END.[GOT7] Sweetie เติมรักให้ล้นใจ (MarkBam)

ตอนที่ 15 : Open world 13 "ความในใจ"

#ฟิคsweetieMB

 

           วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของน้องแบมแล้วฮะ  ดีจริงๆจะได้พักผ่อนสักที[ได้ยินข่าวว่าพักไปแล้วนะ]  หลังจากที่กลับมาจากไทยพี่ใหญ่ก็คุมน้องแบมแจเลยกลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นอีก  แต่น้องแบมไม่ได้รู้สึกกลัวเลยนะฮะ  น้องแบมคิดว่ามันต้องไม่เกิดขึ้นอีกแน่ๆ  เพราะทุกคนคอยดูแลน้องแบมดีมากๆ  ยิ่งพี่มาร์คตามติดเป็นเงาของน้องแบมเลยละฮะ ><

“พี่มาร์คปิดเทอมแล้วไม่ไปทำงานหรอฮะ”  เด็กน้อยตาแป๋วจ้องมองคนตัวสูงที่ขับรถมาส่งตนจนถึงหน้าตึกเรียน

“เบื่อ”  คำพูดสั้นๆมาพร้อมกับหน้านิ่งๆช่วงนี้น้องแบมเห็นพี่มาร์คทำงานน้อยลงนะสงสัยจะเบื่อจริงๆนั่นแหละ

“งั้นน้องแบมไปสอบแล้วนะฮะ  ขอบคุณที่มาส่งฮะ”  แบมแบมยิ้มตาหยีให้เพื่อนพี่ชายแล้วเดินขึ้นตึกไปอย่างสบายใจ

          ไม่นานการสอบวันสุดท้ายของนักเรียนสาธิตเจวายพีก็จบลง  และทางโรงเรียนจะปิดเทอมให้เป็นเวลาหนึ่งเดือน  ส่วนของมอเจวายพีนั้นได้ปิดเทอมไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

“นี่ๆไอ้ยักษ์  แบมแบมวันนี้ไปกินข้าวบ้านแจนะ  พี่ไบรอันฝากมาชวน”

“ไปดิๆไม่ได้กินข้าวฝีมือพี่แกนานแล้ว  แบมแบมไปด้วยกันนะ” 

“ไปสิๆน้องแบมอยากเจอพี่ไบรอันด้วย  แต่ขอโทรบอกพี่ใหญ่ก่อนนะ”  คนตัวเล็กบอกเพื่อนก่อนจะโทรขออนุญาตผู้เป็นพี่  พี่ใหญ่จะได้ไม่เป็นห่วง

อีกด้านหนึ่ง

“วันนี้น้องเล็กบอกจะไปกินข้าวเย็นที่บ้านยองแจ”  แจบอมบอกมาร์คที่กำลังเจียวไข่อยู่ข้างๆ มาร์คชำเลืองมองเพื่อนสนิทนิดหน่อยแล้วตักไข่เจียวใส่จาน

“น่าเสียดายจังวันนี้มาร์คอุส่าช่วยทำอาหาร  นึกว่าน้องแบมจะได้ทานอาหารฝีมือมาร์คซะอีก”  จินยองถือจานอาหารออกไปวางที่โต๊ะทานข้าว

“กูกลับห้องละ”  มาร์คถอดผ้ากันเปื้อนสีฟ้าออกจากตัว  แล้วเดินออกจากห้องไปวันนี้ก็ตั้งใจว่าจะโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้เด็กแก้มป่องทานสักหน่อย  แต่ก็นกนี่ปีชงของมาร์คต้วนหรือเปล่าเนี่ย 

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“ฮัลโหล  จะไปขึ้นเครื่องวันนี้ตีห้า  โอเคครับแล้วเจอกัน   อะ  คิดถึงเหมือนกันครับ”  มาร์คยิ้มละมุนให้ปลายสายก่อนจะกดวาง  ไม่ได้เจอกันตั้งนานพอคิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งมันก็อดดีใจไม่ได้จริงๆ      

          แล้วเรื่องที่เขาจะเดินทางไปแอลเอคงจะไม่โดนเด็กน้อยงอนหรอกนะ  ก็วันนี้อยากไปกินข้าวบ้านยองแจโดยไม่บอกเขาเองนี่  อดกินอาหารแสนอร่อยฝีมือมาร์คเลย  เห็นไหมล่ะ  บอกได้คำเดียวว่าแบมแบมน่ะพลาดมาก  

ณ  สนามบิน

“โถ่น้องเล็กทำไมต้องงอนพี่ด้วยอะ  ทำไมไม่ไปงอนไอ้มาร์คมันโน่น”  ภาพชายร่างสูงนั่งคุกเข่ากอดแขนเด็กน้อยตัวเล็กที่ปั้นหน้าบึ้งตึงต่างเรียกรอยยิ้มให้กับคนผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดี

“ก็ทำไมพี่ใหญ่ไม่บอกน้องแบมล่ะว่าพี่มาร์คจะกลับแอลเอ  แถมเรายังต้องเดินทางวันนี้อีก  โทรศัพท์ก็มีไลน์ก็มีนี่พี่ใหญ่ไม่ให้น้องแบมเตรียมตัวเตรียมใจเลยง่ะ”  เด็กน้อยกอดอกเชิดหน้าง้ำงอใส่พี่ชาย

“ก็ตอนแรกจะไม่ได้ไปวันนี้หรอกแต่มันมีเรื่องนิดหน่อยเลยต้องไปวันนี้ไงครับ  น้องเล็กอย่างอนพี่ใหญ่เลยนะเดี๋ยวเราไปถึงแอลเอแล้วน้องเล็กค่อยไปเคลียร์กับไอ้มาร์คดีมั๊ยครับ”  แจบอมออดอ้อนน้องรักเต็มที่  เป็นภาพที่น่ารักจนจินยองก็อดจะขำไม่ได้

          ตอนนี้น้องแบมอยู่ที่สนามบินฮะ  มาได้ยังไงน่ะหรอ  ก็ขับรถมาไงเมื่อวานพอน้องแบมกลับถึงห้องก็ประมาณ 1 ทุ่มพี่ใหญ่ก็บอกให้น้องแบมเก็บเสื้อผ้าเพราะว่าเราจะไปแอลเอกัน  งง  สิฮะอะไรคือจะไปแอลเอพรุ่งนี้เช้าตอน  8  โมงอะ  ที่จริงเราเคยคุยกันไว้แล้วว่าปิดเทอมจะไปเที่ยวบ้านพี่มาร์คที่แอลเอกัน 

          กำหนดวันมันคือกลางเดือนแต่นี่ก็มาเปลี่ยนกะทันหัน  แล้วพี่ใหญ่ยังบอกอีกว่าพี่มาร์คไปรอที่โน่นแล้ว  แถมไปยังไม่บอกน้องแบมอีก  พี่ใหญ่ก็เก็บเงียบอย่างน้อยโทรมาบอกกันสักนิดก็ยังดี  แต่นี่อะไร  เชอะ  งอน!

“ถึงเวลาแล้วเราไปกันเถอะ  เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา”  จินยองเดินไปจูงมือเด็กน้อยขี้งอนให้เดินไปพร้อมกัน

ณ  บ้านมาร์คต้วน ณ แอลเอ

“มาร์คทานเยอะๆนะจ๊ะ  มีแต่ของโปรดมาร์คทั้งนั้นเลยมี๊ตั้งใจทำเพื่อหนูเลยนะลูก”  เจสซี่ตักอาหารให้มาร์คแล้วส่งยิ้มใจดีให้  ร่างสูงเพียงก้มหน้าทานอาหารเงียบๆโดยไม่พูดไม่จา  ทั้งเจสซี่และปาร์คจินยองต่างเอาอกเอาใจลูกชายด้วยการตักนั่นนี่ให้ตลอดการรับประทานอาหาร  และยังชวนมาร์คคุยเรื่อยเปื่อยถามนั่นนี่ได้คำตอบบ้างได้ความเงียบกลับมาบ้าง 

          เจสซี่เป็นแม่เลี้ยงที่ใจดีและเอ็นดูมาร์คเหมือนลูก  แต่อะไรหลายๆอย่างมันทำให้มาร์คปิดใจก็พอจะรับรู้ความจริงใจของแม่เลี้ยงอยู่หรอก  แต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงมาร์ครู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่เจสซี่คอยเอาใจใส่  แต่หลายครั้งเวลาที่มองไปยังแม่เลี้ยงภาพของแม่ก็มักจะซ้อนทับเสมอ  มาร์คยังไม่พร้อมจะเปิดใจรับใครมาแทนที่แม่ของเค้าจริงๆ

ติ๊งดิ่ง!

SoSonM

ใกล้ถึงแล้วนะ  อ่านแล้ว  07.38 

Mark.T

เร็วๆเลยคิดถึงจะแย่  อ่านแล้ว  07.39 

          ร่างสูงขอตัวพ่อและแม่เลี้ยงออกไปหน้าบ้านเพื่อรอคนสำคัญ  ใบหน้านิ่งยิ้มบางๆแค่นั้นก็ทำให้ปาร์คจินยองดีใจจนจนเผลอยิ้มตาม  คนที่มาร์ครอกำลังจะมา  ถ้ารู้ว่าการมาของบุคคลนี้ที่เค้ารักดั่งลูกแท้ๆจะทำให้เสือยิ้มยากอย่างมาร์คยิ้มได้  ปาร์คจินยองคงเรียกตัวกลับมานานแล้วล่ะ  แต่ที่ไม่เรียกกลับมาก็เพราะว่าเขากลัวว่ามาร์คจะยังเจ็บปวดแค่นั้นเอง

          ร่างสูงกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน  เปลือกตาทั้งสองปิดลงปล่อยความคิดวุ่นวายในสมองให้แล่นไปเรื่อยๆ  ป่านนี้พวกเจบีจะถึงไหนแล้วนะ  แล้วเด็กแก้มป่องจะเป็นยังไงบ้างจะงอนเค้าจนแก้มย้อยถึงเอวหรือยัง  หึหึ  พอคิดถึงหน้าเด็กน้อยของตนแล้วก็ได้แต่หัวเราะอยู่คนเดียว  สงสัยเราจะบ้าไปแล้วแน่ๆ

“มีเรื่องอะไรที่ทำให้ขำขนาดนั้นกันน่ะมาร์คต้วน”  มาร์คลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย  ร่างสูงเด้งตัวขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความคิดถึงและโหยหา 

หมับ!

“คิดถึง”  มาร์คกอดร่างเล็กของหญิงสาวอย่างแนบแน่น  ใบหน้าคมแนบลงที่ไหล่เล็กสูดกลิ่นหอมจากตัวหญิงสาวที่เค้าเฝ้าโหยหามาตลอด

“อ้อนเป็นเด็กๆไปได้น๊ามาร์ค”  หญิงสาวโอบกอดร่างสูงด้วยความคิดถึงไม่แพ้กัน

“ซอนมี”  หญิงสาวผละออกจากร่างของมาร์คแล้วเดินไปกอดแขนกับชายผู้มาใหม่

“มาร์คนี่เหยียนเหยียนว่าที่เจ้าบ่าวฉันเอง  ส่วนนี่มาร์คน้องชายฉันค่ะ”

“โอ้วสวัสดีมาร์ค  ซอนมีเคยเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังบ่อยๆ  บอกว่าน้องชายเค้าหล่อมากๆ  เพิ่งจะเจอตัวจริงก็วันนี้  สมกับที่พี่สาวโม้ไว้ไม่มีผิด”  หญิงสาวหยิกแขนแฟนหนุ่มเบาๆ  ภาพการหยอกล้อกันช่างหวานบาดตาคนมองเสียเหลือเกิน   

          กล้ามเนื้อในอกข้างซ้ายของมาร์คกระตุกเล็กน้อย  ร่างสูงได้แต่ยิ้มบางๆให้กับคู่รักตรงหน้า  ความรู้สึกที่กำลังกอบกุมจิตใจของเขามันไม่ได้เจ็บปวดเหมือนเดิมแล้ว 

แต่สำหรับคนเคยรักยังไงมันก็ยากที่จะลบเลือน

 ซอนมี

**Talk time**

ขอสปอย:  ตอนหน้าจะมาบอกถึงความสัมพันธ์ของซอนมีและมาร์คว่าเค้ามีซัมติงอะไรกัน  ><  อดใจรอกันนิดนึงนะฮ๊าาา  แลดูมิตรรักแฟนฟิคจะกลัวม่ากันแต่บอกไว้เลยฟิคเราไม่มีม่าหรอก(?)  อาจจะมีหน่วงบ้างนิดหน่อยนะจ๊ะ  เดี๋ยวตอนหน้าน้องแบมก็มาแล้วไม่ม่าแน่นอน  อิอิ  

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  และขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่เป็นกำลังใจให้เรา  จุ๊บๆ 

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r