ความหมายของคำว่า"เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #1 : มิยูกิเจอะเพื่อน

          ณ วันปฐมนิเทศน์
 
     มิยูกิ หญิงสาวอายุ 13 ปีผู้ที่ใครๆเห็นเป็นต้องรักเเละเอ็นดู มีผมตรงสีดำสนิทที่ได้ตัดเท่าติ่งหูตามกฎระเบียบของโรงเรียน เเต่ถึงจะสั้นยังไงก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ นัยน์ตาสีฟ้าดูเเล้วช่างมีเสน่ห์ยิ่งกว่าใคร ผิวสีขาวอมชมพูน่ารัก ปากอมชมพูช่างมีเสน่ห์เหลือล้น เธอได้เดินเข้ามาในโรงเรียนเบงเคียวซิมัสที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่อีก 6 ปี ซึ่งเป็นโรงเรียนชื่อดังในย่านเกียวโต เเละเป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่มีกฎระเบียบเคร่งครัดมาก
 
        เธอเดินเข้าไปในห้องปฐมนิเทศน์ ได้ไปนั่งข้างๆเพือ่นคนหนึ่งเเละเธอก็ได้ทำความรู้จักกับเธอคนนี้

       "สวัสดีจ้ะ เธอชื่ออะไรหรอ"

       "สวัสดี เราชื่ออามิจังจ้ะ เเล้ววเธอล่ะ"

       "เราชื่อมิยูกิจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เเละก่อนที่อามิจะ
ได้ตอบก็มีเสียงอาจารย์ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี เลยอดได้ทำความรู้จักกับคนอื่นๆอีก 
    
       อามิจังเป็นผู้หญิงที่มีเเววตาเเห่งความมีเมตตาแฝงอยู่อย่างเปี่ยมล้น มีผมหยักโศกเเต่ก็ดูเหมาะกับอามิเป็นอย่างดี หน้าตาดูเอิบยิ้มได้ตกเเต่งด้วยรอยยิ้มที่เเสนอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นเป็นต้องหลงใหล

      เมื่อประชุมปฐมนิเทศน์เสร็จมิยูกิได้เดินไปคุยกับอามิจัง
 
        "นี่ อามิจังมาจากโรงเรียนอะไรหรอ"
 
        "อ๋อ มาจากโรงเรียนชองมึนนะ เเล้วมิยูกิล่ะ"

        " เรามาจากโรงเรียนเชบุงนะ เออนี่ อามิจังได้รู้จักใครเเล้วมั่งอะ เรายังไม่ค่อยรู้จักใครเลยอะ เราเอาเเต่ฟังอาจารย์หรือไม่บางทีก็หลับนะ ^-^ "
 
       "มิยูกินี่ตลกดีนะจ้ะ เราก็ยังไม่ค่อยรู้จักใครเหมือนกันนะ เราก็รู้จักคนนึงชื่อว่าซากุระล่ะ ซากุระเป็นคนคุยสนุกนะ น่ารักดี เเต่เสียดายที่หัวฟูไปหน่อยนะ5555+"

       "วันเปิดเทอมเจอก็เเนะนำให้เรารู้จักมั่งก็เเล้วกันนะ"

       "อืม จริงสิกว่าเราจะได้เจอกันอีกก็ตั้งเปิดเทอมเเน่ะ อีกตั้ง 1 เดือน เราเอาเบอร์มาเเลกกันมั้ยจะได้โทรคุยกันไง ดีมั้ยจ้ะ"

       "อืม ก็ดีเหมือนกันเราก็เหงาๆไม่มีอะไรจะทำเหมือนกาน หยุดตั้ง1เดือน เบอเรา 01-842++++ น่ะ เเล้วเบออามิล่ะ"

       "เบอ05-625++++จ้ะ"

      "เเล้วไว้โทรคุยกันนะจ้ะ วันนี้เย็นมากเเล้ว เราขอกลับบ้านก่อนนะจ้ะ เเล้วเจอกันเปิดเทอมนะจ้ะ บ๊ายบายจ้า"

      "จ้า บ๊ายบาย"

      "เฮ้อ เบื่อจังเลยอะ ต้องหยุดอีกตั้ง 1 เดือนเเน่ะ จะทำอะไรดีน้า"
 
       ขณะที่มิยูกิเดินคิดอยู่นั้นก็เดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าทันที 

      "โอ๊ย! นี่เธอเดินดูทางหน่อยสิ ชนคนอื่นเค้านะเห็นรึเปล่า"พอใครคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้ามิยูกิถึงกับต้องตกใจ 

      " อ้าว โอคุงเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ"
 
      "ถามเเปลกๆนะ เราก็มาโรงเรียนเบงเคียวซิมัสน่ะสิ" 

     "อ่ะ จริงหรอ งั้นเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกันนะสิ โอคุงอยู่ห้องไหนอะ เราอยู่ห้องA-8 อะ อยู่ห้องเดียวกันรึป่าว เเล้วทำไมให้ห้องประชุมเราไม่เห็นโอล่ะ"^๐^

     "เอาทีละคำถามได้มั้ย ถามมากมายอย่างนี้ใครจะตอบไหวละ เธอนี่นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะ เฉิ่มยังไงก็ยังเฉิ่มเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน"
 
     "โอ้โห เจอกันก็ว่ากันเลยนะ เธอก็เหมือนกันนั่นเเหละ ชอบว่าคนอื่นยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนเเปลงเลยนะจ้ะ คุณโอคุงปากจัด"

     "นี่เธอบังอาจมาว่าคนสวยอย่างฉันได้ยังไงกันฮะ ถึงฉันจะปากจัดเเต่ก็สวย น่ารักย่ะ"
   
     "จ้ะ ไม่เถียงเเล้ว เบื่อจริงๆเลย อยู่โรงเรียนเก่าก็เจอเธอเถียงกันตลอด มาโรงเรียนนี้ยังจะต้องมาเจอเธออีก สาธุ อย่าให้อยู่ห้องเดียวกันเลย เออ ฉันยังไม่รู้เลยว่าเธออยู่ห้องอะไร"

     "ฉันอยู่A-1ย่ะ ไม่อยู่ห้องเดียวกับเธอหรอก ห้องเธอนะมันคนละชั้นกับห้องฉัน ห้องฉันมันห้องเด็กเก่งๆทั้งนั้น ส่วนห้องเธอนะ ห่วยมาก" 
 
     "ใครบอกเธอกันจ้ะ ว่าห้องฉันห้องห่วย ห้องฉันก็ห้องเด็กเก่งย่ะ เธอนี่ไม่รู้จริงเเล้วยังมาว่าคนอื่นอีกนะจ้ะ555+"

     "โธ่ ฉันก็เเค่ล้อเธอเล่นๆน่า จริงๆฉันรู้อยู่เเล้วนะ ว่าห้องที่เธออยู่นะเป็นห้องเด็กเก่ง "(อะไรกันฟะ เราหน้าเเตกละเอียดยิบเลย) 

     "อย่ามาทำโม้ไปหน่อยเลย พูดมาอย่างนี้เพราะกลัวหน้าเเตกล่ะสิท่า บอกมาเถอะ จริงเเล้วเธอไม่รู้ใช้ม่ะ ว่าห้องฉ้นมันเป็นห้องเด็กเก่ง" 

     "เเต่ยังไงห้องฉันก็ต้องเก่งกว่าห้องเธอเเน่นอน ไม่เชื่อคอยดู"

     "ได้ ฉันจะคอยดู เเล้วเราจะได้เห็นกันเเน่ว่าห้องใครดีกว่ากัน"มิยูกิพูดออกมาอย่างมั่นใจมากๆ ทั้งๆที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเพื่อนในห้องของเธอจะเก่งกันเเค่ไหน เเต่เธอก็ดันไปท้ากับโอคุงไว้ซะเเล้ว 

     "เเล้วเจอกันตอนเปิดเทอมน่ะ ยัยเฉิ่ม"^-^

     "ได้เลย ยัยเเรด"

     "นี่เธอว่าฉันเป็นเเรดหรอ"

     "ถามเเปลกนะ ก็ยืนคุยกันอยุ่สองคนจะว่าใครเล่า โง่นี่หว่า"55+
  
     "อย่าให้ถึงทีฉันบ้างเเล้วกันน่ะย่ะ"
 
     "ไม่มีเป็นทีของเธอเเน่ เพราะฉันเหนือชั้นกว่าเธอหลายเท่าย่ะ"

     "ฝากไว้ก่อนเถอะ"พอโอคุงพูดจบก็รีบหันหลังเเลวเดินออกไปทันที เพราะทนความอับอายนั้นไม่ไหว

    "อย่าลืมมาเอาคืนล่ะ ยัยเเรด" มิยูกิตะโกนพอให้โอคุงได้ยิน โอคุงหันกลับมาทำตาถลึงใส่เธอเเหล้วหันหลังเดินต่อไป

     มิยูกิเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้ทะเลาะกับคนรึเปล่าถึงได้มีความสุข