คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - 09 อดีต -
เมื่อสามปีก่อน
กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
ที่คอนโดของมินกิ
// ก๊อกๆๆ // เสียงเคาะประตู
// "พี่! ผมเอง" // ชายคนนึงยืนพูดอยู่ข้างนอก
"อ่อ! มินโฮหรอ....เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อก" มินกิตะโกนบอก
// กึก // เสียงประตูเปิดเข้าห้องมา
"อืม มีอะไรรึเปล่า" มินกิถาม
"ปรึกษาอะไรหน่อยสิพี่" มินโฮพูดขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงของผู้เป็นพี่
"อืม...ว่ามาสิ" มินกิบอกพลางเดินมานั่งข้างๆน้องชาย
"คือผม...ทะเลาะกับแฟนเมื่อวาน.......แล้วเมื่อกี๊คุยโทรศัพท์กับเขา......................แล้วเขาก็เลยขอเลิกกับผม....." มินโฮก้มหน้าก้มตาพูด
"......แฟนนาย....เด็กคนนั้นน่ะหรอ?? ชื่ออะไรนะ?" มินกิถาม
"........เอฟเวอร์.............." มินโฮตอบเสียงอ่อย
"อือ...แล้วยังไงล่ะ" มินกิถามต่อ
"ผมไม่อยากเลิกกับเขา ทำยังไงดีล่ะพี่?" มินโฮพูด
"เฮ้อ....ฉันว่านะ นายเลิกกับเขาไปเถอะ แล้วก็หาแฟนใหม่ที่เหมาะกับนายกว่านี้ดีกว่า" มินกิแนะนำ เพราะเขาไม่เคยคิดว่าเด็กคนนั้นเหมาะสมกับน้องชายของเขาแม้แต่นิดเดียว
"ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก......ผมน่ะรักเขาจริงๆนะพี่...." มินโฮพูดต่อ
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ ทำไมถึงได้ทะเลาะกัน?" มินกิถามหาสาเหตุ
"คือเมื่อวานนี้ผม.........................." มินโอเริ่มเล่าเรื่องที่เป็นสาเหตุให้ทะเลาะกันให้มินกิฟัง
"............................" มินกิเงียบและฟังจนมินโฮเล่าเรื่องจบ
"ถ้าเป็นอย่างที่ว่ามา นายก็ทำอะไรไม่ได้เเล้วหละ เขาน่ะยังเด็กนะ เด็กเกินไปสำหรับนาย เด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจเรื่องของความรักที่แท้จริง" มินกิพูด
"พี่หมายความว่าไง??" มินโฮถามอย่างไมเข้าใจ
"นายกับเขาน่ะ ไม่ควรคบกันตั้งแต่แรกแล้ว และก็เพราะว่าเขาน่ะเป็นเด็ก ก็เลยมองความรักแบบเด็กๆ ซึ่งมันแตกต่างจากนาย เข้าใจมั๊ย.....นายน่ะกำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัย นายโตแล้ว และก็เข้าใจความรักในแบบคนที่โตแล้ว ซึ่งมันไม่เหมือนกันเลย.............แล้วที่พี่จะบอกก็คือ ปล่อยเขาไปซะ แล้วหาคนที่เหมาะสมกับนายจริงๆซักที" มินกิอธิบาย
"ไม่!!! ผมจะไม่ยอมเลิกกับเอฟเวอร์เด็ดขาด!!! เขาจะต้องเข้าใจผม" มินโฮพูดอย่างดื้อดึง
"นี่ นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยรึไงกัน" มินกิทักท้วง
"ขอตัวนะพี่......" มินโฮพูดแล้วลุกขึ้น
"จะไปไหนน่ะ!!" มินกิถาม
"จะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง" มินโฮตอบและเดินออกจากห้องไปทันที
"เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ มินโฮ!!!!" มินกิตะโกนเรียกแต่มินโฮไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โรงเรียนของเอฟเวอร์
"เฮ้อ~~ เลิกเรียนซักที" เอฟเวอร์พูดขึ้นขณะเดินออกจากห้องมาพร้อมเพื่อนๆ
"ใช่ๆ ง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว" เพื่อนคนนึงพูดขึ้น
"นี่ทุกคน! ก่อนกลับบ้าน เราไปหาอะไรกินกันมั๊ย??" แพทตี้ที่เป็นเพื่อนสนิทของเอฟเวอร์ถามขึ้น
"อืมๆ ไปกัน!!" ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
ขณะที่เอฟเวอร์เเละเพื่อนๆกำลังเดินออกจากประตูโรงเรียน เพื่อไปหาร้านอาหารกินกันก่อนกลับบ้าน รถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็ขับมาขวางหน้าของพวกเธอไว้
มินโฮ ผู้เป็นเจ้าของรถที่ขับมา เปิดประตูก้าวลงจากรถ และเดินตรงมาหาเอฟเวอร์และเพื่อนๆของเธอที่กำลังตกใจกัน
"มินโฮ!!!" เอฟเวอร์ร้องขึ้น
"เราต้องคุยกัน!!!!" มินโฮพูดและพยายามดึงตัวเอฟเวอร์ขึ้นรถ
"ไม่!! ปล่อยฉันนะ!!! ปล่อย!!!!!" เอฟเวอร์ร้องเสียงดัง และสบัดมือมินโฮออก
"คุณต้องไปกับผม.....เราต้องคุยกันให้เข้าใจ" มินโฮพูดและรั้งแขนเอฟเวอร์ไว้อีกครั้ง
"ฉันไม่ไป!!! แล้วเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วด้วย!!!" เอฟเวอร์พูดเสียงดัง
"คุณต้องไป!!!" มินโฮพูดและพยายามดึงเอฟเวอร์ขึ้นรถอีกครั้ง
"ไม่!!! ปล่อยฉันนะ!!" เอฟเวอร์ร้องโวยวาย
"พี่มินโฮ! ไว้ค่อยคุยกันวันหลังเถอะนะคะ วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ รอให้เอฟเวอร์ใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ อย่าบังคับให้คุยตอนนี้เลยนะคะ" แพทตี้พยายามห้าม
"ขอโทษทีนะแพทตี้ แต่พี่รอไม่ได้!!!" มินโฮพูดจบก็ดันเอฟเวอร์เข้าไปในรถและขับออกไปทันที
"พี่มินโฮ!!!!................" แพทตี้ร้องเสียงหลง เมื่อรถของมินโฮแล่นฉิวออกไป
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!!! ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไรขึ้นมานะ จะฆ่าให้ตายเลยคอยดู!!!" แพทตี้พูดอย่าอารมเสีย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
6 PM.
มินกิกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
"สวัสดีครับ มินกิพูด" มินกิรับสาย
"สวัสดีครับ ญาติของคุณชิน มินโฮ ใช่มั๊ยครับ" ปลายสายถาม
"ใช่ครับ ผมเป็นพี่ชายของเขาเอง" มินกิตอบ
"อ่อครับ งั้นช่วยมาที่โรงพยาบาล.....หน่อยนะครับ คุณชิน มินโฮประสพอุบัติเหตุครับ" ปลายสายตอบ
"ห๊า!!!!" มินกิร้องอย่างตกใจ
"อาการค่อนข้างสาหัส....กรุณามาเร็วๆด้วยนะครับ" ปลายสายย้ำอีกครั้ง
"ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!" มินกิพูดและวางสายไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่โรงพยาบาล
มินกิขับรถไปถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เขาเดินตรงไปยังห้องฉุกเฉิน เพื่อถามอาการของน้องชาย
..........เมื่อเขาไปถึง ก็พบกับหมอที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดี
"ญาติคุณชิน มินโฮใช่มั๊ยครับ" หมอถามขึ้น
"ครับใช่!! น้องชายผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ" มินกิถามอย่างร้อนรน
"เขาเสียเลือดมาก กระดูกหักหลายแห่ง ยังอยู่ในอาการโคม่าครับ" หมอตอบ
"น้องชายผมจะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยครับ" มินกิพูด
"หมอตอบไม่ได้หรอกครับ แต่ก็อยากให้คุณทำใจไว้นะครับ เพราะถ้ารอดก็คงจะพิการตลอดชีวิต" หมอพูด
".....เอ่อ....ผมขอเข้าไปดูอาการเขาได้มั๊ยครับ" มินกิถามเสียงอ่อย
" เชิญครับ.......อ่อ!! เด็กผู้หญิงอีกคนนึงเป็นน้องของคุณด้วยรึเปล่าครับ" หมอถาม
"....เด็กผู้หญิง........ไม่ใช่หรอกครับ" มินกิปฏิเสธ
"ครับ เห็นเขามาด้วยกัน ผมเลยถามดู เพราะว่ายังติดต่อหาญาติเธอไม่ได้เลย" หมอพูด
"หรอครับ....งั้นผมขอตัวนะครับ" มินกิพูดจบก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไป
ในห้องฉุกเฉิน
หลังจากที่มินกินั่งเฝ้ามินโฮที่ไร้สติอยู่เป็นเวลาหลายชั่วโมง ร่างกายของมินโฮก็หยุดหายใจ................
มินกิตกใจมา ในขณะที่หมอและพยาบาลกรูกันเข้ามาเพื่อที่จะทำให้มินโฮหายใจอีกครั้ง
....................บรรยากาศเริ่มเคร่งเครียด...................
มินกิยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น.......ได้แต่มองภาพความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น
...........น้ำตาของเขาเอ่อคลอที่หางตา
..................เขาไม่รู้ตัวว่ายืยอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน
...........................แต่แล้วหมอและพยาบาลก็เริ่มเดินหายออกไปทีละคน...ทีละคน
.....................................และแล้วพยาบาลสาวคนสุดท้ายก็เดินผ่านเขาไป พร้อมกับคำพูดที่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเข้าใจ
ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว.........เหลือเพียงมินกิที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขามองไปข้างหน้า........เห็นมินโฮนอนหลับตาอยู่บนเตียง.....
ไม่มีการเคลื่อนไหวจากมินโฮอีกแล้ว...........
ไม่มีแม้แต่ลมหายใจ.......................
...................มินโฮจากไปแล้ว.......................
หัวใจของมินกิกำลังเจ็บปวด........พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างมากมาย
........เขาโกธ..มินโฮ ที่ไม่เชื่อคำพูดของเขา.........
..............เขาเกลียดแค้น.....คนที่ทำให้มินโฮต้องตาย..............
...................................เอฟเวอร์!!!...................................
"ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเธอ!!!" มินกิได้แต่คิดอย่างเจ็บปวด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
::ไรเตอร์::
ตอนนี้เศร้าเนอะ แหะๆ
อย่าเพิ่งร้องไห้กันไปนะ ตอนหน้ารับรองหวานจ๋อยแน่
ความคิดเห็น