!!!" ทงเฮตอบเสียงดัง
"จริงอ่ะ~ ^_____^ หึงล่ะม๊าง~~~" ฮยอกแจยิ้มกว้างพลางแซวทงเฮไม่เลิก
"เปล่าเลยๆๆๆ ฮยอกแจอย่ามามั่วนะ!!>\\\\\\\<" ทงเฮโวยวายพลางเอื้อมมือมารัวตีแขนฮยอกแจด้วยความเขิน
"^____^ แล้วทำไมต้องน่าแดงด้วยอ่ะ?! หื้ม~~" ฮยอกแจยังคงแกล้งทงเฮต่อไป
หัวใจของเขามีความสุขเหลือเกินตอนนี้
"ไม่รู้!!!!!!>\\\\\< ไม่คุยกับฮยอกแจแล้ว!!!!!!!><!" ทงเฮพูดเสียงดังพลางหันหน้าหนีไปทางกระจกใสที่มองออกไปนอกร้านได้
"ฮ่าๆๆๆ^_______^ ไม่เอาน่า~~ หันมาคุยกันก่อนเร็ว~~" ฮยอกแจพูดไปขำไปกับความน่ารักของคนตรงหน้า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้มานานแล้ว
"><ไม่!!!!!!" ทงเฮยังคงจ้องมองออกไปข้างนอกไม่ละสายตา
"หันมาเถอะน่า~~ คนดี~~^^" ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ทำให้หัวใจของอีกคนอ่อนยวบยาบแต่ก็ยังทำฟอร์มแข็งใจไว้
"อาหารมาแล้วค่ะ^^~" ซอลลี่ยิ้มหวานพลางวางจานอาหารลงบนโต๊ะอย่างชำนาญ
"ซอลลี่อ่า~ ทงเฮงอนพี่อีกแล้วอ่า~ ง้อให้พี่ทีสิ~" ฮยอกแจหันไปบอกซอลลี่
"อ่าว~~ เมื่อกี้ยังดีๆกันอยู่เลย พี่ฮยอกแจก็ไปเหล่สาวคนไหนทำให้พี่ทงเฮงอนอีกล่ะคะ?!" ซอลลี่ถาม
"เปล่าเลยนะ~" ฮยอกแจปฏิเสธทันควัน
"ไม่จริงหรอก ใช่มั๊ยคะพี่ทงเฮ อย่างนี้ต้องจัดการเลย เอาให้หนัก!!!" ซอลลี่พูดและรีบเดินหนีไป
"อ่าวน้องซอลลี่ครับ แทนที่จะช่วยพี่!!!=*= ไหงมายุให้ทงเฮจัดการพี่อย่างนี้ล่ะครับ?! พวกผู้หญิงนี่ใจร้ายจัง!!" ฮยอกแจบ่น
---------------------------------------------------------------------
หลังจากเสร็จมื้ออาหารที่มีความสุขที่สุดในรอบ 3 ปีของฮยอกแจแล้ว เขาก็พาทงเฮเดินเล่นในห้างอย่างเพลิดเพลิน เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาคนในห้างเลยค่อนข้างน้อย ทำให้ทั้งสองคนสามารถเดินเรื่อยเปื่อยได้อย่างมีความสุข ทงเฮดูตื่นตากับทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็น และคอยถามฮยอกแจเสียงแจ้วๆ ว่านั่นคืออะไร นี่คืออะไร ราวกับเด็กตัวน้อยๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ฮยอกแจมองว่ามันน่ารักมากเลยทีเดียว
"ฮยอกแจอ่า~~ ร้านนั้นขายอะไรเหรอ? ของกินใช่มั้ย?!" ทงเฮกระตุกแขนเสื้อฮยอกแจเบาๆพลางชี้นิ้วไปยังจุดหมาย
"นั่นร้านไอศครีมน่ะ! อยากกินมั๊ย?^^" ฮยอกแจถาม
"อื้ม!!!^______^" ทงเฮพยักหน้าตอบพร้อมด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
"งั้นไปกัน!!" ฮยอกแจพูดพลางคว้ามือทงเฮพาเดินไปที่ร้านนั้น
"เอาไอศครีมช็อกโกแลตมิกซ์สตอร์เบอร์รี่สองถ้วยครับ!!" ฮยอกแจสั่งด้วยความเคยชิน
ใช่แล้ว! 'ไอศครีมช็อกโกแลตมิกซ์สตอร์เบอร์รี่' เป็นไอศครีมรสโปรดของฮยอกแจและทงเฮ
"ได้แล้วครับ!!^^" คนขายส่งไอศครีมให้กับฮยอกแจด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณครับ!^^" ฮยอกแจยิ้มตอบพลางยื่นเงินให้กับคนขาย
"นี่ครับเงินทอน^____^ แฟนน่ารักจังนะครับ~ อย่างกับว่าไม่ใช่คนอย่างนั้นแหละ!! ดูแลให้ดีๆล่ะครับ!!!" คนขายทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก ทำให้ฮยอกแจถึงกับเสียวสันหลังวาบ ความกลัวพุ่งเข้าสู่หัวใจอย่างไร้สาเหตุ
"เอ่อ..ครับ!!" ฮยอกแจขนลุกซู่ รีีบรับเงินทอนมาจากมือที่เย็นเฉียบของคนขายก่อนจะรีบพาทงเฮออกจากร้านอย่างรวดเร็ว
".........ฮยอกแจเป็นอะไรเหรอ?" ทงเฮที่สามารถสัมผัสถึงความรู้สึกของคนใกล้ตัวได้ ถามขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความตื่นกลัวในตัวฮยอกแจที่อยู่ๆก็พุ่งขึ้นมาอย่างน่าเป็นห่วงหลังจากออกมาจากร้านขายไอศครีมนั้น
"เอ่อ....เปล่าหรอก! ไม่มีอะไร!...........อ่อ!! ทงเฮยังไม่ค่อยมีเสื้อผ้าใส่เลยนี่นา ไปหาซื้อเสื้อกันดีกว่านะ^^" ฮยอกแจพยายามปกปิดความกลัวภายในใจ
"เอ่อ..อืม^__^" ทงเฮฝืนยิ้มทำเป็นไม่รู้เรื่อง ในเมื่อฮยอกแจไม่อยากให้เขารู้ เขาก็จะไม่พยายามที่จะรู้หรอก
ฮยอกแจพาทงเฮเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าอย่างสนุกสนานจนลืมเรื่องความกลัวที่เกิดจากคนขายไอศครีมไปสนิด ทงเฮเองก็ดูสนุกสนานกับการเลือกเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน จากตอนแรกที่ฮยอกแจเป็นคนนำทงเฮเข้าร้านนั้นร้่านนี้ตอนนี้กลายเป็นว่าทงเฮเป็นคนลากฮยอกแจเข้าร้่านนี้ออกร้านนั้นไปเสียแล้ว ฮยอกแจจึงมีสภาพเหมือนคนถือของที่มีถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าอยู่เต็มมือคอยเดินตามทงเฮอย่างเดียว
"ฮยอกแจอ่า นายว่าเสื้อสีไหนเหมาะกับฉันมากกว่ากัน?? ^______^" ทงเฮถามพลางชูเสื้อเชิร์ทสีฟ้าอ่อนกับชมพูอ่อนขึ้นมาด้วยมือสองข้าง
"อืม........ก็ได้ทั้งนั้นแหละ!" ฮยอกแจตอบตามความจริง เพราะในความคิดของเขา ไม่ว่าทงเฮจะใส่เสื้อสีอะไรก็น่ารักเสมอ
"=*=!! ช่วยเลือกหน่อยสิ!! ฮยอกแจอ่ะ!!!" ทงเฮโวยวายพลายทำหน้ามุ่ยใส่ฮยอกแจ
"อ่า~~=.=;; สี.......ชมพู!!" ฮยอกแจเลือกไปแบบส่งๆ
"สีชมพูสวยกว่าเหรอ? ^_____^ มันจะไม่ดูหวานไปเหรอ?? แต่ฉันว่าสีฟ้าก็สวยนะ!!!" ทงเฮถามเสียงแจ้ว
"=.=~~ ก็บอกแล้วว่าสวยทั้งสองตัว~~ ทำไมไม่เอาไปทั้งสองตัวเลยล่ะ~" ฮยอกแจตัดปัญหา
"*0*!! จริงด้วย!!!!! ฮยอกแจฉลาดจัง^_____^ ถ้าอย่างนั้นเอาทั้งสองตัวเลยก็แล้วกัน!!" ทงเฮพูดอย่างดีใจที่หาคำตอบได้
"โอเคครับ^^ งั้นเอามานี่ รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันจะไปจ่ายเงิน~" ฮยอกแจพูดพลางถือเสื้อทั้งสองตัวไปที่เคาท์เตอร์คิดเงินที่อยู่ถัดไปข้างหน้าสองล็อค
-----------------------------------------------------------------------------
ขณะที่ทงเฮกำลังเพลินกับการเดินดูเสื้อผ้ารอฮยอกแจ เขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้ายกาจของใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่จากด้านหลัง ทงเฮหยุดยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง กลิ่นอายแห่งความร้ายกาจเริ่มส่งกลิ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทงเฮอยากจะหายตัวไปจากที่นี่นัก แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะร่ายกายที่เป็นกึ่งมนุษย์กึ่งเทวดาของเขาซึ่งเป็นผลจากการลงโทษจากสวรรค์ ทงเฮอยากจะร้องไห้เสียเหลือเกิน
ใครคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าทงเฮทำให้เขาเบิกตาโพล่งอย่างตกใจ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองพลาดท่าให้กับเดวิลเข้าเสียแล้ว ตอนนี้เขาไม่สามารถจะขยับตัวได้เลย แม้แต่ขยับปลายนิ้วทงเฮก็ยังทำไม่ได้เพราะถูกเวทมนต์จากเดวิลครอบงำ 'คนขายไอศรีม'ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นว่าทงเฮไม่สามารถต่อกรเขาได้เลยแม้ซักนิด เขาก้าวเข้าไปหาทงเฮช้าๆด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ขนลุกซู่
"กำลังคอแห้งอยู่พอดี^______^" 'คนขายไอศรีม'พูดพลางเอื้อมมือมาจับแขนทงเฮและพาเขาหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
---------------------------------------------------------
ฮยอกแจเดินออกจากเคาท์เตอร์คิดเงินพร้อมด้วยถุงกระดาษสีสันสดใสเพิ่มขึ้นมาอีกถุง จากที่เดินหอบถุงพะรุงพะรังเหมือนจะเหมาไปขายอยู่แล้วก็ยิ่งดูเหมือนมากขึ้นไปอีก แต่แค่นี้ไม่เป็นไร สบายมากๆ ถ้าเพื่อทงเฮแล้วเขาไม่มีปัญหาหรอก
ฮยอกแจเดินอมยิ้มมาจนถึงจุดที่แยกกับทงเฮเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่เมื่อกวาดสายตาดูแล้วก็ไม่เจอทงเฮเลย เขาจึงตัดสินใจเดินเลยไปล็อคต่อไปเพราะคิดว่าทงเฮอาจจะเดินดูเสื้อจนเพลิน แต่เมื่อก้าวไปที่อีกล็อคก็ไม่มีทงเฮอยู่ตรงนั้นเช่นกัน ฮยอกแจจึงเริ่มเร่งฝีเท้าเดินสำรวจล็อคอื่นๆที่เหลือและบริเวณรอบๆร้าน แต่ก็ไม่เจอทงเฮอยู่ตรงไหนเลยทั้งสิ้น ใจของเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ฮยอกแจเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์คิดเงินอีกครั้งเพื่อถามหาว่ามีใครเห็นทงเฮของเขาเดินออกจากร้านไปหรือไม่ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือไม่มีใครเห็นทงเฮเดินออกมาจากล็อคนั้นเลยซักคน ฮยอกแจได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางตวัดความคิดไปถึงเมื่อตอนที่อยู่ที่ร้านไอศครีม เขาขนลุกซู่อีกครั้งเมื่อนึกถึงน้ำเสียงอันเย็นเยียบของคนขาย ฮยอกแจตัดสินใจฝากของทั้งหมดไว้ที่ร้านและเดินออกไปตามหาทงเฮอย่างร้อนใจ
----------------------------------------------------------
หลังจากทงเฮยืนตัวแข็งจากการหายตัวอยู่ชั่วอึดใจ เขาก็มาโผล่อยู่บนดาดฟ้าของตึกสูงที่ปลอดผู้คน โดยมี'คนขายไอศรีม'ยืนยิ้มมุมปากอยู่ใกล้ๆ ตาของ'คนขายไอศรีม'เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทำให้ทงเฮแน่ใจได้ทันทีว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับ'เดวิล' เผ่าพันธ์ที่เขาเกลียดและกลัวที่สุด
(ไม่รอดแน่:: ทงเฮได้แต่ปลงในใจ)
"อยากพูดอะไรมั๊ยเทวดาน้อยกลิ่นห๊อมหอม~~~^______^" เดวิล'คนขายไอศรีม'พูดด้วยเสียงเย็นเยียบ พร้อมด้วยรอยยิ้มแสนร้ายกาจ
"อ่า~~~ พูดไม่ได้สินะลืมไป^____^ " เดวิล'คนขายไอศรีม'ดีดนิ้วเสียงดังทำให้ทงเฮรู้สึกว่าปากและลำคอได้รับการปลดปล่อย
"พูดสิ!!^____^ เทวดาน้อย~^^ ตกลงมาจากสวรรค์เหรอ~ ดีจริง!^^" เดวิล'คนขายไอศรีม'พูดไปยิ้มไป
"ถ้าเจ้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูดแล้วนะ!!! ข้าคอแห้งผากแล้ว! ขอดื่มเลือดเทวดาน้อยอย่างเจ้าหน่อยก็แล้วกัน^^" เดวิล'คนขายไอศรีม'พูดด้วยเสียงดังกังวานพลางย่างสามขุมเข้าไปหาทงเฮที่ไร้ทางสู้
"ท่านไม่อยากทำอย่างนี้หรอก!! เชื่อข้าเถอะ! เลือดเทวดาอย่างข้าเป็นพิษต่อร่างกายของท่านนะ!!" ทงเฮตะโกนเสียงดังแต่สั่นเครือ
"หึหึหึ ข้าชอบเลือดของเทวดายิ่งนัก!! เจ้าไม่ต้องมาเป็นห่วงข้าไปหรอก เจ้าไม่ใช่เทวดาตนแรกที่ข้าดื่มเลือด!!^___^" เดวิล'คนขายไอศรีม'ยิ้มกว้างก่อนทำท่าจะฝังเขี้ยวลงไปบนคอของทงเฮ
ทันใดนั้นเองประตูทางเข้าบนดาดฟ้าเปิดออกอย่างรุนแรง ทำให้เดวิลหยุดการกระทำลงและหันไปมอง ใครบางคนเดินตึงตังเข้ามาพร้อมโทรศัพท์มือถือแนบอยู่ที่หู ใบหน้าหวานของผู้มาใหม่แสดงความโมโหอย่างเต็มที่ ปากบางสีชมพูธรรมชาติเอ่ยพูดกับคนในโทรศัพท์อย่างอารมณ์เสีย เขาไม่ได้สังเกตุเห็นเลยว่ามีคนอื่นอย่างทงเฮและเดวิลยืนอยู่ด้วย
"จะเอายังไง?!!!!" คนหน้าหวานตวาดใส่โทรศัพท์เสียงดัง
"ได้!!! งั้นก็ไสหัวไปซะ แล้วอย่าได้กลัมมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!! เข้าใจมั้ย?!! ไอ้คนเลว!!!!!" พูดจบก็ปาโทรศัพท์ของตัวเองลงพื้นจนชิ้นส่วนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่ามีสิ่งมีชีวิตสองตนอย่างทงเฮและเดวิลยืนมองตาปริบๆอยู่
"นี่!! พวกนายนี่โรคจิตกันรึไง?!! แอบฟังคนอื่นเขาคุยโทรศัพท์ ไร้มารยาทที่สุด!!!!=*=!!" คนหน้าหวานที่นิสัยไม่หวานเหมือนหน้าตาชี้หน้าทงเฮและเดวิลพลางด่ากราด
"หึ!!^____^ นางฟ้าตัวห๊อมหอมอีกหนึ่ง!! วันนี้คงได้กินจนอิ่มแปร!" เดวิลแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเองอย่างน่าสยดสยอง
"นางฟ้าบ้าบออะไรของแกห๊ะ?!!! ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ย แหกลูกกะตามองหน่อยดิ๊ ไอ้อ้วนหน้าหื่น!! แอบหนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้ารึไงเนี้ย?!! " คนหน้าหวานยืนเท้าเอวชี้หน้าด่าเดวิลอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ปากดีนักนะ!! เจอรูดซิปปากหน่อยเป็นไง!!!" เดวิลพูพลางท่องคาถาใส่
"คุณ!!!!! หนีไป!!!!!! หนีไปสิครับ!!!!!" ทงเฮตะโกน
"ทำไมฉันต้องหนีด้วยห๊ะ!!!!!!=*= นี่ไอ้หน้าหื่น!! แกจับตัวเด็กคนนั้นมาเหรอเนี้ย?!! เลวจริงๆเลย ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่อย่างนั้นฉันลากแกกลับศรีธัญญาแน่!!!!" คนหน้าหวานถลึงตาอย่างน่ากลัว
"นี่เจ้าเป็นใครกัน!!? ข้าร่ายคาถาใส่แล้วยังจะพูดได้อีก!!?" เดวิลร้องอย่างตกใจและพยายามร่างคาถาใส่อีกครั้ง
"(เท้าเอวทำหน้าเอือม=*=!) หึ!! คาถาบ้าบออะไรห๊ะ?!! ฉันบอกแล้วว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ปล่อยเด็กคนนั้นซะแล้วฉันจะไม่กระทืบแก!!!!" ดวงตาข้างหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานที่เป็นเครื่องหมายบ่งบอกความเป็นเดวิลแต่อีกข้างกลับส่องประกายสีน้ำเงินเข้มซึ่งเป็นเครืองหมายของเทวดา
"จะ..จะ เจ้า....เจ้าเป็นใครกัน?!!! ทำไมถึงมีดวงตาของเดวิลและแองเจิ้ล?!!!!" เดวิลพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจกลัว
"จะทำไมก็ช่าง!!!! ฉันบอกให้ปล่อยเด็กคนนั้นไงล่ะ?!!!!!" คนหน้าหวานกระทืบเท้าข้างหนึ่งลงบนพื้นอย่างแรง และก็เป็นผลให้พลังเวทของเดวิลที่ครอบงำทงเฮอยู่หายไปทันที
"เจ้า!!! เจ้า! ฮึ่ย!!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!" เดวิลชี้หน้าอย่างคับแค้นพลางพยายามจะหายตัวหนีไปแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะพลังอำนาจอันแข็งกล้าจากการกระทืบเท้าเมื่อครู่ยังอยู่ในมวลอากาศ ทำให้เจ้าเดวิลต้องจำใจวิ่งหนีออกทางประตูดาดฟ้าไป
"เออ!! กลับโรงพยาบาลบ้าไปซะ!! ไอ้บ้าเอ้ย!!!!!" คนหน้าหวานตะโกนไล่หลังเดวิลไป
"ขอบคุณนะครับ! คุณช่วยชีวิตผมไว้ ขอบคุณมากครับ!!!" ทงเฮโค้งเก้าสิบองศาขอบคุณยกใหญ่
"ไม่เป็นไรหรอก!! ว่าแต่นายไปทำอีท่าไหนห๊ะ ให้ไอ้คนบ้านั่นจับตัวเอาได้น่ะ?!!" คนหน้าหวานโวยวาย
"เอ่อ......ไม่..ไม่ทราบครับ^^;;;" ทงเฮได้แต่ยิ้มแหยๆตอบ อยากจะบอกคนตรงหน้าเสียเหลือเกินว่าไอ้คนบ้าที่เขาเรียกนั่นมันคือเดวิลที่ส่งตรงมาจากนรก แต่ก็ไม่กล้าเพราะดูเหมือนคนๆนี้จะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
"เฮ้อ~~ ช่างเถอะ!! บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวขับรถไปส่ง!" คนหน้าหวานพูดอย่างปลงๆ
"เอ่อ.......คือผมหลงกับเพื่อนที่ห้างน่ะครับ แบบว่าตอนนี้เขาคงตามหาผมอยู่!" ทงเฮบอก
"โอ้!! โดยขโมยตัวมาจากห้างไหนเนี้ย?!!" คนหน้าหวานถาม
"รู้สึกว่าจะชื่อห้าง.......แกลอเรีย?! มั้งครับ!!" ทงเฮเกาหัวเบาๆ เมื่อไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่ตัวเองพูดจะถูกต้อง
"อ่อ แกลอเรียเหรอ!? อยู่ใกล้ๆนี่เอง ไปเถอะ ฉันจะพานายไปส่ง!!" คนหน้าหวานพูดพลางเดินนำหน้าทงเฮไปที่ประตู
"เอ่อ......คุณครับ! คุณชื่ออะไรเหรอ?! ผมจะได้เรียกถูก!! ผมชื่อทงเฮครับ^^" ทงเฮเอ่ยถามพลางก้าวท้าวไปให้ทันคนข้างหน้า
"ฮีชอล!! ฉันชื่อคิมฮีชอล!! ยินดีที่ได้รู้จักนะทงเฮ!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น