ตอนที่ 4 : Open world 3 : "เด็กขี้แย"
หลังจากวันที่แอบหนีพี่ใหญ่ไปเที่ยว น้องแบมก็โดนพี่ใหญ่กักบริเวณ แถมยังขู่ไว้ว่าถ้าน้องแบมฝ่าฝืนไม่เชื่อฟัง พี่ใหญ่จะส่งน้องแบมกลับไทย TT เรื่องอะไรน้องแบมจะยอมล่ะฮะ ก็เลยมานั่งแหมะอยู่ที่ห้องนี่ไง (แหม นึกว่าจะแน่) วันนี้พี่ใหญ่ก็ไปรับพี่จินยองที่บ้าน พี่จินยองโทรมาบอกน้องแบมด้วยว่าจะทำอาหารเที่ยงให้ทานล่ะ เย้ๆ
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!
สงสัยจะมากันแล้ว ^3^
"พี่ใหญ่ พี่จินยอง กลับมาแล้วหรอฮะ เอ๊ะ!" แบมตาโตทันทีเมื่อเปิดประตูออกมา เพราะบุคคลตรงหน้าไม่ใช่เจบีและจินยองอย่างที่แบมคิด
"หลบดิ มันหนักนะ" มาร์คถือของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันหน้ากลับมามองเด็กตัวเล็กที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ตาโตตรงหน้าประตู
"จะยืนอ้าปากให้แมลงวันบินเข้าไปขี้ใส่รึไง ตามเข้ามาสิ มาช่วยเตรียมของหน่อย"
แบมหุบปากฉับทันทีก่อนคนตัวเล็กจะเดินตามมาร์คไป เหอะ ใครจะอยากกินขี้คุณแมลงวันกันล่ะ คนหล่อปากร้าย
“พี่มาร์คมาที่นี่ได้ไงฮะ”
“ก็เดินมาน่ะสิ ห้องก็อยู่แค่ตรงข้ามนี่เอง”
พี่มาร์คก็อยู่คอนโดเดียวกันกับน้องแบมหรอเนี่ย ทำไมน้องแบมถึงไม่เคยเจอพี่มาร์คเลยนะ แต่ต่อไปนี้น้องแบมคงจะได้เจอพี่มาร์คทุกวันแล้วล่ะ ก็ห้องพี่มาร์คอยู่ใกล้แค่นี้เองนี่นา อิอิ ชีวิตดี๊ดี
“แล้วพี่มาร์คมาทำอะไรที่นี่หรอฮะ มาหาพี่ใหญ่ หรือว่ามาหาน้องแบม พี่ใหญ่ไม่อยู่นะฮะ แต่น้องแบมอยู่ฮะ” แบมยิ้มตาหยีก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มาร์ค
“ไอ้บีให้ฉันมาเตรียมของ พอจินยองมาจะได้ทำเลย ใครเค้าจะอยากมาหาเด็กบ๊องกันล่ะ” แบมเบ้ปากก่อนจะหันหน้าหนีมาร์คไปอีกทาง เชอะ เด็กที่ไหน น้องแบมสูงเท่าไหร่พี่มาร์คแล้วเหอะ และน้องแบมก็ไม่ได้บ๊องด้วย
"เอาผักพวกนี้ไปล้าง" มาร์คยื่นตะกร้าให้แบม
"ฮะ?"
"ล้างผักไง ล้างให้สะอาดล่ะ" มาร์คหมุนตัวไปหยิบของในตะกร้าโดยไม่สนใจใบหน้างุนงงของแบมอีกเลย แบมจับผักในตะกร้าที่มาร์คส่งให้ก่อนจะเอาไปจ่อที่ซิงค์ เอ่อ ล้างยังไงให้สะอาดน๊า อ๋อ น้องแบมคิดออกละ เราต้องถูแรงๆ ผักจะได้สะอาด
มือน้อยลงมือทำตามคำสั่งของมาร์คอย่างตั้งใจ มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าถูแบบนั้นผักได้ช้ำหมดพอดี
"ใครเค้าให้ล้างแบบนี้กัน" มาร์คแย่งผักจากมือแบมไปล้างแทน ตอนนี้พี่มาร์คอยู่ใกล้น้องแบมมาก แขนของเราอยู่ติดกันเลยแหละ ตัวพี่มาร์คก็ห๊อมหอม อ่า อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง แบมหลับตายืนสูดกลิ่นกายหอมจากร่างสูงซะฟอดใหญ่
"ง่วงรึไง ยืนหลับตาเชียว”
“ปะเปล่าฮะ” แบมก้มหน้างุด แก้มป่องขึ้นสีระเรื่อ พร้อมทั้งใบหน้าก็เห่อร้อนไปด้วย พี่มาร์คอ่ะ น้องแบมเปล่าง่วงนะ เขินจังเลยเมื่อกี๊พี่มาร์คคงไม่รู้หรอกใช่มั๊ยว่าน้องแบมแอบดมพี่มาร์คอ่ะ >///<
“เอาแครอทไปหั่น”
“ได้ฮะ” แบมยิ้มหวานก่อนจะรับแครอทจากมือมาร์ค แอบโดนมือพี่มาร์คนิดนึงด้วยแหละ ดี๊ดีอ่ะ ว่าแต่หั่นแครอทมันต้องทำยังไงนะ
“ระวังด้วยล่ะ ฉันไม่ได้อยากกินนิ้วนายหรอกนะ”
“น้องแบมก็ไม่ได้จะเอานิ้วให้พี่มาร์คกินสักหน่อยนี่ น้องแบมจะหั่นคุณแครอทให้พี่มาร์คกินต่างหาก”
เป็นเด็กบ๊องแล้วยังจะเป็นเด็กซื่อบื้ออีกนะแบมแบม มาร์คได้แต่ทำหน้าเอือมก่อนจะหันไปจัดวัตถุดิบอย่างอื่นต่อ
มือบางจับมีดขึ้นมาค่อยๆหั่นแครอทอย่างเก้ๆกังๆ ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนทำข้อสอบอีกอ่า แบมเพิ่งเคยทำอาหารจริงจังก็ครั้งนี้แหละ ก็ตอนอยู่ไทยแบมจะเข้าไปช่วยในครัวทีไรก็โดนห้ามนั่นห้ามนี่ตลอดเลย ฮึ่ย! ทีนี้ล่ะได้ทำสักที อิอิ คุณแครอทน้องแบมขอหั่นหน่อยนะฮะ
ฉึบ!
“โอ๊ย!” เลือดสีแดงสดไหลอาบนิ้วเล็ก ในทีวีก็ทำแบบนี้นี่ทำไมคุณแครอทไม่โดนหั่นแต่กลับเป็นนิ้วของน้องแบมที่โดนหั่นแทนล่ะ TT
มาร์ครีบวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนน้ำตาอาบสองแก้ม ตาคมมองนิ้วเล็กที่มีของเหลวสีแดงไหลลงมาเป็นทาง แบมแบมนี่มันแบมแบมจริงๆ
“ทำไมไม่ระวังเลยฮะ” มาร์คดึงมือแบมไปล้างน้ำสะอาดก่อนจะพาเด็กขี้แยไปนั่งที่โซฟา คนตัวสูงเดินไปรื้อๆค้นๆที่ตู้พยาบาลก่อนจะหยิบเครื่องมือทำแผลออกมาวางที่โต๊ะ
“ฮึก น้องแบมเจ็บจังเลยฮะพี่มาร์ค ฮือ” ปากน้อยเบะคว่ำลงอีกครั้ง เด็กน้อยเริ่มสะอื้นหนักขึ้นจนตัวโยน เมื่อมาร์คเริ่มทำแผลให้
“ไม่ต้องร้อง จะเสร็จแล้ว” มาร์คแปะพาสเตอร์ให้แบมเสร็จ มือหนาก็ยกขึ้นลูบหัวทุยของคนตัวเล็กเบาๆ ส่วนมืออีกข้างก็ดึงไหล่บางเข้าหาตัว เท่ากับตอนนี้แบมอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของมาร์ค เขาพูดปลอบใครไม่เก่ง คงจะมีแต่การกระทำนี่แหละที่พอจะช่วยปลอบคนตัวเล็กได้
“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” น้ำเสียงอบอุ่นของมาร์คทำให้น้ำตาของแบมเริ่มเหือดแห้งโดยพลัน เหลือไว้เพียงเสียงสะอื้นน้อยๆ มือหนาปาดคาบน้ำตาออกจากแก้มใสอย่างเบามือ ก่อนจะเกลี่ยผมหน้าม้าออกจากใบหน้าน่ารัก
“น้องแบม ฮึก หยุดร้องแล้วฮะ แต่พี่มาร์คอย่าเพิ่งไปไหนนะฮะ ฮึก กอดน้องแบมแบบนี้นานๆได้มั๊ยฮะ น้องแบมชอบให้พี่มาร์คกอด” แบมช้อนตามองเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่น ด้วยสายตาอ้อนๆ อย่างที่เคยทำกับคุณป๊าและคุณม๊า รู้สึกดีและอบอุ่นเหมือนตอนที่อยู่กับคุณป๊าคุณม๊าเลย น้องแบมชอบ น้องแบมชอบอ้อมกอดของพี่มาร์ค
“อืม” มาร์คคลายแขนแกร่งเปลี่ยนเป็นกอดคนตัวเล็กหลวมๆ และจัดท่าให้คนตัวเล็กได้นั่งสบายขึ้น
ใครสั่งใครสอนให้ทำหน้าแบบนี้กัน แล้วคำพูดคำจาเนี่ยไปเอามาจากไหนแบมแบม
น่ารักเข้าไปสิเด็กบ้า!
อาหารมากมายที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของจินยองทั้งสิ้น
"กินเยอะๆนะจ๊ะน้องแบม" จินยองตักอาหารใส่จานให้แบม
"เวลากินอย่าพูดสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" มาร์คเอ็ดแบมก่อนจะตักซุปใส่ถ้วยใบเล็กให้ พี่มาร์คน่ารักจังตักซุปให้น้องแบมด้วย
เอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไมเด็กบ้า…
"ถ้านายอยากช่วยมากล่ะก็ ช่วยนั่งอยู่เฉยๆจะดีมาก" มาร์คสวมถุงมือยาง เทน้ำยาล้างจานใส่ฟองน้ำเตรียมล้าง แต่เด็กบ๊องก็ยังไม่ลดละความพยายาม มือน้อยของแบมเกาะแขนมาร์คแล้วเอียงหน้ามองตาแป๋ว
"อยู่นิ่งๆจะได้มั๊ยฮะ" เด็กบ๊องเอ้ย เลิกเอาแก้มนิ่มๆมาถูแขนฉันสักทีจะได้มั๊ยฮะ
แล้วก็ไอ้นิสัยที่เวลาอยากได้อะไรก็ทำตัวเป็นแมวน้อยมาคลอเคลียเจ้าของเนี่ย ไม่คิดบ้างรึไงว่าเค้าก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะได้ทนไอ้ตัวที่ทั้งนุ่มนิ่มทั้งหอมหวานมาเบียดอยู่ข้างๆได้
น้ำตาไหลอาบแก้มใสเป็นสาย มือบางปาดมันออกแบบลวกๆ มาร์คเพิ่งรู้ตัวว่าตนเผลอผลักคนตัวเล็กแรงเกินไป
"เอ่อคือ ฉันขอโทษ" ยังไม่ทันไรก็ทำเด็กบ๊องร้องไห้เป็นครั้งที่สองของวันซะแล้ว
"ฮึก ฮืออออ" แบมสะอื้นจนตัวโยน ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ได้เลย มาร์คเอื้อมมือไปซับน้ำตาให้แบมเบาๆ ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด
วิธีนี้คงจะพอทำให้เด็กบ๊องหยุดร้องไห้ได้
"ฮึก ฮือ น้องแบมเจ็บ "
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ฉันขอโทษ"
ตั้งแต่เกิดมาน้องแบมไม่เคยโดนดุแบบนี้เลยนี่ฮะ หรือว่าพี่มาร์คจะรำคาญน้องแบม คุณม๊าน้องแบมทำให้พี่มาร์ครำคาญ น้องแบมเสียใจ
"นี่ แบมแบมตาแดงหมดแล้วนะ หยุดร้องได้แล้ว" มาร์คจับแก้มป่องทั้งสองข้างของแบมให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา
"เอางี้ ถ้าหยุดร้องไห้ เดี๋ยววันหลังฉันจะพาไปกินไอติม" คนตัวเล็ก ที่ใบหน้าแดงก่ำทั้งดวงตากลมโตก็คลอไปด้วยน้ำตา จ้องมองมาที่มาร์คตาเป็นประกาย
หากนี่ไม่ใช่แบมแบม.....
อยากจะจับฟัดทุกๆ2 นาที เอ้ย!จะบ้ารึไง นี่เค้าคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย!
มาร์คส่ายหัวแรงๆพยายามปัดความคิดพิลึกของตนออกไป ถึงแม้ว่ามันจะยังติดอยู่ในหัวตลอดเวลาก็ตาม
"พี่มาร์ค เป็นอะไรหรอฮะ" มือน้อยจับใบหน้าของมาร์คไว้แบบที่มาร์คจับหน้าตน ใบหน้าใสเลื่อนเข้ามาใกล้มาร์ค พร้อมทำหน้าหมางงใส่ร่างสูง
ใกล้ไปแล้วนะเด็กบ๊อง....
"ป่าว" มาร์คปล่อยมือจากแก้มนุ่มนิ่มของแบม พลางเสมองไปทางอื่น
"เอ๋" พี่มาร์คไม่สบายหรือป่าวนะ ทำไมหน้าแดงจังเลยล่ะ คนตัวเล็กเอียงคอน้อยๆ ตากลมโตยังคงจ้องมองร่างสูงด้วยความสงสัยไม่คลาย เป็นตุ๊กตาหรือไงแบมแบม ชอบจังเลยนะทำหน้าแบ๊วๆเนี่ย
“ฉันสบายดี”
"อ๋อ แล้วที่พี่มาร์คบอกว่าจะพาน้องแบมไปกินไอติมอ่ะ จริงๆหรอฮะ"
"อืม"
พี่มาร์คจ้องน้องแบมทำไมอ่า แล้วทำไมต้องต้องทำหน้าหล่อแบบนั้นด้วย น้องแบมเขินนะ
"ฮ่าๆ พอหยุดงอแงแล้วพูดมากเลยนะ " แบมนิ่งค้างไปเพราะรอยยิ้มของมาร์ค มันสะกดสายตาแบมไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นรัว แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ รู้สึกทำตัวไม่ถูกจนต้อง….
"อืม" แบมเงยหน้าขึ้นมองมาร์คพลางส่งยิ้มให้จนตาหยี มือน้อยยื่นนิ้วก้อยออกมาตรงหน้าคนตัวโต
"งั้นต้องเกี่ยวก้อยสัญญาก่อนนะฮะพี่มาร์ค"
"ทำอะไรเป็นเด็กๆไปได้" มาร์คยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วแบม ก่อนจะดึงกลับมาแล้วเมินหน้าหนี
"น้องแบมยอมเป็นเด็กของพี่มาร์คคนเดียวเลย" แบมปีนขึ้นไปนั่งตักมาร์ค แขนน้อยโอบรอบคอร่างหนาพลางยิ้มร่า
อยากกอดก็กอดไปเถอะ…..
"น้องแบมชอบเวลาที่พี่มาร์คก็หน้าแดงเหมือนที่น้องแบมหน้าแดง" พูดเองก็เขินเองซะงั้นเด็กบ๊อง แล้วเวลาเขินมันจำเป็นต้องมากอดเค้าแน่นขนาดนี้มั๊ยล่ะ
"และน้องแบมก็ชอบเวลาที่"
"หัวใจของพี่มาร์ค"
"ก็เต้นแรงเหมือนหัวใจของน้องแบมเลยฮะ"
เอาแล้วไงโดนเด็กบ๊องแอคแท็คซะแล้ว……….
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ขอบคุณทีมสวยๆ
**Talk time**
เย้ๆๆครบ 100% แล้วววว ขอขอบคุณทุกท่านที่ทั้งตั้งใจเข้ามาอ่าน และเผลอกดเข้ามานะจ๊ะ รักนะจุ๊บๆ อิอิ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่มาร์คคิดรายยยยยยย 55555