END.[GOT7] Sweetie เติมรักให้ล้นใจ (MarkBam)

ตอนที่ 21 : Open world 19: "คืนความสุขให้มาร์คต้วน" 100%

 #ฟิคsweetieMB

แบมแบมป่วย….

          และวันนี้เป็นวันที่สองของการป่วย  เด็กน้อยพูดมากไม่ได้ขี้อ้อนเหมือนคนป่วยทั่วไปแต่เด็กน้อยของเขา  เอาแต่ใจขึ้นมากกว่าปกติและไม่ค่อยพูด  ติดจะซึมๆด้วยซ้ำ  พอไม่พอใจอะไรก็เอาแต่ร้องไห้งอแง  ไม่ยอมฟังใครแม้แต่แจบอมก็ยังต้องกุมขมับ

          ถ้ารู้ว่าการเข้าป่าครั้งนั้นจะทำมห้เด็กแก้มย้วยป่วย  มาร์คจะไม่ยอมปล่อยให้ไปแน่ๆ  พอป่วยแล้วใครต้องมาดูแลล่ะถ้าไม่ใช่มาร์ค  เด็กแก้มย้วยเอาแต่งอแงหามาร์ค  นี่ก็สองวันแล้วที่ไม่ได้ไปทำงานพาทไทม์สงสัยต้องเตรียมตัวหางานใหม่แล้วล่ะ  มาร์คเอ้ย

“พี่มาร์คน้องแบมอยากกินเยลลี่กับมาชเมลโล่”  นั่นไงอาการเอาแต่ใจเริ่มกำเริบอีกแล้ว 

“เมื่อกี๊เพิ่งจะกินช็อกโกแลตไปหนิ”

“ก็นั่นมันช็อกโกแลตมันไม่ใช่เยลลี่กับมาชเมลโล่สักหน่อย!”  เด็กน้อยขึ้นเสียงจ้องมาร์คเขม็ง  ถ้าไม่เห็นว่าป่วยอยู่จะจับตีก้นซะให้เข็ดเลย

“มันก็เป็นของหวานเหมือนกัน  หัดกินข้าวซะบ้างไม่ใช่กินแต่ขนม  แบบนี้ไงเลยไม่หายป่วยสักที”

“ก็น้องแบมอยากกิน  น้องแบมจะกินจะกินเดี๋ยวนี้! ฮึก”  เอาแล้วเบะปากแล้ว  หน้าก็เริ่มแดงแล้ว  สุดท้ายมาร์คก็ต้องเดินข้ามไปห้องแล้วขนขนมที่เจ้าเด็กแก้มย้วยต้องการมาที่ห้องเจบีจนได้  พอได้กินขนมแล้วก็ยิ้มมีความสุข  มาร์คเอื้อมมื้อไปหยิกแก้มใสเบาๆด้วยความหมั่นไส้  แบมแบมถลึงตาใส่แล้วกินต่อ  น่ากลัวตายล่ะ

“กินขนมแล้วกินข้าวด้วยจะได้กินยา”

“ไม่กิน!  น้องแบมเบื่อ” 

          กว่าจะสู้รบปรบมือกับแบมแบมเวอร์ชั่นโคตรดื้อได้ก็เล่นเอามาร์คแทบหอบ  มาร์คอุ้มแบมแบมมาวางไว้บนเตียงนุ่มแล้วห่มผ้าให้  โดยติดแผ่นเจลลดไข้ไว้บนหน้าผากเนียน  บ่ายนี้มาร์คมีเรียนแต่เจบีไม่มีเรียน  ให้เจบีมันมาดูต่อแล้วกัน  หวังว่าตื่นขึ้นมาจะไม่งอแงหามาร์คนะ

          ช่วงเย็นวันนี้แบมแบมอาการดีขึ้นมาก  ตัวไม่ร้อนแล้วเหลือแต่ข้อเท้าที่ยังบวมอยู่นิดหน่อยคาดว่าพรุ่งนี้คงไปโรงเรียนได้  เด็กน้อยเข้าโหมดสู่ปกติเพราะดูจากการกินข้าวคำโตแล้วยิ้มมีความสุขไปนั้น  แสดงว่าแบมแบมคงจะไม่ดื้อเหมือนเมื่อตอนเที่ยงแล้ว

“พี่มาร์ควันอาทิตย์นี้เราไปเที่ยวกันนะ”

“ทำไมน้องเล็กชวนแต่ไอ้มาร์คล่ะ  แล้วพี่ใหญ่ล่ะทำไมไม่ชวนพี่ใหญ่บ้างอ่ะ”

“ถ้าชวนพี่ใหญ่เขาจะเรียกว่าเดทหรอฮะ  น้องเล็กรู้หรอกว่าวันอาทิตย์นี้พี่ใหญ่ก็มีนัดกับพี่จินยอง”  แจบอมหัวเราะร่าอย่างชอบใจที่น้องเล็กรู้ทัน 

“อยากไปไหนล่ะ”

“ไปสวนสัตว์ฮะน้องแบมอยากไปเจอคุณยีราฟ ^++^”

“อื้ม”  เด็กน้อยทำท่า เยส!  แล้วรีบตักกับข้าวใส่จานมาร์คอย่างอารมณ์ดี

Bambam 1a

mission complete!  อ่านแล้ว  18.45

ณ  เช้าวันอาทิตย์

          มาร์คจูงมือแบมแบมเข้ามาในสวนสัตว์  วันนี้เด็กน้อยของเขาแต่งตัวน่ารักมาก  ใส่เอี้อมสีแดงใส่เสื้อลายทางขาวดำไว้ข้างใน  นี่มาร์คมาเที่ยวกับแฟนหรือลูกกันแน่  ร่างสูงได้แต่หัวเราะกับความคิดของตน  คนตัวเล็กค่อนข้างจะตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างรอบตัว  ไม่ว่าจะเจอม้าเจอช้าง  สิงโตแมวน้ำ  แบมแบมก็ตาวาวตลอด 

“พี่มาร์คๆมาถ่ายรูปกับคุณยีราฟกัน”  แบมแบมฉุดแขนแกร่งเข้าหาตัว  มืออีกข้างก็จับโทรศัพท์มาเซลฟี่  ทำแบบนี้จนจะครบทุกตัวแล้วมั้ง

“พี่มาร์คเราไปนั่งกระเช้าชมวิวสวนสัตว์กันเถอะ” 

‘ดี๊มี๊เราไปนั่งกระเช้าตรงนั้นกันเถอะ  น้องมาร์คอยากนั่ง’  ภาพในความทรงจำฉายเข้ามาในหัว  เมื่อครั้งที่มาเกาหลีครั้งแรก  พ่อกับแม่พาเขามาที่นี่  ที่สวนสัตว์แห่งนี้

“พี่มาร์คเดี๋ยวน้องแบมไปซื้อน้ำก่อนนะ  พี่มาร์คนั่งรอที่กระเช้าเลยนะฮะ”

“เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”

“ไม่เป็นไรฮะพี่มาร์คนั่งรอเลยน้องแบมไปแป๊บเดียว”  เด็กน้อยวิ่งแจ้นออกไปจากตรงนั้นทันที  ร่างสูงขึ้นไปนั่งรอในกระเช้าลอยฟ้า  ดวงตาคมมองออกไปทางหน้าต่างด้วยความรู้สึกคิดถึง 

          กระเช้าลอยฟ้าเริ่มลอยตัวขึ้น  มาร์คตกใจรีบหันมากะว่าจะบอกให้เค้าอย่าเพิ่งเอากระเช้าขึ้นก็ต้องตกใจกว่าเมื่อสายตาหันมาสบกับใครอีกคน

“พ่อ”  ชายผู้เป็นพ่อมองมาร์คด้วยสายตาอ่อนโยน  มือหนาโอบกอดกล่องอัฐิไว้แนบอก  กระเช้าเริ่มลอยตัวสูงขึ้นมาร์คมองลงไปเบื้องล่างก็พบกับเด็กน้อยเอี้ยมแดงที่โบกมือหยอยๆอยู่ตรงนั้น  แสบนักนะแบมแบม

“นานแล้วนะที่เราไม่ได้มาเที่ยวกันแบบนี้  มาร์คจำได้ไหมวันที่มาร์คมาเกาหลีครั้งแรกเรามาเที่ยวกันที่นี่  มีดี๊มี๊แล้วก็มาร์คไง”  ปาร์คจินยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆดวงตาหม่นลง  มาร์คยังคงนั่งเงียบรอฟังผู้เป็นพ่อพูดต่อไป

“ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าดี๊ไม่สนใจมาร์ค  ไม่ใช่ว่าไม่สนใจมี๊ของมาร์ค  ดี๊ยังรักมาร์คและมี๊เสมอ  ถึงเวลาที่ดี๊จะบอกความจริงบางอย่างที่มี๊ปิดบังมาร์คมาตลอดสักที”  มาร์คเลิกคิ้วด้วยความสงสัยมองผู้เป็นพ่อไม่วางตา

“มี๊ของมาร์คเป็นมะเร็งกว่าจะตรวจพบก็เข้าขั้นระยะสุดท้ายแล้ว”  น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงเปื้อนมือหนา  มาร์คไม่เคยรู้มาก่อน 

“มี๊ขอเลิกกับดี๊  ตอนแรกดี๊ไม่ยอมหรอกแต่มี๊บอกว่าขอเป็นครั้งสุดท้าย  เมื่อเป็นความต้องการของมี๊ดี๊เลยยอมทำตาม”  มาร์คสะอื้นจนตัวโยน  ปาร์คจินยองเข้ามากอดปลอบลูกชายด้วยน้ำตานองหน้า

“หลังจากที่หย่าร้างกันมี๊ขอให้ดี๊ปิดมาร์คเรื่องนี้  มี๊ไม่อยากให้มาร์คไม่สบายใจ  ส่วนเรื่องเจสซี่เขาเป็นเพื่อนรักของมี๊  มี๊ขอให้เจสซี่ช่วยดูแลมาร์คกับดี๊  เพราะมี๊ไม่อยากให้มาร์ครู้สึกขาด  จึงให้เจสซี่มาเป็นแม่เลี้ยงมาร์ค 

ดี๊ขอโทษที่ทำให้มาร์ครู้สึกไม่ดีตลอดเวลาที่ผ่านมา  ดี๊ขอโทษที่เติมเต็มช่องว่างในหัวใจมาร์คไม่ได้”  มาร์คกอดตอบผู้เป็นพ่อ  มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากกว่าจะผ่านมันมาได้  มาร์ครับรู้และเข้าใจว่าหลายต่อหลายครั้งที่ปาร์คจินยองพยายามเติมเต็มความรักที่มาร์คขาดหายไป  แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ

          ปาร์คจินยองได้แต่พร่ำเอ่ยคำขอโทษมาร์ค  แล้วทั้งครู่ก็กอดกันด้วยน้ำตาจนกระเช้าลงจอดที่พื้น  มาร์คเช็ดน้ำตาออกลวกๆ  ตั้งแต่อยู่บนกระเช้ามาร์คไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมา  ปาร์คจินยองเข้าใจว่ามาร์คอาจจะยังปรับตัวไม่ทัน  แต่เขาเชื่อว่าสักวันมาร์คจะต้องยกทาให้เขาแน่ๆ

          มาร์คเดินมาจับมือน้อยของแบมแบมโดยไม่พูดอะไร  แล้วหันหลังให้กับผู้เป็นพ่อ  ปาร์คจินยองลู่ไหล่ลงอย่างน่าสงสาร 

“จะไม่ไปเที่ยวด้วยกันแล้วหรอ”  มาร์คพูดขึ้นลอยๆแล้วหันหลังกลับมาหาผู้เป็นพ่อ  ปาร์คจินยองยิ้มเต็มใบหน้าแล้วรีบเดินตามมาร์คที่จูงมือแบมแบมออกไป

          กลับมาสู่สภาวะเดิมแบมแบมร่าเริงหัวเราะร่ากับปาร์คจินยองทุกสิ่งอย่าง  จนบางครั้งมาร์คก้อดที่จะหัวเราะตามคู่หูต่างวัยคู่ใหม่ไม่ได้  แบมแบมวิ่งร่าไปทั่วสวนสัตว์เล่นถ่ายรูปมันแทบจะทุกชนิด  มาร์คแอบเห็ยเหงื่อชื้นขึ้นเต็มขมับของคนสูงวัยก็อดสงสารไม่ได้  จึงอาสาออกไปซื้อน้ำมาให้

“ขอบคุณนะวันนี้มีความสุขมากๆเลย  ถ้าไม่ได้น้องแบมดี๊คงไม่ได้มาเที่ยวกับมาร์คแบบนี้”  คนสูงวัยนั่งคงข้างๆเด็กน้อย

“ไม่เป็นไรฮะ  น้องแบมอยากให้พี่มาร์คมีความสุขถึงพี่มาร์คจะไม่พูดอะไร  แต่น้องแบมก็รับรู้ได้นะว่าพี่มาร์คมีความสุขมากๆ”  เด็กน้อยยิ้มตาหยี  ปาร์คจินยองยิ้มให้เด็กน้อยแล้วส่งมือหนาไปลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ

“เรียกลุงนี่ขัดหูชะมัด”

“เอ๋?”  แบมแบมเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“น้องแบมเป็นแฟนลูกดี๊ก็ต้องเรียกดี๊ว่าดี๊สิครับ  เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”  ประโยคนั้นทำให้เด็กน้อยหน้าแดงจนถึงใบหู  เป็นความอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก

“ฮะดี๊พี่มาร์ค”  จากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันสัพเพเหระไปเรื่อย  คำพูดคำจาของแบมแบมเรียกความเอ็นดูให้ปาร์คจินยองอย่างมาก  คนสูงวัยไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว  และมาร์คเองก็ไม่ได้เห็นผู้เป็นพ่อมีความสุขแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน

“ดี๊ฮะโอกาสหน้ามาเที่ยวกันใหม่นะฮะ  น้องแบมไปแล้วนะบ๊ายบาย”  พอพูดจบแบมแบมที่โผล่หัวออกมาจากหน้าต่างรถก็ถูกดึงกลับไปนั่งที่เบาะดังเดิม  ปาร์คจินยองอมยิ้มกับภาพนั้นแล้วกลับขึ้นรถตนไป

“วันนี้แสบนักนะ”  มาร์คพูดขึ้นแล้วส่งมือหนาไปบี้แก้มบวมๆของเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว

“งือออพี่มาร์คอ่ะ  ก็น้องแบมอยากให้พี่มาร์คมีความสุขนี่นา”  เด็กน้อยดึงมือมาร์คออกจากการประทุษร้ายแก้มตน  แล้วทิ้งศีรษะเล็กลงบนไหล่หนาอย่างออดอ้อน 

“แล้วไม่นัดแนะกันตอนไหน”

“นัดแนะกับใคร  กับคุณดี๊พี่มาร์คน่ะหรอ  ก็ตั้งแต่ตอนเข้าป่าแล้วละฮะบังเอิญไปเจอคุณดี๊ของพี่มาร์คพอดี  คุณดี๊พี่มาร์คเลยขอคุยกะน้องแบมเรื่องพี่มาร์ค  แล้ววันนี้คุณดี๊พี่มาร์คบอกขอบคุณน้องแบมด้วย” 

“คุณดี๊พี่มาร์คบอกว่ามีความสุขมากๆ  น้องแบมก็ดีใจนะที่ทำสำเร็จวันนี้พี่มาร์คก็มีความสุขมากๆเลยใช่ไหมฮะ”

“อื้อ  ขอบคุณมากๆนะ”  พี่มาร์คหันหน้ามายิ้มมุมปากให้กับน้องแบม  อร๊ายยยย  หล่อจังเลยน้องแบมจะละลายแล้ว  พี่ใหญ่ช่วยด้วย  แต่คำต่อจากนั้นยิ่งทำให้น้องแบมอยากจะเป็นลมเพราะหัวใจแทบจะหยุดทำงาน

“อยู่ทำให้มีความสุขแบบนี้ไปนานๆนะครับคุณแฟน  จุ๊บ”  ร่างสูงโน้มใบหน้ามาจูบหน้าผากเนียนที่ซบอยู่บนไหล่ตนอย่างรวดเร็วแล้วผละออกไปมองทางเช่นเดิม

น้องแบมจะอยู่กับพี่มาร์คนานๆ  พี่มาร์คก็ต้องอยู่ให้น้องแบมเขินแบบนี้ไปนานๆด้วยนะ  >///<

“คนบ้า!”  

**Talk time**

ครบแล้ววว  ขอบคุณสำหรับคอมเม้น  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจนะคะทุกท่าน  ><

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r