ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Love Is On The Sky 04 [100%]
04 My love is on the sky�
ซองมินกอดทงเฮไว้แน่น ก่อนจะปล่อยน้ำตาของตนให้รินไหลออกมาเป็นสาย เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆ หลังจากกอดคนตรงหน้าอยู่พักใหญ่ ซองมินก็ปล่อยให้ทงเฮเป็นอิสระ เขายกแขนขึ้นมาปาดน้ำตาที่นองอยู่เต็มหน้าเต็มตาออก เพื่อที่จะได้มองเห็นทงเฮให้ชัดๆ
ทงเฮที่เพิ่งถูกปล่อยออกจากอ้อมแขนอันอบอุ่นของซองมินที่ทำให้รู้สึกมึนน้อยๆ เขาจ้องมองซองมินที่พยายามจะหยุดร้องไห้อย่างแปลกใจ เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำร้ายคนตรงหน้านี้ตั้งแต่เมื่อไหร คนๆนี้ถึงได้ร้องไห้ออกมามากมายขนาดนี้
"เอ่อ..........ถ้าฉันทำสิ่งใดให้ท่านเศร้าโศก ฉันต้องขออภัยด้วย!" ทงเฮพูดแบบกังวลและก้มหัวขอโทษ
"หืม?! อะไรนะ นายพูด..พูดอะไรน่ะทงเฮ??" ซองมินถามอย่างไม่เข้าใจ
"ใยท่านจึงร้องไห้เล่า?" ทงเฮถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"..............ฉันไม่เข้าใจที่นายพูดอ่ะ=.= " ซองมินแสดงสีหน้าว่าตัวเองงงอย่างเห็นได้ชัด
"ทงเฮถามว่านายร้องไห้ทำไมน่ะ!!" ฮยอกแจที่ลงจากรถมายืนอยู่ข้างทงเฮเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เอ่ยขึ้น
"ฉัน......ฉันร้องไห้เพราะดีใจที่ได้เจอนายน่ะสิ!!!!" ซองมินหันไปตอบทงเฮ
"ดีใจที่ได้เจอข้า.!! เอ้ย!!! ดีใจที่ได้เจอฉันน่ะหรือ??!" ทงเฮเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ใช่!! นายจำฉันไม่ได้เหรอทงเฮ ฉันเป็นเพื่อนรักของนายนะ! ㅠ^ㅠ" ซองมินพูดพลางทำท่าจะเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง
"ก็แบบว่า....ไม่เชิงจำไม่ได้หรอก แต่ไม่รู้จักท่านมากกว่า!" ทงเฮตอบตามความจริง
"ไม่รู้จักฉัน?! อย่างนั้นเหรอ??? ฮือๆๆๆ ㅠ0ㅠ" ซองมินร้องไห้โฮออกมาในที่สุด จากนั้นจึงวิ่งกลับเข้าร้านของตัวเองไป
"เฮ้ย!!!!! ซองมินหยุดก่อน!!!!!!!!!!...........ทงเฮ!! ตามฉันมาเร็ว!" ฮยอกแจตะโกนเรียกซองมินที่วิ่งหนีไปก่อนที่จะจูงมือทงเฮให้วิ่งตามไป
เมื่อฮยอกแจและทงเฮวิ่งเข้ามาถึงในร้าน ซองมินก็หายไปแล้ว ฮยอกแจจูงมือทงเฮไว้พลางเดินไปรอบๆร้าน สอดส่ายสายตามองหาเพื่อนรักที่คงนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของร้าน เขาเดินสำรวจไปทั่วทุกที่แต่ก็ยังไม่พบซองมินเสียที จนกระทั่งทงเฮที่เดินตามแรงจูงของเขาเงียบๆมาสักพักกระตุกมือของเขาขึ้นมา
"อะไรเหรอทงเฮ?" ฮยอกแจถาม
"นั่นไง สหายของฮยอกแจน่ะ" ทงเฮพูด พลางบุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือติดผนังที่ว่างเปล่าตัวหนึ่ง
"=.=?? ไหนอ่ะ? ไม่เห็นมีใครเลย!" ฮยอกแจขมวดคิ้วถาม
"นั่น! ในห้องนั้นอย่างไรเล่า!!" ทงเฮพูดและชี้ไปที่จุดเดิม
"ห้องนั้น นี่มันห้องไหนกันล่ะ?!" ฮยอกแจถาม
"ตามมา!" ทงเฮว่าแล้วก็ลากฮยอกแจให้เดินตามไป ก่อนจะอ้อมไปหยุดที่ประตูไม้บานหนึ่ง
"ห้องน้ำ? อยู่ในนี้อะนะ?? นายแน่ใจเหรอ?" ฮยอกแจกระซิบถาม
"อืม! นั่งร้องไห้อยู่บนที่นั่งหน้าตาแปลกๆ" ทงเฮตอบ
"อือๆ" ฮยอกแจพยักหน้า ก่อนจะใช้มือขวาค่อยๆบิดที่จับประตูให้เปิดออก
ซองมินนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนโถชักโครกแบบนั่ง อย่างที่ทงเฮบอกไม่มีผิดเพี้ยน..................
ทงเฮรู้ได้อย่างไร?!
"ซองมินอ่า~~~~~~ ออกมาคุยกันเถอะ ฉันจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้นายฟังเอง" ฮยอกแจพูดพร้อมกันเดินเข้าไปพาซองมินออกมา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
สนามบินนานาชาติอินชอน
ชายหนุ่มตัวสูงหุ่นบางคนหนึ่งเดินเข้าไปในสนามบินอย่างเชื่องช้า เขาใส่แว่นตาดำ สวมหมวกสียีนส์บนศีรษะทำให้เห็นผมสีทองโผล่ออกมาเพียงเล็กน้อย แถมยังใส่ผ้าปิดจมูกซึ่งบดบังทั้งจมูก ปากและโครงหน้าของเขาไว้ทั้งหมด ต่างจากเด็กหนุ่มหน้าตาดีอีกคนที่เดินตามหลังเขาเข้าไป ที่ใส่แค่เสื้อยืดสีสดและกางเกงยีนส์ฟอกทรงเดฟเดินอย่างสบายๆต่างจากคนตรงหน้าลิบลับ
ทั้งสองคนเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าเกทผู้โดยสารขาเข้า และยืนอยู่พักใหญ่ จากนั้นเด็กหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาเพื่อดูเวลาก่อนจะทอดสายตามองย้อนเข้าไปข้างในเกทพลางยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
"11โมง ยี่สิบห้าแล้วนะพี่! ทำไมน้องชายพี่ยังไม่มาซักทีล่ะ?!" เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนตัวสูงที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ
"อืมมม ไม่รู้สิ=.=~~ เดี๋ยวก็คงออกมาแหละ เครื่องอาจจะดีเลย์" คนตัวสูงพูด
"อือ........." เด็กหนุ่มพยักหน้าและเงียบไป
//20นาทีต่อมา//
"=*= นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ!!!" เด็กหนุ่มโพล่งออกมาอีกครั้ง
"อืมมมมม~~ =.=' นั่นสิ~~~~" คนตัวสูงพูด
"น้องชายพี่มาถึงวันนี้จริงรึเปล่าเนี้ย?! ดูวันหรือเวลาหรืออะไรผิดรึเปล่าเนี้ยพี่อ่ะ!" เด็กหนุ่มโวยวาย
"ไม่ผิดนะ พี่มั่นใจ! เมื่อคืนดูตั้งสองรอบ!" คนตัวสูงตอบ
"เฮ้อ~~~~=0=' จะต้องรออีกนานแค่ไหนเนี้ย? พี่ต้องไปอัดรายการตอนบ่ายโมงครึ่งนะ!" เด็กหนุ่มพูดเสียงดัง
"อือ~~~ รู้แล้วน่า! อย่าเสียงดังสิ!" หันไปว่าคนข้างๆ
"เฮ้อ~~~~~~~~~~" เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวอีกครั้ง
12:20
"อ่ะ!! มาแล้ว!!!!! 0.0" ชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น
"คยูฮยอนอ่า!!!!!!!!" ชายหนุ่มเรียกเสียงดังทำให้เจ้าของชื่อที่เพิ่งเดินออกมาจากเกทหันมองตาม
"อ่า!!! ^_________^ พี่จองซู!!!!!!" คนที่ชื่อคยูฮยอนขานรับพลางลากกระเป๋าใบใหญ่และวิ่งไปหาชายหนุ่มที่ชื่อจองซู
"โตเป็นหนุ่มแล้วนะนายน่ะ!!^^" จองซูพูดพลางตบไหล่น้องชายที่ไม่ได้เจอกันนาน
"พี่ก็แก่แล้วเหมือนกันนะครับ^^ ฮ่าๆๆ" คนเป็นน้องว่าก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดัง
"=*= เดี๋ยวตัดพี่ตัดน้องกันซะเลย!!!!" จองซูหน้ามุ่ย
"ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นหรอกน่า พี่นี่ขึ้งอนเหมือนเดิมเลยนะ!! อ่อ! แล้วหนุ่มน้อยคนนี้ใครกันครับ พี่ไม่เห็นแนะนำเลย! น้องชายคนใหม่เหรอ? ว๊า~~~ ผมโดยแย่งตำแหน่งแล้วเหรอเนี้ย?!!" คยูฮยอนพูดรัวเร็ว
"=*= นี่นายพูดภาษาเกาหลีแน่รึเปล่าเนี้ย? พี่ฟังแทบจะไม่รู้เรื่องเลย!!" จองซูว่า
"ผมถามว่าเจ้าหนุ่มน้อยคนนี้เป็นใครกันครับ??^______^" คยูฮยอนพูดและหันไปยิ้มให้กับเด็กหนุ่มข้างๆจองซูที่ยืนเงียบมานาน
"อ่อ นี่'แอมเบอร์'น่ะ เป็นเมเนเจอร์ของพี่เอง^^" จองซูแนะนำ
"ห๊ะ!!!!! เมเน?! ของพี่เนี้ยนะ?!!! =.=' ทำไมเด็กจัง?! อายุเท่าไหร่เหรอ?" คยูฮยอนพูดพลางหันไปถามแอมเบอร์
"19!! ทำไมล่ะ?" แอมเบอร์ตอบห้วนๆ ส่งสายตาไม่พอใจไปที่คยูฮยอน
"ก็....ก็ไม่มีไรหรอก แต่ยังเด็กอยู่เลยนะนายน่ะ สงสัยต้องเก่งมากแน่ๆถึงได้เอาพี่จองซูอยู่ ฮ่าๆๆๆ" คยูฮยอนพูดและหัวเราะอย่างอารมดี
"เรารีบไปกันไม่ดีกว่าเหรอ พี่มีอัดรายการตอนบ่ายโมงครึ่งนะ อย่าลืมสิ!!" แอมเบอร์หันไปพูดกับอีทึก
"อือ รู้แล้วครับๆ^^ เห็นมั๊ย คยูฮยอน! เมเนของพี่โหดจะตาย" จองซูพูดพลางเดินนำไปยังลานจอดรถ
บนรถ
"คยูฮยอนอ่า~ เครื่องดีเลย์เหรอ ออกมาช้ามากอ่ะ" จองซูถามคนเป็นน้อง
"อ่อ ก็ไม่เชิงดีเลย์หรอกครับ! ฮี่ๆ^^" คยูฮยอนพูดแล้วอมยิ้มแปลกๆ
"อ้าวแล้วทำไมออกมาช้าอย่างนี้ล่ะ พี่รอนายตั้งเกือบชั่วโมง!!!!" จองซูถามอย่างไม่เข้าใจ
"คือ....^^ แบบว่าแอร์ประจำไฟลท์นี้สวยๆทั้งนั้นเลยอ่ะ ผมเลยเสียเวลาในนั้นนิดหน่อย~~ แฮ่ะๆๆ^___^" คยูฮยอนพูดพลางยิ้มกว้างให้พี่ชาย
"=.=* ไอ้! คยูฮยอน!!! นายจะบอกว่าที่พี่ต้องยืนรอเกื่อบชั่วโมงเนี้ย!! เพราะนายมัวแต่จีบสาวเหรอ!!!!! ตายซะเถอะไอ้น้องบ้า!!!!!!!!!! ย๊ากกกกกกก!!!" จองซูพูดพลางเทคตัวข้ามเบาะไปขย้ำคอคยูฮยอน
"อร๊ากกกกกกก!! พี่!!!! ㅠ0ㅠ แค็กๆ อ๊อก!!! พี่จะฆ่าผ๊มเหรอ?!!" คยูฮยอนร้องครวนครางอย่างไร้ทางสู้(??)
"เออสิ!!!! นายนี่มัน!! ฮึ่ย!!!! เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ซักทีห๊ะ!!!!! มีแฟนให้มันเป็นตัวเป็นตนซักทีเถอะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!!!" จองซูดุน้องชายเสียงเข้ม
"โถ่ พี่ก็! ไม่เคยได้ยินเหรอครับ ว่า'ความหนุ่มมีครั้งเดียว ใช้ให้คุ้ม!' ผมก็กำลังใช้ความหนุ่มของตัวเองให้คุ้มอยู่นี่ไง จะได้ไม่เป็นแบบพี่ ฮ่าๆๆ" คยูฮยอนพูดพลางหัวเราะร่วนโดยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาคาดโทษจากคนข้างๆเลยแม้แต่น้อย
"ไอ้!!!!! คยูฮยอน=*= อยากตายมากใช่มั๊ย?!!!!!!" จองซูทำหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อคนข้างๆ
"ย๊ากกก ป๋มกลัวแย้ว!!!!! ย๊อเย่นอ่ะ พี่อย่าทำไรผมเลยนะ ผมเป็นน้องชายพี่น๊ะ คยูรักพี่ที่สู๊ดเลย^___^" คยูฮยอนที่กลัวจะได้ตายจริงๆ รีบโผเข้าไปกอดรวบแขนของผู้เป็นพี่ชายไว้ ก่อนจะพูดออดอ้อนแบบเด็กเล็กๆ
"เรากำลังจะถึงแล้วนะครับ พี่จองซูจะให้คุณคยูฮยอนลงที่ไหน?" แอมเบอร์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันไปถาม
"มยองดงแหละ...........คยูฮยอนอ่า~~ พี่ส่งนายได้แค่ที่มยองดงนะ พี่ต้องรีบไปถ่ายรายการ!" จองซูตอบและหันไปบอกน้องชายขี้อ้อนของเขา
"ก็ได้ครับ~ ผมคงต้องกลับบ้านเองเพื่อที่ซุปตาจองซูจะได้ไปถ่ายรายการทัน^_______^" คยูฮยอนพูด
"อ่อ! พี่ใช้ชื่อในวงการว่า'อีทึก'นะ จำซะใหม่!!" อีทึกพูด
"เอ๋!? มิน่าล่ะ! ผมถึงเสิรช์ชื่อพี่ไม่เคยเจอ ฮ่าๆๆๆ" คยูฮยอนหัวเราะเสียงดัง
"เฮ้อ~ เอาเถอะ ต่อจากนี้ไปเรียกพี่ว่าอีทึกแล้วกัน!" จองซูพูดขณะที่รถชะลอความเร็วและจอดตรงริมถนนพอดี
"ครับๆ^______^ งั้นผมไปแล้วนะ...........อ่อ! กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่พี่ช่วยเอาไปให้ผมที่บ้านด้วยก็แล้วกัน^^ ขอบคุณครับ ผมรักพี่ที่สุดเลย!!!!" คยูฮยอนพูดรัวก่อนจะลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ่ย!!!!! เดี๋ยวก่อน!!!! ใครบอกว่าพี่จะเอากระเป๋าไปให้นายห๊ะ!!!!! กลับมาเอาไปเลย!! คยูฮยอน ไอ้น้องบ้า!!!!" จองซูตะโกนไล่หลังน้องชายตัวแสบไปแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคยูฮยอนจ้ำเดินไปได้ไกลแล้ว
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
PinkieMin Book Center
ร้านเช่า-ขายหนังสือครบวงจรของซองมิน
"................เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ที่นี้นายเข้าใจรึยังซองมิน" ฮยอกแจอธิบายเรื่องของทงเฮให้ซองมินฟัง
"อืม....ㅠ.ㅠ เข้าใจแล้ว~" ซองมินตอบรับทั้งที่ยังร้องไห้อยู่
"เข้าใจแล้วก็หยุดร้องไห้เถอะนะ......ทงเฮอยู่ตรงนี้แล้วนายจะร้องไห้ทำไม" ฮยอกแจพูด
"อื้ม! เรามาเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันใหม่ได้ใช่มั๊ย ทงเฮ~" ซองมินหันไปถามทงเฮที่นั่งอยู่ข้างๆฮยอกแจ
"ได้... ได้สิ^________^" ทงเฮพูดแล้วส่งยิ้มหวานให้ซองมิน
"ขอบใจนะ^___^" ซองมินพูดและคว้าตัวทงเฮเข้าไปกอด
"เอาล่ะ! ทีนี้เราก็มาช่วยกันจัดงานวันเกิดให้ทงเฮกันเถอะ!!!!!^^" ฮยอกแจพูดอย่างร่าเริง
"โอเค!!!!!!! เย้ๆๆ!!" ซองมินตอบรับอย่างกระตือรือร้น
"อะ..เอ่อ.........แบบว่า....วันเกิดเหรอ?! ของฉันน่ะเหรอ? มันคืออะไรกัน?" ทงเฮถามอย่างงวยงง
"วันเกิดคือวันที่ทงเฮเกิดขึ้นมาบนโลกนี้ไงล่ะ แล้วก็เป็นวันเดียวกับที่นายโผล่มาด้วย!" ฮยอกแจพูด
"อ๋อ อย่างนั้นหรือ! ลิขิตสินะ!" ทงเฮพึมพำเบาๆ
"อะไรนะ???!" ฮยอกแจถาม
"อ๊ะ!! เปล่าๆๆ ไม่มีอะไร^^" ทงเฮตอบแบบลนลาน
"อืม.. งั้นนายมาช่วยฉันจัดโต๊ะตรงนี้ดีกว่านะ^^" ฮยอกแจจูงมือทงเฮให้เดินตามไปอย่างเคยชินโดยที่ไม่รู้เลยว่าหน้าของคนที่ถูกจูงมือนั้นแดงเป็นมะเขือเทศไปแล้ว
ทงเฮเขินจนเก็บอาการแทบไม่อยู่เมื่อถูกฮยอกแจ! หรือถ้าจะเรียกให้ถูกต้องคือจิตของเทวดารูปหล่อขวัญใจทงเฮนามฮยอกแจจับมือบ่อยเข้า เขาหลงรักฮยอกแจมาเป็นเวลานานแล้ว แล้วฮยอกแจเองก็ดูเหมือนว่าจะรักทงเฮเช่นกัน แต่เมื่อทั้งสองเติบโตฮยอกแจก็ไปฝึกตนเพื่อที่จะปกครองสวรงสวรรค์ในดินแดนที่แสนห่างไกลทำให้ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานแล้ว
สัมผัสของจิตของฮยอกแจตนนี้ช่างทำให้หัวใจเต้นแรงเสียเหลือเกิน............
ห้องพักส่วนตัวของซองมินภายในร้าน PinkieMin Book Center
เซงอิลชุกคาฮัมนีดา~
เซงอิลชุกคาฮัมนีดา~
ซารังฮานึน 'อีทงเฮ'~~~~
เซงอิล~ชุกคา~ฮัมนีดา~~
บทเพลงอวยพรวันเกิดดังออกมาจากการร้องของซองมินและฮยอกแจ ทงเฮได้แต่นั่งยิ้มทำตาปริบๆอยู่หน้าสิ่งที่เรียกว่าเค้กวันเกิดที่มีสีขาวบริสุทธ์และเป็นรูปจำลองมาจากสวรรงค์ที่ตนเคยอยู่อาศัย ทงเฮไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ฮยอกแจและซองมินกำลังทำให้เขาอยู่นี้ซักท่าไหร่ ไม่ว่าจะการร้องเพลงหรือการคะยั้ยคะยอให้เขาเป่าเทียนหลากสีที่ปักอยู่บนเค้กตรงหน้า แต่ทงเฮก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายและรู้สึกมีความสุขอย่างเหลือเชื่อ
"ฟู่!!!!!!!!" ทงเฮโน้มตัวลงเป่าเทียนตรงหน้าอย่างเต็มกำลัง
"เย้~~~ มีความสุขมากๆนะทงเฮ^^!!" ซองมินดึงทงเฮเข้ามากอด
"ขอบใจนะ ซองมิน^_____^" ทงเฮกล่าวขอบคุณอย่างมีความสุข
//"ก๊อกๆๆๆ"// ประตูห้องเปิดออก
"เอ่อ...ขอโทษครับ พี่ซองมิน มีคนมาขอพบครับ^^" หนุ่มหน้าตี๋ที่เป็นพนักงานในร้านของซองมินโผล่หน้าเข้ามาในห้อง
"มาหาพี่อ่ะเหรอ? ใครอ่ะ?"ซองมินถามด้วยสีหน้าสงสัย และเดินออกไปที่หน้าประตูห้องเพื่อจะได้คุยกันได้สะดวก
"ไม่ทราบเหมือนกันครับ ไม่เคยเห็นหน้าเลย~" พนักงานหนุ่มหน้าตี๋เกาหัวน้อยๆ
"ที่ร๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!" เสียงปริศนาดังมาแต่ไกล ทำให้ซองมินถึงกับเหงื่อตก
"เฮนรี่!!! บอกเขาว่าพี่ไม่อยู่นะ!!!!!!!" ซองมินพูดก่อนจะพยายามปิดประตูอย่างว่องไว
............แต่
..............สายไปเสียแล้ว!!!!!!
"ที่ร๊ากกกกก ปิดประตูทำไมล่ะคร๊าบบบบบบ!!!" ชายหนุ่มรูปหล่อตัวสูงวิ่งมาชนพนักงานหน้าตี๋นาม'เฮนรี่'กระเด็นพลางดันประตูไว้ไม่ให้ปิด
"0.0!!!!!!" ซองมินตาโตมองคนตรงหน้า พูดไม่ออก
"แหมๆ ที่รักเขินจนไม่กล้าเจอหน้าผมเลยเหรอครับ^______^" ชายหนุ่มรูปหล่อจ้องหน้าซองมินจนแทบจะละลายหายไป
"=.=~ นะ...นะ..นาย~ กลับมาเกาหลีแล้วเหรอ?" ซองมินถามเหงื่อชุ่มหลัง
"กลับมาแล้วสิครับ^____^ เนี้ยเพิ่งออกมาจากสนามบิน ผมก็ตรงมาหาที่รักเลยนะเนี้ย~ ดีใจรึเปล่า??" ชายหนุ่มรูปหล่อยิ้มกว้าง
"อะ....เอ่อ.........=.=~" ซองมินพูดไม่ออก
"โหว...พูดไม่ออกเลยเหรอครับ มามะ! มากอดที" พูดจบคนมือไวก็คว้าตัวซองมินมากอดอย่างแนบแน่น
"ใครมาอ่ะซองมิน~ อ้าว!!!! ^^;; โทดทีๆ" ฮยอกแจที่เดินออกมาหวังจะตามซองมินต้องอุทานอย่างตกใจก่อนจะหันหลังเดินกลับอย่างรวดเร็ว
"ฮยอกแจ๊!!!!!!! อย่าป๊าย!!!!" ซองมินแผดเสียงเรียก
"อะ...เอ่อ...^^; เดี๋ยวค่อยแนะนำก็ได้ แหะๆ=.='~~" ฮยอกแจพูดก่อนจะเดินหนีไป
(แอบมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เคยบอกกันเลยนะ ซองมินตัวดี!!!::ฮยอกแจคิดในใจ)
"ปล่อยฉันนะ คยูฮยอน!!" ซองมินพูดเสียงดังและพยายามดันตัวอีกคนออก
"ปล่อยก็ได้ครับ ที่รัก~~^_______^" คยูฮยอนค่อยๆปล่อยซองมินออกจากอ้อมแขน
"=*= เลิกเรียกฉันว่าที่รัักซักทีได้มั๊ย!!" ซองมินเอามือเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง
"^_______^ก็ที่รักเป็น'ที่รัก'ของผมนี่นา จะให้ผมเรียกว่าอะไรได้ล่ะครับ~~" คยูฮยอนพูดและยิ้มหวานอีกครั้ง
"ฉันไม่ใช่ที่รักนาย!!! บ้าไปแล้วรึไง?=*=!" ซองมินพูดอย่างอารมณ์เสีย
"ไม่ใช่ได้ยังไงล่ะ! ก็เราเคย...อุ๊ป!!!!!!" คยูฮยอนพูดได้แค่นั้นก็ถูกซองมินเอามือปิดปากไว้อย่างแน่นหนา
"มันเป็นอุบัติเหตุ!!! แล้วมันก็ผ่านมานานมากแล้วด้วย นายไม่จำเป็นจะต้องมารับผิดชอบอะไรฉัน!! แล้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย โอเค๊?!!!!!" ซองมินพูดรัว
"แต่ว่า.........ผมรักพี่นี่นา............" คยูฮยอนก้มลงมองพื้นและพูดด้วยเสียงเบา
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันยัง.........."
"ยังไม่พร้อมจะรักผม!! ผมรู้ พี่พูดประโยคนี้มาเป็นพันๆครั้งแล้ว!!" คยูฮยอนพูดเสียงเบาลงอีก
"นายเองก็ควรจะตัดใจได้แล้ว! ฉันให้ได้แค่คำว่า'พี่'เท่านั้นแหละ!!" ซองมินพูดเสียงเบาพอๆกับคยูฮยอน
"ซักวัน พี่จะต้องรักผม!!!! ผมจะทำให้ได้! ต่อให้พี่ใจแข็งขนาดไหน พี่จะต้องตกหลุมรักผมแบบขึ้นไม่ไหวเข้าซักวัน!!" คยูฮยอนกระซิบ
"วันนั้น! มันจะไม่เกิดขึ้นหรอกคยูฮยอน!" ซองมินกระซิบตอบและเดินหนีเข้าไปหาฮยอกแจและทงเฮที่อยู่ลึกเข้าไปในห้อง
คยูฮยอนเป็นน้องชายแท้ๆของจองซูหรืออีทึก เข้ารู้จักซองมินมาตั้งแต่อยู่ชั้นมอต้นแล้ว เขาตกหลุกรักซองมินตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แต่ความรักของเขาก็ไม่สามารถเป็นความจริงได้ ในเมื่อเขาได้รู้จักกับซองมินในฐานะคนรักของพี่ชายคนเดียวของเขา ความคิดที่จะแย่งคนรักของพี่ชายไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะความรักเป็นสิ่งที่คนเราไม่สามารถบังคับหรือกำกับทิศทางได้ เขาจึงไม่สามารถที่จะเลิกรักซองมินแม้จะพยายามหักห้ามใจกี่ครั้งก็ตาม
คยูฮยอนจึงเป็นได้เพียงคนที่'แอบรัก'คนรักของพี่ชายอย่างลับๆตลอดมา.........
จนกระทั่งวันนึงวันที่อีทึกได้เป็นนักร้องฝึกหัดของค่ายเพลงชื่อดัง เขาตัดสินใจบอกเลิกกับซองมินคนรักของเขา โดยให้เหตุผลว่าตนคงไม่มีเวลาให้อะไรอื่นอีกนอกจากการฝึกซ้อมเพื่อเป็นนักร้อง วันนั้นซองมินเหมือนคนหัวใจสลาย ร้องไห้อย่างไม่หยุดหย่อน มีเพียงคนแอบรักอย่างคยูฮยอนที่คอยนั่งอยู่ข้างๆ นั่งฟังซองมินร้องไห้ให้กับความใจร้ายของพี่ชายตัวเอง
ในวินาทีที่สุดแสนจะอ่อนไหวนั้น คยูฮยอนเอื้อมมือไปโอบไหล่อีกคนไว้ หวังจะเป็นที่พึ่งพิงสำหรับคนที่กำลังใช้พลังกายและใจทั้งหมดไปกับการร้องไห้ และตอนนั้นเองที่จิตใจเป็นนายเหนือสมองอย่างสิ้นเชิง เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ปากของตัวเองกำลังทาบจูบกับปากของคนตรงหน้าอยู่ และก่อนที่เขาจะได้สติดีซองมินก็ผลักตัวเขาออกอย่างแรงและเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมามองแม้เพียงหางตา หลังจากวันนั้นซองมินก็ทำตัวเหินห่าง ไม่ว่าเขาจะพยายามเข้าหามากเท่าไหร่ ซองมินก็มักจะผลักไสเขาออกมามากเท่านั้น แต่ความพยายามของเขามันก็ไม่เคยสิ้นสุด คยูฮยอนตามตื้อซองมินอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ถ้าถามว่าทำอย่างนั้นทำไม เขาคงจะตอบได้เพียงแค่ว่า
'เขาเลิกรักซองมินไม่ได้จริงๆ'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น