คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : goodbye my love
โลนี้็แปล...ผมสามารถอยู่ไ้โยไม่มีเาหาแ่พระเ้าทรโปรส่เามาให้ผมแ่ลับเป็นนพราเาไปาผมเ่นันและมัน็เป็นเรื่อน่าแปลเ่นันที่ผมเหมือนโนพราโลทั้ใบไปลอาล
ไม่มีวันลับมาอีแล้ว
“พี่านยอล…”
“นี่เรา็รู้ว่าพี่เป็นยัไอย่าให้พูบ่อยๆเลยแบ”
“ผมผิเออโทษรับ”
“พี่ะนอนที่ทำานไม่้อรอ”
“ผมอ...วันนี้วันรบรอบ”
“านพี่สำันะแบ”
และถ้าหาผมเป็นแมวหุ่นยน์ี่ปุ่นที่ื่อว่าโราเอม่อนผมไม่พูำๆนั้นออไปผมะ้อนั่ไทม์แมีนั้แ่เราทะเลาะันรั้แรอ่า...ไม่สิย้อนไป
ย้อนไปไม่ให้เรารู้ััน
“อ่า..สวัสีรับผมบยอนแบฮยอน ปี1 รับ”
“อืม”
“พี่ใ่พี่รหัสผมหรือเปล่ารับ?”
“...”
“แสนหล่อ แสนรวย แถมเป็นมวยนะรับ”
“ไหนลอทำหน้าาหน้าเลียว่านี้่อนแล้วะบอ”
“..รับ”
แม้เราะเป็นแ่สายรหัสัน็ามแ่ผมในอนนั้นมันไม่สามารถที่ะเ็บอาารไ้เลยอาารที่เรียันว่า…หลุมรั
หลุมที่ื่อว่าแบฮยอน ลึลไป ลึ..
“มีแฟนรึยัละเรา”
“เอ่อ..ือว่า...ผม้อ้อบอะ..”
“ถ้ามีแล้ว็ไปเลิับมันะ”
“…”
“ถ้ายัอยามีพี่รหัส็ไปเลิัน...แ่ถ้าไม่มี”
“…”
“็อ้อนรับเ้าสู่อ้อมอพี่รหัสนะรับบยอนแบฮยอน”
ผมำไ้ีวาเล็และหาานั้นท่าทาเหมือนลูหมาพันธ์เล็็ไม่ปานหรือแม้แ่ริมฝีปาที่อบบ่นมุบมิบทุทีที่โนผมบ่นผมำไ้หมทุอย่า
ทุอย่าที่เป็นเาผมไม่เยลืม
“นี้ทำปาเบะแบบนั้นเี๋ยวะโน”
“็พี่านยอลเอาแ่ใ านนี้็อพี่ทำไมผม้อ่วยละรับ”
“็นี่านสำั”
“สำั็้อทำเอสิรับ”
“านสำันสำั็่วยทำหน่อยเถอะนะ”
“..็ไ้ๆ ่วย็ไ้ไม่เห็น้อยื่นหน้ามาเลยนี่น่า”
“็แบเป็นนสำัพี่อยาอ้อน”
มนุษย์อเรานั้นมีวามโลภันทุนอยู่ที่ว่าใระมาหรือน้อยและแน่นอน...ผมมีมาะ้วยผม็แ่อยาเป็นนที่ไ้อยู่้าๆแบฮยอนเพียนเียว
เพียนเียวที่สามารถทำไ้ในานะนรั
“พามาที่นี้ทำไมรับ”
“็..แ่อยามา”
“ลอเ้เวิล์เนี่ยนะ”
“รู้หรอหน่าว่าเ็บานอบม้าหมุน”
“ิๆ”
“อบไหม”
“อบรับ”
“อบพี่ไหม”
“…”
“…”
“อบมาว่าม้าหมุนอีนะรับ”
“เ็ี”
แม้ไม่มีำพูอใรที่พูออมาอสถานะอเราสอนที่ยัลุมเรือแ่ใรสนันละเพราะมีแ่เราสอนเท่านั้นที่รู้
ว่าเรารัันแ่ไหน
“ทำไมาเล็ละ”
“แล้วทำไมาโละรับ”
“ทำไมมูนิเียวเอ”
“แล้วมูนี้ะโ่ไปไหนนะ”
“ทำไมัวถึเล็นัละ”
“แล้วะสูไปทำไมนัหนา”
“แล้วทำไม้อปาน่าูบ้วยละ”
“…”
“แพ้แล้วนะแบฮยอน...้อโนทำโทษนะ”
“หลับาสิอย่ามอนะ”
เมื่อผมเรียนบผมเป็น่าภาพามฝันที่ผมเยวาไว้ผมทำานหนัเพราะผมรัในสิ่ที่ผมทำและไม่น่าเื่อเ่นันว่าผมับแบฮยอนเรายัรัันมานานว่า
4 ปีแล้ว
แม้ผมและเาะรู้ว่าไม่มีอะไรเหมือนเิม็ามที
“นี้ีสอแล้วนะรับ”
“รู้หน่ามัน้อทำานหนันี่”
“เป็นห่ว...ทีหลัพี่านยอลห้ามทำแบบนี้”
“…”
“ทำานหนัไปแล้วนะรับ”
“…”
“พับ้าเถอะนะ”
“ให้พี่ทำเถอะนะถ้าวันไหนไม่ทำพี่ะแย่เอา”
“ฟัผมบ้าสิรับ”
“พี่้อทำานนะแบฮยอน…ทำไมพูไม่รู้เรื่อ”
ปั...
ผมไม่เยรู้ว่าารทำานที่เราอบมันมีวามสุนาไหนารที่ผมไ้เินมาำนวนมามันทำให้ผมมีวามสุับารทำานแ่ในะที่ผมเ้าใล้ารเลื่อนำแหน่านมันแลับารถอยห่าอีนไปอีหนึ่้าว
นที่ผมเยบอว่าเาสำั
“พี่านยอล...”
“…”
“ฟัผมสัรั้เถอะนะ เรามีเวลาที่ทุ่มเทให้านอีนาน”
“เราไม่มีทารู้แบ...พี่อบทำเรา็รู้”
“พี่เอ็น่าะรู้เหมือนัน”
“…”
“ว่าผมเป็นนยัไ”
“แบไม่เอาหน่า”
“อโทษนะรับ”
ผมไม่เยเสียใับทุอย่าที่ผมทำลไปผมิว่าผมทำไ้ีที่สุแล้ว
ผมมีทุอย่าทั้านที่ผมรับ้านรถแม้ระทั่แบฮยอน
ผมมั่นใในารมีทุสิ่นไม่เยำนึถึวันาลา
“ะไปไหน”
“...”
“ทำไมไม่อบละแบ”
“ผม...”
“ทำไมทำแบบนี้”
“…”
“เ็บอ..ะไปไหน...”
“อโทษที่รอ่อไปไม่ไ้นะรับ”
“..อย่า”
“หวัว่าพี่านยอละพบเอในสิ่ที่ีว่านะรับ”
ในะที่แผ่นหลับาไ้้าวออไปไลและเาเอไม่ไ้้าวไปเพียัว...แ่เาลับระาหัวใอผมลับไป้วย
และในอนนั้นเอผมไ้รู้แล้วไม่มีอะไรที่ีไปว่าเาอีแล้ว
“มึะเมาเป็นหมาแบบนี้หรือไ”
“อึ..แล้วะให้ทำไ”
“็ไป้อเาีวะ”
“แบไม่เย...”
“...”
“ไม่เย..บอว่ารอไม่ไ้”
“...”
“ไม่เยบอว่าะไป”
อาะเป็นแรมเือนหรือแรมปีผมิอยู่เสมอว่าเาะให้อภัยผมไ้
วันนี้ในวันที่รบรอบ 625
วันที่เราไม่ไ้ิ่อันหาถามว่าผมพยายามมาแ่ไหนที่ะิ่อแบฮยอนเรียไ้ว่าทำทุหนทา
และเหมือนสวรร์ะเห็นใผมเมื่อมีหมายอแบฮยอนส่มาให้ผม
แ่ทุอย่าลับเลวร้ายว่าเิมเพียเพราะหมายบับนั้นมันเหมือนมีรีหัวใ
“รับ อีรูปนะรับ”
“อบุที่มาานสำัอผมนะรับ”
“แบ...”
“พี่านยอล”
“สบายีใ่ไหม”
“สบายีรับ พี่านยอลละอย่าทำานหนันะรับ”
“...”
“อ้อลืมแนะนำไปเลยนี่ ิม โบมี ‘เ้าสาวอผม’ เอรับ”
ผมไม่รู้ัว้วย้ำว่าเผลอมอผู้หินนั้น้วยสายาแบบไหน...รู้แ่เพียว่าเาไม่เลือะอยู่ับผมเพราะผู้หินนี้
ที่ำลัยิ้มให้ันอย่ามีวามสุวามสุอนรั ผมไม่รู้แม้ระทั่น้ำาที่ไหลออมาเมื่อเาสอนุมพิสัาว่าะรัันลอไป
ไม่รู้้วย้ำว่าในหัวใอผมมันร่ำรวเรียแ่ื่ออแบฮยอน
“พี่อยาุย้วย”
“อ่าไ้รับ...เี๋ยวผมมานะโบมี”
“พี่านยอลมีอะ..”
“ิถึ”
“...”
“ทำไม..ทำไมทิ้ันไปแบบนี้”
“อโทษนะรับ..ผมผิเอ”
อสุท้ายานที่ผมรัานที่เป็นทุอย่าสำหรับผม...สุท้ายแล้ว
ไ้แ่มอแผ่นหลับาทว่าลับูแ็แร่เมื่อเียู่ับผู้หินนั้นหิสาวราวับอ่านสายาอผมออเ้าหล่อนอแนแบฮยอนแน่นเอนบไหล่สามีหมาๆอย่าอออ้อน
่อนที่แบฮยอนะูบลมับอย่ารัใร่
ำพูสุท้ายอเาผมไม่มีวันลืม
‘พี่านยอลเป็นวามทรำที่ีอผม...แ่เธอเอเป็นปัุบันและอนาที่ผม้อาร’
“แ่นายเป็นทุอย่าอันบยอนแบฮยอน”
end
#sfwocb
ความคิดเห็น