ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Love Is On The Sky 05 [100%]
05 My love is on the sky�
ซองมินเดินกลับเข้าไปนั่งกับฮยอกแจและทงเฮ ทิ้งให้คยูฮยอนยืนนิ่งอยู่ที่ปากประตูห้องอยู่พักใหญ่จนฮยอกแจที่เดินออกไปเข้าห้องน้ำมาทักขึ้น
"อ้าว~ ทำไมไม่เข้ามาก่อนล่ะครับ เพื่อนซองมินไม่ใช่เหรอ?^^" ฮยอกแจเอ่ย
"อะ! ครับ เอ่อ?!......" คยูฮยอนได้แต่อึกอัก
"ซองมินอ่า ทำไมไม่ชวนเพื่อนนายเข้าไปนั่งล่ะ!!" ฮยอกแจส่งเสียงเรียกซองมินที่นั่งหัวเราะอยู่กับทงเฮข้างในห้อง
"หืม0.0! อ่ะ?! อ่อ!!.........คะ..คยูฮยอน(ยังอยู่อีกเหรอเนี้ย!) เอ่อ....เข้ามาสิ!" ซองมินเรียกอย่างติดขัด
"............ครับ!" คยูฮยอนขานรับอย่างแปลกใจเล็กน้อย และเดินเข้าไปในห้อง
"แนะนำหน่อยสิ ซองมินอ่า~~~~^______^" ฮยอกแจถามอย่างอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"เอ่อ......คือ นี่คยฺูฮยอน......เอ่อ...เป็น.....................เป็นน้องชายของจองซูน่ะ!!" ซองมินพูด
"เอ๋?!! พี่อีทึกน่ะเหรอ?? มีน้องชายด้วยเหรอเนี้ย? ^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะ คยูฮยอน~" ฮยอกแจพูดและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ครับ^______^" คยูฮยอนยิ้มตอบอย่างสุภาพ
"อ่อ! คยูฮยอน! นี่ทงเฮนะ เจ้าของวันเกิด~ แล้วก็นี่ฮยอกแจ! เป็นดีเจที่จัดรายการวิทยุคู่กับพี่นายน่ะ!" ซองมินอธิบาย
"อ่อ! อย่างนี้เอง^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่ฮยอกแจ พี่ทงเฮ~~ เอ๋!!!? พี่ทงเฮหน้าคุ้นๆนะครับ!" คยูฮยอนพูดก่อนจะขมวดคิ้วจ้องหน้าทงเฮอย่างครุ่นคิด
"0.0 ฉัน?! ทำไมเหรอ?" ทงเฮถามออกมาอย่างแปลกใจ
"เหมือนผมเคยเห็นพี่ทงเฮที่ไหนซักที่?!!........." คยูฮยอนพูดพลางใช้ความคิด
"เคยเห็นที่ไหนล่ะ??" ฮยอกแจถามอย่างสงสัย
"อืมมมม.......................อ๋อ!!! นึกออกแล้ว!!!!^^ ไม่ใช่พี่ทงเฮหรอกครับ แต่หน้าตาคล้ายกันมากๆเลย" คยูฮยอนพูดเมื่อนึกขึ้นได้
"อ่าว?! แล้วใครล่ะ? " ซองมินถามอย่างอยากรู้
"แอมเบอร์!ที่เป็นเมเนเจอร์ของพี่อีทึกใช่มั๊ย? ที่นายพูดถึงน่ะ" ฮยอกแจถามขึ้น
"ใช่!!! ใช่เลยพี่! เหมือนมาก!!!" คยูฮยอนพูดเสียงดัง
"เฮ่อ~~~ ไอแสบนั่นน่ะเหรอ? ฉันไม่ได้สังเกตุเลยนะว่ามันหน้าเหมือนทงเฮน่ะ!" ซองมินบ่น
"เหมือนอยู่นะ ยิ่งถ้าใส่หมวกก็ยิ่งเหมือนทงเฮ" ฮยอกแจพูด เพราะหลังจากที่ทงเฮตายไปเขามองแอมเบอร์ทีไรก็คิดถึงทงเฮทุกที
"แต่ผมว่าพี่ทงเฮน่ารักกว่าเจ้าเด็กนั่นเยอะเลยนะครับ^_______^" คยูฮยอนพูดพลางทำตาหวานใส่ทงเฮตามนิสัยคนเจ้าชู้
"เอ่อ.....^\\\\\\^ ไม่ถึงเพียงนั้นหรอก~~" ทงเฮพูดแบบขวยเขิน
"จริงๆนะครับ!! พี่ทงเฮหน้าหวานอย่างกับนางฟ้า~~ ผมเกือบจะตกหลุมรักเลยนะครับเนี้ย~~" คยูฮยอนยังหยอดคำหวานต่อไป
"^\\\\\\\^ เอ่อ......ขอบใจนะ สำหรับคำเชยชม~ คยูฮยอนก็น่ารักเช่นกัน~~" ทงเฮพูดอย่างเขินอาย
"ขอบคุณครับ^_____^~ อ่อ! คนน่ารักๆแบบพี่ทงเฮนี่.....มีแฟนรึยังครับ??!" คยูฮยอนถามออกไป
"เอ่อ.....คือ.......('แฟน' คืออะไร? :: คิดในใจ) ^______^??" ทงเฮไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงได้แต่ยิ้มหวาน
"อะแฮ่ม!! คือ......เรามาตัดเค้กกินกันดีว่ามั๊ย??" ฮยอกแจพูดขึ้นก่อนจะเดินไปดึงทงเฮออกห่างจากคยูฮยอน โดยทำทีเป็นให้มาตัดเค้ก
-----------------------------------------------------------------------------------
หลังจากทั้งสี่คนอิ่มอร่อยกับเค้กวันเกิดรวมถึงอาหารและเครื่องดื่มที่สั่งมากินเพื่อฉลองวันเกิดทงเฮเวลาก็ล่วงเลยไปถึงหนึ่งทุ่มแล้ว ฮยอกแจ คยูฮยอนและทงเฮลุกขึ้นและช่วยกันเก็บกวาดขยะต่างๆ ส่วนซองมินเก็บจานชามไปล้าง
"มาซองมิน เดี๋ยวฉันช่วยล้างเอง" ฮยอกแจเดินเข้าไปช่วยซองมินในห้องเก็บล้างพาชนะของร้าน เพราะว่าพนักงานที่ร้านเลิกงานกลับกันไปหมดแล้ว ซองมินจึงต้องมายืนล้างจานที่ใช้ฉลองวันเกิดทงเฮเอง
"ไม่ต้องหรอก!! นายกลับบ้านไปแต่งตัวเถอะ นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้วนะ!" ซองมินพูดขณะที่มือก็หยิบถุงมือสำหรับล้างจานมาใส่
"จะดีเหรอ? มันเยอะนะ ให้ฉันช่วยล้างก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปก็ยังทัน!" ฮยอกแจพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบถุงมือออกมา
"บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ เดี๋ยวนายไปจัดรายการสาย โดนด่าตายเลย!" ซองมินพูดพลางเอาไหล่ชนฮยอกแจให้เซไปข้างๆ
"อะ....เอ่อ~~ ให้ผมช่วยดีมั๊ยครับ!!" เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังทำให้ฮยอกแจและซองมินต้องหันกลับไปมอง
"อ้าว~ เฮนรี่!! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?0.0" ซองมินทักอย่างแปลกใจ
"อ๋อ พอดีนั่งอ่านนิยายอยู่ข้างในจนลืมเวลาไปเลยอ่ะครับ ฮี่ๆ^____^" เฮนรี่พูดพลางยิ้มยิงฟันขาว
"ฮ่าๆๆ แอบหลับก็บอกมาเหอะเฮน ซองมินมันไม่หักตังนายหรอก!" ฮยอกแจแซวขึ้น
"เปล่านะ พี่ฮยอกแจอย่ามาใส่ร้ายกันสิ!!!! ไปเลย! ไปจัดรายการวิทยุเลย ผมจะช่วยพี่ซองมินล้างจานเอง!!" เฮนรี่พูดก่อนจะเดินไปแย่งถุงมือจากฮยอกแจมาใส่
"เออๆ ไปก็ได้!! ไล่กันจัง!!=*= อยากจะอยู่จู๋จี๋กันสองคนล่ะสิท่า!!" ฮยอกแจพูดอย่างน้อยใจ แต่ก็ไม่วายจะแซวเฮนรี่ต่อ
"พูดอะไรอ่ะฮยอกแจ!!=\\\= ไปได้แล้ว!!" ซองมินส่งเสียงไล่
"อือ ไปแล้วก็ได้^^ อยู่กันดีๆล่ะ! เฮน! อย่าทำอะไรเพื่อนพี่นะ!!!!!!^__^" ฮยอกแจพูดก่อนจะหัวเราะน้อยๆ
"........=\\\\\\\\=" เฮนรี่ได้แต่ยืนเงียบ
"เออ!! ฮยอกแจ!!!!! เดี๋ยวก่อน!! นายจะให้ทงเฮไปอยู่ที่ไหนล่ะ ตอนนายไปจัดรายการ??" ซองมินตะโกนถาม
"เออ~~ นั่นสิ=.=; ลืมไปสนิดเลย" ฮยอกแจยกมือขึ้นเกาหัว
"งั้นทิ้งทงเฮไว้กับฉันก็ได้! เดี๋ยวจะพาไปนั่งรถเล่นรอบเมือง นายจัดรายการเสร็จก็โทรมาแล้วกัน!" ซองมินพูด
"อ่อ! อย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวไปบอกทงเฮก่อน!" ฮยอกแจพูดพลางทำท่าจะเดินออกไป
"อ่อ!! แล้วก็อีกอย่างนึง! นายเอาคยูฮยอนไปด้วยสิ! จะได้ให้กลับบ้านพร้อมจองซู!" ซองมินบอก
"โอเค ได้ๆ^^ ไปแล้วนะ~~ ล้างจานกันให้สนุกล่ะ~ เฮนรี่~ซองมิน" ฮยอกแจพูดแซวอย่างอดไม่ได้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
------------------------------------------------------------------------------
หลังจาที่ฮยอกแจออกจากร้านไปแล้วซองมินกับเฮนรี่ก็ยืนล้างจากอยู่เงียบๆ ต่างคนต่างก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดี เฮนรี่เป็นลูกครึ่งจีน-เกาหลีแต่เกิดและเติบโตที่แคนนาดา พูดได้ทั้งหมดสามภาษาคืออังกฤษ,เกาหลีและจีน เจอกับซองมินครั้งแรกเมื่อสองปีก่อนที่แคนนาดา เนื่องจากซองมินไปเที่ยวคนเดียวแล้วเกิดหลงทาง ภาษาอังกฤษก็พูดไม่ค่อยได้ จึงได้เฮนรี่ที่บังเอิญเจอเข้าพากลับไปส่งที่โรงแรมที่ซองมินพักอยู่ หลังจากนั้นก็ได้เฮนรี่นั่นแหละที่เป็นไกด์จำเป็นพาซองมินเที่ยวในวันที่เหลืออยู่ก่อนจะถึงกำหนดกลับเกาหลี เวลาไม่กี่วันที่พาซองมินเที่ยวในแคนนาดาทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น และยิ่งไปกว่านั้นเวลาไม่กี่วันที่ว่าก็ทำให้หนุ่มหน้าตี๋สัญชาติแคนนาดาอย่างเฮนรี่ตกหลุมรักซองมินอย่างสนิทใจ
หลังจากที่ซองมินกลับมาจากแคนนาดาได้ประมาณ 2 เดือน เช้าวันหนึ่งเฮนรี่ก็มายืนยิ้มหวานทำตาตี่อยู่หน้าบ้านซองมินตอนเช้าตรู่ ซองมินเดินออกมาจากบ้านอย่างหัวเสียเพราะเสียงกดออดยามเช้าตรู่ และทันทีที่เห็นหน้าเฮนรี่ เขาก็ตกใจสุดขีด ซองมินรีบเปิดประตูให้เฮนรี่เข้ามาในบ้าน เฮนรี่บอกซองมินว่าเขาตัดสินใจมาเรียนต่อปริญญาโทที่เกาหลีเพราะว่าเป็นบ้านเกิดของผู้เป็นพ่อ และเขายังอยากรู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่ในประเทศในเอเชียเป็นอย่างไร ทั้งนั้นทั้งนี้สิ่งที่เฮนรี่บอกซองมินไปเป็นเหมือนคำโกหกเพราะเหตุผลที่เขาย้ายมาเรียนต่อที่เกาหลีจริงๆแล้วคือเพื่อมาอยู่ใกล้ซองมินเท่านั้นเอง
"ฮ้า~~~~~ เสร็จแล้ว!!!!^^" ซองมินร้องขึ้นอย่างดีใจทันทีที่เช็ดจานใบสุดท้ายจนแห้งสนิด
"เหนื่อยมั๊ยเฮนรี่!~"ซองมินหันไปถาม
"ไม่หรอกครับ^_____^ สนุกดีออก" เฮนรี่พูดและยิ้มกว้าง
"งั้นก็กลับบ้านได้แล้วนะนายน่ะ!!!^^" ซองมินพูด
"ครับ~~ ^______^ พี่ซองมินก็กลับบ้านดีๆนะครับ" เฮนรี่พูดและเดินออก
"จ้า~~^^ บ๊ายบาย~~~" ซองมินพูดแล้วโบกมือลาอย่างน่ารัก
"^_________^" เฮนรี่ยิ้มกว้าง ก้มหัวให้ซองมินน้อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ทงเฮอ่า!!! ทงเฮ!!!~~~~" ซองมินส่งเสียงเรียกทงเฮที่น่าจะนั่งรอเขาอยู่ในห้อง
"ทงเฮอ่า~~~ นายอยู่รึเปล่า??" ซองมินส่งเสียงเรียกพลางสาวเท้าจากห้องเก็บล้างพาชนะกลับไปยังห้องของตัวเอง
"ทงเฮ~~~ ทงฮ๊ะ!!!!!!!!........0.0!!!!!"
เมื่อซองมินโผล่หน้าเข้าไปในห้องก็ต้องเบิกตาโพล่งอย่างตกใจ ทงเฮที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่มีแสงสีขาวเรืองออกมาจากผิวกาย ซองมินมองไปที่ทงเฮที่เหมือนกำลังบ่นพึมพำอะไรซักอย่างที่เขาไม่สามารถจับใจความได้ หรือไม่ก็คงเป็นภาษาที่เขาไม่รู้จัก เขาอยากจะเดินหันหลังกลับไปเสียเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้เพราะรู้สึกตกใจจนขาก้าวไม่ออกเสียแล้ว ไม่ทันไรสิ่งที่เหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่มีประกายแวววับราวกับโรยด้วยกากเพชรโผล่ออกมาจากกลางหลังของทงเฮ ซองมินต้องยกมือขึ้นมาปิดปากของตนไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป จากนั้นทงเฮก็ทำท่าเหมือนร่ายเวทมนต์แล้วก็มีสิ่งที่ดูคล้ายกับลูกอมจุ๊ปปาจุ๊ปที่มีหัวลูกอมเป็นรูปหัวใจสีแดงสดและรูปหัวใจสีขาวอยู่ในมืออย่างละหนึ่งอัน ซองมินไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทงเฮเสกขึ้นมานั้นคืออะไรและเอาไว้ใช้ทำอะไร เขาเพียงแต่อยากรู้เท่านั้นว่าทงเฮจะทำอะไรต่อไป
หลังจากที่ทงเฮเสกผลแห่งรักมาจากสวนหน้าบ้านบนสวรรค์แล้วเขาก็เก็บผลแห่งรักทั้งสองอันลงในกระเป๋า ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาของใครคนหนึ่งที่จ้องมองมาจากข้างหลัง ทงเฮตกใจมากทำให้จิตที่ตั้งไว้สำหรับติดต่อใช้พลังงานเวทมนต์จากบนสวรรค์หลุดและทำให้แสงที่เรืองจากผิวและปีกหายวับไปอย่างรวดเร็ว ทงเฮหันกลับไปมองข้างหลังแล้วก็เห็นซองมินยืนหน้าซีดอยู่ตรงประตูทางเข้า
"อ่ะ......เอ่อ...... ซะ...ซองมิน~" ทงเฮเรียกซองมินเสียงเบา
"คือ.....คือ........ฉัน.......ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูนะ....ตะ.....แต่ว่า...ฉันจะมาตามนาย....ไปนั่งรถเล่นกันน่ะ!" ซองมินแก้ตัวพัลวัน
"^^ไม่เป็นไรหรอก~ ต้องขออภัยด้วยที่ทำให้ตกอกตกใจเช่นนี้!" ทงเฮพูด
"เอ่อ~~ ไม่เป็นไร^^; ตกใจนิดหน่อยแหละ! ก็นายเป็นนางฟ้านี่นา~~~"ซองมินพูดแล้วยิ้มให้
"เป็นเรียกว่าเทวดาต่างหาก! นางฟ้านั่นคือสตรีเพศนะ^______^" ทงเฮพูดแล้วยิ้มกว้าง
"โอเค! เทวดาก็เทวดา^^~ พร้อมจะไปชมวิวเมืองมนุษย์ยามค่ำคืนรึยัง?" ซองมินถาม
"ไปสิ^________^~" ทงเฮตอบและยิ้มอย่างมีความสุข
-------------------------------------------------------------------
ฮยอกแจขับรถมุ่งตรงไปยังบ้านของตัวเองโดยที่มีคยูฮยอนนั่งเงียบอยู่ข้างๆ ทำให้บรรยากาศในรถค่อนข้างอึดอัด ฮยอกแจถอนสายตาจากถนนเพื่อแอบมองคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ข้างๆเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่ขับรถออกมาจากร้านซองมินเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย คยูฮยอนที่ดูเป็นคนร่าเริงคุยเก่งเมื่อตอนอยู่ที่ร้านตอนนี้กลับนั่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาซักคำราวกับว่าเป็นคนละคนกัน
ในที่สุดฮยอกแจก็ตัดสินใจทำลายความเงียบลง
"อะ...เอ่อ.....คยูฮยอน!"
".........................." คยูฮยอนนั่งนิ่งเงียบสายตามองไปยังทางข้างหน้าราวกับไม่ได้ยินเสียงของฮยอกแจ
"เอ่อ......คยูฮยอนอ่า!!" ฮยอกแจเรียกเสียงดังขึ้นอีก
"........................." คยูฮยอนยังคงเหม่อมองออกไปข้างหน้า
"คยูฮยอน!!!!!!!!!!" ฮยอกแจตัดสินใจเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังมากจนเกือบจะเป็นเสียงตะโกน
"อ่ะ!!! ครับ?!!!!0.0!!!!!" คยูฮยอนสะดุ้งตกใจหันไปมองหน้าฮยอกแจด้วยความฉงน
"นายหูตึงขั้นเทพหรือว่าเหม่อขั้นเทพน่ะ?!!!" ฮยอกแจถามและอมยิ้มน้อยๆเมื่อเจ้าตัวคนถูกถามยังนั่งหน้าเหวอไม่เลิก
"แหะๆ~พอดีผมคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ มีอะไรเหรอครับ?" คยูฮยอนขำแห้งๆก่อนจะถามออกไป
"เปล่า! แค่รู้สึกว่ามันเงียบไปน่ะ!" ฮยอกแจตอบตามความจริง
"^^; ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่อ่ะครับ ขอโทษที!" คยูฮยอนพูด
"อืม..ฉันก็เข้าใจแหละ...........อืม......ว่าแต่ฉันมีอะไรอยากถามนายน่ะ อาจจะเป็นคำถามเรื่องที่ค่อนข้างส่วนตัวหน่อยจะเป็นอะไรมั๊ย?" ฮยอกแจถามพลางถอยรถเข้าบ้าน
"อ่อ! ลองถามดูสิครับ ถ้าผมตอบได้ก็จะตอบ!" คยูฮยอนพูด
"อืม....นาย....กับซองมิน......มีอดีตกันใช่มั๊ย?!" ฮยอกแจถาม
"เอ่อ!!! เรื่องนั้น!!" คยูฮยอนพูดและหยุดอยู่แค่นั้น
"ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรหรอก!" ฮยอกแจดับเครื่องรถและเปิดประตูออกจากตัวรถ คยฺูฮยอนเองก็เช่นกัน
"ก่อนที่ผมจะตอบคำถามพี่ พี่ฮยอกแจตอบผมก่อนได้มั๊ยครับ ว่าพี่เป็นอะไรกับพี่ซองมิน?!" คยูฮยอนถามพลางเดินตามฮยอกแจเข้าไปในบ้าน
"แล้วนายคิดว่าฉันเป็นอะไรล่ะ?" ฮยอกแจถามพลางอมยิ้มเล็กๆ
"ถ้าผมรู้ผมไม่ถามหรอกครับ!! ตอบมาเถอะ!!" คยูฮยอนส่งสายตาอ้อนวอน
"หึหึ! ฉันเป็น.....................เป็นเพื่อนรักของซองมินน่ะ!!!!!!!!!^_________^" ฮยอกแจตอบและยิ้มกว้าง
"จริง?!!! จริงๆเหรอครับ!!!!" คยูฮยอนตาโต
"หลอกนายแล้วฉันจะได้อะไรเล่า!!!!" ฮยอกแจตอบและขำอยู่ในลำคอ
"^__^ ครับ! ผมเชื่อแล้ว!" คยูฮยอนถึงกับยิ้มออก
"ทีนี้ตอบคำถามมาได้แล้ว!!" ฮยอกแจพูดพลางเดินขึ้นบันใดไปยังห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีคยูฮยอนเดินตามต้อยๆ
"ครับ!!!^^" คยูฮยอนตอบ(?)
"ครับ?! อะไรเล่า!!! พูดให้เข้าใจได้มั๊ย?!!" ฮยอกแจโวย
"^^; คือ........ผม....ชอบพี่ซองมินครับ.....เรียกว่ารักเลยก็ได้! รักตั้งแต่พี่ซองมินเป็นแฟนกับพี่จองซูอยู่ ตอนนี้ก็ยังรักอยู่เหมือนเดิมแหละครับ" คยูฮยอนพูดด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย
"0.0!!! ซองมินเคยเป็นแฟนกับพี่อีทึกเหรอเนี้ย?!!!!!!! ไม่เคยรู้มาก่อนเลย!! นึกว่าแค่สนิทกันเฉยๆ>< มิน่าล่ะซองมินถึงเรียกพี่อีทึกว่าจองซูเฉยๆ!!!!!!" ฮยอกแจบ่นยาว
"อ่าว?! พี่ไม่รู้เหรอครับ??! ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนรักกันไง=*=" คยูฮยอนขมวดคิ้วมองฮยอกแจที่กำลังค้นตู้เสื้อผ้าตัวเองมือเป็นระวิงแต่ปากก็ยังจ้อไม่หยุด
"=*=!! ก็เพิ่งย้ายตำแหน่งศัตรูตัวฉกาจมาเป็นเพื่อนรักกันแค่3ปีเอง ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?!" ฮยอกแจเถียงพลางหยิบเสื้อเชิร์ทตัวบางสีฟ้าอ่อนที่มีลายทางสีขาวเส้นเล็กๆออกมาจากตู้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาค้นอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักในตู้เสื้อผ้า
"โหว!! พี่เคยเป็นศัตรูกับพี่ซองมินด้วยเหรอเนี้ย?!!! สุดยอดเลย!! หนึ่งในล้านเลยนะเนี้ย!!" คยูฮยอนทำหน้าแปลกใจสุดๆ
"ทำไมล่ะ?" ฮยอกแจถาม
"ก็ไม่รู้สิครับ! ผมไม่เคยเห็นพี่ซองมินมีศัตรูมาก่อน!^^" คยูฮยอนตอบและยิ้ม
"นั่นสินะ.....คนเคยเป็นศัตรูอย่างฉันก็กลายเป็นเพื่อนรักไปซะแล้ว! แถมตอนนี้มีแต่คนหลงรักหมอนั่น นายเองก็อีกคน! พยายามเข้าล่ะ! ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้ ไม่อยากลำเอียงน่ะ!!" ฮยอกแจพูดและยิ้มบางๆก่อนหยิบเสื้อผ้าที่ค้นออกมาจากตู้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คยูฮยอนยืนอึ้งอยู่คนเดียว
"พี่ซองมิน.....มีแต่คนหลงรักงั้นเหรอ?!...................มีคู่แข่งอีกแล้วสิเรา~ เฮ้อ~~~~~" คยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจ
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั่งรถบัสมาได้พักใหญ่ซองมินก็พาทงเฮนั่งกระเช้าลอยฟ้าขึ้นไปบนโซลทาวเวอร์เพื่อให้ทงเฮเห็นวิวโดยรอบของเมืองยามค่ำคืน ทงเฮตาเป็นประกายตลอดเวลาที่เห็นสิ่งแปลกใหม่ ซองมินคอยอธิบายนู่นนี่ให้ทงเฮฟังราวกับว่าเขาเป็นไกด์พาชาวต่างชาติมาเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น แต่ซองมินก็เห็นได้ว่าทงเฮสนุกมากเลยทีเดียว
"สวยจังเลยนะซองมิน~~~^_____^" ทงเฮยิ้มกว้างและทอดสายตามองลงไปที่แสงไฟจากบ้านเรือนที่อยู่ไกลลิบๆอย่างไม่วางตา
"อืม.......ฉันรู้ว่านายชอบก็เลยพามา!" ซองมินตอบอย่างลืมตัว
"ฉัน? ซองมินรู้หรือ?!" ทงเฮเอียงคอถามอย่างฉงน
"อ่อ!! คือ...จิตของนายน่ะ!! เพื่อนรักของฉัน!" ซองมินไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
"อ๋อ!!! เข้าใจแล้ว^^ ~~ ขอบคุณนะที่พามาที่สวยๆและปลอดคนเช่นนี้~" ทงเฮพูดและยิ้มให้ซองมิน
"อืม....^^ บอกแล้วไงว่าฉันรู้ว่านายชอบ!!" ซองมินพูดและทอดสายตาไปยังแสงไฟเบื่องล่างพลางนึกถึงใครบางคนที่เคยพาเขามานั่งที่นี่เมื่อนานมาแล้ว คนที่ทำให้เขารักที่นี่และเกลียดที่นี่ไปพร้อมๆกัน
ในขณะที่ซองมินกำลังนั่งคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นเอง เขาก็เพิ่งจะรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ลมร้อนที่เคยพัดกระทบผิวกายเบาๆเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว ไม่มีแม้แต่ใบไม้ซักใบกระดิก อากาศรอบตัวก็ดูเหมือนจะเย็นลงอย่างกระทันหัน เสียงคุยจอกแจกที่เคยลอยมาไกลๆก็ดูเหมือนจะเงียบหายไปอย่างน่าประหลาด ซองมินหันไปมองทงเฮหวังว่าเขาจะรู้สึกแปลกใจเช่นกันแต่ก็ไม่เป็นดังคาด เพราะทงเฮยังคงนั่งอมยิ้มทอดสายตาไปยังแสงไฟจากบ้านเรื่อนเบื้องล่างโดยไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันนี้
ทันใดนั้นเองหัวใจของซองมินก็ต้องตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่ออยู่ๆก็เกิดสายลมพัดที่พาใบไม้แห้งที่ตกอยู่ตามพื้นขึ้นมาวนอยู่ราวกับเป็นพายุใต้ฝุ่นลูกเล็กๆก่อนจะจางหายไปและแทนที่ด้วยใครบางคนที่สวมชุดยาวสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ซองมินเบิกตาโพล่งมองร่างที่ปรากฎตัวขึ้นพลางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นลม
"เยซองอ่า!!!!!!!!!0.0!!!!! ใยเจ้ามาไร้ซุ่มเสียงเช่นนี้!!!" ทงเฮร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นเทวดาเพื่อนรักปรากฎตัวอย่างกระทันหัน
"สายันสวัสดิ์ สหาย!^___^........โอ๊!!!!!0.0;; เจ้าอยู่กับสหายมนุษย์หรือนี่!!!! ขออภัยจริงๆท่านคงตื่นตกใจอย่างมาก!!! ข้าจะลบความทรงจำให้เดี๋ยวนี้หละ!!!" เยซองพูดพลางเริ่มต้นร่ายคาถา
"อย่าๆๆๆๆ!!!! ไม่เป็นอันใดหรอก สหายข้ารู้!!!!!" ทงเฮรีบห้ามเพื่อนรัก
"อ้าว...อย่างนั้นหรือ?! ขออภัยด้วย!=.=;; สหายของทงเฮ" เยซองพูดพลางก้มหัวของโทษซองมินยกใหญ่
"อะ....อือ...." ซองมินส่งเสียงตอบรับผ่านลำคอเนื่องจากความช็อคยังไม่หายไป
"เยซองอ่า เหตุใดเจ้าจึงเร่งร้อนเช่นนี้!!?" ทงเฮถาม
"พอดีข้าเพิ่งไปอ้อนวอนขอท่านซีวอนให้ประทานบางสิ่งแก่เจ้าน่ะสิ!!^^" เยซองพูดและยิ้มอย่างดีใจ
"สิ่งใดหรือ?!" ทงเฮถามอย่างอยากรู้
"น้ำยาปรับภาษาสำหรับโลกมนุษย์!!!!!" เยซองบอกพลางเสกหลอดแก้วอันเล็กที่มีน้ำใสๆบรรจุอยู่เต็มหลอดออกมาถือไว้ในมือ
"สุดมหัศจรรย์!!! เจ้าเอามาได้อย่างไร!!!!^^" ทงเฮยิ้มอย่างมีความสุข
"ข้าก็ไปขอร้องท่านซีวอนตั้งนานสองนานน่ะสิ! แถมยังบำเพ็ญประโยชน์ไปอีกสองสามสถาน!! ท่านซีวอนจึงเห็นอกเห็นใจและประทานให้มา!!" เยซองตอบ
"โอ้! ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไรดี! ข้าซึ้งในน้ำใจเจ้าเหลือเกินเยซอง!!" ทงเฮพูดด้วยสีหน้าซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
"ก็เราคือสหายของเจ้าไง!!^^ ดื่มเสีย!!" เยซองพูดพลางยื่นหลอดแก้วมาให้ทงเฮ
"ขอบใจ^^~" ทงเฮรับมาและดื่มของเหลวในหลอดแก้วจนหมด
"เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?" เยซองถาม
"ดีมาก^^.....รู้สึกซึมซับความรู้ทั้งหลายของมนุษย์เลย" ทงเฮพูดและยิ้มแป้น
"ดีแล้ว!! เพลานี้ข้าต้องรีบไปก่อนแล้ว!! ขอให้เจ้าสุขสวัสดิ์! สายันสวัสดิ์อีกครั้งนะ สหายของทงเฮ!" เยซองหันไปบอกซองมินก่อนที่จะเกิดกระแสลมหมุนเล็กๆรอบตัวอีกครั้ง และเมื่อสายลมหยุดลงเยซองก็หายตัวไปแล้ว
"ซองมินอ่า! ตกใจใช่ไหม?!" ทงเฮพูดจาภาษามนุษย์อย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้สึกติดขัดเลยซักนิด
"อะ....อือ!!!=.=;;;;;" ซองมินพยักหน้าน้อยๆเนื่องจากยังไม่หายช็อคจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ขอโทษจริงๆนะ!!!!>< คราวหลังฉันจะบอกให้เยซองเพื่อนของฉันระวังตัวมากกว่านี้น่ะ ขอโทษนะ!!!!" ทงเฮขอโทษขอโพยซองมินยกใหญ่
"เอ่อ......ไม่~~ ไม่เป็นไรหรอก!^^;;;; ไม่เป็นไรจริงๆ" ซองมินพูดและพยายามยิ้มให้ทงเฮสบายใจ
"ขอบใจนะ^^ ซองมินนี่ใจดีที่สุดเลย~~~ อ่อ!! เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันมีอะไรบางอย่างจะให้ซองมินด้วย!^____^" ทงเฮยิ้มกว้างและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ทรงเดฟที่ไม่น่าจะใส่สิ่งใดๆได้นอกเสียจากกระดาษใบเล็กๆ อย่างเช่นธนบัตรหรือกระดาษโน้ท
"อะไรเหรอ??" ซองมินมองมือของทงเฮที่กำลังล้วงค้นกระเป๋ากางเกงอย่างอยากรู้
"เป็นของขวัญจากสวรรค์น่ะ^^ ซองมินจำได้รึเปล่าเมื่อตอนก่อนเราจะออกมาที่นี่ ที่ซองมินเห็นฉันใช้เวทมนต์ในห้องของซองมินน่ะ" ทงเฮพูดพลางพยายามล้วงลงไปในกระเป๋าอันฟิตแน่นอย่างไม่ยอมลดละ
"อะ อ่อ! จำได้สิ! กำลังอยากรู้อยู่เหมือนกันว่านายทำอะไร?!" ซองมินตอบ
"คือนี่!!!!! ฉันเสกมันลงมาจากสวนหน้าบ้านของฉันบนสวรรค์น่ะ!^___^" ทงเฮหยิบบางสิ่งที่ไม่น่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงได้ออกมาซึ่งก็คือผลแห่งรักที่รูปร่างเหมือนลูกอมเสียบไม้พลาสติกรูปหัวใจสีขาวจากนั้นก็ส่งให้กับซองมิน
"ขอบใจนะ^^ ว่าแต่....มันคืออะไรเหรอ? ลูกอมรึเปล่า?" ซองมินเอื้อมมือไปรับพลางมองผลแห่งรักในมือที่ดูเหมือนจะส่องแสงน้อยๆในความมืด
"ไม่ใช่ๆๆ!! เรียกว่า'ผลแห่งรัก'น่ะ ^_______^" ทงเฮบอกพลางยิ้มแป้น
"แล้ว.......มันเอาไว้ทำอะไรเหรอ?!" ซองมินถามต่อ
"คืออย่างนี้~ ซองมินเชื่อรึเปล่าว่า'รักแท้'มีอยู่จริง!" ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"อ่า.......คือ...ก็ นิดหน่อยน่ะ!^^;" ซองมินยิ้มแหยๆตอบ เขาเลิกคิดไปนานแล้วว่ารักแท้มีอยู่จริง ตั้งแต่ความรักที่ล้มเหลวของตัวเองครั้งก่อนเกิดขึ้น
"อืม^^ ไม่เชื่อใช่มั๊ยล่ะ!!!^_____^ แต่ไม่เป็นไร~ ขอให้ซองมินเก็บผลแห่งรักไว้กับตัวตลอด แล้ววันนึงเมื่อรักแท้เกิดขึ้นกับซองมิน ซองมินก็จะเชื่อเอง!^^" ทงเฮยิ้มกว้าง
"อ่า~ ขอบใจมากนะ^^ ฉันจะพกติดตัวไว้ตลอด^_____^" ซองมินยิ้มให้ทงเฮ จริงๆแล้วเขาไม่ได้หวังว่าจะเจอรักแท้อะไรอย่างที่ทงเฮบอกหรอก เขาหมดศรัทธาเรื่องแบบนั้นไปนานแล้ว แต่ที่บอกทงเฮว่าจะพกติดตัวไว้ตลอดก็เพราะว่ามันเป็นของขวัญจากทงเฮเพื่อนรักตลอดกาลของเขา
"รู้ไหม วันนี้ฉันได้กลิ่นอายแห่งความรักของใครคนนึงด้วยนะ^^ คนๆนั้นอาจจะเป็นรักแท้ของซองมินก็ได้!^^" ทงเฮพูดเสียงเจือยแจ้ว
"งั้นเหรอ?^^ ไม่ใช่หรอกมั้ง!!" ซองมินตอบ พร้อมกับใบหน้าของใครบางคนที่ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไร้สาเหตุ
(หมอนั่นน่ะเหรอ?!!!! เป็นไปไม่ได้หรอก!!! ไม่มีทาง ) ซองมินคิดในใจโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีแสงสีแดงอ่อนวาบขึ้นมาบนผลแห่งรักที่ตนถืออยู่
"เป็นไปได้สิ!" ทงเฮพูดออกมาเบาๆอย่างลืมตัว
.....เผลอแอบฟังความคิดของคนอื่นอีกจนได้.....
"นายว่าอะไรนะ?!!!" ซองมินที่ได้ยินไม่ชัดถามขึ้นอีกครั้ง
"อ่ะ.....เอ่อ!! ฉันหมายความว่ารักแท้มัน...มันเป็นไปได้น่ะสิ!!^^;; ซองมินต้องได้เจอแน่ๆ ซักวัน!" ทงเฮตอบและยิ้มกลบเกลื่อน
"อืม!^^ ขอบใจนะ~ ฉันจะเก็มมันไว้อย่างดีเลย~" ซองมินพูดก่อนจะเก็บมันลงไปในกระเป๋าถือของตนอย่างบรรจง
'รักแท้' จะมีอยู่จริงหรือไม่ซองมินไม่ใส่ใจนักหรอก
ตอนนี้ขอเพียงแค่มีเพื่อนรักของเขาอยู่ตรงนี้มันก็ 'เพียงพอ' แล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น