ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Love Is On The Sky 01 [100%]
My love is on the sky
01
ในฤดูหนาวที่อากาศหนาวเหน็บ หิมะสีขาวโปรยปรายไปทั่วทุกพื้นที่ ผู้คนต่างใส่เสื้อผ้าตัวหนาเพื่อบรรเทาความหนาวเวลาออกไปข้างนอก ตามฟุตบาตข้างถนนมีคนเดินประปรายต่างจากฤดูอื่นๆที่คนเดินสวนกันขวักไขว่ ในฤดูหนาวแบบนี้ผู้คนส่วนใหญ่ที่จำเป็นต้องเดินตามฟุตบาตก็จะรีบจ้ำเดินไปยังจุดหมายให้เร็วที่สุดเพื่อหลบเลี่ยงสภาพอากาศอันเลวร้ายภายนอก ไม่มีใครอยากอ้อยอิ่งอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ยกเว้นแต่ชายหนุ่มสองคนที่เดินจูงมือหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานไปตามถนนราวกับกำลังอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิอย่างไรอย่างนั้น
"ฮยอกแจอ่า~~ วันนี้ฉันอยากไปดูหนังจัง~~ พาไปดูหน่อยน้า~~^^" ชายหนุ่มหน้าหวานเขย่าแขนคนข้างๆพลางพูดออดอ้อนอย่างน่ารักน่าชัง
"อ่า~ แต่บ่ายนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ?ทงเฮ~" ฮยอกแจพูดพลางมองหน้าคนข้างๆ
"งื้ออออออ=.=........." ทงเฮจู๋ปากอย่างงอนๆ
"ฮ่าๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ~~^^ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วเราค่อยไปดูหนังกันก็ได้~" ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆและพูดอย่างอารมดี
"แต่ว่า...... ฉันไม่อยากไปเรียนนี่นา~ ฉันเกลียดวิชานี้นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ><" ทงเฮพูดอ้อนอย่างน่ารัก
"ฉันรู้ๆ แต่ว่าถ้าไม่ไปเรียนนายจะสอบผ่านได้ยังไงล่ะ... เอาอย่างนี้แล้วกัน วันนี้ฉันไปนั่งเรียนด้วย โอเคมั๊ย?^^" ฮยอกแจพูดแล้วยิ้มหวานให้
".......ก็ได้~~ แต่ว่าถ้าวันไหนนายไม่มาด้วยฉันจะโดดเรียนคอยดู" ทงเฮพูดอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
"ถ้านายโดดเรียนฉันจะตีนาย!!" ฮยอกแจส่งสายตาดุๆไปให้ทงเฮ
"ไม่!! นายไม่กล้าหรอกฮยอกแจ นายไม่กล้าตีทงเฮแสนน่ารักคนนี้หรอก แบร่ๆ" ทงเฮพูดพลางทำหน้าล้อเลียนฮยอกแจ ก่อนจะวิ่งแจ้นหนีลงบันไดสถานีรถไฟใต้ดินไป
"ทงเฮ!!! ฉันจะตีนาย คอยดู!!!!!!" ฮยอกแจส่งเสียงลั่นพลางวิ่งตามทงเฮลงไป
ขณะที่ทั้งสองอยู่บนรถไฟฟ้าใต้ดินที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนฮยอกแจจับราวโหนที่อยู่สูงขึ้นไปเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มไปตามแรงวิ่งของรถไฟ แต่ทงเฮไม่สามารถหาอะไรยึดเหนี่ยวได้เลยเพราะคนอื่นๆรอบตัวยึดที่จับไว้หมด ทงเฮจึงโคลงเคลงไปมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ฮยอกแจที่เห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปคว้าเอวของทงเฮที่กำลังจะล้มไว้ ก่อนจะดึงทงเฮเข้ามาใกล้ตัวทำให้ทั้งสองคนเหมือนยืนกอดกัน
เมื่อรถไฟวิ่งไปจอดที่สถานีหลักผู้คนมากมายก็หลั่งไหลออกไปทำให้รถโล่งอย่างเห็นได้ชัด ทงเฮเดินไปนั่งที่นั่งริมสุดพลางจูงฮยอกแจไปนั่งข้างๆด้วย แถวที่นั่งที่ทั้งสองคนนั่งว่างเปล่าไม่มีใครเลย ทำให้นั่งกันได้อย่างสบายๆ ส่วนฝั่งตรงข้ามก็มีลุงแก่ๆนั่งอยู่สองคน ทงเฮกับฮยอกแจจึงนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยเพราะว่าอีกหลายสถานีกว่าจะถึงจุดหมาย
เมื่อรถไฟจอดที่สถานีต่อมา ก็มีเด็กสาวมัธยมปลาย4คนเดินเข้ามา ทงเฮมองไปที่พวกเธอพลางคิดอย่างไม่ชอบใจว่าทำไมเด็กนักเรียนพวกนี้ถึงต้องแต่งหน้าจัดๆ เวลาไปเรียนด้วย ยังไม่ทันสิ้นความคิดเรื่องการแต่งหน้าของพวกเธอ ทงเฮก็ต้องโมโหยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งในกลุ่มที่เพิ่งขึ้นมานั้นสะกิดเพื่อนๆของเธอที่กำลังจะนั่งลงข้างลุงแก่ๆฝั่งตรงข้ามให้มานั่งข้างเดียวกับทงเฮแทน แถมเจ้าตัวคนสะกิดเพื่อนยังมานั่งข้างๆที่ติดกับฮยอกแจพลางยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างพออกพอใจ
ทงเฮพยายามกลั้นอารมณ์ของตนเองโดยเสมองไปทางอื่น แทนที่จะมองเด็กสาวคนนั้นที่กำลังเนียนนั่งเบียดฮยอกแจที่นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ~" เสียงของเด็กสาวดังขึ้นทำให้ทงเฮต้องหันไปตามเสียง แล้วเขาก็เห็นปากกาสีชมพูแปร๊นตกอยู่ตรงเท้าของฮยอกแจ
"อ่ะ! ไม่เป็นไรครับ^^" ฮยอกแจก้มลงเก็บปากกาแท่งนั้นขึ้นมาแล้วส่งให้เด็กสาว โดยไม่รู้เลยว่า ตัวของทงเฮแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว
"ขอบคุณนะคะ^___^" เด็กสาวกล่าวขอบคุณพลางยิ้มหวานหยาดเยิ้มที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้ฮยอกแจ
"ครับ!" ฮยอกแจตอบสั้นๆพลางหันกลับไปเล่นโทรศัพท์ต่ออย่างไม่สนใจ ทำให้ทงเฮแทบจะลุกขึ้นมาเต้นระบำฮูลา ฮูล่า ฉลองด้วยความพอใจอย่างยิ่ง แต่ว่าความพอใจของทงเฮก็อยู๋ได้ไม่นานนัก~
"เอ่อ.... พี่คะ~" เด็กสาวคนเดิมสะกิดฮยอกแจอีกครั้ง ทงเฮหันควับพร้อมด้วยเปลวไฟอาฆาตในดวงตาทั้งสองข้าง
"หืม.......มีอะไรเหรอครับ" ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นและถามอย่างสงสัย
"คือว่า.....เอิ่ม... ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั๊ยคะ พอดีโทรศัพท์ของฉันหายน่ะค่ะ" เด็กสาวพูดพลางทำหน้าตาให้น่าสงสาร
"เอ่อ....คือว่า............." ฮยอกแจทำท่าคิด โดยมีทงเฮที่นั่งอยู่ข้างๆตะโกนอยู่ในใจว่าไม่!!!!!!
"ก็ได้ครับ!" ฮยอกแจพูด ทำให้ทงเฮอยากจะกรีดร้องเป็นภาษาสเปน
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ^______^" เด็กสาวฉีกยิ้มแก้มปริพลางรับโทรศัพท์จากฮยอกแจไป
เด็กสาวนั่งลอยหน้าลอยตากดเบอร์โทรออกพลางหันไปยิ้มกับเพื่อนๆในกลุ่มอย่างมีเลศนัย ในขณะที่ทงเฮนั่งหน้าบูด พลางระบายอารมณ์ด้วยการกระทืบเท้าใส่เท้าฮยอกแจอย่างแรง
"โอ๊ย!! ทงเฮ~~ เจ็บนะ ทำอะไรเนี้ย!!" ฮยอกแจหันไปดุทงเฮเบาๆ
"เชอะ นายมันนิสัยไม่ดี สมควรแล้ว!!" ทงเฮลอยหน้าลอยตาพูด ด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์
"นิสัยไม่ดีอะไรอีกล่ะ ฉันทำอะไรรึยัง??" ฮยอกแจหันไปถามคนเจ้าอารมณ์ข้างๆอย่างไม่เข้าใจ
"นู่น!!" ทงเฮพูดแค่นั้นพลางบุ๊บใบ้ไปทางเด็กสาวที่ใช้โทรศัพท์ของฮยอกแจอยู่
"ไม่มีเหตุผลน่าทงเฮ~~ เขาแค่ขอยืมใช้เท่านั้นเอง" ฮยอกแจกระซิบกระซาบกับทงเฮ
"......เชอะ นายไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่" ทงเฮพูดพลางสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"เสร็จแล้วค่ะ^^ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ" เด็กสาวพูดพลางยิ้มตาหยี
"....................." ทงเฮหันไปทำตาดุใส่เด็กสาวคนนั้นที่ทำลอยหน้าลอยตากลับไป
"เอามา!!!!" ทงเฮแบมือจะเอาโทรศัพท์จากฮยอกแจ
"?? เอาไปทำไม" ฮยอกแจถามอย่างงงๆ
"บอก!! ให้!! เอา!! มา!!!!" ทงเฮพูดเน้นแต่ละคำเสียงดังจนเด็กสาวคนนั้นต้องหันมามอง
"เอ่อ ก็ได้~~" ฮยอกแจเสียงอ่อยและยอมส่งโทรศัพท์ของตนให้ทงเฮอย่างยินยอม
"ดี!!^____^" ทงเฮยิ้มให้ฮยอกแจ ก่อนส่งสายตาชั่วร้ายไปให้เด็กสาวที่กำลังมองอยู่
//ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก ครืดๆ// ทงเฮแกะฝาหลังโทรศัพท์ของฮยอกแจออกมา
"ทงเฮ~~ จะทำอะไรอ่า" ฮยอกแจหันไปถามคนน่ารักที่กำลังแยกชิ้นส่วนโทศัพท์ของเขา
//ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก// ทงเฮไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาพยายามแงะบางอย่างออกมาจากโทรศัพท์ของฮยอกแจ
"เจอแล้ว!!!!! ^____^" ทงเฮร้องเสียงดังอย่างดีอกดีใจ ถือบางอย่างไว้ในมือ
"=.=ซิม!! เอาออกมาเพื่อ????" ฮยอกแจถามอย่างไม่เข้าใจ
"0.0!!!" เด็กสาวนั่งตาโตอ้าปากค้าง
"ฮี่ๆๆ^______^" ทงเฮหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
"หัวเราะอย่างนี้หมายความว่าไงเนี้ย??" ฮยอกแจเริ่มรู้สึกลางไม่ดี
"หึหึหึ ฮิฮิฮิ^___________^" ทงเฮหัวเราะอย่างสนุกก่อนที่จะ........
// ป๊อก!!!!!!!! // ทงเฮหักซิมของฮยอกแจออกเป็นสองท่อน
"ทงเฮ๊!!!!!!!!! OoO" ฮยอกแจร้องเสียงหลง
"0.0!!!!!" เด็กสาวก็มองทงเฮอย่างตกใจเช่นกัน
//สถานีข้างหน้าอ๊กซู สถานีต่อไปอับกูจอง// เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับตัวรถไฟที่ชะลอความเร็วลง
"ไปกันเถอะ~~~~^______^"ทงเฮลุกขึ้นอย่างอารมณ์ดีพลางลากฮยอกแจลุกขึ้น
"ไปไหน??? ยังไม่ถึงที่นี่นา~~" ฮยอกแจถามอย่างไม่เข้าใจ
"ยังไม่ถึงแต่จะลง!!! มีอะไรมั๊ย!!! หรือจะอยู่ก็ตามใจ ฉันไปล่ะ~~" ทงเฮพูดและเดินออกไปทันทีที่ประตูรถไฟฟ้าเปิดออก โดยไม่รอฮยอกแจที่ยังยืนงงอยู่ซักนิด
"ทงเฮอ่า~~~ รอด้วยๆๆ" ฮยอกแจร้องเรียกคนที่จ้ำเดินออกไปก่อนด้วยเสียงดัง พลางวิ่งออกจากประตูรถไฟที่กำลังจะปิดด้วยความเร็วแสง
เมื่อออกมาจากรถไฟฟ้าทงเฮยืนเงียบไม่พูดอะไรกับฮยอกแจซักคำ ทงเฮโกรธที่ผู้ชายสุดแสนจะฉลาดอย่างฮยอกแจ คนที่สอบได้คะแนนติดอันดับท้อปเท็นของคณะทุกเทอม ไม่เคยรู้ทันเล่เหลี่ยมมารยาหญิงเลยซักนิด ทั้งๆที่เขามองออกอย่างง่ายดายว่าเด็กสาวคนนั้นตั้งใจเอาโทรศัพท์ของฮยอกแจไปเพื่อเอาเบอร์ของเขาอยู่ชัดๆ แต่ฮยอกแจก็ยังไม่รู้สึกอะไร ทงเฮไม่แน่ใจจริงๆว่าตกลงแล้วฮยอกแจฉลาดหรือซื่อบื้อกันแน่
"ทงเฮอ่า~~~ ㅠ.ㅠ โกรธฉันเหรอ" ฮยอกแจถามเสียงอ่อย
"................." ทงเฮปลายตามองหน้าฮยอกแจหน่อยๆ กัดริมฝีปากน้อยๆ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไร
"....นายเป็นคนหักซิมของฉันไม่ใช่เหรอ~~ ไหงนายกลับเป็นคนโกรธฉันล่ะ~~" ฮยอกแจเดินไปยืนประจันหน้ากับทงเฮที่พยายามหันหน้าหนีเขา
"..................." ทงเฮทำแก้มพองลมมองหน้าฮยอกแจอย่างเซ็งอารมณ์
"ทงเฮอ่า~~ อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ........อ๊ะ!! รถไฟมาแล้ว~~~~" ฮยอกแจพูดพลางดึงมือทงเฮไปขึ้นรถไฟ
"ไอ้ปัญญาอ่อนฮยอกแจ!!!" ทงเฮพูดออกมาเบาๆขณะที่รถไฟเริ่มออกตัวไปอีกครั้ง
"ㅠ-ㅠ ฉันเป็นไอ้ปัญญาอ่อนก็ได้~~~ แต่นายโกรธอะไรบอกฉันทีเถอะ~~~" ฮยอกแจหันหลังพิงประตูรถไฟ พลางใช้สองมือดึงสองแขนของทงเฮเข้ามาใกล้ตัว
"=.=* นายนี่มัน~~~ ป๊าบ!!!!!" ทงเฮพูดจบก็ใช้มือเล็กๆของตัวเองฟาดลงบนต้นแขนของฮยอกแจอย่างแรง
"โอ๊ย!!!!!!! ㅠ0ㅠ!!" ฮยอกแจร้องอย่างเจ็บปวดพลางเอามืออีกข้างลูบแขนตรงที่ถูกทงเฮฟาดป้อยๆ
"ฉันอยากตีนายให้ตายจริงๆฮยอกแจ!!! หัวสมองนายนี่มีไว้เรียนอย่างเดียวรึไงฮึ!!!" ทงเฮเท้าเอวพูดเสียงดัง ทำเอาฮยอกแจถึงกับหน้าจ๋อย
"รู้บ้างมั๊ยเนี้ยว่าเมื่อกี้อะไรมันเกิดขึ้นกับชีวิต!! ห๊ะ!!!" ทงเฮเสียงดังขึ้นอีกทำให้เริ่มเป็นที่สนใจของคนบนรถไฟฟ้า
"ไม่รู้อ่า~~~ ㅠ0ㅠ" ฮยอกแจตอบเสียงเบา
"โอ๊ย!!!!! ฉันอยากจะบ้าตาย!!!!!!!! รู้บ้างมั๊ยเนี้ยว่าเมื่อกี้ยัยเด็กแก่แดดนั่นมันหลอกเอาเบอร์นายอ่ะ รู้มั๊ย?!!!!" ทงเฮพูดเสียงดัง
"รู้ได้ไงล่ะ ก็เขาแค่ขอยืมโทรศัพท์ใช้ ไม่ได้ขอเบอร์ซักหน่อย ถ้าขอเบอร์ฉันก็ไม่ให้น่ะสิ!" ฮยอกแจพูด
"ก็เพราะว่ายัยนั่นรู้ว่านายจะไม่ให้น่ะสิ!!! เห้ย~~ ขี้เกียดพูดแล้ว!!!" ทงเฮพูดอย่างหงุดหงิด
"^___^ สรุปว่านายหึงฉัน~~ ใช่ม๊ะ" ฮยอกแจยิ้มน้อยๆเมื่อเข้าใจทุกอย่าง
"ไม่รู้!!!~~~ ฉันไม่ไปเรียนแล้วด้วย อารมณ์เสีย" ทงเฮพูดอย่างเอาแต่ใจเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของเขา
"ง่า~~ ได้ไงอ่า ไปเรียนเหอะ~~" ฮยอกแจตื้อให้ทงเฮไปเรียน
"มันความผิดนายนะ เพราะฉะนั้น นายต้องพาฉันไปดูหนังเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!!!" ทงเฮพูดพลางกอดอกแน่นก่อนจะพองลมที่แก้มแล้วทำตาโตมองฮยอกแจ
"=_=" ก็ได้~~~ วันนี้วันเดียวนะ~~~" ฮยอกแจพูดอย่างจำยอม
"ฮิฮิ^______^ งั้นไปกันเถอะ~~~~" ทงเฮพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี(สุดๆ)
"แต่ว่านะ......" ฮยอกแจขัดขึ้น
"^____________^ อะไรเหรอ?~~~~" ทงเฮหันไปถาม
"ฉันขอไปแวะซื้อซิมใหม่ก่อนได้มั๊ยอ่า~~~ㅠ.ㅠ" ฮยอกแจพูดหน้าเจือน เพราะคนอย่างเขาขาดโทรศัพท์มือถือได้ที่ไหน พอไม่มีซิมก็ไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ ฮยอกแจอยากจะลงไปชักกับพื้น
"(+*+)/ สรุปว่า...... นายรักไอ้ซิมบ้านั่นมากกว่าฉันใช่มั๊ย!!!!!!" รังศีอัมหิตของทงเฮที่เพิ่งดับไปเมื่อครู่พวยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
"ม่ายช๊าย!!!! ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ทงเฮอ่า~~~ ฉันรักนายที่ซู๊ดเลย ซิมอ่ะเอาไว้ซื้อหลังดูหนังเสร็จก็ได้เนอะ^^; " ฮยอกแจกลับลำแก้ตัวอย่างด่วนจี๋
"^________________^ งั้น ไปกันซักที~~~" ทงเฮพูดพลางลากฮยอกแจไปยืนจ่อที่ประตูอีกฝั่งที่จะเปิดออกในสถานีที่กำลังจะถึง
โรงหนัง
เมื่อไปถึงโรงหนังทั้งสองคนก็เดินไปดูโปรแกรมหนังและรอบที่จะฉายวันนี้ ฮยอกแจเดินไปซื้อตั๋วหนังโรแมนติกหยาดเยิ้มชวนง่วงนอนอตามใจทงเฮที่ยืนรออยู่ข้างนอก ทงเฮดูมีความสุขมากเมื่อมาถึงโรงหนัง ขณะที่นั่งรอรอบหนังกันอยู่ทงเฮก็หยิบมือถือของตัวเองออกมาแล้วถ่ายรูปทุกมุมราวกับว่าเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่เคยมาเป็นร้อยครั้งแล้วก็ว่าได้
" ฮยอกแจยิ้มสิ^____^ ยิ๊มมม!!!!" ทงเฮหันมาถ่ายรูปฮยอกแจอย่างสนุกสนาน
"^____^ ไปเถอะทงเฮ หนังจะฉายแล้ว" ฮยอกแจลุกขึ้นยืนพลางดึงมือคนบ้ากล้องให้ลุกขึ้นด้วย
"ฮยอกแจอ่า~~ ฉันอยากกินป๊อบคอร์นอ่า แล้วก็......."
"โกโก้ปั่น!!^^" ฮยอกแจพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
"ใช่ๆ^^ นายนี่รู้ใจฉันไปซะหมดเลยน๊า~~^^" ทงเฮพูดพลางกอดแขนฮยอกแจ
"ไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็หัวใจของทงเฮอยู่ที่ฉันนี่นา~~~^\\\^" ฮยอกแจพูดแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อกลบอาการพูดเองเขินเอง
"ฮยอกแจอ่า~~ >\\\\\\< พูดอะไรก็ไม่รู้" ทงเฮหน้าแดงแจ๋พลางวิ่งไปที่ซุ้มขายป๊อปคอร์นโดยไม่รอฮยอกแจที่เดินอมยิ้มตามหลังไป
"เอาป๊อปคอร์นเมก้าชีส 1 ครับ! แล้วก็ โกโก้ปั่นแก้วนึง แล้วก็โค้ก1ขวดครับ^___^" ทงเฮสั่งเสียงแจ้ว
"ใครบอกว่าฉันจะกินโค้กน่ะ!" ฮยอกแจถาม
"ฉันบอก! ทำไมล่ะ? ปกติก็กินโค้กไม่ใช่รึไง=*=" ทงเฮถามพลางทำหน้างอนิดๆ
"^^ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันล้อเล่นน่า~~" ฮยอกแจพูดพลางหยิกแก้มทงเฮอย่างเอ็นดู
"งื้อ อย่าหยิกสิ เจ็บนะ" ทงเฮเอามือถูแก้มตัวเองไปมา
"ได้แล้วครับ" พนักงานขายยกของที่สั่งมาวาง
"ขอบคุณครับ^^ ฮยอกแจจ่ายเงินและถือของทั้งหมดออกมา พลางเดินตรงไปเข้าโรงหนัง
"ฮยอกแจอ่า ตื่นเต้นจัง^^" ทงเฮกระซิบอย่างตื่นเต้นทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ในโรงหนัง
"อืม^^ นายมีความสุขมั๊ย?" ฮยอกแจหันไปถามคนน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ฉันมีความสุขมากๆเลย^^" ทงเฮพูดแล้วยิ้มให้ฮยอกแจ
"ฉันก็เหมือนกัน....เห็นทงเฮมีความสุขฉันก็มีความสุขแล้ว" ฮยอกแจพูดพลางมองหน้าทงเฮด้วยสายตาหวานเยิ้ม
"อ๊ะ!! หนังเริ่มแล้ว~~~^__^" ทงเฮพูดและหันไปสนใจหนังที่กำลังเริ่มฉายทันที
ฮยอกแจยิ้มออกมาน้อยๆกับอาการตื่นเต้นแบบเด็กๆของทงเฮ ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่นิสัยของทงเฮก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
จริงๆแล้วฮยอกแจไม่ใช่คนที่ชอบดูหนัง ถ้าไม่มีใครชวนหรือลากมา ฮยอกแจก็ไม่มีความคิดที่จะมาดูหนังเลยซักนิด แต่ว่า..ตั้งแต่ฮยอกแจรู้จักกับทงเฮเมื่อ3ปีที่ผ่านมา เขาก็ต้องมาดูหนังเป็นเพื่อนทงเฮอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งมาตลอด เวลาที่ฮยอกแจมาดูหนังกับทงเฮ เขามักจะไม่ดูหนัง แต่กลับนั่งมองทงเฮแทน แถมเขายังรู้สึกว่าการนั่งมองสีหน้าของทงเฮเวลาดูหนังนั้นสนุกกว่าการดูหนังที่ฉายในจอซะอีก ตอนแรกๆที่ฮยอกแจทำอย่างนี้ก็ถูกทงเฮว่าบ้างด่าบ้างเป็นประจำ แต่ฮยอกแจก็ไม่เคยเลิกมองทงเฮเวลาดูหนังเลยซักครั้ง จนกระทั่งทุกวันนี้การที่ทงเฮมานั่งดูหนังแล้วมีฮยอกแจนั่งมองอยู่ข้างๆนั้นกลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
วันนี้ก็เช่นกัน....ทงเฮนั่งดูหนังอย่างตั้งใจ.....ส่วนฮยอกแจก็นั่งมองหน้าทงเฮอย่างมีความสุข
"ฮ้า~~~ จบแล้ว!~~~~><" ทงเฮลุกขึ้นบิดขี้เกียด
"เรื่องนี้เศร้าจังเลยเนอะ ฮยอกแจ~~~" ทงเฮพูดทั้งๆที่รู้ว่าฮยอกแจไม่ได้ดูหนังที่เพิ่งจบไปเลยซักนิด
"อืม... คงเศร้าจริงๆแหละ นายร้องไห้ตั้งสามรอบ" ฮยอกแจตอบพลางจูงมือทงเฮเดินออกจากโรงหนัง
"ใช่ เศร้ามากๆเลย TT^TT นางเอกอ่า รักพระเอกมากๆเลยนะ ทำไมพระเอกต้องทิ้งนางเอกไปด้วยก็ไม่รู้อ่า แย่ที่สุดเลย ทั้งๆที่รู้ว่านางเอกไม่สบายหนัก แต่ก็ยังทิ้งไป ใจร้ายมาก ไอ้พระเอกบ้า!!!! ไหนบอกว่ารักไงเล่า!!!!" ทงเฮโวยวายไปเรื่อยตามแบบหนังจบอารมณ์ไม่จบ
"ทงเฮอ่า~~~ =.=" มันก็แค่หนังน่า~~~" ฮยอกแจพูดอย่างปลงๆ
"ฮยอกแจอ่า~~~ TT^TT ถ้าฉันไม่สบาย.....ถ้าฉันกำลังจะตาย.....นายจะไม่ทิ้งฉันไปใช่มั๊ย??!! นายจะอยู่กับฉันจนวินาทีสุดท้ายใช่รึเปล่า??" ทงเฮน้ำตาคลอถามออกมาอย่างจริงจัง
"ทงเฮอ่า~~ อย่าถามอะไรแบบนี้สิ นายไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แล้วอีกอย่างนะ ฉันสัญญา! ว่าฉันจะอยู่กับนายตลอดไป จะรักอีทงเฮคนเดียวตลอดไปด้วย^^"ฮยอกแจสบตาของทงเฮด้วยแววตาที่มั่นคง
"สัญญาแล้วนะ TT^TT นายสัญญาแล้วนะ ฮือๆ ฉันรักนายที่สุดเลยฮยอกแจ" ทงเฮร้องไห้ออกมา ก่อนจะโผกอดฮยอกแจแน่น
"ฉันสัญญา ^___^ ทงเฮเองก็ต้องสัญญาด้วยนะว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป" ฮยอกแจกอดตอบพลางใช้มือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างอบอุ่น
"อื้ม.... ฉันสัญญา!"
"^____^ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ เย็นแล้ว~~ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ" ฮยอกแจคลายออ้อมกอดก่อนจะเปลี่ยนมาจับมือของทงเฮไว้แทน
"อืม^^ ไปสิ~" ทงเฮพูดและจูงมือฮยอกแจเดินออกจากโรงหนังไป
// 가슴이 눈물이 또 너의 기억이~ 한 방울 한 방울 또 내 가슴에 흘러 내린다~~// เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของทงเฮดังขึ้น
"ฮัลโหล ซองมิน^^~~" ทงเฮส่งเสียงใสรับสายเพื่อนสนิทขณะที่ยืนรอรถเมล์อยู่กับฮยอกแจ
//"ทงเฮ๊!!! ทำไมวันนี้ไม่มาเรียน ห๊ะ!!!!!"// ซองมินตะโกนใส่โทรศัพท์
"แหะๆ =.= คือว่า..........." ทงเฮคิดหาข้ออ้าง
//"หนีไปดูหนังอีกแล้วใช่มั๊ย?!!!"// ซองมินถามอย่างรู้ทัน
"........>.< อืม~~~" ทงเฮตอบเสียงเบา รู้สึกผิดน้อยๆที่ทิ้งให้เพื่อนนั่งเรียนวิชาสุดโหดอยู่คนเดียว
//"นายนี่มัน!!!!! อ๊ากกกก ไม่รู้แหละ มาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!! มีงานคู่ต้องส่งพรุ่งนี้"// ซองมินพูดเสียงดัง
"อ่า^^; รู้แล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ทงเฮตอบเสียงอ่อย
//"อืม มาเร็วๆนะ ฉันรออยู่!!......อ่อ!! ไม่ต้องเอาไอ้หมาบ้าฮยอกแจมาด้วยเลยนะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่
ค่อยดี ไม่อยากเจอมันกวนประสาทอีก.....เข้าใจมั๊ย ทงเฮ~~~ ไม่ได้อยู่ด้วยกันซักแป๊บคงไม่เป็นไรนะ"// ซองมินพูดแบบหงุดหงิด
"จ้าๆ^^ เข้าใจแล้ว~~ แค่นี้นะ" ทงเฮพูดแล้วกดวางสายไป
"ฮยอกแจอ่า~~~~ ^_____^~" ทงเฮยิ้มหวาน
"รู้แล้วๆ ไอ้กระต่ายบ้าโทรมาตามใช่มั๊ย?" ฮยอกแจถาม
"อืม ต้องไปทำงานที่บ้านซองมินน่ะ.... นายกลับบ้านไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวฉันไปบ้านซองมินเอง" ทงเฮพูด
"อืม..... ไม่เอาอ่ะ ฉันไปส่งดีกว่า^^" ฮยอกแจยิ้มหวานพลางจูงมือทงเฮไปทางสถานีรถไฟใต้ดินอีกฝั่งที่เป็นทางไปบ้านของซองมิน
"แต่ว่า............" ทงเฮหน้ายู่พลางยื้อตัวไว้เล็กน้อย
"ฉันไม่ไปทะเลาะกับเจ้านั่นหรอกน่า^^ แค่ไปส่งนาย แล้วฉันก็จะกลับ โอเครึเปล่า??" ฮยอกแจพูดพลางดึงมือทงเฮให้เดินตามไป
"ไม่รู้นายจะอ้อมไปส่งฉันทำไม~~ ฉันไม่ใช่เด็กๆซักหน่อย~^________^" ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ใบหน้าของทงเฮก็มีรอยยิ้มกว้าง
บ้านของซองมิน
"เฮ้อ~~~ ถึงซักที~~~ เมื่อไหร่ไอ้กระต่ายบ้านี่จะเปลี่ยนสีบ้านให้มันปกติเหมือนบ้านอื่นเขาซักทีเนี่ย??=*= ชมพูแปร๊นแสบตาชะมัด" ฮยอกแจบ่นกระปอดประแปด
"^^ เอาน่า~~ กลับบ้านได้แล้ว" ทงเฮดันไหล่ฮยอกแจเบาๆ
"เรียกมันออกมารับก่อนสิ ฉันจะได้กลับ~" ฮยอกแจจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าทงเฮยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย
"อือ........." ทงเฮพยักหน้าแล้วเดินไปกดออดหน้าบ้านของซองมิน
.
.
.
"อ๊าาา~~~~ ทงเฮของช๊านมาแล้วเหรอ!!!" เสียงของซองมินดังออกมาก่อนที่ตัวจะออกมาถึงหน้าบ้านเสียอีก
"มาแล้วๆๆ^^" ทงเฮโบกมือทักทายเพื่อนรัก
"ทงเฮ!! =*= ฉันบอกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าเอามันมาน่ะ!!!" ซองมินพูดอย่างหงุดหงิดพลางชี้หน้าฮยอกแจ
"=*= ฉันก็แค่มาส่งทงเฮของฉันเท่านั้นแหละน่า คิดว่าฉันอยากเจอนายรึไง?!" ฮยอกแจจ้องหน้าซองมินด้วยสายตาอาฆาต
"ไอ้ฮยอกแจ!!! ไอ้หมาบ้า!!! แก......" ซองมินทำท่าจะกระโดดขย้ำคอฮยอกแจทำให้ทงเฮต้องรีบห้ามศึกอย่างเร่งด่วน
"ซองมินอ่า~~~~^^; งานที่ต้องส่งพรุ่งนี้น่ะ เยอะไม่ใช่เหรอ เราน่าจะเข้าบ้านแล้วเริ่มทำกันเลยนะ~~~ เดี๋ยวไม่เสร็จหรอก ไปเร็ว ไปๆๆๆ" ทงเฮลากเพื่อนรักกลับเข้าบ้าน พลางหันกลับไปส่งยิ้มและโบกมือให้ฮยอกแจที่อยู่ข้างนอก
ฮยอกแจยืนมองทงเฮจนหายเข้าไปในบ้านของซองมินแล้ว เขาจึงหันหลังกลับเพื่อไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เขาไม่เป็นห่วงทงเฮมากนักเวลาที่อยู่กับซองมิน เพราะว่าทงเฮกับซองมินเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้ว่าเขากับซองมินจะไม่ค่อยกินเส้นกันนัก แต่เขาก็มั่นใจว่าซองมินสามารถดูแลทงเฮได้ดี และอาจจะดีกว่าเวลาที่ทงเฮอยู่กับเขาด้วยซ้ำ บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าตัวเองตามใจทงเฮมากเกินไป อย่างเช่นการยอมให้ทงเฮโดดเรียนคาบสำคัญในวันนี้ ถ้าเป็นซองมินคงไม่ยอมแน่ๆ
อยู่ๆฮยอกแจก็หยุดเดิน เขาหันหลังกลับไปมองบ้านสีชมพูสดของซองมินอีกครั้ง แล้วความคิดที่จะอยู่รอทงเฮก็เอ่อล้นขึ้นมาอย่างรุนแรง บางทีเขาน่าจะหาร้านกาแฟที่นั่งสบายๆแถวนี้เพื่ออยู่รอจนกว่าทงเฮจะทำงานเสร็จ แล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน.....
ฮยอกแจยืนอยู่กับที่สายตาจ้องมองบ้านสีชมพูสดพลางใช้ความคิดอย่างหนัก วันนี้เขาอยากอยู่รอทงเฮจริงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่ว่า.....บางทีทงเฮอาจจะทำงานเสร็จตอนที่ดึกมากแล้วเลยนอนที่บ้านซองมินเลยก็ได้ ถ้าเขาอยู่รอก็อาจต้องรอจนถึงเช้า.... ทำยังไงดี.........
"โทรหาซักหน่อยดีกว่า........." ฮยอกแจพึมพำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะนึกได้ว่า..........
"เออ!! โทรศัพท์ไม่มีซิมนี่หว่า=*=;; เฮ้อ~~" ฮยอกแจถอนหายใจก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์หมายจะไปซื้อซิมมาใส่โทรศัพท์แล้วโทรหาทงเฮก่อนที่จะกลับบ้าน
2ทุ่ม
"ฮัลโหลทงเฮ!!^^" ฮยอกแจโทรหาทงเฮทันทีที่ได้ซิมอันใหม่
//"อืมว่าไง^^"// ทงเฮส่งเสียงหวานมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้ฮยอกแจอดยิ้มไม่ได้
"ทำงานเสร็จรึยัง?" ฮยอกแจถาม
//"ยังเลย.... แต่คิดว่าอีกซักสองชั่วโมงก็น่าจะเสร็จ~~^^ คิดถึงเหรอ?"// ทงเฮถามเสียงเบา
"อืม^^ มากๆเลย~~ อ่อ แล้วจะกลับบ้านรึเปล่า หรือว่าจะนอนบ้านซองมิน" ฮยอกแจยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข
//"ยังไม่รู้เลย.... เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วจะโทรไปหานะ^__^ แค่นี้ก่อนนะ"// ทงเฮพูด
"อืม^^ ต่อให้ดึกแค่ไหนก็ต้องโทรมานะ บ๊ายบาย"
//"บ๊ายบาย^______^"// ทงเฮพูดแล้วตัดสายไป
ฮยอกแจเดินยิ้มกลับบ้านอย่างมีความสุข
4ทุ่มครึ่ง
// 가슴이 눈물이 또 너의 기억이~ 한 방울 한 방울 또 내 가슴에 흘러 내린다~~// เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของฮยอกแจที่ตั้งเพลงเดียวกับทงเฮดังขึ้นขณะที่เขากำลังอาบน้ำ
ฮยอกแจวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่ตัวยังมีคราบสบู่อยู่เต็มไปหมด แต่เขาก็ไม่สนใจ ฮยอกแจพุ่งตรงไปยังโทรศัพท์มือถือของเขาและก็ยิ้มออกมา เพราะคนที่โทรมาเป็นทงเฮตามที่เขาคาดเอาไว้
//"ฮัลโหลฮยอกแจ^^"// ทงเฮส่งเสียงร่าเริง
"อืม ทำงานเสร็จแล้วใช่มั๊ย?" ฮยอกแจถาม
//"เสร็จแล้ว กำลังจะกลับบ้านน่ะ นายนอนรึยัง??"// ทงเฮถามเสียงสดใส
"ยังหรอก รอทงเฮโทรมาอยู่^\\\^" ฮยอกแจเขินนิดๆ
//"ฮิฮิ งั้นก็ไปนอนซะนะ^^"// ทงเฮบอกอย่างอ่อนโยน
"ให้ฉันไปรับมั๊ยทงเฮ~~~" ฮยอกแจไม่ชอบให้ทงเฮกลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆแบบนี้เลย
//"ไม่ต้องหรอก นายไปนอนเถอะ ซองมินนั่งรถไปส่งน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"// ทงเฮพูด
"อือ ถ้าอย่างนั้นก็โอเค^^ พรุ่งนี้ฉันจะไปรอที่หน้าบ้านนะ อย่าตื่นสายล่ะ" ฮยอกแจสบายใจที่อย่างน้อยทงเฮก็ไม่ได้เดินทางคนเดียว
//"เข้าใจแล้ว^^ กู๊ดไนท์นะ ^3^จุ๊บ!"// ทงเฮพูดแล้วส่งเสียงจุ๊บเบาๆใส่โทรศัพท์
"ทงเฮอ่า~~~ ฉัน....รักทงเฮนะ รักทงเฮมากๆเลย~~" ฮยอกแจพูดเสียงหวานทำให้คนที่อยู่ปลายสายถึงกับหน้าขึ้นสี ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะตามมา
//"ฉันก็เหมือนกันนะ รักฮยอกแจเหมือนกัน~~~>\\\\\<"// ทงเฮพูดประโยคหลังแผ่วเบาด้วยความเขินอาย แต่ว่าฮยอกแจก็ยังได้ยินมันชัดเจนอยู่ดี
หลังจากที่วางหูจากทงเฮ ฮยอกแจก็กลับเข้าไปอาบน้ำต่อจนเสร็จ ระหว่างที่เขาอาบน้ำจนถึงตอนที่แต่งตัวและตอนที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม รอยยิ้มบางๆไม่ได้หายไปจากใบหน้าของเขาเลย ฮยอกแจมีความสุขมาก ก็นานๆทงเฮจะบอกรักเขาในที่สาธารณซักที
คืนนี้ฮยอกแจคงจะนอนหลับฝันดี...........
.
.
.
// 가슴이 눈물이 또 너의 기억이~ 한 방울 한 방울 또 내 가슴에 흘러 내린다~~//
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นทำให้ฮยอกแจที่กำลังหลับสบายตกใจตื่นขึ้นมา เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเอามือควานหาโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงดังระงมในความมืด เมื่อคว้าโทรศัพท์มาได้ ฮยอกแจก็ต้องหยีตาหลบแสงสว่างจ้าของหน้าจอเพื่ออ่านชื่อของเบอร์ที่เรียกเข้ามา
[My Love DH]
"ทงเฮ~=.= กี่โมงแล้วเนี้ย??" ฮยอกแจอ่านชื่อสายเรียกเข้าแล้วพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะกดรับสาย
"ฮัลโหลทงเฮ~ นี่มันตี1แล้วนะ มีอะไรรึปะ.........." ฮยอกแจพูดได้แค่เพียงเท่านั้นก็มีเสียงจากปลายสายพูดซ้อนเข้ามา
//"ฮยอกแจ!!!!! ฮือๆๆ ฮยอกแจ!!!! ฮือๆๆๆๆๆ ฮึก! ทะ ทงเฮ ฮือ!! ทงเฮ......"// เสียงนั้นร้องไห้ไปพูดไปเหมือนจะขาดใจ ส่วนฮยอกแจที่ได้ฟังก็ตกใจสุดขีด เพราะเสียงนี้ไม่ใช่ทงเฮแน่ แต่เป็นซองมิน!!!!
"ซองมิน!!! นายใช่มั๊ย?!!! ทงเฮทำไม เป็นอะไร?!!!!" ฮยอกแจพูดเสียงดังอย่างร้อนรนพลางกระโดดลุกขึ้นจากเตียง
//"ทงเฮ~ โดนรถชน!! ฮือ~ ตอนนี้ ฮึก....อยู่ที่โรงพยาบาล....ฮึก ยัง...ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลย ฮือๆๆ ทำยังไงดี ฮยอกแจ!!!! ฮือ~~"//
ทันทีที่ซองมินพูดจบ โลกของฮยอกแจก็เหมือนจะหยุดหมุน หัวใจของเขาบีบรัดแน่นเสียจนหายใจไม่ออก น้ำตามากมายที่ไม่เคยไหลมานานหลายปีก็หลั่งออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ฮยอกแจวิ่งออกมาจากบ้านโดยที่ไม่เปลี่ยนชุด เขาใส่รองเท้าอย่างลวกๆ และออกวิ่งสุดแรงไปยังโรงพยาบาลที่ซองมินบอก
ขณะที่ฮยอกแจออกวิ่งไป น้ำตาของเขาก็ยังคงรินไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฮยอกแจรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้นไปแล้ว แต่ร่างกายก็ยังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ยอมลดละ เขาอยากไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด และสิ่งที่เขาอยากเห็นที่สุดคือ ทงเฮ!!! ที่ปลอดภัยดี
ฮยอกแจสวดอ้อนวอน ขออย่าให้ทงเฮเป็นอะไร
เขาไม่รู้จริงๆว่าจะอยู่ต่อไปอย่าไร
โดยที่ไม่มีทงเฮ ที่เป็นดั่งหัวใจของเขา
---------------------------------------TBC...
ตอนที่ 1 จบแล้วจ้า!!!!!
เศร้าเนอะ=.=
ตอนหน้า...... ไม่บอกดีกว่า~~
เราก็เพิ่งแต่งฟิคอึนเฮเป็นครั้งแรก.......
ดีไม่ดียังไงก็บอกกันด้วยน้า~~~ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น